Fálkinn - 29.04.1933, Blaðsíða 4

'I
F A L K I N N
Auga Osiris.
Ilnrgraves s;il einn við borð á
sljellinni fyrir utan Ilolel Savoy í
Kairó, þegar inaöur einn kom til
hans og kynti sig;
,)eg heiti Dnrsline, sagði hann,
og mjer var sagt, aö jeg tnundi
hilta yður hjerna.
- Jæja, svaraði Hargraves kulda-
lega. Og hverl er erindi yðar?
Að tala við yður um kaup-
skaþ! Þjer hafið, að því er jeg
hest. v'eit, nýlega keypt smaragð-
slein, sein gengur undir náfninu
,,Auga Osiris“.
Hargraves alhugaði manninn ná-
kvæmlega og sá að hann var eins
og nautnamenn Parisar eru flestir.
,leg hefi keypt steininn fyrir
(íilberl Jc Co. en ekki mig, svaraði
hann og var ekki laust við stork-
ii 11 í raddhreimnum.
- Já jú, jeg skil það, hjell
IHirstine áfraam, eins og ekkert
hefði í skorist. Og það er sem um-
hoðsmaður Jacquarcl, að jeg tala
við yður.
Hann rjelli Hargraves nafnspjald
sitt og hann varð eigi lítið for-
viða er hann sá, að Durstine var
eigi aðeins umboðsmaður hins
fræga gimsteinafirma i París held-
ur líka meðeigandi þess. Bráðnaði
þá þyrkfngur Hargraves og hann
slóð upp og rjetti hinum höndina
og afsakaði hve þur hann hefði
verið á manninn.
— Kn sannast að segja má jeg
lil að vera á verði gagnvart því, að
lenda i höndum prettvísra manna.
Mjer hefir verið tekinn vari fyrir
einum í dag. Þjer megið ekki reið-
ast mjer, en — — —
— Síður en svo, svaraði Martin
Durstine hlæjandi um leið og hann
settist. — Þjer eruð i fullum rjetti
að tortryggja alla, og það er kunn-
ugt, að ekki er hægt að sjá á út-
liti manns, hvort hann er þjófur
eða ekki. En lítið þjer á, hj.er eru
heimildarskírteini mín, hætti hann
við og lagði nokkur skjöl á borðið.
Þau voru öll prýðilega vel fölsuð
og Hargrave las þau, kinkaði kolli
og rjetti þau til baka með ánægju.
Hargraves var ungur maður, frjáls-
mannlegur og alúðlegur. Durstine
þuklaði með vaxandi ánægju á svo-
litlum hnoðra í vestisvasa sinurn
— það var prýðisgóð eftirlíking af
„Auga Orsiris".
- Svo að ])jer hafið þegar feng-
ið aðvörun, ságði Frakkinn, — er
j)að maður sem þjer þektuð áður?
,— Jeg hefi aldrei sjeð hann, sagði
Hargraves. En mynd hans er alþekt
í þessar grein, og jeg er viss um að
hann eltir mig á röndum — þó jeg
hafi ekki rekist á hann ennþá. Jeg
hýst við að honum skjóti upp hve-
iiiér sem vera skal. —
Durstine hniklaði brúnirnar hugs-
andi og svo ypti hann öxlum.
•— Nú jæja, það er ávalt gott að
liafa vaðið fyrir neðan sig! Og nú —
— Jeg skil hara ekkert í, hvar
hann hefir heyrt um söluna! Jeg
liefi gert all lil að halda henni
leyndri, sagði Ilargraves. — ()g þjer
vissuð þetta líka.
— I>jer virðist vera dugandi
maður, sagði Durstine hrosandi —
en tiltölulega nýr i iðninni, geri
jeg ráð fyrir. — —
— Það er jeg, svaraði Hargraves
— jeg er nýlega orðinn fullnuma
og þetta er fyrsta niikilsverða er-
indið, sem mjer er trúað fyrir. Jeg
þóttist heppinn að mjer tókst að
gera þessi kaup. En af hverju drag-
ið þjer annars að jeg sje nýgræð-
ingur i slarfinu?
