Fálkinn - 10.09.1932, Blaðsíða 4

Skotska frúin.
Saga eftir
PHYLLIS HAMBLEDON.
Jæja, cf ])jcr viljið nú gera svo
vél og skrifa nafnið yðar undir þetta
j)á eru kaupin gerð, sir Timqthy!
Timothy laut niður að borðinu og
skrilaði nafn sitt þar, sem lögfræð-
ingurinn bcnti honuni á með hend-
inni. Svo rjetti hann úr sjer og
brosti.
- Þá er það gert. Og þá er Fel-
fennaig mitt i næstu þrjá mánuði?
Já, og jeg vona að þjer njótið
skemtilegs sumarleyfis þar.
Það er jeg viss uin! Hann hrosti
glaðlega þessi sólbrendi, vel klæddi
og kraftalegi maður, svo ólíkur ])eim
mönnum, sem vanir eru að sjást á
skrifstofum málafærslumanna.
Jeg hefi aldrei sjeð staðinn, en þctta
er æskuheimili konunnar minnar.
Þegar faðir hennar dó keypti skjól-
stæðingur yðar, Rubinstein búgarð-
inn af erfingjunum. Jeg get sagt yð-
ui cins og er, hann klappaði á
vasann .þar sem hann hafði stungið
samningnum, þetta á að vera al'-
mælisgjöf mín til konu ininnar.
Það var vel til fallið, svaraði
má 1 f ærsl umað u ri n n.
.lá, jeg er viss um, að luin met-
ur þá gjöf mikils.
Svo kvaddi hann og hljóp niður
rusluga tröppuna, niður á götuna.
Hl'lir stutta stuild var hann sestur
inn i tvímenningsvagninn sinn og
rendi honum gætilega gegnum um-
fcrðina um Piccadilly. Klukkutíma
síðar var hann kominn úl fyrir
l.ondon óg gat aukið hraðann þegar
á þjóðveginn kom. Og á leiðinni
hugsaði hann aðeins um Catroniu,
ungu stúlkuna sem hann hafði gifsl
fyrir ári síðan, og um hvað hún
mundi segja um afmælisgjöfina.
Hánii kom út í Shenstone, sem er
litið og hálfsofandi þorp og nú átti
hann skamt eftir heim, i The Hall.
llaiin var óþreyjufullur að komast
heim og segja konunni sinni frá öllu.
ilann notaði hornið um leið og hann
beygði heim af þjóðveginum, svo að
hún gæti heyrt til hans í tæka tíð
og komið hlaupandi á móti honum
ínéð báða skotsku hundana sína, en
i dag var gamla húsið .svo einkenni-
lega lómt og þegjandalegt þarna í
sólskininu. Rauðröndóttu glugga-
IjÖldin vorii dregin niður og ekki
heyrðist neitt glaðlegt „halló“ kall-
að i anddyrinu. Það eina sem hann
héyrði var glamrið í prjónunum
hennar móður hans innan úr stof-
unni.
Hann hnyklaði brúnirnar er hann
heyrði hljóðið. í rauninni hafði
inóðir hans komið þar of oft upp á
siðkasfið, en að nokkru leyti var
það honum sjálfum að kenna. Þegar
hann hafði komið ineð brúði sina
ol'an úr háfjöllum Skotlands, hafði
hann heðið lafði Shenstone, móður
sina, að gera úr henni Shenstone-
frú. Og hún hafði rækt þetta alt of
vel. Síðaii þau giftust hafði varla
liðið dagur svo, að gamla konan
kæmi ekki labbandi með prjónana
sína frá Dover House og sest að í
háa hægindastólnum í stofunni. Hún
hafði fundið að öllu því, sem Cat-
riona tók sjer fyrir hendur, alt frá
lengdinni á pilsunum hennar til
lalsmátaiis sem hún hafði við hryt-
anii.
En þegar hann kom inn í dag,
fanst honum að leyndarmálið sem
hann hafði i fórum sínum mundi
valda breytingu á þessu. Nú hafði
hánn ágæta afsökun fyrir því að
fl.ytja úr nágrenninu um stund. Þetta
mundi verða alveg eins og önnur
brúðkaupsferð. Lafði Shen^tone,
gráhærð og smámynt heilsaði hon-
um hljóðlega.
