Fálkinn - 06.02.1932, Blaðsíða 14

14
F Á L K I N N
kalda drykki við þorsta sínum, en slikar
guðaveigar höfðu ekki komið inn fyrir var-
ir þeirra seinustu sex mánuðina. Sólin skein
á grösugar flatirnar Umhverfis sjúkrahús-
ið. Krákurnar flögruðu undir laufþaki
kasíuviðanna. Litlu, gráu íkornarnir
stukku af einu trje á annað. Tveir menn í
afturbata lágu í langstólum undir íbiskus-
trje og spiluðu foxtrot á grammófón. Lag-
ið var fjörugt og í samræmi við fögnuð
þeirra, sem sloppnir voru úr greipum dauð-
ans.
Vinirnir voru að tala saman. Þeir voru
nýrakaðir, hreinir og þólti nú gaman að
lifa.
— Æ, Freddy . .. . Það er stórum steini
ljett af mjer, þegar búið er að skafa burt
þennan þarflausa gróður.
— Það er satt. . . . Gamalt skegg liefur
áhrif á sinnið....
— Hvað sagði læknirinn í morgun?
— Hálfur mánuður enn. . . . og svo hvert
á land sem við viljum.
— Við fáum að minsta kosti sex mán-
uði til að jafna okkur.
— Og sex í viðbót.... Það verður heilt
ár. Og má varla minna vera eftir alt þetta
at. .. .
— Jeg gleymi seint varðhúsi nr. 9....
Það lá við að við yrðum grafnir þar. Og
talan 9 getur verið hamingjutala hakkarat-
spilamanna, þótt hún sje óliappatala okkar
veslinganna, sem settir erum til að verja
dyr Indlnds.
— Hvað mig snertir, kæri Eddi, þá verð-
ur það Kýrhausinn, sem jeg hugsa til af
mestum hryllingi.... Já, að hugsa sjer, að
þessir herrar voru að mynda sig til að skera
úr mjer botnlangann með rýtingum sínum!
— Og án deyfingar, lagsmaður!
— Eddie. . . . þjer voruð sannkölluð hetja
. . Það sem þjer lögðuð í liættu mín vegna,
er meira en alt annað sem....
— Jeg er búinn að segja yður, Freddy:
ekki orð.
— Einkum eftir það, sem okkur liafði
farið á milli....
Það var skrítið! Átti jeg þá fyrir sak-
ir eins kvenmanns að láta yður drepast eins
og liund, láta þessa ógeðslegu fanta skera
yður lifandi? Nei, í alvöru, Freddy, haldið
þjer að til sje ein einasta kona i heiminum
sem. geti afsalcað slikan ódrengskap?
Nei, ekki svo að skilja. .. .
Jeg held nú líka, að vinátta, sem orðin
er til undir slíkum kringumstæðum, megi
líkja við harn, sem móðurinni hefur gengið
illa að fæða, heilsutæpt barn, sem bakað
liefur henni mikið erfiði, en verður henni
þó með liverjum degi kærara.
— Við hötuðumst í hyrjun. En, Eddie,
nú liafið þjer ekki einungis hætt lífi yðar
til að bjarga mínu, lieldur líka opnað augu
mín.... Á þessum sex uppreisnarmánuð-
um hefi jeg elst um tíu ár....
— Góði, hesti Freddy, hættið nú! Þjer
endið með því að hkja yður við hundrað
ára fakírinn í Allahabad!
Roberts stóð upp og kallaði út um dyrn-
ar á herberginu til fjelaganna úti:
Halló, Fairbanks!.... Þið látið okkur
fá höfuðverk með þessum Schumanns
draumsjónum ykkar. . . . Látið okkur heyra
annan foxtrot. Lífið er leikur, fjandinn hafi
annað!
