Fálkinn - 15.10.1932, Blaðsíða 5

• FÁLRINN
5
„Nei“, sagði liann. Hann var
r.ærgætinn og vildi ekki spyrja
Aiberl livaðan lijálpin hefði kom-
ið.
„Edvard har þetta vitanlega
nndir mig. Og veistu hversvegna
við ákváðum að gera það?“
„Vegna þess, að hann þarf á
peningum að halda“.
„Végna þín, kæri Bengt“,
sagtói hún“. „Albert verður að
komast hjeðan. Hefurðu ekki
tekið eftir, að konan þín. .“
„Aina — við hvað áttu,
frænka ?“
„Veistu kannske ekki að það
er hún, sem liefir tekið að sjer
fjárreiður Alberts, og farið fyrir
liann til Edvards frænda? Og að
fólk er farið taka eftir því hvað
mikiíð dál,æti er með þeim —
meira að ségja úti á götum.
„Nei“, sagði hann.
„Datt mjer ekki i hug“, sagði
Lotta frænka. „Og jeg álít þáð
skyldu mína að opna augu þín
fyrir, hættunni. En þú skalt taka
eftir að alt lagast undir eins ef
Albert kemst burt. Þá vinnur þú
aftur konuna þína“.
Vinna aftur það sem hann
iijelt að hann hefði aldrei mist!
Ilvaða fjarstæða var þetta?
„Þú gerir þjer rangar liug-
myndir um Ainu, frænka“, sagði
hann. „Vertu sæl, og heilsaðu
Edvard frænda“.
Hann hvarf nokkurnveginn
fyrirvaralaust inn í hliðargötu
en Lotta sigldi sinn sjó beint á-
fram, fullviss um að sú göfug-
menska hennar og Edvard
frænda, að leggja tvö þúsund
krónur í liættu, hefði afstýrt því
að gott hjónaband færi í hund-
ana.
En Bengt l'ór einn heim lil sín
og var að hugsa um hve glaðleg
Aina hefði verið þegar hún kom
heim daginn áður, og var að
segja honum frá því að hún
befði sjeð Albert. Liklega væri
hún altaf glaðleg þegar hún væri
með honum, úr því að fólk væri
farið að veita því athygli.
„Vinna aftur“, sagði Lotta
frænka. Hún vissi ekki hvað hún
var að segja. Frá hans sjónar-
miði valt á því að missa eða
missa ekki og það var lionum
nægilega þýðingarmjkið. Hafði
Aina ekki, i öllu hátterni sínu,
sannfærl um að hún bæri
fölskvalausa ást til hans? Ef
hann tryði því, þó ekki væri
nema um augnablik, að nýjar til-
finningar hefðu náð valdi yfir
henni þá fann hann að hann
mundi verða að aumingja. Vinna
aflur — það var spurning
sem kæmi siðar til greina.
Nei, það var ómögulegt að
hann hefði mist hana, sagði
hann við sjálfan sig. Hann áleit
sjálfan sig ómóttækilegan fyr-
ir afbrýðisemi, en þegar hann
lauk upp hurðinni heima hjá
sjer, fann hann samt, að gamla
vissa og notalega eignari'jettar-
tilfinningin hafði vikið fyrir ann-
ari, óþægilegri og svíðandi kend.
Ilann vildi ekki viðurkenna að
það væri afbrýðisemi, en hann
var ekki \ iss um það nú, að hann
ætli gleðiljómann á andliti Ainu.
Hún sá þegar í stað, að eitt-
livað óvenjulegt var á seiði. Nú
var litla brukkan þarna milli
augnahrúnanna og gerði skugga-
svijx á magra, gáfulega andlitið.
„Hvað gengur að þjer?“
spurði hún.
„Jeg Iiitti Lottu frænlcu og
spölkorn með henni“.
„Og hafði það svona slæm á-
lxrif á þig?“
„Já. jeg fjekk höfuðverk"
„óð of mikið á henni?“
„Það er nú eftir að vita, Aina“,
sagði hann alt í einu? „Hvers-
vegna sagðir þú mjer ekki í gær,
að það hefði verið þú, sem fjeksl
F.dvard frænda til þess að hjálpa
Albert?“
„Jeg ætlaði að segja þjer það
í dag, en nú sje jeg að Lotta
frænka muni hafa orðið á undan
mjer?“
„Þú hefðir átt að segja mjer í
gær, hversvegna það lá svona vel
á þjer“, sagði hann. Litla
hrukkan milli augnabrúnann
varð enn dýpri.