— Mjög einfall — ef þjer hefðuð
fengist við þella lengur niunduð
þjer hafa frjett að þegar fyrv. und-
irkonungur selur ættargrip á borð
við „Auga Osiris“ þá er ómögulegt
að halda þvi leyndu. Firmað mitt
frjelti þetta fyrir hálfum mánuði.
Hargraves pírði augun og liorfði á
Ðurstine með undrunarsvip.
— Og þó komið þjer nú tii min,
og viljið kaupslaga um þennan smar-
agð — viljið fá liann lijá mjer.
Hvernig vikur þessu við?
•— Það var eiginlega ekki ætlun
mín að segja yður frá samhengi
málsins, mælti Durstine afdráttar-
laust, en jeg finn að þjer eruð heið-
ursmaður og veit að þjer munuð
ekki nota yður einlægni mína. Mál-
!ð er þanni vaxið: Fyrir nokkr-
um vikum falaðisl umhoðsmaður
okkar eftir „Auga Osiris". En Ali
prins vildi ekki selja við því verði
sem við buðum og og firma mitt
vildi ekki bjóða hærra án þess að
eiga kaupenda vísan. En nýlega
fengum við kaupanda og jeg fór
hingað frá París. Því miður fjekk
Ali prins að vita hver kaupandinn
væri og — af vissum ástæðum var
hann ófáanlegur til að selja okkur
steininn.
— Hann mintist ekkert á það
við mig, sagði Hargraves.
Nei, auðvitað ekki, svaraði
Dustine og kýmdi ismeygilega. Kaup-
andi okkar var — milli okkar að
segja — Fuad prins. Það hefir á-
valt verið fjandskapur minni ])ess-
ara tveggja ætta, og metnaðargirni
mikil milli furstanna. Ali prins
sagði ður þetta vitanlega ekki, til
])ess að þjer skylduð ekki selja
Fuad steininn.
Nú jæja, sagði Hargraves —
nú, en — það er þeirra málefni og
kennir okkur ekkert við. Og nú
viljið þjer kaupa steininn? Jæja, en
])jer verðið að semja við Lundúna-
skrifstofu okkar um það. Jeg kaupi
aðeins, en sel ekki.
— Jeg mátti vita það, sagði Dur-
sline. En mjer datt nokkuð i hug,
út af því, sem þjer voruð að segja.
Hafi þjer verið heppinn að ná
kaupum á smaragðinum l>á getið
])jer verið helmingi heppnari nú.
Því að jeg býð sem sje í hann tvö-
falt það verð, sem þjer horguðuð
álitlegur gróði fyrir firma yða;
og góður sigur fyrir yður.
— Tvöfalt verð! Hargraves dró
ekki dul á undrun sína. Það verð-
ur ekki smáræði, þvi að við urðum
að borga drjúgan skilding fyrir
steininn.
— Eðlilegt sannvirði gimsteins
er svo og svo mikið en ekki meira,
svaraði Durstine. En það er sjaid-
gæfni hans og saga, sem ákveður
söluverðið. „Auga Osiris“ á báða
þessa eiginleika, og svo hætist það
við, að kaupandi okkar hefir rik-
ar og persónulegar ástæður lil að
vilja eignast steininn, svo að þjer
skiljið, hversvegna hann er fús til
að greiða þetta verð. Og munið:
furstar prútta ekki! En ef þjer
óskið þess fremur skal jeg semja
við skrifstofu yðar í London, þetta
var aðeins uppástunga ....
Falleg uppástunga, tók Har-
graves fram í, — og gott fyrir mig
ef jeg gæli annast þetta. Jeg ætla
að síma lil London sjálfur. Verðið
sem jeg greiddi var tíu þúsund
pund!
