Fálkinn - 22.04.1933, Blaðsíða 14

14
F.Á-LKIN N
gamlir reykháfar með eldstónum inni i.
fíöð af svínslærum lijekk þar uppi í við-
arreyknnm oí< málugur grár páfagaukur
var i i)úri i liorninu lengst í burtu. Glugg-
aruir voru „kýraugu". Látúnsstengur, sem
voru gljáfægðar eins og best gerist á skip-
um, lágu með fram veggjunum. Alt and-
rúmsloftið þarna inni minti á útböfin.
Maður liálf-bjóst við að rekast þá.og ])eg-
ar á sjómann af gainla tæinu, sjómann
með parruk og fljettur og gljáandi svart-
an lialt, röndótta klúta um böfuðið, hnífa
við liellið og i siðum frakka og' hástíg-
vjeliim.
Maine gekk inn og heið þess að kapteinii-
inn kæmi fram. Hann þóttist viss um að
liann mundi þekkja mann, sem hét Merry-
dew, án ]>ess að nokkur kynnti hann.
Einu mennirnir, sem inni voru staddir,
voru maður i dökkbláum einkennishúningi,
sem hallaði sér upp að gamla skenkiborð-
inu og liúðdökkur útlendingur, sem sal i
cinum gluggakróknum. Sá dökki var með
hringa í eyrum og er M.aine kom inn, faldi
hann andlit sitt bak vð dag'blað.
Maðurinn ,í einkennishúningnum leil
livasst á Maine, er stóð þarna. Síðan kom
hanii til hans og sagði: Þjer eruð mað-
urinn, sem bjargað var úr ánni, núna rjett
áðan? Hahn snerti á rennvotum fötum
Maines og' sagði: Hm, mér datt það i
hug. Jeg heiti Kyne undirforingi úr liafn-
arlögreglunni, og mjer fihst þetta eittlivað
fjandi grunsamlcgt. Eða finst yður það
ekki sjálfum?
Nei, svaraði Maine þurrlega.
Jæja, mjer finst það nú samt, sagði
Ivyne álíka þurrlega. Og jeg vil vita ein-
hverjar reiður á því. Hvaðan þjer duttuð,
verð jeg að minsta kosti að fá að vila?
Hver var stúlkan, sem dró yður upp úr?
Ilversvegna skildi hún yður eftir hjer?
Ilversvegna fóruð þjer að gahha varðbátinn
með ])essari myndasögu? Látum oss heyra
og það sannleikann.
Og ef jeg vil það ekki?
Þá beint á stöðina, sonur sæll, sagði Kyne
undirforingi og læmdi glasið sitt.
í nokkrar sekúndur ríkti ískyggileg
kyrð í veitingastofunni, svo ekki heyrðist
einu sinni skrjáfa í blaðinu hjá mannin-
um við glugganh. Maine leit fast á hafnar-
lögreglumanninn og las harða og ósveigj-
ahlega úrslitaskilmálana út úr augum hans.
Kvne var mjög einbeittur á svi]). Það
var einhver kraftur í honum, sem menn
fá helst ekki fyrr en eftir að hafa þjónað
i ikislögreglunni árum saman. Hann var
magur en sterkbygður og á einhvern hátt,
sem ekki var hægt að gera grein fyrir var
hann eins og' stjett hans Iioldi íklædd, og
og það svo, að listamaður hefði kosið hann
sem fullkomna fyrirmynd fyrir sýningar-
málverki af hafnarlögreglumanni. Vald og
myndugleiki skein út úr honum. Hann hafði
í sjer allt vald laganna og hann vissi af
|)ví sjálfur — hann var hinn færi lögreglu-
maður, alveg niður i tær.
Hjelt fyrir utan gluggann ranii gamla á-
in — valdsvið Kynes.
Kyne var einn þeirra tortryggnu, glöggu
manna, sem ánni þýðir sjaldan að fela neitl
fyrir. Flestalt það, sem þar gerðist var hon-
um kunnugt, það var starf hans að ])efa
uppi leyndarmál heniiar, það var atvinnu-
vegur hans og líf og' yndi. Venjulegur á-
horfahdi hefði ekki sje"ð neilt anriað en það,
að manni var hjargað upp úr ánni af ó-
venjulega fallegri stúlku í vjelbát.
En lvyne, sem hafði slagæð sjálfrar ár-
innar í sínum æðum, hafði sjeð nokkuð,
sem honum farinst þurfa frekari skýringar
við. Hann hafði einsett sjer að komast að
öllum atvikum að athurðinum og ætlaði
sjer ekki að sleppa þvi frekar en forvitni
hans væri svalað.
Hann átti í baráttu um nokkra stund. Hjer
þurfti umhugsunar við. Maine fanst þessi
slettirekuskapur eitthvað kaldhæðnislega
djöfullegur. Honu fanst forsjónin hefði get-
að látið sjer nægja það, sem komið var,
þann daginn.
En þá kom aftur kalda brosið fram i
augum hans, sem var líkast eins og það
gerði g}'s að örlögunum, og var samt ekk-
ert gamahsamt i sjálfu sjer. Hann liafði
verið það mikið rekald á úfnu hafi lífsins,
að þessi ágjöf gat valla gert til eða frá.
Hann reyndi að stinga hendinni i vasa
sinn, eh hleytan hafði gert hann svo stam-
ann að það tókst ekki.
Kyne tók eftir þessum erfiðleikum hans,
og ljet augnalokin siga til liálfs.
Jæja, hvað gerigur ])etta? sagði hann.
Þjer virðist ekki vera neitt fljótur til með
■frjettirnar.
