Fálkinn - 01.04.1933, Síða 14

14
F Á L K I N N
imi fyrst, cn sí'ðan hvárf ])að alvcg. Blek-
sortinn læstisl aftur um hann og hann fann
sig jafn einmana og áður, þegar hurðin
skall í.
Höfuð lians rakst í loftið. Hann revndi i
daiiðáns ofboði að lialda jafnvæginu og bað
lil guðanna að fylla kjallarann sem fljót-
ast, því Iiann gerði sjer vel ljóst livað inn-
vatnið kom uþp í ínunn hans. Hann bað
iús valnsins hafði að þýða. Það var vatn-
iðlúr Temsá, sem fossaði inn um vegginn.
Ihjnn áætlaði, að það liækkaði um tvo
þunilunga á mínútu. En eftir því sem hækk-
aði í kjallaranum, tók vatnið að renna
hægar inn, því loftþrýstingurinn inni stóð
á móti. En þetta lofl var mettað af eitri
og; fult af sýklum. Maine var undir vatni
í Uu sekúndúr áður en hann fann, að inn-
rásin liægði á sjer.
J3á hleypti liann i sig kjarki og kafaði.
I iann hafði verið á ftoti heint uppi yfir gat-
inu á veggrium og varð að stinga sjer beint
niður. Hann fann opið með því að krafla
fyrir sjer og skautst út um það. Með ]■ i að
snúa sjer og vinda eins og fimleikatrúður,
komsl hann upp á við aftur og synti nú
alt hvað af tók til að komast upp á yfir-
horðið. Hann sá blágræna hálfdimmu alt
í kring um sig, en smámsaman birti eftir
því sem hanri komst liærra upp. Blóðið
suðaði fvrir evrum lians og hann gat heyrt
dýnkiíia í slagæðinni á meidda gagnauganu
en brjóstkassinri var aðþrengdur rjett eins
og götuvaltari væri að fara yfir hann. Hann
lokaði augunum og reyndi með herkjum
að Iialda enn niðri í sjer andanum.
Alt í einu skautst liann upp yfir yfirborð-
ið og það svo hart, að hann fór langt upp
úr vatninu. Hann sparkaði frá sjer í blindni.
í þessu augnabliki hafði hann opnað aug-
un, en lokaði þeim aftur ósjálfrátt og
snöggt. Eftir koldimmuna í kjallaranum
fanst honum ljósið sviða sig í augun, eins
og með glóandi járni. Hann tók andköf og
spriklaði i Vatninu eins og fiskur sem hefir
bilið á öngul, og gleypt í sig loftið eins hratt
og lungun gátu tekið við því. Maður, sem
var á dráttarbát þar skamt frá, öskraði
eillhvað til manna sinna. Hann eevrði ó-
ljóst gutlið i bátnum, sem nálgaðist, einna
líkast suðunni, sem heyrist þegar silki er
rifið i sundur.
Reynið að lialda yður uppi. Jeg skal
koma á aiignahlikinu.
Án þess að opna augun, tók hann að troða
marvaðann en sneri andlitinu í þá átt, sem
röddin kom úr. Ilún var indælasta sönglist,
sem liann hafði nokkurntíma heyrt á æfi
sinni. Þetta var stúlkurödd, mjúk og kven-
leg, sem l)arst að eyrum hans eins og berg-
mál af silfurbjöllum.
Maine heyrði buslið í bátsskrúfu, sem
snögglega er snúið aftur á bak, svo vatnið
sauð i kringum liann. En snögglega hætti
það hljóð og tvær hendur gripu fast i kraga
lians.
Þetta er gott. Verið ekki órólegur. Bara
að ná andanum og svo skal jeg koma yður
upp í. Maine greip í borðstokkinn á vjel-
bátnum og hjekk þar fastur. Eftir þetta
langaði hann ekki til að opna augun. Því
svona engilhreinni rödd mátti ekki fvlgja
nema engilfagurt andlit. Og nokkuð minna
en það, liefði verið augum lians vonbrigði
eftir að liafa heyrt rödd eins og þessa.
