Fálkinn - 30.09.1933, Qupperneq 6

6
F Á L K I N N
„Náhrafninn“.
I.
Strongfellow verkfræðingur
stöðvaði stóru bifreiðina sína og
horfði forviða til baka. Og svo
gerði hann annað, sem ekkert
líktist því hvemig hann hegðaði
sjer að venju, þó hann vildi
vekja eftirtekt ungrar stúlku á
sjer. Hann ljet bifreiðarblístr-
una öskra eins og frekast var
unt.
Unga stúlkan Ijósklædda leit
við. Hann sá snöggvast bregða
fyrir kringlótlu andliti, um-
lcringdu af björtu gullnu hári,
sem var eins og geislabaugur
undir litla hattinum.
Hann ljet bifreiðina renna
aftur á bak og eftir fáeinar sek-
úndur var vagninn kominn við
hliðina á henni.
— Ungfrú Stella, kallaði
hann. Það var heitur hreimur
og gleði í röddinni. Hann opn-
aði hurðina og stöklc út.
Hún roðnaði er hún, eins og
með semingi tók í útrjetta
höndina á lionum.
— Hversvegna brugðust þjer
mjer forðum? spurði hann. Ef
yður hefði rent grun í hve mikl-
um tírna og ýmsu öðru jeg
varði til þess að leita yður uppi,
þá hefðuð þjer ekki strokið frá
mjer á þann hátt, sem þjer
gerðuð!
Hún horfði rannsakandi á
hann og tár komu fram í augu
hennar.
— Mig hefir líka oft iðrað
þess, svaraði hún lágt. Jeg skildi
það seinna, að þjer vilduð mjer
gott eitt. En þjer skiljið mig.
Ung stúlka, með þeirri litlu
reynslu, sem jeg hafði í þá
daga, hefir fulla ástæðu til að
gruna ávalt það versta. Þjer
verðið að muna, að jeg stóð
ein uppi í heiminum. Faðir
minn fyrirfór sjer eftir að hann
hafði mist aleigu sína, og jeg
sem var vön öllum þeim þæg-
indum, sem heimurinn liefir að
bjóða, stóð uppi á flæðiskeri.
Allir þeir, sem jeg hafði kallað
vini mína, flýðu mig. Það eina
sem jeg kunni var dálítið í söng.
Þessvegna rjeðst jeg loks á
þetta skemtihús í Chicago. Jeg
var ung og alveg óreynd. Jeg
vissi alls ekki hvers krafist var
af ungu stúlkunum þar, þangað
til gestgjafinn ln'eytti því út úr
sjer, að jeg yrði að vera leiði-
töm við þá karlmenn, sem vildu
bjóða mjer góðgerðir eftir leik-
sýninguna. Og sama kvöldið
kynti hann mig yður. Þjer buð-
uð mjer ríkulegan kveldverð.
Jeg var nærri vitstola af
hræðslu og blygðun, þessvegna
lagði jeg á flótta þegar þjer
báðuð um vagninn handa okkur.
Jeg óttaðist það, sem verða
vildi, ef jeg æki á burt með yð-
ur. —
— Jeg kalla guð til vitnis um,
að jeg hafði aldrei liugsað mjer
að gera yður ilt, sagði liann.
Jeg hafði af hreinni tilviljun
lent inni á þessum gjálífisstað
og mjer fanst þegar, að þjer
ættuð ekki heima þar. Hin fagra
og vel tamda rödd yðar valcti
athygli mína. Þjer skáruð úr
hinum skemtendunum, sem
flestir voru lágmentii', er komu
fx’am þarna á skemtisviðinu.
Jeg hafði í hyggju að biðja yður
um að segja mjer af högum yð-
ar og ætlaði að bjóða yður hjálp
mína. En svo hurfuð þjer. Jeg
dvaldi heila viku i Chicago til
þess að reyna að finna yður. Og
jeg hefi hugsað til yðar oft og
mörgum sinnum þessi ái', sem
liðin eru siðan. Þjer getið því
ímyndað yður þá óvæntu gleði,
er jeg varð fyrir, er jeg sá yður
hjerna áðan, þar sem jeg hafði
síst af öllu búist við að hitta
kunningja. Hvernig stendur á,
að þjer eruð komnar til Frakk-
lands?
