Fálkinn - 01.04.1933, Síða 4

4
F Á L K 1 N N
Leyni-boðberinn. sss.....
Ssanin var einn á skrifstofu-
uiijii þegar Míiller kom vaðandi
iiffi, gfár í framan af geðshrær-
ingu, liUi búralegi og hálsstulti
hnuhburinn nieð snoðklipta
hárið.
Ssanin hvesti á hann rann-
sóknaraugúm. Múller var að
visu dugnaðarmaður í verkum
sínum, en tillölulega óreyndur
í flokknum.
Nú, Miiller hvað er nú
á seiði ?
Eigið þjer von á leynileg-
um sendibóða?
Spyrjið einskis, en segið
mjer livað yður er á liöndum.
Hintz, starfsmaður í F-
deild tögreglunnar hefir liringt
til mrn hann þorði ekki að
hringja beina leið liingað á að-
aiskrifslofuna, því að hann var
hræddur um, að leynisnápar
hlustuðu á linunni og sagði
mjer, að boðherinn, sem von
væri á frá Breslau sem er
með kvöldhraðlestinni yrði
liandíekinn er hann kæmi á
járnbrautarstöðina hjer kl. 21,17
Ssanin hafði staðið upp.
Nefndi hann nafnið á
sendihoðanum?
Hann vissi það ekki, og
sagðist vera hræddur um að
þjer vissuð það ekki heldur.
Þetla hefst þegar of langt
er gengið í pukrinu, muldraði
Ssanin. — Nú stöndum við hjer
uppi og' höfum ekki hugmynd
um, hver okkar eigin sendiboði
er; en lögreglan, hún veil
það.
En ef maður gæti kom-
ist til Frankfurt an der Oder
þar staðnæmisl lestin síðast,
áður en hún kemur til Berlín?
Jú, og ramha svo gegnum
endilanga lestina og hrópa:
„Hvar er leynilegi sendiboðinn
frá K. P. D? Hann er beðinn
um að stökkva af lestinni und-
ireins, því að annars verður
hann járnaður undir eins og
hann kemur lit Berlín.
Það skein háð og örvænting
út úr rödd Ssanin, er hann
sagði þessi orð.
Var það fleira, sem þjer
ætluðuð að tilkynna, Múller?
Nei.
Jæja, þá megið þjer fara.
En hafið þjer ekki orð á þessu
við neinn. Hjer er tefll um líf
i dauða. Munið það!
Rjettum 48 mínútum eftir að
Múller hafði farið úl frá Ssan-
in í njósnarskrifstofunni í Ber-
lín, íenti flugvjel á vellinum
við Erankfurt. Beið þar einka-
bifreið, sem flutti Ssanin inn
á járnhrautarstöðina. Hann liall
aði sjer aftu'r á bak í bifreið-
inni og hrærðist ekki. Með á-
kveðnu millibili glampaði
lijarminn frá götuljósunum á
andlifinu á honum. Hann hafði
augun aftur. Andlitið liklisl
frémur helgrímu en höfði lif-
andi manns, sem hugsar eins
o ( heilinn þolir.
Þetta var erfitt yiðfangsefni!
í lestinni sem mundi bruna
inn á lilaðið eftir stundarfjórð-
ung, var á fyrsta, öðru eða
'iðja farrými — ókunnugur
maður innan um hundruð arin-
ara ókunnugra manna. Þann
eina mann var liann að finna
án þess að spyrjast fyrir eða
láta nokkuð á sjer sjá Þenn-
an leyniboða, sem vitanlega
mundi láta sem minst á sjer
bæra og verjast öllum viðkynn-
ingartilraunum annara, vegna
þess að hann taldi alla sjer ó-
vinveitta, og hafði í fórum sin-
um áríðandi skjöl, sem lög-
reglan hafði gert sporhunda
sína út til að ná í, og sem þeir
mundu ná í ef þau væru í
vörslum mannsins þegar liann
kæmi tit Berlín kl. 21.17.