— Þá býð jeg . tuttugu þúsund!
svaraði Durstine og setti á s!g kaup-
menskusnið. Eins og plögg min sína
hefi jeg óskorað umboð til að semja
fyrir firmans liönd. Þjer hafið vit-
anlega löglegt umboð líka, svo að
við getum gerl út um kaupin und-
ir eins og þjer fáið samþykki frá
London. Jeg skrifa lianda yður á-
Eftir JACK HULICK
vísiin á Anglo-Egyptian Bank hjcr á
slaðnum og undir eins eins og hún
er greidd og skjölin rannsökuð af-
hendið ])jer mjer steininn. Hann
leit á klukkuna og hniklaði brúnirn-
ar. Núna er klukkan sex. Þá er hún
niu í London. Ef þjer símið núna
verður skeytið borið úl i hýtið í
fyrramálið og þá fáum við svariö
um hádegi á morgun.
Hargraves kinkaði kolli. — Þjer
munuð hafa sjeð smaragðinn?
Ónei, ekki ennþá, svaraði
Dustine og ljet sem sjer væri sama
um það. — En umboðsmaður okk-
ar hefir lýst honum og hann er sjer-
fróður maður. Hafið þjer steininn
hjerna?
—- Já, í geymsluhólfi gislihúss-
ins. Viljið þier lita á hann áður
en jeg sendi skeytið?
I afviknu liorni i forstofu gisti-
hússins oppnaði Hargraves fagurt
leðurhylki og rjetti Durstine það.
Durstine hafði þráð ])etta augnablik
í margar vikur og varið miklum tíma
til að undirbúa það. Hann rjetti úl
hægri höndina eftir hylkinu, en í
vinstri lófa geymdi hann eftirlik-
inguna.
Frakkinn var hinn rólegasti. En
þó gat hann ekki varist því að reka
upp undrunaróp er hann leit stein-
inn. Og það var engin furða þvi
hann var undur fagur.
Á hvitu silki lá hinn stóri smar-
agðsteinn verðmætari en jafn-
stór demantur — og stafaði af hon-
um blikandi grænum geislum. Dur-
stine horfði þegjandi og með að-
dáun á steininn nokkrar mínútur.
Svo tók hann smaragðinn upp úr
hylkinu og rannsakaði brúnirnar á
honum undir stækkunargleri.
— Hreinasta gersemi! sagði hann
að lokum og lagði hann i hylkið
aftur, eða ljest gera það. Rjetti svo
Hargraves hylkið aftur. Hargraves
sá á grænan steininn um leið og
hylkið lokaðist. En hann lók ekki
eftir, að það var eftirlikingin, sem
nú var í hylkinu.
Hargraves lokaði hylkinu og bað
fjehirðinn að koma því fyrir aftur
í fjórhirslu gistihússins. Og svo
sömdu þeir Durstine og hann sim-
skeytið til Dondon.
Durstine átti bágt með að dylja
æsingu þá sem hann var i. Þetta
hafði alt farið eins og hann hafði
áformað. Símskeytið var síðasti lið-
urinn í áforminu og var til þess
ællað, að gefa honum tækifæri til
að flýja. Þegar Hargraves fengi
svarskeytið á morgun mundi Dur-
stine vera úti í Miðjarðarhafi á
leið til ítalíu.
En hann gat enn sjeð af nokkrum
klukkutímum þangað lil lestin færi
lil Alexandríu og ætlaði hann að
vera nálægt Hargraves á meðan, svo
að honum gæfist ekki rúm til að
skoða smaragðinn aftur. Þeir skoð-
uðu því bazarana síðdegis um dag-
inn og þegar þeir komu aftur á
gistihúsið bauð Durstine Hargravcs
til miðdegisverðar. Hargraves tók
boðinu og ætluðu þeir að hittast
stundu siðar.
En þrátt fyrir alt hafði Durstine
l)ó hlaupið á sig. Þegar hann reikn-
aði muninn ó klukkunni í Iíairo og
London hafði hann talið í öfuga
átt. í stað þess að klukkan væri
níu í London þegar Hargraves sendi
skeytið þó var hún ekki nema 3.
Og þessvegna hafði skrifstofan í
London fengið skeytið samdægurs
ög ekki dvalið að svara.
