Fálkinn - 11.03.1933, Blaðsíða 5

FÁLKINN
5
um leið og hánn snaraði sauðn-
uin á bak sjer og arkaði með
hann í áttina inn að Hálsi.
N'egurinn var ekki langur og
Finnur var karlmenni að burð-
um, svo það leið ekki á löngu
bar til han’n var kominn með
byrði sína lieim á blað. Hann
ljet sauðinn inn í skemmu á
hlaðinu og gekk síðan til bað-
stoi'u lil þess að sækja byssu
og skotfæri, sem hann geymdi
i lokuðum skáp hjá rúmi sínu.
Á meðan hann er að þessari
umsýslu, kemur kona hans og
spyr hvað um sje að vera.
Henni sýndist Finnur b.óndi
sinn vera svo undarlegur og
þungbúinn á svip.
„O, fjandans pestin er nú að
taka einn sauðinn minn ennþá"
maelti Finiiur og' leit ekki upp.
„H-vað er að heyra þetta"!
brópaði Ásgerður kona hans.
„Sú ætlar ekki að gera enda^
slept við okkur. Ja, fyr má
ná vera! Það er engu líkara
en að pestarfjandinn hafi feng-
ið einkaleyfi tiJ þess að grass-
era í þessum sauðakreistum
okkar. Hún mun ekki hafa tek-
ið þann Ijelegasta, lieldur en
fyrri daginn ?“
„Ónei“, mælti Finnur; ,það
er einn af þeim þrjevetru, sem
hún er að vinna á núna, og það
er víst ekki sá ijelegasti".
Finnur skundaði til dvx’a og
vildi auðsjáanlega ekki biða
eftir neiiium spurningum við-
víkjandi aldrei eða ættei’ni
sauðsins.
„Þarf ekki að hjáipa þjer
til“? kallaði Ásgerður á eftir
honum.
„0-nei“, ansaði Finnur frarn-
an úr göngu’num. „Jeg kemsl
víst út af því einn að ná af
tionum þessari iíftóru, sem
eftir er“.
„Blessaður flýttu þjer nú og
láttu ekki skepnuna verða sjálf
dauða", kallaði Ásgerður fram
í göngin á eftir ho’num.
Finnur snai'aðist út i skemmu,
tók saúðinn og leiddi hann
inn og uppúndir túngarð og
skaut hann þar. Hvellurinn ai
skotinu bergmálaði i hnjúkun-
iim og þeir ljeku sjer að þvx
mu stund að kasta því á milli
sín, þar til það dó að iokum
út í kveldkýrðinni.
Síðan dró Finnur ski-okkinn
að tóftarbroti þar i túngarðin-
um og tyrfði yfir, svo þar sá-
ust engin vegsummerki. Honum
þótti of dimt til þess að grafa
skrokkinn, og hugðisl að láta
það bíða morgunsins. Finnur
gekk til bæjar og var fámáll
það sem eftir var kv.eldsins.
„Hvar ljestu slátrið af skepn-
unni og skinnið? Það hefur þó
líklega mátt hirða það“, mælti
Ásgerður kona hans um kveld-
ið“.
„O, fjandinn háfi það“! svar-
aði Finnur. „Jeg fleygði því
öllu saman, gróf það niður í
jörðina. Jeg held við sjeum

SPRENGING í BÍLAVERKSMIÐJU.
Fyrir skömmu varð sprenging í
bílasmiðju Renaults, sem er í smá-
bænum Billancourt, skamt frá Párís.
Fórust þar átta verkamenn en yf-
ir hundrað manns særðust meira
eða minna. Myndin sýnir hvernig
umhorfs var í verksmiðjuhúsinu eft-
ir spréngjnguna.
jafnnær fyrir einum skinn-
bleðli“.
Stuttu síðar liáttuðu þau
Fiimur og Ásgerðúr. Finni gekk
illa að sofna, og þegar hann
loksins gat fest sVéfninn, var
bann altaf að dreyma sauðiim
frá Hjalia. Hann var altaf að
bisa við að di'aga einn Hjalla-
sauðinn inn fyrir ána. Og þeg-
ar liann loksins var kominn
með hann alla leið, sjer hann
bvar Sigurður bóiidi kenmr á
eftir lionum og stikar stórum.
Verður honum þá svo bilt við,
að hann hrekkur upp með and-
fælum. Þá er komið fram und-
ir inorgun, svo Finnur klæð-
isl og' gengur út. Tekur hann
skóflu, sem stóð þar við bæjar-
kampin'n, og fer með hana inn
og upp hjá lóftarbrolinu, þar
sem gemsinn var geymdur.
