Fálkinn - 01.04.1933, Blaðsíða 5

F Á L K I N N
5
liann og ætlaði að handtaka
hann er hann kænii á Bcrlínar-
ljrautarstöðina. Dálaglegt að
larna!
Ssanin hefir komið auga á
|>að, sem hann var að leita að.
'l'vö augu hafa svarað honuin:
Jeg skil!
Þegar Ssanin hafði gefið lesl-
arstjóranum nokkrar fleiri upj)
lýsingar og hann farið, sest
Ssanin við eitt borðið og hiður
um glas af víni.
Allir eru að tala um athurð-
inn. Lestin fer af stað og hver
leitar sætis síns.
Þetta cr ógeðslegt, segir
stúlkan Ijóshærða við unga
manninn.
Ó, þetta er hversdagslegur
viðhurður, segir ritari von Sei-
dels hershöfðingja og brosir.
En það er ekki að ástæðu-
lausu að jeg segi, að ungum
stúlkum sje þörf á vernd hjer
i Berlín....
Þetta er mjög vel boðið,
cn... .
-- Nú?
Hraðlestin var komið á fulla
fcrð aftur. Um að gera að ná
upp aftur mínútunum, sem glat-
asl böfðu við óvæntu töfina. Nú
■r komið inn að borgarjöðrum
Bexlíriar og eftir fjórar mínút-
ur er komið á stöðina.
Ssanin er á glóðum. Á vfir-
borðinu er ekkert á honum að
sjá, en bak við fölt ennið er
hugurinn og taugarnar alt i
uppnámi.
Jæja, ætlið þjer að taka
boði minu, ungfrú Schröder?
segir Behrens og brosir vin-
gjarnlega.
Jeg veit ekki í raun-
inni langar mig til þess. Hún
rýnir i sífellu niður á boi'ðið.
En jeg skal nú segja vður
alveg eins og er: Jeg á frænku
í Berlín. Hún er vinnandi bjá
fjölskyldu og ef hún er laus í
kvöld, kemur hún á móti mjer
á brautarstöðina.
Nú skil jeg. Og þá farið
þjér heim með henni? Það voni
auðsjeð vonbrigði á andliti
einkaritarans.
Nei, nei. Hún getur ekki
liýst mig. En jeg á eingöngu
við það, að henni finst ef til
vill skritið, að jeg fai'i á sama
gistihúsið og kaíimaður, sem
jeg hefi kvnst í lestinni. Þjer
vitið hvernig fólk hugsar.
Nú ekki öðruvísi. Jeg held
að þáð sje hægt að sjá við þvi!
Behrens vai'ð aftur að breiðu
brosi. Gætuð þjer til dæmis
ekki sagt, að þjer hafið rekist
á kunningja í lestinni og xetlið
að vei'ða með þeim?
Það væri kannské hægt.
Behrens er staðinn upp, með
bandtöskurnar tvær og skjala-
möppuna.
Þá erum við komin, segir
liann glaðlega.
‘ Bíðið þjer við! Unga stúlk-
an beygir sig að honuin eins
og í trúnaði. — Jeg segi þá
frænku minni að jeg hafi hitl
LEIÐANGUR RIISER-LARSENS SU
ÐUR í HEIMSKAUTALÖND
Hinn heinisþekti norski landkönn-
uður, Riiser-Larsen, seni lengst af
var með Roald Amundsen á norður-
heimskautaferðum hans, lagði í haust
af stað í nýjan leiðangur suður i
heimsskautslönd. Voru með honum
tveir Norðmenn, Hallvard Devold og
Olav Kjellbotn, alþektir skiðamenn,
sem dvalið hafa í Austur-Grænlandi
við dýraveiðar svo áruin skiftir. Var
ætlunin að lenda i End,erbyfirði
syðra og ganga svo á skiðum með
tvo sleða i eftirdragi meðfram
straudlengjunni um 5500 kítómetra.
En meiri hluti þessarar vegalengdar
er alveg óþektur, og ætlaði Riiser-
Larsen að kanna hann og gera upp-
drátt.
í leiðangri þessum bjóst Riiser-
t.arsen við að verða að minsta kosti
eltt ár.
Hann hafði með sjer 50 Græn-
landshunda til þess að draga sleð-
ana Ivö tjöld af alveg nýrri gerð,
sjerstaklega hentug og var annað
þeirra. dálítið minna til þess að hægl
væri að , tvitjalda" er mjög væri kalt.
Er þá annað tjaldið hengt upp innan
i hinu. I>á höfðu þeir með sjer nokk-
urskonar rúm, en slikt hefir enginii
pólfari notað áður. Er það gert til
þess að hvilupokarnir æfinlega hald-
ist þurrir og ljettir, auk þess að
meniKi-nir hvílast betur er þeir sofa
í þægilegum hvílubekk.
