Fálkinn - 04.02.1933, Qupperneq 14

Í4
F Á L K I N N
stjóri“, svo sem siður er til. Andlitssvipur
Rennys skipstjora harðnaði.
Alt sjóklárt? spurði liann.
Já.
Allir komnir um borð?
— Já.
Renny skipstjóri stakk liöndunum i jakka-
vasann.
Hr. Shaw, sagði hann, jeg hef á-
valt vanist því, þann tíma, sem jeg hef
verið til sjós, að skipstjórinn væri ávarp-
aður „skipstjóri“. Meðan þjer eruð á mínu
skipi, ætlast jeg til, að þjer haldið yður
að þeirri venju. Þjer skiljið?
Já. . . . skipstjóri.
Mjer er kunnugt um feril yðar og hef
samúð með yður, og ef jeg kemst að þvi,
að þjer eruð jafn ágætur yfirmaður og jeg
held yður vera, skal jeg ekki láta mitt eft-
ir liggja að tilkynna það liúsbændum okk-
ar í skýrslu minni. En jeg vil aðeins að þjer
skiljið, að mjer er um hvorugt að kenna
aldur minn nje núverandi stöðu mína, en
mjer skilst hvorttveggja vera yður þyrnir
i augum.
Geðvonskan í svip stýrimannsins var, ef
mögulegt er, ennþá greinilegri eftir þessa
tölu skipstjórans. Renny skipstjóri, sem
þyktist lítið eitt við að sjá hann, sneri sjer
við og gekk niður stigann, en kom þó upp
aftur næstum samstundis.
Vitið þjer hvar þjónninn er, hr. Shaw?
Hr. Shaw kannaðist við, að hann hefði
gleymt að geta um þjóninn, sem hafði
skömmu áður verið sendur í land á sjúkra-
börum, með botnlangabólgu.
- Það var leiðinlegt. Viljið þjer senda
einhvern hásetann aftureftir með kistuna
mína.
Renny var snöggklæddur að þvo sjer um
hendur, er maðurinn kom inn í káetuna
ineð kistuna.
Hvað heitið þjer?
Sewell, skipstjóri.
Gott og vel, Sewell. Viljið þjer bíða
fyrir utan og fara svo með símskeyti í land
fyrir mig.
— Gott og vel, skipstjóri.
Símskeytið, sem hljóðaði: „Komið strax
á Cyclops í Tilbury“, var sent til manns,
sem hafði nýlega sloppið úr fangelsi eftir
sjö ára veru þar. Renny þekti manninn og
var þess viss, að liann myndi launa sjer
þessa góðvild með hollri þjónustu. Auk
þess myndi hann verða laginn þjónn, þar
eð hann hafði verið þjónn herforingja all-
an ófriðinn í gegn. Og skipstjórinn vissi
að honum var það verulegt áhugamál að
verða nýr og betri maður. Þessi atvinna
myndi ýta undir það og gefa honum sið-
ferðilegan stuðning.
Við hádegisverðinn gerði hann það, sem i
hans valdi stóð til að þíða stýrimanninn
upp, en það reyndist ómögulegt að fá hann
í nokkurnveginn gott skap. Meðan Renny
spurði um botninn á skipinu og hvernig það
færi i sjó, o. s. frv. sat Shaw og einblíndi
niður á diskinn. Hann hjelt að botninn i
skipinu væri sæmilegur og hvað snerti hitt,
hvernig það færi í sjó, myndi skipstjórinn
fljótlega fá tækifæri til að skapa sjer skoð-
un um það af eigin reynd, þar eð loftvog-
in spáði foráttuveðri bráðlega.
Og þá veit maður hvað á að gera,
sagði stýrimaðurinn og ýtti frá sjer disk-
inum um leið og' hann reis frá borðinu.