Höfuðsmaðurinn, sem þetta var sagt við,
veifaði plötu yfir reifuðu liöfði sjer og ans-
aði glaðlega::
Farið ekki að gráta, Roherts. . . . Nú
kem jeg með eldgamalt Hallelúja sem
mundi geta fengið yður til að dansa á mag-
anum á kólerusjúkum manni.
Draumsjónirnar hverfa. Foxtrotlagið
liefst með snarki og brestum og fjörlegri
hynjandi. Inni í herbergjum liggja Ro-
herts og Nicholson endilangir í rúmum sin-
um, hjartanlega sælir og kátir og blístra af
öllum mætti.
Tólf dögum síðar kom herforinginn W.
D. Reynolds R. A. M. C., yfirlæknir spítal-
ans, inn í stofuna. Bros ljek um alvarlegt
andlit lians, ánægja skein út úr gráu aug-
unum hans hak við gullgleraugun. Hann
heilsaði sjúklingum sínum með handa-
handi og skoðaði þá.
Gott. . . . Ágætt. .. . Þarna eru þá tveir
lieimtir úr helju, sem innan fárra daga
strjúka frá spítalanum mínum til þess að
fá sjer aftur ærlega neðan í því af veigum
lífsins. Sex mánaða leyfi fær hver, það næg-
ir til að kenna ykkur aftur að klæðast smók-
ing, herrar mínir. ... En það er ekki þess-
vegna, sem jeg kom að heilsa upp á ykkur
. . . .Jeg hefi betri tíðindi að segja. .. .
Er uppreisn liafin á ný?
Ónei. En jeg hef það frá góðum heim-
ildum, að þjer, Róberts, hafið verið opin-
herlega tilnefndur til að fá Victoria kross-
inn, og þjer, Nicholson, Military krossinn.
Og þar sem sjaldan er ein báran stök, verð-
ið þið mjög bráðlega útnefndir ofursti og
höfuðsmaður. ... Jeg vildi vera fyrsti mað-
ur til þess að fræða ykkur á þessu.
Liðsforingjarnir áttu erfitt með að dylja
fögnuð sinn. Þeir þökkuðu yfirlækninum,
en hann bætti við:
— Auðvitað skulum við segja, að jeg hal'i
ekkert sagt. Þið vitið það ekki ennþá. Að
jeg fór að kjafta frá þessu kemur af því,
að jeg er sannfærður um að skap manna
hefur áhrif á heilsufarið...læja, jeg kveð
ykkur þá, þarf að taka fót af aumingja
pilti einum, sem fjekk drep í hann.. Ham-
ingjan hjer. . Sorgin þar. . Það er hið ó-
geðslegasta lukkuspil orustunnar. . . . Ver-
ið þið sælir, ungu menn!
Roberts og Nicholson litu hvor á annan
þegar herforinginn var kominn út. Ánægja
þeirra hraust út. Eins og ærslafullir skóla-
þiltar gáfu þeir kátínu sinni lausan taum-
inn:
Hello, höfuðsmaður!
— Sælir, herra ofursti!
I alvöru .... Þeir skera það ekki við
nögl. Victoria krossinn!
— Margur fær hann fyrir minna, Eddie. .
— Þjer hafið lika unnið fyrir Military
krossinum yðar, kunningi.
Það gleður mig sjerstaklega að okknr
hlotnast báðum samtímis slíkur lieiður. Og
tökumst í hendur upp á það, Eddie ....
Með hjartanlegri ánægju.
-— Heyrið mjer. .. . Það er dálítið að vefj-
ast fyrir mjer. Og jeg verð að segja yður
það. Gerum út um alt sem liðið er á þann
liátt, sem vinum sæmir .... Upp frá þessu
stöndum við saman í lífi og dauða, Eddie.