Maine hrosti móti vilja sinum.
Til hvers væri það? sagði hrinn.
Jeg hef ekkerl að segja frá, umfram það,
sem þjer vitið. Og þjer mynduð heldur
ekki trúa mjer þó jeg reyndi til þess. Kvne
liörfaði aftur og leit á hann. Þetla var ný
manntegund. Hann vissi, að eitthvað dular-
fult hlaut að levnast bak við viðburðina,
eri hann var ekki undir það húinn að heyra
manninn segja að sagan væri ótrúleg'.
Gott og' vel! sagði hann. En þjer
getið að minsta kosti sagt mjer, hver þjer
eruð?
Kellard Maine.
Jeg er litlu nær fyrir það. IJvar eig-
ið þjer hima?
Grand Embassy, Piccadilly.
Ja, so. Og í liverju eruð þjer? Spilum,
olíu, Ford-hlutahrjefum eða einhverju þess-
háttar?
Maine hló og er hann sá veitingamannirin
koma, hað Iiann um rommtoddý. AIl-
saman vitlaust, svaraði Kyne, jeg er ekki
kaupsýslumaður. Lít jeg kannske út fyrir
það?
Nei„ sonur sæll, þjer herið fangelsið utan
á yður. Þjer hafið verið þar og það
lengi. Þjer vitið ekki hvernig þjer eigið
að vera og eruð óvanir frelsinu. Og þjer
hafið fangamálróin - varirnar á yður lrreyf-
ast varla þegar þjer talið. Já, svei mjer el'
yður vantar spönn til að ávarpa mig með
„hen-a“.
Gefið mjer bara tækifæri til þess.
Þjer farið of liart í sakirnar við mig.
Kyne fleygði silfurpeningi á borðið. —
Þetta er að skána, sagði liann þurlega.
Nú fáið þjer eitt glas með mjer. Mjer lik-
ar vel við yður. Jæja, hr. Kellard Maine,
nú komið þjer fljótt með svörin við þessu
lítilræði. IJvað vinnið þjer?“
Jeg er efnalega sjálfstæður. Jeg erfði
föður minn þegar jeg var átjáii ára. Og
síðan hafa eignir mínar verið. . á vöxtum.
Lögreglumaðurinn har glasið upp að
vörunum.
Dartmoor? spurði harin með hnykk.
Maine kinkaði kolli. Fimtán ár, sagði
iiann hægt. Það var áður en Ford-hluta-
brjefin komu til sögunriar.
Morð, kannske? spurði hinn.
Ef satt skal segja, hljóðaði dómurinn
iipj) á ])að.
Haldið kannske enn, að þjer sjeuð
saklaus? Jeg veit, að það halda flestir
morðingjar.
Já, jeg var annars rjetl áðan að
rahha við manninn, sem jeg myrti.
Mairie var hálfnaður úr glasinu, en
svelgdist á við þessi orð.
Áfram, sagði liann hörkulegá.
Maine fann að ekkert þýddi að sýria
þrjósku, er hinn hafði harin ó valdi sínu.
Já, sonur sæll. Hvenær duttuð þjer í
ána?
. . og ennfremur? spurði Maine.
Já, og enrifremur, . . hvað var það,
sem þjer duttuð af?
Við fyrri spurningunni er svarið
aldrei, við þeirri síðari ekkevt, sagði
Maine.
Sem gefur til samans góðar upplýs-
ingar, eða hvað? sagði Kyne beisklega.
Jeg kom að neðan, sagði Maine.
Það hef jeg sjeð eldrauða djöl'la gera
á leiksviði, sagði Kyne. Eftir litla þögn
hæti liann við í hálfum hljoðum: .. en
aldrei koma upp úr Tenisá um háhjartan
daginn. Finnið þjer heldur upp á einhverju
öðru til að seg'ja mjer.
Jeg sprengdi sundur vegg til að kom-
ast út: kjallaravegg, sem var undir vatns-
fletinum.
Það hafið þjer gert, listamaðurinn.
J’ókuð með yður tólf þumlunga fallhyssu
lil |)ess að gera það með — var það ekki?
Nei, jeg notaði til þess sprengiefriið
úr skothylkjunum, sem voru í hyssunni
minni.
Bravó! Vel til fundið! Jeg lield, soii-
ur sæll, að þjer ættuð að skrifa kvik-
myndir?
Skrifa livað? spurði Maine vandræða-
lega.
Það er satf, það voru kallaðar lifandi
myndir, þegár jeg var frjáls maður. Og
héldur ekki merkilegar í þá daga. Það,
sem maður sá þá var landslag úr Alpa-
fjöllunum og' „Hvernig pennar eru húnir
til“. En nú er orðin framför á þesu sviði,
heldur en ekki. Nú er það morð og dular-
fn 11 fyrirbrigði og allskonar hugsanlegur
djöfulsskapur. En þjer væruð efnilegur til
að skrifa citthvað slíkt. Þar kemur kven-
fólkið fram einmitt eins og hjá yður áðan.
Það var ekki svo klaufalegt. Hvernig för-
uð þjer að útbúa það?
Jeg útbjó það alls ekki, svaraði Maine,
'án þess að hrosa.
Hver var þá kvenmaðurinn?
Vinstúlka mín.
— Síðan hvenær?
— Síðan áðan.
— Einmitt! Og heitir?
— Það er sama, hr. Kyne.
Er hún með í þessu, sem þjer hafið
fyrir stafni?
Maine leit harðlega á hinn. — Þjer gelið
skrifað það í vasahókina yðar, sagði hann