Enginn tími hafði unnist lil
að hringja til Breslau og la
nánari upplýsingar. Þá hefði
vandinn enginn verið. Ekki
annar en ná leyniboðanum út
úr íestinni þarna í Erankfurt
og láta svo lögreglunjóisnar-
ana glápa sig tileygða eftir
lionum á stöðinni í Berlín.
Örlítil von var til. Ef lesl-
irini hefði seinkað gat orðið
hægt að ná í hraðsamtal við
Breslau og þá þurfti ekki á
neinni skarpskygni að halda.
En hvernig sem alt færi varð
Ssanin að ná í manninn og
bjarga skjölunum. Og — Ssan-
in heitstrengdi með sjálfum
sjer á næsta stjórnarfundi
skal jeg beita mjer fyrir því,
að aldrei sje sendur svo leyni-
boði, að maður viti ekki á á-
kvörðunarstaðnum hver hann
ar og geti þekt hann, jafnvel
þó að slíkar upplýsingar geti
verið hættulegar og varhuga-
verðar.
Það var fátt ferðamanna á
brautarstöðinni. Meinlausl fólk,
virtist Ssanin, með frakkakrag-
ana bretta upp á eyru, og ramb-
aði aftur og fram á hlaðinu.
Ssariin hefir lært að „þekkja
lyktina" af lögreglumönnum,
og skjátlast sjaldan. Nú er að-
eins 1 a/2 minúta þangað til lest-
in á að koma. Henni liefir ekki
seinkað og þessvegna ógjörn-
ingur að hringja til Breslau.
Ssanin er í örvæntingu. Hefir
ekki hugmynd um, hvernig
hann eigi að bjarga málinu við.
Hann liefir tagt sig í bleyti,
reynt að fara að skynseminni
með góðu og illu — en hún
liefir ekki gefið lionum svarið:
Svona og svona áttu að fara
að þvi að finna mann, sem þú
þekkir ekki úr hundruðum
manna!
Nú koma tvö eldaugu frám
í myrkrinu. Það marrar í tein-
iinum. Ilraðlestin Breslau-Ber-
tin kemur másandi inn á stöð-
ina.
Sá veiki möguleiki er til,
luigsar Ssanin um leið og harin
stígur inn í einn af átta braut-
arvögnunum, að hann þekki
mig. Og þá er alt i lagi. En
ef ekki nú jæja, maður lief-
ir klukkutíma og fjörutíu mín-
útur til að lmgsa sig um!
Það er fjöldi farþega í lest-
inni. Flestir klefarnir eru full-
skipaðir og fólk stendur og lal-
ast við í göngunum. Þarna er
ungur maður, fjörlegur og
gieindarlegur með fallegri,
ljóshærðri stúlku á leið inn í
matvagninn. Þau setjast við
autt borð, sem ætlað er tveim-
ur og maðurinn leggur tvær
handtöskur og skjalatösku af
sjer undir borðið.
Hvað má bjóða yður, ung-
frú kaffibolla, eða kannske
glas af víni? segir bann og
lirosir.
Þökk, ekki vín! Ilún band-
ar frá sjer með hendinni.
Mig langar helst í te, én það
vil jeg fá að borga sjálf, þvi
að mjer er ekki að skapi að
þjggja góðgerðir af mönnum,
sem jeg þekki ekki.
ífvað segið þjer — te? En
svei mjer ef jeg gleymdi ekki
alveg að kynna mig. Fritz Be-
hrens, einkaritari von Seidel
hershöfðingja. Húsbóndinn
dvelur um þessar mundir í
Berlin og jeg er á leið til lians
með búreikningana frá óðals-
setrinu hans.
Unga stúlkan fór hjá sjer er
hún hneigði sig.
Jeg heiti Elisabeth Schröd-
er.
Og eigið heima í Berlín?
Nei, jeg hefi átt lieima í
Breslau til þessa. En nú hefi
jeg fengið stöðu í Berlín. Jeg
sauma kvenfatnað.
— Þjer eruð máske gjöró-
k unnug í Berlín. Maðurinn var
mjög alúðlegur.