Renny horfði á þessar aðfarir með vaxandi
misþóknun. Sjóferð með svona manni ætl-
aði að verða vægast talað, óviðkunnanleg,
að hans áliti, og ekki holl fyrir sálarrósemi
hans. Hann ásetti sjer að fá annan mann
í stað þessa, fyrir fyrsta stýrimann, ef
kringumstæður leyfðu; einhvern, sem kynni
að liegða sjer betur við yfirmenn sína.
Walters, nýi þjónninn var ekki langt frá
Tilbury og gat komið fyrirvaralítið. Þakk-
látsemin skeið út úr augum hans er hann
kom um borð og tók höndina, sem skip—
stjórinn rjetti honum í kveðjuskyni. Þetta
var alveg nýtt starf fyrir hann — þar eð
liann vissi varla hvað sneri fram og livað
aftur á skipi. Renny fór þvi sjálfur með
hann í rannsóknarferð um alt skipið, hátt
og lágt, og þuldi upp fyrir honum hinar
ýmsu skyldur, sem þjónn liefði á hendi á
5000 smálesta skipi. Renny hefði auðvitað
eins getað látið þriðja stýrimann annast
þetta, en hann bar persónulega velvild til
Walters. Hann var ekki mikið fyrir að
hanga fast í hinum ytri siðum — nema
þegar óánægðir stýrimenn áttu í hlut.
Shaw flutti með sjer að teborðinu sama
þrumuskýið af gremju og áður liafði verið
í kring um hann og auk þess sterkan viskí-
þel'. Sannleikurinn var sá, að hann liafði
verið að ala á gremju sinni allan síðari
liluta dags, með hjálp viskíflöskunnar. Þessi
gremja átti sjer djúpar og gamlar rætur,
því hún liafði fylgl honum stöðugt síðan
fyrsti nýi skipstjórinn kom á skipið, fyrir
þrem árum. Hann hafði þá hlaupið í það
að skrifa skipseigendunum kvörtunarbrjef
og liafði fengið það svar, að „við tima og
tækifæri myndi erindi hans verða tekið til
greina“. Hann sá nú, að þetta svar liafði
ekki verið nema orðin tóm. Hvað gat það
annað verið nú þegai* maður tuttugu árum
yngri en hann var settur sem yfirmaður
lians ?
Orðin komu frá honum snöggt og hvasst.
Renny skipstjóri, sem ekki gat að sjer gert
að verða dálitið hissa, lagði frá sjer hníf-
inn og hlustaði á.
Þetta er móðgun og ósvífni, sagði Shaw
IJvernig þætti yður að eiga að vinna
undir stjórn manns, sem gæti verið sonur
yðar, aldursins vegna? Og jeg hef þó unnið
eigendunum vel. Fylt vasa þeirra peningum.
Það var jeg, sem bjargaði „Eastern Prince“.
Og hvað gera svínin? Þó jeg hafi einu sinni
verið skrifaður fyrir að vera drukkinn.
Já, úti á sjó, svaraði Renny. - Það
er alvarlegt brot, vitið þjer.
Fjandinn hafi ef það .er nógu alvar-
legt til að spilla fyrir manni upp á lifstíð.
Kanske ekki. En þjer þekkið eigend-
urnar eins vel og jeg. Þeir eru gamaldags
og þröngsýnir. En eins og jeg sagði áðan,
hr. Shaw, þá vil jeg yður vel, og ef jeg
gæti einhverju fengið framgengt við eig-
endurna....
Fjandinn má þakka yður fyrir það,
svaraði skipstjórinn. — Eigendurnir geta
farið til andskotans og þjer getið orðið þeim
samferða.
Skipstjórinn roðnaði lítið eitt. En hann
stilti þó reiðina, sem var að gjósa upp í
lionum. Sliaw var sýnilega mitt á milli
liálfs og fulls, svo varla var hægt að draga
liann til ábyrgðar fyrir orð sín.
