Fálkinn - 29.04.1933, Blaðsíða 14

14
FÁLKINN
orði'ð fyrir. Út með sögima, hr. Maine.
Jeg hlusta.
Hjer var ekkert að gera. Kyne liafði
náð tökum á lionum.
Kellard IVIainc sal því í heilan klukku-
líma og talaði við Kyne. Ilann sagði hon-
um söguna frá fyrsta upphafi, er hann sá
sjúka manninn i Birkenhead, alt niður til
þcss augnabliks cr þeir sátu saman i knæp-
unni. Ilann skreytti liana ekki að neinu
leyti og hljóp ekkert yfir, lieldur rakti
hana sundur og gerði vel grein fyrir liverju
smáatriði, að alt stóð ljóslifandi fyrir á-
heyrandanunii Og næstum án þess að
deggja aðaláhcrsluna á hina sönnu þýðingu
sögunnar, fór Kyne að veita henni meir
cn venjulega eftirtekt. Maine tók fyrst
cftir því, er Kyne fór að skjóta inn spurn-
ingum frá sjálfum sjer. Eftir eigin reynslu
sinni henti hann á, ef eitthvað alriði í
söguíini var veikt, og sýndi með því, að
hann var sliku vanur, Hefði saga Maines
vcrið upplogin, eða aðeins ýkt að nokkrum
lilula, hefði Kyne getað siirengl byggingu
licnnar sundur undir eins. Eftir hálftima
var hann farinn að trúa, og eftir þrjá
stundarfjórðunga var hann orðinn sann-
færður, og um það leyti, sem Maine liafði
lokið sögu sinni var hann orðinn sam-
herji hans i raun og sannleika.
Ií þó var hann sífelt jafn þurlegur og
hjclt sjer fast við efnið, án þess að láta
nokkuð á tilfinningum sinum hera.
Auðvitað, sagði hann,.— eruð þjcr að
fást við þetta vegna rjettar og rjettvísi
og vegna lífs helmingsins af íbúðum Bret-
lands. Það er jeg aftur á móti ekki. Jeg
\ erð í þvi vegna þess, sem jeg get haft
upp lir því. Með öðrum orðum vegna Fram-
ans sem við, á mínum hluta æfinnar,
skrilum með stórum staf. En takið eftir,
að jeg álíl verkið ekki likt því eins hættu-
legt og þjer lialdið því yðar persónu-
lega samhand við það og það ranglæti,
sem þjer hafið orðið fyrir, kemur yður
auðvitað til að gera óþarflega mikið úr
|)ví með sjálfum yður, en mjer finst sjálf-
um j>að liggja jjolanlega i augum uppi, að
citthvað hljóti að vera athugavert, að
|)etta, sem skeð hefir, skuli yfirleitt hafa
skeð. Og jeg er yðar maður. Að svo miklu
leyti, sem jeg get hugsanlega orðið að
gagni, megið þjer reiða yður á mig. Því
cf vel gengur fæ jeg stöð sjálfur og liækka
i kaupi um hálfan fjórða shilling á dag,
og ef til vill eitthvað í eftirlaunum, svo
j)jer sjáið, að jeg muni gera hvað jeg get.
Maine hlustaði á hann með hlönduðum
fögnuði og efascmdum. Hann hal'ði orðið
j>að fyrir harðinu á yfirvöldunum, að hon-
um hrá við að hitta mann úr jieirra hóp,
sem tók máli lians svona vel. Maine hafði
verið farinn að lialda, að af hverjum
hundráð Scotland Yard mönnum og opin-
herum emhættismönnum væri níutíu og
níu fífl og einn vantrúaður Tómas. Og
]>að voru undarleg viðbrigði fyrir hann er
Kyne sór sig í bandalag við hann svo fús-
lega.
Jeg fer ekki fram á annað, sagði
Kync, - en að jeg fái að vita, hvernig og
livenær jeg á að byrja, — þá er jeg yðar
maður.