„Gettu!“
„Jeg meina þetta í alvöru",
sagði hann „veistu hvað það
þýðir að geta ekki trúað mann-
eskj u ?“
„Er það jeg sem er manneskj-
an nei, biddu nú hægur!“
Hann hafði orðið afbi'ýðisain-
ur einmitt vegna þess að hún
blýddi einlægustu tilfinnhigum
sínum. Hún ætlaði að hlæja, en
á næsta augnabliki fann liún að
hún var reið. Hann móðgaði
liana með þessari tortryggni.
En þegar hún sá að hún hrygði
liann með þessu, skifti hún skapi.
„Það var þín vegna, sem jeg
var svona glöð“, sagði hún.
„Líttu í augun á mjer og sjáðú
livort þau ljúga“.
Hún lagði hendurnar á axlirn-
ar á lionum og liorfði á liann. Og
liann starði inn í heitu, brúnu
sólskinsaugun hennar. í fyrstu
sá hún skugga af sársauka og
tortryggni i augum hans.
„Jeg endurtek að jeg gerði
þetla vegna þess að þú varst svo
raunamæddur, vegna þess að liú
kvaldist af því þú liafðir neitað
bón vinar þíns. Mjer þvkir vænt
um, að Albert var hjálpað, en
sannleikúrinn er sá, að jeg hugs-
aði mest um þig — elsku piltur-
inn minn“.
Þá ljet hann sig.
,Fyrirgefðu mjer‘, sagði hann.
„Já“, svaraði hún, „en hefði
svo sem ein mínúta liðið enn,
liefði jeg máske aldrei fvrirgef-
ið þjer“.
„Það er rjett“, sagði hann.
„Hefði jeg verið svo blindur að
finna ekki í augum þínum dá-
lítið, sem Topelíus kallar „perlu
sannleikans“ í einni barnasög-
unni sinni — þá hefði jeg mist
þig.
Shrauthðll frá 18. öld.
MetSfram hinum fögru ám í Wiirt-
emhurg er fjiitli smlábæja, sem flest-
ir eða allir kunna frá merkisatburð-
um frá liðinrii tíð að segja. En eng-
inn þeirra á eins merka sögu og
Ludwigsburg, sem liggur fyrir norð-
an Sluttgart skaml frá vinstri bakka
Neckar. Ludwigsburg er „skálda-
bær“ og þaðan eru t. d. ljóðskáldið
Edward Möricke, Justinus Kerner
Fr. • Th. Vischer, David Fr. Strauss
og einnig dvatdi Schiller þar i æsku.
Orð Schillers um að hin brosaudi
fegurð bæjarins sje dæmalaus og
manni finnist inaður vera í sveil
þegar maður dvelur þar, gilda enn
i dag. En það er eins og Ludwigs-
Imrg hafi enn ekki mist fyrri veg
sinn, er hann var miðdepillinn i
landi Svaba og stjórnársetur jiess —
þegar skrautvaguar höfðingjanna
óku undir trjánum, hermennirriir
gengu fylktu liði um göturnar og
Karl Eugen hertogi hafði flugelda-
sýningar sinar, sem kostuðu aldrei
minna en hálftunnu gulls hver um
sig.
A Wilhelmsplatz gnæfir hið hvita
likneski slærsta skálds Svaba, Fried-
richs von Schillers yfir grænum
skóginum, og er líkneskið gert af
manni i Ludwigshurg og þykir eilt
liið fegursta Schillersminnismerki
býskalands. Og í Wilheímsstrasse
hefir verið sett minningartafla á
húsið, sem Schiller bjó í 1793 —94; i
þvi húsi fæddist honum fýrsti son-
urinn og þar samdi hann teikritið
„Wallenstein“.
