Fálkinn - 10.09.1932, Blaðsíða 14

M
I’a'ð var rangeygði maðurinn, sem fyrstur
rauf þögnina.
„Ilefðúð þið verið í mínu landi“, sagði
hann með bræði þrunginni röddu, „þá hefði
þetta kostað vkkur lífið“.
Tony brosti vorkunsamlega.
,,.leg efast ekki um það“, sagði hann. „En
það eru einmitl aðalkostir Hampsteads að
hjer er svo skrambi heilnæmt. Viljið þjer
ekki fá vður sæti, og láta fara vel um yð-
ur?“ bætti hann við.
Ókunni maðurinn virtist undrandi vfir
spurningunni og hljómblænum í rödd Tonys.
Hann hugsaði sig dálítið um, en settist siðan.
Vinur hans, sá er í hægindastólnum sat virt-
ist nú vera að rakna við. Hann deplaði aug-
unum, og snjeri höfðiu á ýmsa vegu, setlist
svo alt í einu upji og leit í kring um sig hálf-
ruglaður.
„Líður yður betur?“ spurði Tonv með
meðaumkun.
Skilningsglampa brá fyrir í augum ókunna
mannsins. Han brá hendinni að kjálkanum.
,,.Ieg man nú“, tautaði hann. „Jeg var á
leiðinni upp stigann og eitthvað lenti á mjer
á stigapallinum".
„Þetta er alveg rjett“, sagði Tony. „Þetta
sem lenti á yður var hnefi Buggs. Mjög fáir
geta munað einstök atriði eftir að hafa orð-
ið fvrir honum“.
Ókunni maðurinn horfði undrandi á Tonv.
Hann var langtum fíngerðari í andlitsfalli,
og leit gáfulegar út, heldur en fjelagi hans.
Einnig var útlenda áherslan langt um minna
áberandi hjá honum.
„Jeg býst við, að jeg tali hjer við sir An-
tony Conway“, sagði hann.
Tony kinkaði kolli.
„Þjer njótið að minsta kosti þeirra hlunn-
inda að vita við hvern þjer talið“.
Nú varð augnabliks þögn. Maðurinn sem
sat í legubekknum hlö fjandsamlega.
„Hlunninda, sem þjer að likindum njótið
Jika“, sagði hann.
Tonv snjeri sjer að honum.
„Að því frásleptu, að þjer auðsjáanlega
tilheyrið einhverju bófafjelagi11, sagði hann.
„þá hef jeg ekki hugmvnd um hver þjer er-
uð“.
ökunni maðurinn stökk á fætur með ein-
hverju sem líktist blótsyrði. Tony breytti of-
urlítið stefnu Mauserskammbyssunnar, og
þorði hann þá ekki annað en setjast aftur.
Nú tók hinn maðurinn til máls.
„Þjer gleymið því hersir, að ef sir Tony
ekki veit hverjir við erum, þá hlýtur honum
að finnast framkoma okkar mjög grunsam-
leg“, sagði hann sefandi. Hann snjeri sjer að
Tony. „Ef þjer vilduð gera svo vel að lofa
okkur að tala við yður í nokkrarar mínútur
í trúnaði, mundum við vafalaust komast að
einhverri niðurstöðu“.
„Þvkir vður verra að ganga fram fvrir
Bugg?“ spurði Tonv. Bug'g gekk hiklaust til
dyra.
„Jeg verð fast við dyrnar sir Antony, og
kem undir eins, ef þeir ætla að fremja ein-
hver fanlastryk“, sagði hann.
Tony beið þar til hurðin hafði lokast á
hæla honum. Síðan settist hann á borðrönd-
ina, og hafði skammbyssuna tilbúna.
„Jæja, herrar mínir" ? sagði hann hvetj-
andi.
„Sir Antony Conwav“, sagði sá hærri.
F A L K 1 N N
„Leyfið mjer að spyrja yður einnar spurn-
ingar. „Vitið þjer hver ungfrúin er, sem þjer
virðist bera svo mikla umhyggju fyrir“.