Finnur fór að grafa og gekk
það fljótt og vel, og þegar gröf-
in var orðin nógu stór og nægi-
lega djúp, gekk hann að tóft-
arbrotinu, tók skrokkinn og dró
liann að gryfjunni og lagði
hann á bakkann. Ósjálfrátt fór
hann að þreifa um skrokinn
og kreisti hann til rifja. „Sá ei'
ekki alveg mösulbeina“. Iin
þessi bringa! Svo þuklaði lumn
á höfðinu og síðasl á eyrunum.
„Ha“! hvað er nú þetla! blað-
stýft aftan vinstra! Nei, það
getur ekki verið, mælti Finnur
við sjálfan sig. „Það, sem er
mitt mark! Hægra eyrað blýt-
ur það að vera, blaðstýft aftan
hægra, það er markið hans
Sigurðar á Hjalla.
Finnur fór að verða skjálf-
hentur. Hann dengdi skrokkn-
um lil á allar hliðar, en hvern-
ig, sem hanii sneri honum og
velti fyrir sjer, þá var blaðstýf-
ing'in altaf á vinstra eyrann.
Hann lvfti upp höfðinu og
horfði framan í sauðinn, og
þá varð honum. svo mikið um,
að hann kiptist við og sauðar-
höfuðið datt úr höndum hans.
llann þekti þennan svip greini-
lega. Þetta var enginn annar
en hann stóri Gulur, undan
benni forustu-Móru, einhyer
allra fallegasti og vænsti sauð-
urinn hans.
Eitthverl sambland af reiði
og sneypu gripu hann lieljar-
tökum, svo lumn mátti sig
bvergi hreyfa langa stund.
llann Ijet fallasl niður á graf-
arbarminn og sat þar stein-
þegjandi.
„En hvernig í fjandanum
vjek þessu við? Hvernig gat
liann Gulur hans verið kom-
inn í beitarhúsin á Iljalla?
llann stóð á fætur og liljóp að
sauðahúsinu og hleypti út sauð-
unum og taldi þá um leið. Jú.
það var ekki um að villast,
þeir voru saml allir, og fanst
Finni að þetta ætlaði að l'ara
að vera skrítið alt saman.
Þegar sauðirnir voru konin-
ir úl, tekur einn sig út úr
bópnum og lileypur jarmandi
út að ánni. Finnur hleypur á
eftir honum og vill reka liann
til balca, en sjer þá að þessi
sauður er ókunnugur, sjálfsagt
frá Hjalla. Þar kom ráðning
gátunnar! Gulur hafði auðyitað
flækst út fyrir ána daginn áð-
tir, og þessi komið í staðinn.
Einkennilegt var það, en saml
ldaut það svona að vera, og
þess vegna tók hann elcki eftir
neinu, því talan var rjett. Finn-
ur Ijet sauðina eiga sig og fói-
niður að dysinni, seltist þar og
liorfði á dauðan skrokkinn.
„Jæja, Gulur minn“! svona
urðu endalok þín blessuð
skepnan. Þetta er líklega það
einstakasta handarvik, sem
RÓMANSKA KIRKJAN í XANTEN.
í bænuin Xanten við Rín par sem
sagan segii’ að Niflungalietjan Sig-
fried sje fæddur, var nýlega verið
aS grafa i rústum Sl. Hubertus-
kirkjunnar sem brann árið 1109, og
fundust þá leifar af kirkjugólfinu,
sem gert var úr steintiglum og
með rómönsku sniði. Sá tiluti gólfs-
ins sem var með þessu tigfaskrauti
t r 2 ’A X J metrar að stærð og hefir
vtrið fyrir framan altari kirkjun.i-
ar. Eru myndirnar i gólfinu af
ýnisuni dýrum, svo seni páfugli, ref,
geltandi lnindi og spengilegum birti
og ber vinnan á því votl um, að
þar hafi listamaður verið að vevki.
— Myndin hjer að ol'an er af dóm-
kirkjunni í Xanten, sem stendur á
iúslum St. Hubertuskirkjunnar.
----x----
Maður kemur hlaupandi og segir
við annan: — Hr. Möller, það eru
tvær konur að fljúgast á þarna á
götuliorninu!
— Hvað varðar mig um það?
—- Önnur er konan yðar.
— Svo? Guð lijálpi þá hinni kon-
uiini.
umiið liefur verið lijer í sveit-
inni. Gullfallega skepnan min!
betur að liöfuðið af sjálfum
mjer væri komið á þig, greyið.
Og jeg! Já mjer liæfði það nú
liest að bera sauðarhöfuð lijeð-
an i frá. —-