Hargraves var að fara i smoking-
inn sinn þegar svarið kom og
kaldur sviti spratt út um hann þeg-
ar hann las þessi orð: „Enginn Mar-
tin Durstine meðeiguncli firmans
Jacquard. Ráðleggjum varúð ng ná-
kvænw rannsókn".
Hargraves las skeytið aftur og
aftur og varð óglatt af skelfingu.
Þremur minútuin siðar stóð hann
fyrir utan byrgi fjehirðisins. Hann
slóð á öndinni og fingurnir skulfu
meðan hann opnaði hylkið.
Sekúndurnar urðu að eilífð og Har-
graves stóð þarna og hrærði hvorki
legg nje lið en starði á það sem i
hylkinu var. Steinninn var með
rjettri lögun og hann var grænn
- en — það var ekki smaragð-
steinn.
Svo lokaði Hargraves hylkinu og
bað rólegur fjehirðinn að komn
þvi fyrir aftur í geymsluhólfinu.
Svo gekk hann aftur upp í hcr-
bergi silt. Hann var og fann sig
eins og hann hefði upplifað jarft-
skjálfta í þessari svipan. Settisl og
kveikti sjer í sígarettu og var ró-
legur á þann hátt sem menn eru,
sem orðið hafa fyrir því versla
Hann reykti og lnigsaði og áður en
sígarettan var búin hafði hann end-
ursámið í huga sjer aðferð Dur-
stine, að minsta kosti i r‘“ latrið-
unum.
Honum datt i hug að gera lög-
reglunni aðvart - en hætti við. Ef
hann gerði það hlyti firma hans
að kynnast málinu, og það mundi
varða hann stöðu lians, ef til vill,
Og í öllu falli svifta hann öllu
trausti.
Einasta lausnin var sú að ná
smaragðinum aftur sjálfur og síim
svo til firmans, að úti væri um
samningana. Þetta var hægra orl
en gjört. En það varð að gerast. Og
hann fór að hugsa um lausn máls-
ins.
Hann hringdi i símann og fjekk
að vita, að það sem hann óttaðisl
mest — að Durstine væri flúinn
var þó ekki orðið. Hann sá á lesta-
áætluninni, að Durstine mundi ekki
ætla fyr en um miðnætti, með næl-
urlestinni til Alexandria.
Hargraves hafði skammbyssu, sem
hann sem gimsteinakaupmaður
— hafði leyfi til að bera á sjer. En
hann fann að úr því hann hefði
byssuna mundi hann ef til vili
neyðast til að nota hana — og það
hafði hann alls ekki ætlað sjer
Þessi leikur hafði, það sem af var,
verið leikinn með klókindum og
þvi yrði hann að halda áfram.
Jeg hefi um það bil þrjá tima til
að ná í steininn, hugsaði hann. Ef
það mistekst verð jeg að snúa mjer
lil lögreglunnar og síðan leita mjer
að nýrri atvinnu.
Tíu mínútum síðar kom Durstine
inn i anddyrið og hitti þar fyrir
Hargraves, sem var að tala við ó-
kunnugan mann, lágan og gildvax-
inn - og augnabliki síðar heils-
uðust þeir með handabandi. Foster
hjet maðurinn.
Hr. Foster er vísindamaður,
Egyptafræðingur, mætli Hargraves.
— Nú einmilt, svaraði Durstine.
Það hlýtur að vera skemtilegt við-
fangsefni, hr. Foster.
En eiginlega fanst honum ekkerl
visindamannslegt við Foster. Hann
var frammyntur og fastmyntur, aug-
un hvöss og kjálkarnir eins og á
bolabit. Þegar hann talaði bar hann
óðan á og talaði í rykkjum og band-
aði mikið.
Durstine neyddist til að bjóða
Foster að snæða með þeim, en um
leið og þeir stóðu upp til þess að
»-"ga inn i borðsalinn, hnippli
Durstine í Hargraves og hvíslaði:
Er þetta sá seni þjer voruð að tala
um í dag? Þjófurinn?
Nei, svaraði Hargraves móii
betri vilund og gekk á eftir Fosler
inn í boðsalinn.