„Auðvitað", svaraði Tony.
„Og megum við vænta þess að þjer hafið
bjálpað ungfrúnni af breinum persónuleg-
um hvötum?“
Hann beið svarsins með ákefð.
Tonv kinkaði kolli. „Auðvitað“.
Hái maðurinn sneri sjer að fjelaga sínum.
„Það er eins og jeg hugði hersir. „Leyfið
mjer að kvnna okkur fvrir vður“, sagði
hann til Tonvs. „Þetta er Saltera hersir úr
Livadiska hernum. Nafn mitt er Congosta.
Senor-Edwarda Congosta. Það er nafn,
sem eklci er óþekt meðal hinna konungliollu
í Livadíu". Tony hneigði sig hátíðlega fvrir
þeim. „Það gleður mig að kynnast yður.
Mjer er ómögulegt að láta í íjósi neina sjer-
staka aðdáun á hinum ágæta einvaldsherra
yðar; en jeg ))ekki máske ekki hina betri
eiginleika hans“.
„Vorum ágæta einvaldsherra", endurtók
hersirinn. „Um hvern eruð þjer að tala sir
Conway ?“
Tony lypti brúnum. „Auðvitað Pjetur“,
sagði hann, „Jeg á við Pedro. Hafið þjer
tf leiri ?“
Saltero hersir hvesti augun i bræði.
„Hann er ræfill og svikari, en ekki kon-
ungur“.
„Þjer misskiljið okkur“, sagði senor Con-
gasta með mýkri rödd. „Maður sá, er þjer
nefnduð, er ekki rjettborinn til konungs i
Lívadíu. Við erum, eins og allir konungs-
sinnar í Livadíu, áhangendur hans hátignar
Francisco heitins fursta“.
„Það er svo“, sagði Tony seinlega. „Það er
mjög athyglisvert. Jeg lijelt að allir áhang-
endur hans væru horfnir". „Flokkur vor er
sterkari en nokkru sinni áður, í síðastliðin
fimlán ár. Lýðveldisstjórnin er þegar dauða-
dæmd. Alt of lengi hefur sá flokkur óaldar-
manna og svikara herjað vorl ógæfusama
föðurland. Það þarf ekki nema lítinn neista".
Ilann táknaði með handsveiflu liin snöggu og
kvalafullu örlög forsetans, og ráðherra hans.
„Saltero hersir“, hjelt Congosta áfram: ,.Á-
litið þjer ekki rjettast að segja þessum herra-
manni allan sannleikann? — Ágætt. — Hinn
konungholli flokkur i Livadíu bíður aðeins
eftir hentugu tækifæri. Lýðveldið er fúið -
grautfúið. Þegar tækifærið býðst, erum við
reiðubúnir".
„Da Freitas markgreifi er heldur ekki iðju-
laus“, skaut Tony inn í.
Augu Congosta leiftruðu. „Einmitt það“,
sagði hann. „Svo þjer þekkið hann.“
„Ekki sjerstaklega vel;; en nógu mikið til
þess að1 vita að hann muni vilja vera við-
staddur, þegar herfanginu er skift“.
„Það er da Freitas, sem við verðum að
yfirvinna“, sagði Congosta þunglega, „da
Freitas, og annar maður til. Fyrir mánuði
síðan var alt undirbúið. Okkur var kunnugt
að valdaræninginn beitti brögðum sínum
hjer á Englandi, ennfremur vissum við að
hann átti marga vini bæði i her og flota
að stjórnarbylting gæti þegar hafist. -L Við
vorum viðhúir að greiða höggið þegar tæki-
færið byðist — og slá fast“.
„Hvernig ætluðuð þjer að fara að?“ spurði
Tony með áhuga.
„Vjer höfðum í hvggju að koma setuliði
j höllina, áður en leigusveinar svikarans da
Freitas vrðu tilbúnir. Þvínæst var það ætlun
vor að auglýsa konungsveldið, og tilnefná
dóttur Fransisco sem rjettan rikiserfingja“.
