Fálkinn - 26.03.1932, Page 7

F Á L K I N N
7
VUlkommtaöur Voigaskipcmna, nœrri Kásan. Talcið eftir byggingarlag-
inu A húsnnum.
vilja ekki talca mark á hafísn-
nm vegna þess að hann er áætl-
unarlans. Annar gallinn er
sá, að vatnsmagnið í Arolga og
kvíslnm liennar er mjög breyti-
legt, svo a'ð siglingar geta tepst
af þeim ástæðnm.
Mannshöndin hefir ankið
|>etta mikla samgöngnkerfi með
skipgengum skurðum þangað,
sem mest var þörfin á. Þannig
hefur verið grafinn skurður frá
Volga til Ilmen-vatns, en þaðan
er skipgengt norður í Ladoga-
vatn og þaðan opin leið nt í
Finskaflóa og Eystrasatt. Einn-
ig hefir verið gert skipgengt
norðnr á bóginn lil Dvínár og
opnar það verslnnarleið frá
Volgahöfnunum lil Argangelsk
við Hvítahaf. Þannig er opin
leið milli Kaspíaliafs eða
Eystrasalts og þessa leið fer hin
mikla útflutningsvörufram-
leiðsla Rússlands út í heiminn.
Þó að siglingar sjeu miklar á
þessari lc.ið eru skipin þó býsna
ólík öðrum skipnm. Þau eru
ekki „sjófær“ heldur hygð efl-
ir alt öðrum reglum, flatbotna
til þess að komast áfram á
grunnu og lögunin sjerstök, til
þess að standast hetur straum-
inn. En ekki eru þetta neinar
smáfleytur fyrir þvi. Þegar ís-
ana levsir á vorin koma fvrstu
skipin norður á hóginn. Þetta
eru járnskip, sem lesta upp und-
ir 7500 smáíestir og eru á teið
til Ryhinsk, IJerm, Nishnij-Nov-
gorod. Þau hafa innanborðs olíu
frá lindunum við Baku, og flytja
á liverju sumri um 5 miljónir
smálesta af þessari vöru.
Steppurnar kringum Samara
og Saratov eru mestu kornfram-
leiðsluhjeruð Rússlands. Menn
mun,a sennilega vel þessi tvö
borgarnöfn, því að þeirraheyrð-
ist oft gctið skömmu eftir styrj-
öldina, þegar kornuppskeru-
l)resturinn varð sem mestur í
Volgahjeruðunum. Svo mikill
varð þcssi uppskeruhrestur, að
fólk aflaði hvorki korns til þess
að lialda í sjer lífinu nje upp-
skerukorns lil næsta árs, livað
þá að það gæti selt nökkuð til
andvirðis þcim nauðsynjum,
sem það þurfti að kaupa, að.
Miljónir manna sátu í svelti og
hundruð þúsunda dóu á þess-
um sömu stöðvum, sem að venju
lramleiddu korn, ekki aðeins
til eigin þarfa heldur hafði
nægilegt aflögu af þessari vöru
handa tugum miljóna erlendis.
Svo miklu getur munað þegar
rigningarnar hregðast á þessum
slóðum. Alt skrælnar og ónýt-
Iljer gefur að líta skip á Volga. Þctu era öllu likari prömmum en skip-
um, en eru engin smúsmiði, þvi að þau lesta á áttunda þúsund smá-
lestir. Þessi skip eru notuö til bess að flgtja á þeim oliu sunnan frá
Kaspiahafi.
Gamalrússnesk biendalijón nið Volga, skamt frá Xishnij Novgorod.
ist. A síðustu árum hefir verið
unnið stórkostlega mikið að
búnaðarbótum þarna og einn
þátturinn í fimm ára áætlun-
inni er sá, að koma þarna upp
nýtísku húskap, með fullkomn-
um vjeluni og gera ráðstafanir
lil að tryggja framleiðsluna het-
ur gegn óhagstæðu tíðarfari. —
Þegar siglingarnar hefjast á
Volga má líta þar fjölda skipa
úr timbri. Þau eru flest á leið
úr kornhjeruðunum með ómal-
að korn, sem er á leiðinni til
ínvllanna og útflutningshafn-
anna, eða til geymslustaðanna,
sem settir cru þar, sem sigling-
arnar eru öruggastar.
En eitt er það þó, sem vekur
mesta athygli af öllu þvi, sem ó
\’olga flýtur. Það er timbrið.
Suður-Rússland er mjög skóg-
Mgnd af varðmanni á timburflota á
Volga. Hann er vopnaður.
lítið, en í norðanverðu Rúss-
landi eru víðlendustu skógar
flæmi í Evrópu. Og það er Volga
sem flvtur timhrið þangað, sem
það á að fara. Timhrið er hund-
ið saman í heljarstóra fleka,
sem oft eru mörg hundruð
metrar á lengd og síðan flýtur
það með straumnum þangað til
það er komið á áfangastaðinn.
Mennirnir, sem stýra flekunum
húa í smáum timburkofum, sem
standa úti á þeim, svo að segja
má, að það sjeu fjölda smáþorp,
sem eru þarna á floti. Flot-
arnir fara ekki liart yfir og leið-
in er löng, svo að ferðin tekur
oft margar vikur. Þegar kemur
á áfangastaðinn eru flekarnir
leystir sundur og trjen dregin
á land.
A síðustu árum hafa Rússar
gcrt Arkangelsk að aðal timbur-
miðstöð ríkisins. Timbrinu er
fleytt þangað eftir ánni Dvína
og þar taka við því myllur, sem
saga það og hefla - og' timbrið
er svo afgreitt eftir pöntun,
hæði til útlanda og eins með
skipum suður eltir Volga. Það
er því alls eigi sjaldgæft að sjá
timhurskip á Volga nú orðið —
en flest þeirra koma alla leið
norðan úr Hvitahafi. Stjórnin
eða timburstöð hennar í Arkan-
gelsk, sem kölluð er „Shcéweva-
ljess“ hefir reist þar 19 sögun-
aimyllur og vinna þar 11.000
manns. Þessi miðstöð annast
kaupin á timhrinu og sölu þess,
eigi aðeins til Evrópulanda
heldur og til Norður-Ameríku,
Argentínu og Brasilíu. Rússar
selja þó ekki eins mikið timbur
nú og áður, hæði vegna við-
skiftakreppunnar og eins vegna
liins, að í markaðslöndunum gat
innlenda framleiðslan alls ekki
staðist samkepni við rússneska
timhrið og var Rússuin borið á
hrýn, að þeir seldu það undir
verði og notuðu pólitíska fanga
eins og þræla í sögunarmyllun-
um. Gerðu því ýmsar þjóðir
ráðstafanir til, að hindra inn-
flutning af timbri frá Arkan-
gelsk.
Mjer hafa aðeins verið nefnd-
ir vöruflutningarnir á Volga.
En vitanlega er þetta tíka þjóð-
hraul allra þeirra, sem ferðast
um þessar slóðir. Farþegaskip
og póstski|) rekja þessa breiðu
þjóðhraut svo lengi sem hún
er fær, sum koma aðeins við á
aðalstöðvunum en önnur íækja
smáhafnirnar. Þykir það eftir-
sóknarverð ferð að fara með
þessum stóru fljótaskipum,
bæði vegna umhverfisins og eigi
síður vegna hinna einkennilegu
þjóðhátta, sem þarna ríkja.