Vmsan annan útbúnað hafði
Riiser-Larsen í þessum leiðangri,
sem enginn annar pólfari hefir not-
að áður. Yfirleitt var allur útbúnað-
ur hans svo góður, sem frekast er
unt og erigu til sparað til þess að
gera hann sem fullkomnastan.
Væntu Norðmenn sjer mikils á-
rangurs af leiðangri þessum. Pótti
því flestum súrt í brotið er sú
fregn barst til Noregs 10. mars, að
leiðangurinn væri farinn út um
þúfur. Eftir að þeir fjelagar liöfðu
sest að á isinim, hefir hanu s])rung-
ið og þá rekið á haf út. Mistu
þeir alla hunda sína og útbúnað
allan en varð það til lífs að hval-
veiðaskip eilt sá til þeirra og bjarg-
aði þeim. Er þessi leiðangur því úr
sögunni. — Hjer að ofan sjást þeir
leiðangursmennirnir og tjöld þeirra.
Er Riiser-Larsen í miðju.
kunningja. Drekk tebolla meÖ
henni og tek svo bifreið á gisti-
liúsið. Hvað hjet það nú aftur?
Hotel Elsass, i Könings-
strasse!
Hún endurtók nafnið. Lest-
in staðnæmdist.
Og þjer komið áreiðan-
lega ?
Þjer eruð með handtösk-
una mina! svaraði bún blægj-
andi. Og flýtið vður nú. Við
sjáumst aftur, herra einkarít-
ari.
Sjáumst aftur, ungfrú
Scbröder! Og látið mig nú elcki
biða of lengi.
Bebrens einkaritari flýtti sjer
út úr vagninum og hvarf í
myrkrinu fyrir utan.
Á næsta augnbliki situr Ssan-
in á móli ungu stúlkunni.
Levniskjölin, fljótt, hvísl-
ar bann.
Við skulum fara okkur
bægt, segir bún og brosir,
þangað til hinn tryggi þjónn
von Seidels hershöfðingja hef-
ir komið þeim á öruggan stað.
Svo er honum fyrir að þakka,
að jeg get nú komist leiðar
minnar hindrunarlaust, úr lest-
inni. Það var lán að þjer vor-
uð hjerna og aðvöruðuð mig.
Höfðuð þjer enga hugmynd
um, að það var jeg, sem þjer
voruð að leita að?
Hann liló. — Nei, um tima
bjelt jeg meira að segja, að
það væri ungi maðurinn sem
með yður var, sem væri okkar
maður.
Hafið þjer engan farang-
ur meðferðis, herra....?
— Ssanin. Nei, ekki neitt.
Hvað lieitið þjer arinars?
Jeg heiti Wanda Hallan.
Og nú skulufn við fara. Eins
og þjer sjáið hefi jeg eklci neitt
dót með mjer Ireldur.
Þegar kom út úr vagninum
stóðu þar tveir lögregluþjónar
og báðu stúlkuna um að koma
með sjer. Ssanin beimtar að
fá að koma með henni. Þau
fara í bifreið á lögreglustöðina.
Eru raníisökuð og spurð í
þaula. Þau brosa sakleysislega
framan í rjettyísina.
Þið sjáið, að við höfum
ekki nein leyniplögg í fórum
okkar, segir Ssanin loksins.
Ef það er ekki önnur ástæða
sem þið hafið til þess að kyr-
setja okkur þá krefsf jeg þess,
að þið látið okkur laus þegar
í stað. Vinkona mín og jeg
böfum áformað að fara á
skemtistað og dansa, og klukk-
an er orðin margt.
Lögreglumennirnif eru súrir
>. svininn en verða að sleppa
þeim, annars er ekki kostur.
En skjölin? spvr Ssanin,
þegar þau eru komin upp í
bifreiðina og eru á leið tii
Unter den Linden.
Við göngum frá því með
tveimur símtölum, svarar hún.
Jeg hringi til hans vinar
míns á „Hotel EIsass“ og segi
bonum að hún frænka mín
bafi eftir alt saman endilega
viljað lofa rnjer að vera, og
að hún muni sækja töskuna
mína. En svo verðið þjer að
sjá fvrir „frænkunni" tii að
senda.
Ánægjan og gleðin, sem ætíð
er samfara verki er hepnast
liefir, skein út úr andlitum
þeirra beggja.
()g svo við —? segir Ssan-
in og tekur i höndina á henni
í þakklætisskyni.
Hún horfir á hann og brosir.
lYIjer finst að við ættum
að fara á einhvern skemtileg-
an stað og dansa.
Eftir þvi sem frakkneskt blað seg-
ir eru nú liðin nákvæmlega 500 ár
síðan sp.l voru fyrst fundin upp.
Og aldrei hefir verið spilað rneira á
spil en einmitt síðasta árið. Með öðr-
um orðum, segir blaðið, spil eru enn
að riðja sjer til rúms.
Alll ttieð islensktnii skiptini1 ^