Var gaman í borginni i dag,
drengur minn?
Ljómandi! Að minsta kosti kom
jeg því í kring, sem jeg' ætlaði mjer.
Ilvar er Catriona?
Hún gekk hjerna niður veg fyr-
ir klukkutíma.
Svo? Þetta þóttu honum von-
brigði. — Hún kemur þá víst bráð-
um aftur, neiiia að hún ætli ekki að
koma i tæka tið til miðdegisverð-
ari ns.
Hefurðu nokkurntíma sjeð, að
lnin hafi sett svoleiðis smámuni fyr-
ir sig?
Hann beit á vörina. Nei, það var
sall. liitt af þvi sem konan hans
unga liafði aldrei getað skilið, var
virðing enska fólksins fyrir því að
koma stundvíslega til máltíða. Hann
skildi, að á Felfeinnaig hafði unga
fólkið skroppið fram í búr og feng-
ið sjer bita þegar það var svangt.
Jæja, hún kæini vist bráðum. Bara
að mó.ðir hans hiði nú ekki eftir
mal. Hann stakk höndunum i buxnn-
yasana og labbaði inn í skrifstofuna.
1 sama bili þagnaði hljóðið í prjón-
unum og lafði Sheiistone varpaði af
sjer rólyndisgrímunni.
Hún vissi sem sje, hvað hann
n.'undi rekast á í skrifstofunni. Hún
hafði sjeð brjefið þar. Það var að
visu satt, að Catriona hafði farið
niður veginn en hún hafði ekki
gengið heldur hafði hún hlaupið á
fleygiferð með tösku í hendinni. Og
el veggirnir hefðu haft mál, niuiidu
þeir hafa getað sagt frá hatramm-
legri þrætu og orðum, sem ekki urðu
fyrirgefin. Og að því loknu hafði
dalriona l'arið út, vonandi fyrir fult
og alt, hjelt lafði Shenstone.
Henni fanst ekki ástæða til að
iðrast eftir eitt eiiiasta orð af því
sem hún hafði sagt. Hún hafði ekki
sagt þessari gálu nema sannleikann
og því hefði hún gott al'. Hana lang-
aði ekkert til að fá hana aftur, og
þó að Timothy tæki sjer þetta nærri
skyldi ’ hún ekki hreyfa hönd nje
fót til þess að hjálpa honum. Cat-
riona væri alls ekki kona við hans
hæfi. Aðeins átján ára, alin upp í
óbygðum af föður, sem ekki kunni
neina mannasiði, og hálfvitlausum
fóstrum, sem ljetu alt eftir henni,
svo að hún hefði aldrei fengið neitt
uppeldi. Iíf alt væri eins og það
ætti að fara mundi hún aldrei koma
aftur, og þá gæti farið svo, að ein-
hverntíma kæmi róleg og virðuleg
ensk stúlka í húsmóðursessinn á
Shenstone.
Timothy hafði fundið brjefið. Það
slóð upp á rönd á skrifborðinu hans
og blasti við lionuni. Hann reif það
upp og varð að tvilesa það áður en
hann skildi innihaldið:
„Kæri Tim, jeg fer. Jeg hefi aldrei
verið kona, sem þjer hæfði. Nú höf-
um við lial't árs reynslu og þetta hef-
ir reynst vera leiðinlegur misskiln-
ingur. Þó að Shenstonefólkinu sje
illa við mig, þá er ekki öllum það.
Kl' þjer er alvara með að vilja hafa
mig þá sækir þú mig aftur. En ef
ekki, þá annast þú um skilnaðinn.
Þess vænti jeg af þjer. Þín ógæfu-
sama Catriona".
Æ, þessi ljóta rithönd hennar. Það
var eins og hver lína skældi sig
framan i hann. Catriona var farin.
Svona hamingjuvana hafði hún ver-
ið. Hann varð hamslaus af hræði til
móður sinnar. Aðrir voru hrifnir af
henni. Já, hún átti vist heilan hóp
af tilbeiðendum meðal frændfólks
sins á Lochilver. Þar hafði hann
hitt hana í fyrsta sinn. Þangað
niundi hún hafa flúið.
Hann stóð upp og fór fram í and-
dyrið til að hitta Fletcher, en hann
vár i símanum. Einhver var að
hringja til lafði Shenstone. Þegar
loks að búið var að ná i hana gat
Tim talað við Fletcher. Ilann átti
að taka til í ferðatöskunni hans.