Maine hrosti biturlega í huga sínum. Það
var skrítið hugsaði hann að láta sjer detta
þvílíkt og annað eins í hug, eftir að hafa
sloppið jafn naumlega úr greipum dauðans.
En í fimtán ár hafði hann ekki konu sjeð.
í allan þann tíma var korian ekki nema
endurminning í huga hans, fögur endur-
minning, sem honum hafði þó tekist að
geyma, þrátt fyrir alt, og það hafði hjálp-
að honum að sleppa við yfirvofandi vitfirr-
ingu. Og einmitt þessi rödd hefði getað til-
heyrt einhverri yndislegri veru, slíkri sem
þeirri er hann hafði geymt í huga sjer öll
þessi ár.
Ilann opnaði augun og leit á hana, en
vatnið gjálpaði undir höku hans og and-
lit hennar var rjett við hans, er hún lyjelt
honum uppi. Hann andvarpaði djúpt. And-
litið, sem þarna var rjett hjá lionum, var
svo yndislega fagurt. Það var rjett eins og
eitthvert snildarverk, sem gömlu meistar-
arnir máluðu, væri snögglega orðið lifandi,
Ilann lokaði augunum aftur. Iiann vildi
muna þessa sýn, eins og' hún hafði birtst
honum, því hann þóttist viss um, að þegar
hann liti á hana aftur, vrði luin orðin
breytt, til hins verra.
Þá heyrði hann hana segja, með sömu
yndislegu röddinni: Þarna kemúr lög-
reglubáturinn. Þá er yður óhætt. Þeir sjá
um yður.
Hann leit snögt á hana og skelfingin
skein út úr augum hans:
Ungfrú - - í guðs bænum látið þá ekki
sjá mig. Látið þjer yður detta eitthvað ráð
í lnig, sem dugar, — segið þeiih eittlivað
hvað sem vera skal! Annars tefja þeir
mig og fara að spvrja mig spjörunum úr,
og jeg get engar skýringar gefið. Komið
þjer mjer nú út úr þessu i guðs bænum!
Vitrunin i bátnum leit á Maine með
undrun.
Hvað meinið þjer? spurði hún, og
skyldi sýnilega ekki hvað hann var að fara.
Maine vissi hvorki upp nje niður. Kring-
umstæðurnar höfðu sýnilega gert samsæri
gegn honum. Hjer var enginn tími til að
Ijúga upp neinum sennilegum skýringum
því báturinn brunaði í áttina til þeirra
mcð hræðilegri ferð. Það gat hann sjeð er
hann leit við með miklum erfiðismunum.
Froðan löðraði frá kinnung bátsins, og
smellirnir í vjelinni heyrðust nær og nær.
Maine dró sig betur upp á borðslokkinn,
eftír því sem hann gat, og hjekk þar á
handleggnum. Síðan öskraði hann af öll-
um mætti gegnum krepta hendina:
Hæ! Farið frá, annars eyðileggið þið
myndina!
Ha! öskraði einhver á bátnum.
Þið eruð að skemma fimm hundruð
fet af kvikmyndaræmu. Farið frá!
Fyrirgefið!
Lögreglubáturinn skautst burt eins og
fælinn hestur og fór nokkur hundruð stik-
ur niður eftir ánni, áður en hann hægði á
sjer aftur. Þar sveimaði hann um stund,
þangað til Maine gat loksins komist upp
i sinn bát og hneig hálfmáttlaus upp að
yélarhúsinu.
