Fálkinn - 09.02.1935, Blaðsíða 6

G
F Á L K I N N
Loðnu loppurnar.
Eftir SVERRE VE6EN0P.
Símskeytið, sem vinur minn
Arne Falk leynispæjari hafði
fengið frá Helmer lijeraðs-
lækni, tók af allan vafa um
það, að sálarástand veslings
mannsins væri orðið þannig, að
húast mætti við að hann slepti
sjer þá og þegar, ef ekki væri
tekið í taumana.
„Við förum uppeftir undir
eins, Bratt“, sagði Falk alvar-
lega. „Það er að segja ef þig
langar til að verða samferða“,
bætti hann við með ertnislegu
augnaráði.
„Billin getur orðið tilbúinn
eftir tíu mínútur“, svaraði jeg.
„Og þá ættum við að vera
komnir þangað um klukkan ell-
efu“.
Jeg hafði ekki oftreyst nýja
bílnum mínum. Við settum met
á þessum 70 kílómetrum, og í
sama bili og við komum inn í
anddyri afskekta læknisbústað-
arins, sló klukkan á veggnum
ellefu högg.
Það var frú Iielmer, sem
opnaði fyrir okkur.
„Guði sje lof, að þið eruð
loksins komnir. Jeg liefi hugs-
að til næturinnar með skelf-
ingu, því að nú þolir maðurinn
minn ekki fleiri áföll. Hann
þolir ekki eina heimsókn af
þessum dularfulla gesti með
loðnu hendurnar enn, og þá —
_____66
Hún lauk ekki setningunni
en rendi augunum með alvöru-
svip að dyrunum inn í hliðar-
herbergið. Hurðin var ekki al-
veg aftur og gegnum rifuna
sáum við andlitið á Helmer
lækni, það var eins hvítt og
svæfillinn, sem það lá á.
Falk kinkaði kolli og hað
frúna að segja í sem fæstum
orðum frá því, sem skeð hefði
seinustu dagana og hefði haft
svo ömurleg áhrif á taugar
læknisins, sem að vísu ekki
voru sterkar fyrir. Og svo er
minni mínu fyrir að þakka, og
því að jeg skrifaði ýmislegt hjá
mjer jafnóðum, að jeg get end-
ursagt sögu hennar að kalla má
orðrjetta. Jeg læt hana segja
frá með sínum eigin orðum.
„Eins og jeg hefi áður minst
á í brjefum og skeytum til yð-
ar, er einhver að ofsækja mann-
inn minn og þessi ofsókn hefir
nú staðið látlaust í heila viku.
Sex sinnum hefir þessi ókunni
óvinur reynt að komast inn um
svefnherbergisgluggann. Hann
hlýtur að vera þaulæfður í að
klifra, því það kostar hann auð-
sjáanlega enga fyrirhöfn að
komast upp vafningsviðarriml-
ana, sem ná upp að gluggakist-
unni hjerna á þessari hæð. Jeg
liefi aðeins sjeð þennán geig-
vænlega gest einu sinni, sem sje
í nótt sem leið. Það var um
klukkan eitt að jeg vaknaði og
varð litið á ennið og augun á
honum, sem sáust yfir glugga-
kistuna. Yið höfðum slökt ljós-
ið í svefnherberginu en það var
glaða tunglsljós úti og jeg er
handviss um, að þetta var ekki
missýning. Maðurinn var ber-
höfðaður, og að þvi er jeg gat
hest sjeð var han mjög gamall“.
„Mjög gamlir menn ldifra
trauðlega upp húsveggi!“ sagði
Falk.
„Jeg ræð þetta af öllum
hrukkunum á enninu á hon-
um. Og auk þess af höndunum,
sem þreifuðu sig eftir glugga-
kistunni. Þessar hendur voru
miklu loðnari en jeg hefi nokk-
urn tíma sjeð á ungum manni.
Annars sýnist mjer maðurinn
hvorki vera stór eða sterklegur.
Jeg hefi einu sinni sjeð dverg.