Hann færi til London í kvöld.
i.afði Shenstone lauk símt.aliiiu.
liún átti bágt með að leyna ánægju
sinni: Hvað hygstu nú l'yrir
drengur minn?
Catriona er farin! Honum veittist
crfitt með að vera kurteis við móð-
iir sina. Farin til Macdonald á
Lochilver, hugsa jeg. Jeg fer á eftir
lienni!
Hvað ertu að segja, Timothy?
.leg skil þig ekki, mamma. j.
Ekki getur þú farið á eftir
henni? Jeg veit ekki hvað húii hcl'ir
sagt þjer, en hún fór ekki tH Lochil-
ver. Hún fór með lestinni kl. (i á-
samt Mackenzie majór. Ungfrii Gub-
bins sá þau saman. Það var hún
sem var að hriiigja.
Fyrst vildi hann ekki trúa þessu,
en svo sá hann, að það hlyti að vera
svo. Alistair Mackensie var líka frá
Skotlandi. Ríkur piparsveinn og fór
ekki sem best orð af honum. Cat-
i ion 11 hafði fallið vel við hann. Hún
hafði þrásinnis verið vöruð við hon-
um. Hann las brjefið margsinnis og
lc.ks komst hann að þeirri niður-
slöðu, að þetta væri rjett. Bngum
váfa bundið. Já, þá var ekki um ann-
að en hjónaskilnað að gera.
En það var hægra orkt en gjört.
Það var eins og Catriona og vinur
hcnngr væri sokkin i jörð. Þau höfðu
sjest saman á Victoriastöðinni i
London og það kom fram, að Mac-
kensie hafði keypt tvo l'arseðla til
lnnsbruck. Var hægt að rekja spor
hans og konu þangað, en þar hurfu
þau. Og fjölskylda hans vissi ekkert
hvað honum leið.
Siimarið leið og rúm Catrione á
Sheiistone stóð autt og Tim lá vak-
andi nótt eftir nótt og hugsaði um,
hve mikilsvert það væri að geta
gleymt henni.
En í byrjun júlí fjekk hann brjef
og brá i brún. Það var frá mál-
færslumanni í Edinborg:
„Vegna leigumála yðar á Felfeinaig
House, leyfum vjer okkur fyrir hönd
skjólstæðinga okkar að spyrjast fyr-
ii um, hvort þjer ætlið að flytja
þangað. Við verðum ])á að gefa ráðs-
manni hússins fyrirmæli um, að búa
all uiidir koniu yðar. Vðar með
virðingu“.
Felfeinnaig! þvi hafði hann gleymt.
Það var óvænta gjöfin til Catrionu!
Jæja, nú var það of seint. Best að
skrifa og biðja um að leigja það
öðrum. Han mundi aldrei sjá þenn-
an stað, sjá útsýnið úr gluggunum og
sjá þegar þokunni Ijetti af fjalla-
tindunum. Catriona hafði svo oft sagt
honum af þessu. Húii liafði elskað
þennan stað og sagt, að það væri
kærasti staðurinn se.m hún ætti.
Hann tók pennann til þess að
skrifa niálaflutningsnianninuni en
breyti ákvörðun. Þrá hans eftir
henni hafði vaknað til nýs lífs, við
nafnið á þessum gamla stað. Kanske
hann ætti að fara þangað um tíma?
Hver veit nema honum yrði ljettara
þar norður frá í fjalláloftinu?
Það voru fleiri 'ástæður til þess
að hann færi. Pamela Dallas hafði
sest að í Dover House. Hann vissi
hversvegna móðir hans hafði boðið
henni heim. Pamela var tengda-
dóttir eftir hennar höfði. Gamla kon-
an var altaf að reyna að ota þeim
saman. í samanburði við Catriónu
var Pamela eins og mjólk hjá gömlu
vini — eins og koparstunga hjá
fögru málverki — aðeins svarl og
hvítt og bein strik, í stað yndislegra
lita og mjúkra lína í andliti Catrionu
Hann skrifaði málafærslumann-
inum, að hann ætlaði að flytja strax
og einn af síðustu dögunum í vik-
uiini var hann á leið inn fjörðinn
lil Oban.