— Já, jeg er alókunnug þar.
Þá vona jeg að þjer lofið
mjer að sýna yður borgina og
leiðbeina yður. Jeg hefi stund-
að nám á liáskólanum þar i
tvö ár og er kunnugur. Hefir
yður verið hent á nokkuð gisli-
hús, ungfrú Schröder?
•V Nei.
Það er svei mjer dálítið
óvarlegt af yður að fara til
Berlín, svona ein yðar liðs. Ber-
lín er hættuleg borg. Ef jeg má
leyfa mjer að gefa yður ráð,
þá skuluð þjer gista á „Hotel
Elsass“, það er i miðri borg-
inni, er hreinlegt, þrifalegt og
ódýrt. Jeg er ávalt þar, þegar
jeg gisti í Berlín.
Stúlkan svaraði með því, að
muldra eitthvað, sem enginn
skildi. Henni finsl auðsjáan-
lega, að þessi ferðalangur, sem
henni hefir lent saman við, sje
farinn að færa sig svo upp á
skaftið, að hún verði að fara
sem varlegast. Hún dreypir í
teið sitt. Þeim finst báðum
þögnin óviðfeldin og stara úl
um gluggann út í myrkrið.
Eftir tuttugu mínútur
komum við til Berlín, segir Be-
hreris og lítur á klukkuna.
En i sama bili kippist braul-
ailestin við, það ískrar í hjól-
uiuim og hemlunum, svo kem-
ur ógurlegt öskur og leslin stað-
næniist eins og skip sem hegg-
ur niðri. Hún stendur kyr. Eim-
reiðin blæs og blístran sendir
lrá sjer ömurlegt neyðaróp
út i myrkrið og nóttina.
Ilvað var þetta?
Hefir lestin runnið af spor-
inu? Hefir liún rekist á — eða
hafa glæpamenn sýnt henni til-
ræði? Þau tvö sem sátu við
liorðið hafa eins og allir aðrir
jiotið upp og hlaupa um í skell'
ingu. Ritarinn hefir gripið tösku
sina og horfir út um gluggann,
en jiar sjest ekkert nema
myrkrið.
Innan úr næsta vagni heyrast
óp og háreysti.
Er enginn lestarsljóri hjer?
Á ekki að elta manninn?
Var það þjófur?
Hver sá hann?
Hár maður, fölur í andtiti
og í mikilli geðshræringu kem-
ur inn í matvagninn og hópur
forvitinna manna á eftir hon-
um.
Fólkið umkringir hann og
;iyr hann tugum spurninga
samtímis. Og í sama bili kem-
ur lestarstjórinn hlaupandi úr
hinum enda gangsins.
— Já, nú er það ol' seint!
lirópar maðurinn reiður. Nú er
hann vitanlega kominn á hak
'g burt.
— Hver? Lestarstjórinn tek-
ur blað til að skrifa hjá sjer.
Voruð það þjer sem tókuð
i neyðarliemilinn?
— Jeg? — Nei, svaraði Ssan-
in. — Það var auðvitað sá, sem
hljóp al' lestinni, það er svo
auðvitað mál.
— Viljið þjer gera svo vel og
skýrar nánar frá!
Jeg var á gangi eftir lesl-
inni til þess að litast um eftir
manni, sem mjer var áríðandi
að ná í. Þá kipplist vagninn alt
í einu við og jeg datt kylliflat-
ur. Þegar jeg stóð upp aftur
og flýtti mjer áfram, sje jeg
mann skjótast út úr einum
klefanum. Hann leil kringum
sig og jeg kannaðist við hann,
eri í næsta augnabliki liafði
liann opnað hurðina og þotið
út. . . . og nú er hann horfinn
í myrkrinu!. . . . — Ilerrar mín-
ir! Ssanin liorfði íbygginn
kringum sig. — Jeg get frætl
vkkur á því, að flóttamaðurinn
var rússneskur byltingamaður,
leyniboði bolsjevika 'með áríð-
andi skjöl, á leið frá Breslau
lil Berlín. Lögreglan vissi um