Þjer getið ekki rakið nema annan
cmlann, sagði Maine, — og það er sá, sem
byrjar lijer á ánni. Einliversstaðar hjer í
bökkunum liefir Jaan Vorst sýkla-gróðra-
slöð sina, geysistóra gróðrastöð, sem hefir
cngan inngang frá götunni eða bryggjun-
um, héldur gegnum einhverja byggingu.
Þá byggingu skuluð þjer finna, þá er verk
okkar j)egar hálfnað. Því að jeg efast ekki
um, að Scotland Yard yrði að láta eitthváð
til sín taka, ef Jieir fengju slíka sönnun i
nefið sýkla, sem nægðu til að drepa
tuttugu miljónir manna, og sem auk þess
aukast og margfaldast með hverri stund,
sem líður. Það verður sem sagt yðar verk.
Leitið þjer upp og niður eftir ánni, Jjangað
til þjer hafið fundið Jiessa gróðrastöð. Sitj-
ið j)jer um hana, og fáið aðra báta til að
hafa auga á vjelbáti Vorsts. Eltið hann
svo þangað til þjer náið i hann. Öðru
hvoru fór liann um tíuleytið á morgnana
lrá stöðinni og alla leið á móts við Ivleó-
])ötrunálina. Ilvað erindi hans hefir verið,
vet jeg ekki gjörla, en jeg komst að því
frá blaðsala, sem lieldur til þar um slóðir.
Hann hafði tekið eftir Jjessum risavaxna
manni koma upp tröppurnar hjá Nálinni.
Hinsvegar efast jeg náttúrlega um, hvert
hann fer J)á leið oftar — eftir daginn í dag.
Það lilýtur að hafa skotið lionum skelk i
bringu að uppgötva, að til var maður, sem
vissi um alt hans athæfi og ferðir, svo vel,
að hann beið eftir honum á þessum vissa
stað. Yfirleitt held jeg ekki, að J>jer mun-
nð sjá liann fara Jjessa leið oftar, heldur
verðið þjer að finna hvaða leið aðra hann
velur sjer nú.
Ivvne skrifaði upp eftir Maine nákvæma
lýsingu á vjelbáti Vorsts. Hann athugaði
hana grandgæfilega. — Jeg er ekki viss
um nema jeg hafi sjálfur einhverntíma
sjeð þennan hát vera að snuðra upp og
niður eftir ánni, sagði hann.
Kann að vera, sagði Maine. — Annað
mál er, að þjer fáið yður fullkeyptan af
J>ví að handsama hann. Hann er háll við-
komu. Hann kann aðferðir til að losna
við eltingarleik, sem eru, ja . . óvæntar,
svo að Jíað minsta sje sagt. Guð minn góð-
ur, skárri eru Jiað lætin innan í hausn-
um á mjer. Mjer kæmi ekki á óvart þó
J)jer gætuð fundið leynidyr hans undir
bryggjunni. Það væri ofureiiifalt. Vjelhát-
ur getur lagst við bryggjuna, án Jiess, að
nokkuð sje við það að athuga. Það er
gert á hverri stundu dagsins fram með
allri ánni. Ef hann sæti vel um tækifæri,
gæti hann auðveldlega skotist út úr báln-
um og farið inn á milli stólpanna, og jafn-
vcl smyglað sjálfum bátnum jiar i gegn.
Kvne kinkaði kolli. Það skuluð l)jer
láta mig — okkur — um, sagði hann. Strax
i kvöld skal jeg hafa tuttugu varðbáta,
sem allir skulu hafa auga með grænmál-
uðum vjelhát með gulu stryki eftir borð-
stokknutn. Og hann má J)á hafa hraðan á,
ef liann á að sleppa frá mínum bátum.
Jeg lofa yður, að innan viku skulum við
fara með yður að holunni J)ar sem rottan
skriður niður í jörðina.
Maine stóð upp. Gestgjafinn var að benda
honum til sin. — Hjer er nafnspjald mitt,
Kyne, sagði hann. Látið mig vita, ef ykk-
ur vantar peninga, hversu mikið sem er,
og hringið mig upp eftir þessu spjaldi,
ef eitthvað verður i frjettum.