Vitrunin horfði á hann, orðlaus. Og það
var engin furða, því að hann var höfuð-
fatslaus, lafmóður, ataður í svertu og' feiti
yfir alt andlitið, og eins illa til hafður og
hægt var að hugsa sjer. Yfirleitt var hann
svo furðulegur ásýndum og þetta hafði
skeð í þvi líku snarkasti, að hún var of
steinhissa til að geta sagt eitt orð. Þessi
stórfurðulega mannvera, sem kom neðan
úr árdjúpinu, var róleg að leita í vösum
sinum á vixl og ljet höfuðið síga, til þess
að vatnið rvnni ekki í augu hans.
Hún fann einhverja hlýju til þessa ó-
vænta gests síns. Ifann var þó að minsta
kosti snarráður, það hafði hann þcgar
sýnt og sannað!
Sígarettu? sagði hún.
Hann hristi höfuðið.
Eldspýtu kannske?
„Nei, þakka yður fvrir jeg reyki ekki.
Með samanklemdar varir setti hún vjel-
ina í gang aftur, og í samband, og setlist
síðan við stýrið eins og áður.
Maðurinn, sem kom hvergi frá hafði nú
fundið þa'ð, sem liann var að leita að i
vasa sínúm. Gullúr. Hann tók það upp úr
vasanum, þurkaði það á olíutvisti og opn-
aði það. Innan í því var,' í stað verksins,
ofurlitill böggull í pappírsumbúðum. Og
þar var líka vatn! En hann g'ætti þess vel
að láta það vatn ekki fara niður.
Þetta sá hún og komst enn fjær því en
áður að skilja í þessu, upp eða niður. Ilún
leit á hann með endurnýjaðri forvitni. Ot-
ataður ungur maðúr, með sólbrent einbeitl
andlit og hendur, sem hefðu getað gerl
hvaða verk, sem vera skyldi. Og þó kann-
ske ekki svo ungur Nei - vöxtur hans
var unglegur. Hann var sterklegur og fim-
legur og vel lagaður — en andlitið var eldra.
Það var þreytulegt og út úr því skein hin
steingerða þolinmæði Sfinxins, og drættirn-
ir í því bentu á meiri þroska en menn fá
innan við fertugsaldur. Öllu þessu tók hún
eftir í einu vetfangi og forvitni hennar
jókst. Þessi friði ungi maður bar það með
sjer, að honum væri treystandi. Það skein
út úr hverjum drætti i fríða andlitinu.
Þegar hann hafði lokið við að rannsaka
úrið, eins og honum likaði, lokaði hann
kassanum og stakk honum í vasa sinn
aftur.
Er þetta nestið yðar? spurði luin og
reyndi að hrosa glettnislega.
Maine leit á liana beint og harðlega.
Það var það, sagði liann. En cf
yður er sama, skulum við tala um eitthvað
annað.
Hún lmvklaði ofurlítið brýrnar. Maður-
inn var býsna þurlegur, fanst benni. En
þó var þetta svar einmitt það, sem hún
hafði búist við að fá frá þessum stálhörðu
augum, sem á hana litu.
Ilann sneri sjer til að sitja þægilegar
upp við vjelarhúsið, vah vasaklútinn og
þurkaði sjer í framan, vandlega.
Og fallegur líka, játaði hún með sjállri
sjer, þegar óhreini olíubletturinn var liorf-
inn af andliti hans.
Ætlið þjer eitthvað sjerstaklega ?
spurði liann, eftir dálitla þögn.
Yiljið þjer að jeg fari með yður nokk-
uð sjerstakt? spurði hún á móti.
Jeg hef ekki hugmynd um það, svar-
aði hánn með undarlega mikilli hrein-
skilni. Ilann sagði þetta eins og hann væri
að bræða það með sjer, hvað hann ætti
helst að gera. Hann hleypti brúnum. Vissu-
lega var þetta sjerlega óvenjulegur maður.
Enn varð vandræðaleg þögn. Hún rauf
hana með því að segja, dálítið feimnislega:
Finst yður þá ekki, að þjer eigið að
gefa einhverja skýringu?