Þjer hafið gert hlut, sem menn sjá ekki
tvisvar á lífsleiðinni .... Upp frá þessu
skoða jeg yður sem hróður, og þjer skuluð
vita, að Nicholson’arnir frá Waverley
Lodge í Ivornbretalandi hafa aldrei gengið
á bak orða sinna frá þvi að ættin var stofn-
uð af Jolni Andrew Nicliolson bæjarfull-
trúa i Plymoth 1820 .... Og nú sver jeg
það við Guð, að hafið þjer nokkurntíma
þörl' á minni hjálp i lífinu, getið þjer kall-
að á mig; jeg mun ekki lála standa á mjer.
Hversvegna eruð þjer að segja mjer
jætta, Freddy? Jeg vissi jjað j)egar. Ekkert
aðskilur okkur framar.
Já, en jeg vil grafa hið liðna i eilt
skifti fyrir öll.
Nicliolson stóð upj). Ilann opnaði lillu
töskuna sína og tók upp lokað umslag.
Hann sýndi það vini sínum.
Þekkið þjer j)etta? Það er seinasta
hrjefið, sem jeg vildi senda frá virki nr.
I .... Það fór aldrei. Jeg geymdi jjað, því
jeg vildi sýna yður, Iiver yrðu örlög j)ess.
Á borðinu milli rúmanna var tepottur
með vatni yfir sprittlampa. Nicholson tók
hann af, kveikti í umslaginu og ljet jiað
eyðast hægt í loganum alveg upp að fingr-
um hans.
Svona fór það .... Ekkert cflir nema
flálílil aska.
Roberts hafði fylgt Nicholson þegjandi
með augunum. Þegar hrjefið var brunnið,
leitaði hann í skjalaliylki sínu og tók fram
myndina af l'rú Nogales. Hann sýndi hana
vini sínum.
Or J)ví að þjer eruð ákveðinn í að
strika yfir fortíðina, Freddy, |)á ætla jeg að
feta i spor yðar .... Við segjum J)á um
leið lokið einum kafla úr æfi okkar ....
Roberts hjelt myndinni yfir lampanum.
Hún var lengur að brenna. Smám saman át:
loginn safalafeldinn, hrosandi munninn
flosmjúku augun, svarta hárið .... Al' öllu
j>essu varð ekki eftir nema örlítil aska, sen)
Roberts bljes l)iklaust hurt. Og Nicliolson
reif sína mynd í smátætlur.
Þeir litu þvínæst nokkuð alvarlegir livor
á annan eins og þeir jjyrðu ekki að gera
gaman að þessu liátiðlega heitstrengingu.
Síðan setti Roberts tepottinn aftur upp og
Ínælti eins og ekkert liefði i skorist:
Hið liðna er dautt og grafið, ekki satt,
kunningi ?
—Jú .... Og jeg græt það ekki.
Nicholson líndi upp nokkur öskukorn,
sem liöfðu orðið eftir á borðinu. Hann ljel
þau detta milli fingra sjer og sagði loks um
leið og liann hrærði teinu saman við sjóð-
andi vatnið:
Það var ekki Jjess vert, að við yrðum
óvinir út af ])ví.
XIV.
Jazzinn á Firpo’s i Kalkútta virtisl fá
aukinn þrótt frá óveðrinu, sem dunið liafði
þetta kvöld yfir Maidan vellina, skafið auð-
ugar straumhylgjur Iloogly fljótsins og
verið að j)ví komið að hræða hvita sykur-
toppinn á Victoriá Memorial, sem tilsýndar
er að sjá eins og skreytt rjómakaka. ÖIl
horð voru setin á fínasta matsölustað höf-
uðborgarinnar í Bengal. Herforingjar í
svörtum smóking og hvítum buxum sáust
innanum skemtiferðamennina á kjól og
amerískar konur i ljósum kvöldhúningi.
Feiknastórir loftræstispaðar hringsnjer-
ust yfir höfði dansfólksins og virlust flýta
fyrir snúningi þess eins og }>að væri leik-
hrúður úr flosi.
Roberts ofursti og Nicholson höfuðsmað-