Hún varp þunglega öndinni
og það var eins og hrollur færi
um iiana.
— Það lxefir oltið á ýmsu fyr-
ir mjer, en síðasta missirið hefi
jeg haft starfa við einskonar
kvikmyndafélag. Við tökum
myndir lianda lifandi vikublöð-
unum, myndir frá öllum lönd-
um. Við erum elcki nema fá,
auk leikstjórans og ljósmyndar-
ans.
— Jeg skil ekki hvaða þörf
er á leikendum til þess að taka
lifandi frjettablöð.
— Það er nauðsynlegt til að
hressa upp á myndirnar og gera
þær fjörugri. Það er eklci altaf
að sjálfur hópurinn skapar
nógu mikið líf og atliöfn í
myndina. Við fórum liingað til
Frakklands til þess að taka
xnynd af hraðlest. Við ætlum að
taka mynd af hi'aðlestinni tii
Calais í fyi-ramálið, þegar liún
þeysir yfir stóru brúna og liáa
upphlaðna veghrygginn. Og svo
hefir Gleen foi'stjóra dottið í
lxug að láta myndina byrja á
svo litlu lcátlegu atriði i hallan-
um útaf veginum. Ungur piltur
og stúlka hafa farið i skemti-
fei’ð og verið að leita uppi stað
þar sem þau gæti verið ein, en
í sama bili og þau halda að þau
halda að þau sjeu komin út úr
skarkala veraldarinnar, kemur
hraðlestin másandi og blásandi
eftir teinunum, örfáa metra frá
staðnum, sem þau hafa stað-
næmst á. Mig grunar að hann
ætli að nota þetta atriði í kvik-
myndaleikrit síðar, láta hjóna-
leysin sjást úr lestinni og láta
svo spinnast viðbui'ði út af öllu
saman.
— Það verður nú ekkert af
þessu, sagði hann, því að úr því
að jeg loksins hefi fundið yður,
þá komið þjer með mjer lil
Englands og þar skal jeg útvega
yður stöðu. Annaðhvort hjá fje-
laginu, sem jeg er verkfi'æðis-
ráðunautur hjá, éða líka . . .
hann liikaði við . . . hjá sjálf-
um mjei’.
Hún laut höfði, hún skildi
hvert liann var að fara, og liann
sá að hönd hennar skalf lítið
eitt.
Jeg er bundin samningi
við Gleen forstjóra, flýtti hún
sjer að svara, og hann hefir
þörf fyrir mig við þessa mynda-
töku. Mjer finst ekki jeg geta
svikið liann. Jafnvel þó liann
hafi elcki altaf komið fram við
mig eins og vera ber, þá vil jeg
ekki svíkja hann.
— Gott, sagði hann. Þjer
skuluð taka þátt í þessari
myndatöku og svo er það búið.
Á morgun um miðjan dag kem
jeg og sæki yður, en slcrepp til
Pai'is núna. Jeg þarf að hitta
franskan starfsbróður minn, í á-
ríðandi erindagerðum. En jeg
verð kominn hingað aftur um
miðjan dag. Hvar eigið þjer
heima hjerna?
— Á „Gullna hananum", svar-
aði hún. Það er gamla gistihús-
ið þarna niður með veginum.
— Gott. Sjáumst aftur. Hann
tók fast i hendina á lienni og
bi’osti sælubrosi til hennax*. Hún
hafði orðið honum ógleymanleg
þegar hann lieyrði hana syngja
litlu viðkvæmu vísurnar forð-
um. Hún hafði verið svo hnugg-
in og beygð á leiksviði hinnar
alræmdu söngknæpu.
Hann hafði sannast að segja sí
felt hugsað um hana alt árið og
lionum fansl það ráðstöfun ör-
laganna, að liann skyldi hitta
liana þarna aftur. Nú mátti
hann ekki missa liana aftur.
