Fálkinn - 09.09.1933, Síða 14

14
F Á L K I N N
og hinumegin við hornið. Hann var í hverri
götu og þvergötu og stansaði i hverri blind-
götu. Han var á þrem fjórum stöðum i
senn og stundum, ef á lá, hvarf hann eins
og revkjargusa út í loftið.
En það var sama hvaðan hann hvarf
altaf átti hann jafnauðvelt með að koma
upp aftur. A einu augnablikinu var kannske
bréið gata þar sem engin lifandi sála var
sýnileg, svo langt sem augað eygði. Svo
kom flutningsbíll og fór þar um og á næsta
augnabliki voru þar komnir þrir Sir Ever-
ardar, sem spígsporuðu um götuna.
Vorst blustaði á þetta alt án Jiess að segja
orð. Skap bans var orðið Jjað versta sem
liægt var að hugsa sjer. Nú fór bann að
finna út úr ráðgátunnL Slyngleiki lögreglu-
stjórans fór smámsaman að ganga upp fyr-
ir lioinim.
Því hver varðstöð tilkynti dularfull bvarf
spæjara sinna. Á einum slað gátu þeir alls
ekki starfað sökum mannfæðar. Af einum
bópnum tíu manna — sem átti að standa
á verði J>ar, sem helst var álitið nauðsynlegt,
voru ekki nema J>rír eftir. Og J>að var ckki
einusinni nóg til að koma skilaboðum lil
liina stöðvanna, svo í nokkru lagi væri. Eng-
inn vissi bvert mennirnir höfðu farið, eða
yfirleitt hvorl J>eir væru lífs eða liðnir. Þeir
voru bara horfnir þegjandi og hljóðalaust.
Vorst gekk hurt, lotinn og illilegur, og
tautaði eitlbvað fyrir muni sjer, sem ekki
er hafandi eftir.
Eitt var orðið lionuni degimun ljósara,
og J>að brendi heila hans eins og' glóandi
kolamoli: Einhver af J>essum pipuböttum
lilaut að vera Lewis sjálfur. Hann hlaut að
vera J>arna i Millwall, fyrir mönnum sínum,
að stjórna einhverju besta gal>l>i, sem nokk-
urntíma liefir verið beitt til að villa glæpa-
menn. Það þýddi ekkert að neita J>vi.
Hann fann á sjer nærveru J>essa slungna
manns, sem nú var að snúa á hann og gera
liann hlægilegan.
Flutningsbíllinn kom enn syndandi, og
stansaði nokkurum skrefum fyrir ofan liann
í götunni. Eitthvað var að vjelinni. Ekillinn
steig niður og lyfti upp vjelarhúsinu, en
Brinsley Ijet dæluna ganga vfir höfði lians.
Vorst gekk að og tók nú saman all sitt
hugrekki, til J>ess að komasl að J>ví með
vissu, livað vagninn befði eiginlega inni
að halda. Ilann komst á móts við liann,
en þá skautst ekiílinn snögglega yfir göt-
una, eins og örskot. Ðrinsley, sem var inni
í vagninum bafði næri fengið slag af skelf-
ingu og undrun. Ekilinn, sem liann bafði
verið að skama alt kvöldið, var enginn
annar en Sir Everard Lewis. Vorst grei]>
andann á lofti og skaust fyrir bornið. Hann
þaut eftir þröngu sundi og yfir lágar girð-
ingar og blístraði um leið og hann stökk
vl'ir þær. ()g rjett á eftir bonum kom
Lewis bíaupandí, með skammbyssuna í
hendi og hleypti á hann skotum öðru
livoru.
Hinumegin í garðinum stansaði Vorst er
bann var kominn upp á veginn, sem var
hærri en hinir. Siðan vatt hann sjer niður,
eins og ljótur höggormur. Ltíwis, sem var
rjett á eftir stökk til og greip um efsta
steininn á veggnum. í sama bili fjekk hann
hræðilegar kvalir í handlegginn. Hann
hörfaði til baka og leit á liönd sjer. Þar
var djúpt Jrríbyrnt sár, sem var að verða
svart á litinn.