Hann stóð á þilfarinu og dáði út-
sýnið til lands þegar hár niaður
rauðskeggjaður kom til hans og
heilsaði kurteislega.
Eruð þjer sir Timothy Slien-
slone?
Já það er jeg.
Jeg lieiti Mactavish, fulltrúi
Rubinsteins. Jeg kom með vagn
hingað að höfninni til þcss að sækja
yður. Það er þriggja mílna vegur
til Felfeinnaig.
Þeir fóru i land og settust í vagn-
i nn. Óku upp hrjóstuga hálsa og
von bráðar sáu þeir fjörð skerast inn
á milli fjalla. Fyrir hotni fjarðarins
var steinhús og þangað benti Mac-
lavish.
- Þarna er Felfeinnig. Húsið er
ekki stórt. Kirsti Angus annast um
húshaldið ásamt maniii sinum og
ungri stúlku, sem er i cldhúsinu.
Já, einmitt! Tim mundi, að
Catronia hafði oft talað um Kirstie
Angus.
Og þjer skuluð ekki taka lil
liess, þó'" að þau sjeu ekki sjerlega
vingjarnleg. Þau eru ekki vön þvi.
Þau kunna ekki við Rubin-
steiii, nýja eigandann, skiljið þjer.
Það eru ekki nema tvö ár síðan
gamli eigandinn dó og þau hafa
ekki vanist breytingunni ennþá.
Timothy þóttist vita, að maðurinn
alti við föður Catrionu, og að hann
mundi ekki gruna að hann væri
tengdasonur hans.
Jeg heyri sagt, að hann hal'i
verið vinsæll fyrri eigandinn?
Meira en það, sváraði Mactav-
ish. Hann var elskaður. Elcki svo
að skilja að jeg elskaði hann. Jeg
kom ekki hingað fyr én Rubinstein
lok við, en jeg hefi heyrt nóg til að
skilja það. Hann ríkti hjer eins og
konungur og hann átti dóttur, seni
lolk leit upp til eins og drotningar.
Hún er farin hjeðan — giftist Eng-
lendingi — en hún er ckki gleymd
og þjer munuð finna það sama sem
jeg hefi fengið að finna, að heima-
fólkið þarna er ekki hrifið af nýj-
oni gcstum. Og það er verra nii en
aður. Rubinstein er orðinn veikur
af nöldrinu í þeim, gömlu hjónun-
um. Jeg held helst að liann vildi
selja jörðina, ef hann fengi nokkurn
kaupanda.
Þeir komu nú hcim að húsinu
heimili Catrionu — og gamall mað-
ui í þjóðbúningi kom út og fór að
bera farangurinn af vagninum. Það
var Angus.
Mactavish leiðbeindi honum inn
í aiiddyrið og voru allir veggir þakt-
ii dýrahöfðum og skotvopnum. Þessi
luisakynni, sem Catriona hafði lýst
eins og himnaríki voru yfirleitt
freniur óvistleg og óbrotin. Timothy
var borinn kvöldverður, sjóbirting-
ur, hafrákex og smjör og skonrok
Kirstie Angus gekk um beina. Hún
var gömul kona með dökk augu.
Eftir að Mactavish var skilinn við
hann um kvöldið og fór út í garð-
inn sem angaði af timian, fuksium
og rósum, fanst honum eins og stað-
urinn hefði augu sem störðu á hann.
Og einu sinni er hann leit snögl við
og upp i glugga sá hann ckki betur
en hann sæi andlit í glugganum.
Hann fór inn, gekk upp á loft og
skoðaði öll herbergin nema þau sem
Angushjónin bjuggu i. Á þessari
ferð sá hann að honum var ætlað að
sofa i hinu gamla svefnherbergi
Catrionu, og hann kendi til fyrir
hjartanu er hann sá þetta. Hann
þekli herbergið af myndunum á
myndunum á veggjunum og á skrftut-
rituðum ritningarstað yfir rúminu:
„Börn mín, elskið hvert annað!“
stóð þ'ar.
Hún hafði sjálf litað stafina þeg-
ai' hún var fimm ára. Honum fanst
hann sjá hana sjálfa fyrir framan
sig, með tunguna i öðru munnvik-
inii, önnum kafna við þetta erfiða
verk.
Eftir að fór að skyggja fór liann