Staðan sem hann hafði fyrir-
liugað lienni var í sannleika sú,
að hún yrði konan hans. Og
lionum var það gleðiefni að
hún skyldi vera svo samvisku-
söm að vilja ekki bregðast skld-
bindingum sínum. Hann skyldi
jafna málið síðar við liúsbónda
liennar. Hann átti nóg fje til
að gi-eiða honum fyrir samn-
ingsrofin.
II.
Hvort jeg þekki kvik-
myndamann, sem heitir Gleen?
át Vernois eftir. Já, það veit
sá sem alll veit. Hann er með
mestu þorpurum kvikmynda-
lieimsins en hann er sjeður, og
hann er —■ svo framarlega sem
hægt er að nola orðið í þessu
sambandi — svinheppinn. Við
lcöllum hann náhrafninn, því
að hann er svo heppinn að vera
ávalt staddur með kvikmynda-
vjelina sína þai’ sem slys verða.
Það var hann sem var viðstadd-
ur brunann mikla í Nightmore
fyrir missiri liðnu og hann var
líka staddur þarna í Belgíu fyr-
ir mánuði síðan, þegar dular-
fulla árásin á rafmagnsstöðina
var gerð. Hann fær stórfje fyr-
ir þesslconar kvikmyndir.
Strongfellow sat hljóður og
liugsaði. Honum var það mjög
ógeðfelt að unga stúlkan skyldi
vera í þjónustu manns, sem svo
ilt orð fór af. Hann hafði kom-
ið tímanlega til París og lokið
samningi sínum við franska
verkfræðingafjelagið, og hann
og kunningi hans liöfðu farið
á stjá að skemta sjer um kvöld-
ið og þar liittu þeir franskan
kvikmyndara, sem verkfræðing-
urinn lcannaðist dálítið við.
Það skaut þegar illum grim
upp í liug Strongfellows, þegar
hann heyrði um starfsemi ná-
hrafnsins. Setjum svo að slys
bæri að höndum? Það kom ein-
liver óskiljanlegur kvíði að hon-
um, án þess að hann gæti gert
sjer grein fyrir hversvegna, og
hann hafði enga eirð í sjer.
Höfðu þetta aðeins verið dutl-
ungar örlaganna eða. . . . ? Nei,
hann hafði engan rjett til að
hugsa þannig. En hann liafði
enga ástæðu til að halda, að
þessi Gleen væri svo mikill níð-
ingur, að liann ætti sök á slys-
um þessum sjálfur.
Svo órótt var honum að hann
gat ekki setið þarna áfram;
liann slcildi við kunningjana og
bar þvi við að hann ætti árið-
andi starf fyrir höndum og um
miðnætti ólc hann af stað til
þorpsins, þar sem liann átti að
hitta ungu stúlkuna, sem hann
elskaði. Hann kom þangað rjett
fyrir sólarupprás. Vörulest þaut
framhjá, uppi á háa garðinum.
Hann leit þangað og hrollur fór
um hann. Ef slys vildi til þarna
mundi lestin velta niður brekk-
una og brotna í mjel, og þeir
sem staddir væri i brekkunni
merjast til bana.
Hann setti bifreið sina bak
við birkikjarr og gekk upp
brekkuna. Þar óx kjarr á við
og dreif. Alt í einu staðnæmdist
hann. Maður í vinnufötum, með
einkennisliúfu járnbrautarmanns
kom gangandi með skrúflykil
og langan járnkarl. Þetta mundi
vera verkamaður, sem átti að
líta eftir teinunum þarna á
hættulega staðnum.
Verkfræðingurinn stóð lcyr og
undraðist það, sem hann sá.
Hann var sjálfur járnbrautar-
verkfræðingur og þessvegna
þótti honum skritið hvernig
þessi eftirlitsmaður liagaði sjer.
Það var ekki svona, sem
menn reyndu hvort teinarnir
væri öruggir. Maðurinn beygði
sig en Strongfellow gat greini-
lega sjeð hverja minstu hreyf-
ingu hans. Maðurinn var eitt-
hvað að bisa þarna, með skrúf-
lykilinn og járnkarlinn og það