Tvöbundruð skrefum J>aðan komst Vorst
að J>repum niður í ána. Þar beið vjelbátur
og bóstaði hægt. Fljótur! æpti Vorst.
Farðu i gróðrastöðina. Hann var kom-
inn niður í bátinn og búinn að losa band-
ið, áður en maðurinn bafði sett vjelina
í samband. Báturinn þaut út á miðja ána
og síðan niður eftir straumnum, og vjel-
stjórinn sat illilegur við stýrið, en Vorst
hnipraði sig bak við vjelarhúsið. Báturinn
komst á fulla ferð, og bvein í, en vatnið
freyddi snjóbvítt frá báðum kinnungum
og breið röst af ólgandi vatni var aftur
undan. Svo sem fimtíu skrefum á eftir
var annar bátur, sem vjelin í gekk eins
hljóðlaust og gufuhverfa, og' cngin ljós sá-
ust neinstaðar á honum. Hann elli bát
Vorsts gaumgæfilega niður eftir ánni. Og
maðurinn, sem ]>ar var við stýrið, var
enginn annar en Caslle hafnarlögreglumað-
ur.
I margar minútur var dauðaþögn, að
undanteknu hvæsinu i Vorst, er bann
reyndi að fylla lungu sín lofti.
Þá bvíslaði vjelstjóri bans hásum rómi:
Hvað hefir skeð, búsbóndi?
Lewis hafði — trompl'ásinn, svar-
aði Vorst, utan úr myrkrinu. Hann átti
alla röðina á hendinni —- var altrompfa.
Gátuð þjer ekki stöðvað hann?
Nei, Hann fann mig. Elti mig um
göturnar og inn í húsagarða. Gildran vcrk-
aði ekki. ()f margir fuglar í henni. Lew'is
fyllti bana svo, að ekkert rúm varð eftir.
Hann er búinn að ná í belminginn af
mannskapnum frá okkur ók í stórum
Crossley, og tíndi J>á upp, einn og einn,
sló þá niður og fleygði þeim upp í vagn-
inn. Betri helmingurinn af öllu Lundúna-
liði mínu er farið forgörðum. Lewis kom
með krók á móti minu bragðí — og hafði
betur!
— Satt! En hversvegna. . . .
—- Ekkert. Það er svarið og það skaltu
bita í. Enginn af mönnum okkar bafði
nokkurntíma sjeð Lewis, nema J>á kann-
ske Dassi og Ferfingur. Og svo var fult
af honum á fyrirsátursstaðnum. Tylftum
saman var hann J>ar! í Station Streel einn
voru að minsta kosti sex að spóka sig fram
og aftur, moð stóra Crossleyvagninn á
bælunum aðra bvort mínútu. Enginn af
mönnunúm vissi, bvern J>eirra ætti helst
að laka. Og svo var okkur altaf að fækka
með liverri mínútu, sem leið. Því lengur
sem giklran var opin því færri menn voru
lil að gæta hennar. í hamingjunnar bænum
reyndu að ná i Dassi og stappa i liann
stálinn. Náðu i hann og segðu honum
að í nótt láti jeg all springa. Við höfum
e.kki nema fáa klukkutíma til umráða lit
|>ess. Verðum að lileypa skotinu af mcðan
enn er tækifæri. Sendi merkið út. Það er
nóg að hringja í matsöluhúsið til Lang
Hi. Bara að segja honum, að J>etta sje
kallið, sem hann sje að bíða eftir.
Vjelstjórinn ýtti hattinum aftur og þurk-
aði ennið.
Þjer náðuð ekki í Lewis var J>að?
sagði hann með hnykk. —■ Ekki ekki
svo vel, að hinir geti J>á náð í hann fyrir
fullt og alt?