Skipið átti að sigla kl. 8 þá um kvöldið
og stundarfjórðungi fyrir þann tíma var
Renny skipstjóri að ganga um gólf á lága
þilfarinu stjórnborðsmegin og biða eftir
hafnsögumanni. Stýrimaðurinn, sem nú var
orðinn afdrukkinn, var á rangli við land-
göngubrúna og öðru hvoru gaut hann illu
auga til skipstjórans, að því er hann sá. í
livert skifti sem fótatak heyrðist á hafnar-
bakkanum var sýnilegt að Sha,w gætti að
eins og liann ætti von á einhverjum. Og
brátt kom í ljós orsökin til þessarar árvekni
hans. Sewell gekk upp landgöngubrúna með
böggul i hendi. Þegar liann kom auga á
skipstjóra, leit hann á Shaw, hikaði dálítið
við og gekk síðan að opinu niður í yfir-
mannasalinn. Renny var enginnn heimsk-
ingi. Böggull með viskiflöskum í er tiltölu-
lega auðþektur útlits, jafnvel þótt farið sje
lítið eitt að skygg'ja.
Sdwell! kallaði hann, — hvað eruð
þjer með þarna?
Böggul til ln\ Shaw, herra.
— Böggul af liverju?
Nú kom Shajw að og andaði djúpt, eins
og honum væri mikið niðri fyrir.
Hvað kemur yður það við? spurði
liann. Þjer eruð að fara út fyrir yðar
starfsvið.
Víkið frá, ln*. Shajw, sagði Renny ró-
legur. — Eftir fimm minútur förum við
af stað. Hvað þjer gerið í landi, kemur
mjer ekki við, en jeg' vil ekki hafa neinn
yfirmann, sem drekkur til sjós. Sewell,
fleygið þessu fyrir borð.
Renny var í þann veginn að útskýra, að
Shaw myndi fá flöskurnar bættar upp i
fyrstu höfn, sem komið yrði við í, en þá
var snögglegu höggi beint að honum. Hann
veik sjer undan, stje aftur á bak, og í sama
bili lá stýrimaðurinn á þilfarinu fyrir hnefa-
höggi af skipstjóra sínum.
— Jeg gæti skrifað yður fyrir þetta — og
það sem verra væri, hr. Sliaw, sagði hann.
Farið niður í káetu yðar.
Cyclops, sem hafði lent í ofsastormi nóv-
embermánaðarins, reis upp á háa öldu og
stakk sjer siðan niður í dalinn, eins og hann
væri að gera tilraun til að fremja sjálfs-
morð. Allur lítilfjörlegur hávaði druknaði
í öskrinu í vindinum. Sjóndeildarhringur-
inn hafði þrengst um tuttugu mílur og innan
þess þrönga hrings, sem hann nú var,
sást ekkert nema stórsjóirnir, sem riðu yfir
skipið i sífellu. Vjelin gekk lijerumbil tíu
mílur en skipið ekki nema þrjár. Með ó-
reglulegum millibilum fjekk það steypibað
stafnanna milli af sjávarlöðri. En Cyclops
var gott sjóskip. Hann glitraði eins og sel-
ur og spúði svörtum reykjarmekki úr reyk-
háfnum er hann stangaði Atlantshafið jafnt
og þjett. Hann stakst á stefnið, settist á
afturstefnið en sjóirnir gengu yfir liann í
sífellu. Samt sem áður miðaði honum altaf
áfram, þótt hægt færi.
Þessi ólæti i veðrinu og sjónum komu
Walters ókunnuglega fyrir, þar eð hann
þekti ekki ósjó nema af afspurn. En hann
fann nú, að ldukkustundar bardagi við höf-
uðskepnurnar var fróðlegri en lieilar bæk-
ur gátu verið. Hann hjelt annari hendi í
kaðal en hinni hjelt liann á kaffikönnu.
Hann var á leið upp í stjórnpallinn og mörg-
um sinnum á þeirri tafsömu leið reyndi