í Efri-Markaðsgötu er húsið, sem
Edward Möricke fæddist í og við
Markaðstorg er kirkjan i bænum. En
höllin, sem talin er fegursta höll
Þýskalands, liggur útaf fyrir sig, ut-
an bæjarins. Er hún í sama stíl og
hallirnar i Versölum og' er höllin
lti sanístæðar byggingair kringum
þrjú oþin svæði og þótti eitt af
undrutn byggingarlistarinnar á 18.
öld. Hún var bygð í „barok“-stíI fyr-
ir tilstilli Egenhard Ludwigs her-
17ó4—33 og stjórnuðu verkinu
tveir þýskir byggingameistarar og
tveir italskir.
Þarna er krökt af goðafræði-
myndum, freskomyndum, súlum og
styttum, málverkasölum og allskon-
ar íburði. Af þeim 452 sölum, sem
eru í höllinni vekur leikhúsið mesta
athygli, komast 'þar fyrir 800
manns. Þá er salurinn, sem geym-
ir myndir í líkamsstærð af 30 furst-
um i Wiirtemburg, hallarkapellan
bygð af Frisoni með freskomynd í
loftinu eftir Carlo Carlone er sýnir
hina himnesku Jerúsalem. Meðal
fegurstu ibúðarlierhergja í höllinni
er gestastofan, þar sem Friedrich
konungur af Wúrttemberg var vanur
að búa. í áheyrnarsalnum er skraut-
legt hásæti með dýrindissaum og
tjaldhimni yt'ir.
Myndasafnið í höllinni ei- mjög
merkilegl og eru þar bæði venjuleg
málverk og freskómálverk um efni
úr grískri goðafræði.
Mörg herbergin i höllinni eru
fræg sögulega; þarna eru stofur sem
Friðrik Vilhjálmur I. og sonur hans
hafa búið i, Napóleon og fleiri stór-
laxar. Þá er veiðhöllin merkileg,
kabinetskápur með innfeldum
myndum úr trje, kínverskur skáp-
ur afar merkilegur og vínfátið rnikla
frá 1719, sem rúmar 90.000 lítra.
í spegilsal hallarinnar var það,
sem Napoleon sagði hin sögulegu
orð við Friðrik annan: Sá sem ekki
er með mjer er á móti mjer. Þarna
var Napoleon staddur er hann
sagði Austurríki stríð á hendur,
sama dag og hann ljet leika „Don
,iuan“ eftir Mozart í hallarleikhús-
inu.
Garðarnir kringum höllina þykja
ógleymanlegir fyrir fegurð. Og að
öllu samantöldu þykir höllin Lud-
vigsburg gimsteinn í þýskri bygg-
ingarlist. Myndin, sem hjer fylgir
sýnir gáng í austurhluta hallarinuar.
G EliRÁ RD HA UPTMANN.
hinn mikli skáldjöfur Þýslcalands
verður sjötugur 15. nóvember. Má
ganga að því vísu, að afmælisdags-
ins verði minst með mikilli viðhöfn
mn alt Þýskaland, þvi að Haupt-
maiiri er vinsælasta skáld þjóðarinn-
ar. lír þegar byrjað fyrir löngu að
miiiriasl þessa afmælis, þvi að 3.
september hófst sýning á ýmsum út-
gáfum af öllum ritum skáldsins i
Breslau. Kunnastur er Hauptmanri
seni leikritaskáld og hafa rit eflir
hann verið leikin lijer. Ýmsar smá-
sögur hafa komið eltir Hauptmann
á íslensku.
Þrjár tilraunir hafa orðið árangurs
lausar til þess að komast upp á
hæsta tind heimsins, Mount Everest
og 13 manns týnt lífinu við þær. Er
talið, að þá sem lengst hafa komist
liafi ekki skort nema 05 metra til
þess að komast á hæsta tiudinn. —
Mount Everest nefndin, sem settist á
laggirnar í London 1920 og hefir
gert út sendiferðirnar þrjár, liefir
sent út tilkynningu um, að nýr leið-
angur verði gérður út í byrjun
næsta árs og búist menn við, að
menn úr hönum komist upp á hæsla
tindinn i maí í vor. Formaður þess-
arar nefndar er sir Francis Goode-
nough aðmíráll.
----x-----