Það var ekki liægt betur, livæsti
Vorst. Maður getur ekki útbúið jarðarför
manns, sem er tíu skref á eftir manni og
hleypir á mann úr skammbyssu í liverju
skrefi. En hann fjekk sitt, og J>að sterkt.
Gaf honum svarta þríhyrninginn við sein-
asta stökkið og þar liggur liann og sprikl-
ar og bíður eftir, að sá næsti finni sig.
Leikuinn er á enda. .Teg verð að liafa Iirað-
ann á cða gefast upp fyrir fult og alt.
Þeir hafa lokað kjaftinum á blöðunum,
svo jeg verð að vinna í myrkrinu. Það
get jeg J>akkað Maine fyrir helvískum
fantinum. Geturðu ekki hrist J>ennan tiel-
vítis stamp, svo að hann gangi einni mílu
braðar? LögreglubátUrinn hafði dregist illi-
lega afturúr á fyrsta sprettinum, en um
leið og hann ]>eyttist fram hjá J>rcpunum
við Wapping, gat Castle komið merkja-
tjósi sinu við, og dráttarbátur, sem var
liinumegin, l>ljes liátt til svars og mcrkið
var selflutt þannig niður eftir ánni af ýms-
um skipum, scm síst liefði mátt búast við.
Á J)cssu augnabliki sýndi og sannaði Castle,
að liann J>ekkti ána út og inn. Þrjú hundr-
uð skrefum fyrir framan Vorst var annar
bátur, ljóslaus og rekinn af bljóðlausri
rafmagnsvjel. Hann rann út i mvrkrið frá
bakkanum.
í nokkrar mínútur gekk eltingaleikurinn
alt tivað af tók, en Vorst hafði ekki hug-
mynd um bátinn, sem fyrir framan hann
var. Þá lagði eiturbyrlarinn stýrið hart yl-
ir og sveigði í kröppum boga að bakk-
anuni.
Þar voru stórir svartir skuggar af liinum
báu vörugeymsluhúsum. Og ekkert ljós
að undanteknum smáum, gulum ljósdílum
við uppgangana frá þrepunum. Vorst
stöðvaði vjelina og báturinn rann á fullri
ferð inn í skuggann. Það var næstum eins
<>g hann ætlaði að stinga sjer inn i hina
i’isavöxnu beinagrind bólverksins, sem fyr-
ir Iraman hann var. Báturinn á undan
sneri sjcr svo snöggt við, að hann hálf-
fyllti af vatni.
\ orst smeygði sjer inn í skuggana, ]>ar
sem þeir voru allra dimmastir, rjett í því
bili, sem árekstur virtist óumflýjanlegur.
Og í sama vefangi hvarf liann rann
l>ur[ af vatnsfletinum, rjett eins og hann
liefði aldrei verið til. Tíu sekúndum seinna
kom lögreglubáurinn og stansaði við stað-
inn, ]>ar sem Vorst bafði leikið sjónhverf-
ingu sína. Gastle var kominn nokkrum
mínútum síðar. Hann leit fljótt vfir svið-
ið Og sendi siðan varðbátinn í snarkasti
lil að ná í Maine sem allra l’ljótast.
Meðan hann bcið, rannsakaði liann svæð-
ið dálítið uppá eigin hönd og um J>að leyti
sem Maine kom á vettvang, l>afði hann
skapað sjer rökstuddar skoðanir um á-
standið.
Ain var hálfflædd, en J>að varð til J>ess
að greina mátti op í bakkanum, sem var
rjett aðeins nógu stórt l’yrir lágbyggðan
bát. Þetta op hafði v^rið gert með því að
taka burtu fáeina staura úr trjeverkinu,
sem var framan á bólverkinu. Um flóð
mundi ]>elta op vera hjer um bil horfið
en hjer um bil þrjá fimtu af tímanum
myndi það vera nógu stórl fyrir bát að
komast inn um. Og sá bátur, sem á annað
borð var kominn þangað inn, myndi vera