„Þetta var góð hugmynd“, sagði Tony. „En
eftir því, sem mjer skilst, hefur þó einhver
agnúi verið á þessu“.
„Vjer vorum sviknir“, sagði Congosta
þunglega, „okkur varð það á að trevsta rag-
menni og' heimskingja".
„Hvaða náungi var það?“ sagði Tonv sak-
leysislega.
„Það var mágur Francisco konungs, de
Sé greifi. Samkvæmt erfðaskrá hans hátign-
ar, varð hann fjárhaldsmaður prinsessunn-
ar. Hann þóttist vinna með okkur, en fyrir
mánuði síðan fór hann á laun til Englands
og ljóstaði úpp öllum áformum vorum við
da Freitas. Vjer megum vera þaklátir fýrir
það að prinsessan er enn á lífi“, hjelt Cong-
osta áfram beisklega. „da Freitas er ekkerl
góðmenni, þegar um hagsmuni hans er áð
ræða. Ef Iionum hefði hentað þá“ —Hann
brevfði hendina á mjög þýðingarmikinn
hátt. „Eftir því sem málum er komið, hefur
honum vafalaust lilist betur á fyrirætlanir
greifans og ef til vill þótt þær heilnæm-
uri honum sjálfum. Hversvegna ætti Pedro
ekki að giftast prinsessunni ? Þegar svo
stjórnbyltingin hefðisl, þá yrði ekki nema
pinn sem gerði kröfu til hásætisins og þar
með voru allar fyrirætlanir vorar, og ráða-
gerðir úr sögunni“.
„Jeg á hálf bágt með að skilja þetta fram-
ferði Sé greifa," sagði Tony. „Það virðist
þó álitlegra fyrir liann að gera Isabellu eina
að drotningu, þar sem hann er fjárhaldsmað-
ur hennar“.
„Hann var liræddur", sagði Congosta fyr-
irlitlega. „Hann er raggeil, og víir hræddur
um að svo gæti farið, að við biðum ósigur.
Honum þótli vissara að vera undir vernd
da Freitas“.
Undir eins og oss var kunnugl hvað skeð
íiafði hjeldum vjer á fund í Porto-Rigo. Þar
var ákveðið að við Saltero hersir skyldum
fara til Englands. Oss veittist ekki ervitl að
komast að því hvar da Freilas bjó. Jeg leigði
mjer herhergi nálægt honum, og heið svo í
heila viku eftir tækifæri til þess að ná tali
af prinsessunni. .Teg þóttist viss um að hún
vissi eldci um hvað gerst haf'ði í Livadíu.
Það reyndist ómögulegt að ná tali al' henni.
Einhver gömul kerling var sí og æ á hælum
henni. En loks kom að því að kvöld nokk-
urt kom hún ein út úr húsinu. í fyrstu var
jeg var um mig. Mjer datt í Img að þetta
gæti verið gildra, sem da Freilas ætlaði að
ina, og faldi sig i biðstofunni, grunaði mig
veiða okkúr í, en þegar hún kom á vagnstöð-
að hún hefði flúið. Jeg yrti ekki á hana, al'
þvi að jeg heyrði hana biðja um farmiða
til Waterloo stöðvarinnar, þá simaði jeg til
Sallero hersis og bað hann um að liitta mig
þar“.
„Jeg get ímvndað mjer livað gerðist eftir
þetta“, sagði Tony. Hann stóð upp, og s'að-
næmdist l'rammi fyrir föngum sínum. „Þjer
eigið hjá mjer fyrirgefningarbón“, sagði
hann. „Jeg er hræddur um að hæði jeg og
Bugg höfum verið nokkuð harðhentir í áí.af-
anum vi'ð að hjálpa prinsessunni11.
Congosta lmeigði sig alvarlega og iiátíð-
lega. „Sir Anlonv Conway, þjer hafið breytl