Fötin eru tilbúin uppi í hcrhergi nr.
I, sagði gestgjafinn. Jeg sendi eftir þeim
og jeg býst við, að þau sjeu hjeriunbil
mátuleg. Stúlkan vísar yður upp.
Maine elti stúlkuna upp breiðan eikár-
sliga upp í herbergið.
Kyne undirforingi athugaði nafnspjahl
Maines gaumgæfilega og stakk ])ví niður
í veski sitt. Ilann horfði á hinn karlmann-
lega rnann ganga lit um dyrnar, og sjálf-
ur kinkaði hann kolli til Merridew kaf-
teins og gekk út á götuna. Slöð hans var
rösklega hálfa mílu vegar hurtu og liann
vildi fyrir hvern mun ná J)angað áður en
skift yrði um vörð síðdegis. Maður eins
og Kyne ljet ekki lenda við hugsanirnar
tómar, er mál sem j)etta voru á döfinni
hann ])ekkti ])að ekki að halla sjer fram
á árarnar og híða eftir að eitthvað skcði
af sjálfu sjer. Einhver klukka sló fjögur
er hann kom auga á stöð sina, sem var
i langri húsaröð kring um litla skipakví,
sem var hjer um hil tuttugu skref á hiið.
Fáeinum, skrefum frá hliðinu losnaði eilt-
livað um skó hans, svo hann varð að líta
niður til að athuga hana nánar. Reimin
hafði losnað.
Hann hafði engar sveiflur á j)ví en sleig
fætinum upp á dyraþrep og greip eftir
reiminni.
Hann var að festa hana hálf-ósjálfrátt,
j)ví hugsunin um málið, sem fyrir lá var
efst í huga hans. Þá hevrði hann lága rödd
berast að eyra sjer.
Fyrirgefið jeg boð til yðar j)jcr
ckki lita við margir menn sjá. Röddin
var mjó og vesaldarleg, það var rödd Aust-
urlandahúa, með allri sinni venjulcgu
blöndu af auðmýkt og fúlmensku.
Kyne hreyfði sig ekki. Hann ])ekkti gulu
mennina ol' vel til þess að láta neitt í ljósi
tilfinningar sínar, þegar þeir voru annars-
vegar. Jafnvel aumingjaleg ölmusubeiðni
getur hæglega verið ekki annað en forspil-
ið að banvænni hnífstungu.
Hann stóð J)ví hreyfingarlaus í dyrunum,
kaldur en viðbúinn til að sparka frá sjcr
svo um munaði ef J)örf gerðist.
Hönd kom yfir öxl haiis. Það var mált-
Icvsisleg hönd, löng, mögur og ólívugul.
Beinin komu greinilega í ljós. Milli
])umalfingursins og hinna var snyrtilegt
hvítt umslag. Kyne var fljótur að koma
auga á litla fingur manssins: Það var vis-
inn stubbur, ekki meir en J)umlungur á
lengd.
Ilægt og hægt og án þess að sýna af sjer
neitt hik, ýtti höndin brjefinu inn undir
lágilina á Kyne og dró sig til haka.
Ekki snerta strax, sagði röddin hálf
hvislandi. Og' ekki lita við tvær mínút-
ur. Síðan heyrðist hljóðið í jiykkum
flókasólum eftir götunni.
Kyne lauk við að hinda skój)veng sinn
og tók siðan hrjefið, eins og ekkert liefði
í skorist. Um slagið var úr algengum
pappir og óutanáskrifað. Hann stakk
þumalfingrinum undir lokið og reif það
upp. Innan í var pappírsblað brotið sam-
an um miðjuna. Kyne fletti því i sundur.
Hann fann til snöggrar tilfinningar i
taugum sínum.
Djöfullinn sjálfur! æj)ti liann.
Pappírsblaðið var sex þumlungar á hlið..
A þvi miðju var svartur Jiríhyrningur, og