Og af því að andlitið virtist
vera miklu minna en á full-
orðnum manni, þá —----------“
„Biðið þjer snöggvast“, tók
Falk fram í og hristi höfuðið.
„Þetta þarf ekki að vera ann-
að en þorparabragð einhvers
stráklings? Það var lítið andlit
og litlar hendur — var ekki
svo ?“
„Jú, en jeg á eftir að sjá
strákling með hrukkótt gamal-
mennisandlit og svona loðnar
hendur. En lofið þjer mjer að
halda áfram. Maðurinn minn,
sem vaknaði við að jeg settist
upp í rúminu kom líka auga á
gestinn á glugganum. Þetta var
í sjötta sinnið sem liann sá
þennan draug, og það hafði
þau áhrif á hann að liann greip
i æði sínu þungan kertastjaka
á náttborðinu og slöngvaði hon-
um af öllu afli í gluggann og
hrópaði: „Djöfull! ertu nú kom-
inn aftur?“
Jeg veit ekki hvort stjakinn
liitti, en rúðan fór í mola og
andlitið hvarf. Við heyrðum
dynk neðan af grasflötinni
þegar maðurinn datt eða hopp-
aði ofan. Síðan liljój? maðurinn
minn fram úr rúminu, þreif
skammbyssu úr skúffunni í
náttborðinu og ætlaði að veita
gestinum eftirför út í garðinn.
En það varð honum ofurefli.
Taugaáfallið varð svo mikið,
að hann hnje niður fram við
dyrnar og við urðum að hera
hann upp í rúmið“.
„Jæja, og svo “ spurði Falk.
„Var garðurinn rannsakaður?“
„Já, þvert og endilangt, en
árangurslaust. Við höfum
skygnst eftir í dag, livort hvergi
væri spor að finna, en einu
vegsummerkin sem við sáum,
var brotin rim i vafningsviðar-
grindinni“.
„Merkilegt! Við stökk ofan af
anari hæð ætti maður að liafa
hlotið að sjá sporin á jörðinni
fyrir neðan gluggann!“
„Það er ekki svo merkilegt.
því að það er gamalgróinn harð
bali undir glugganum og hadan
við hann er beintroðinn malar-
stígur".
Falk kinkaði kolli og lijelt
áfram: „Það er nægileg skýr-
ing. En svo við víkjum að
Helmer lækni: Hefir hann
nokkra hugmynd um, hvers-
vegna hann verður fyrir þess-
um áleitnu heimsóknum?“
„Nei, því fer fjarri“.
„Og hann hefir ekki getað
þekt andlitið?“
„Nei. í fyrsta lagi eru þessar
heimsóknir aldrei fyr en eftir
að dimt er orðið, og í öðru lagi
hefir hann aldrei sjeð nema
efri partirin af andlitinu upp
yfir gluggakarminn — ennið
og augun“.
„Og þjer álítið að viðkomandi
sje að reyna að komast inn í
herbergið?“
„Maðurin minn er að minsta
kosti sannfærður um það, og
nú þykist liann viss um, að
hann verði myrtur í rúminu
sinu fyr en varir“.
Falk liristi hofuðið efabland-
inn: „Ef það hefði verið til-
gangurinn, er sennilegast, að
rúðan hefði verið mölvuð. En
])að liefir gesturinn, að því er
mjer skilst, ekki gert“.
„Nei, það er alveg rjett, hr.
P"alk. En þessar geigvænlegu
loðnu loppur hafa verið að
fálma meðfram glugganum, og
ef við hefðum ekki liaft glugg-
ana vel krækta aftur þá mundi
66
„----------mundi hann hafa
komið inn, já. Jú, það er mjög
líklegt. Og þessvegna ræð jeg
yður til að hafa gluggann ekki
opinn eitt augnablik. Jeg geri
ráð fyrir, að þjer hafið undir
eins látið setja nýja rúðu í
gluggann i stað þeirra sem
maðurinn yðar mölvaði í nótt?“
Við þessari spurningu stóð
frúin skyndilega upp og leil
kviðafullum augum til dyranna
að hliðarherberginu:
„Nei, það hefir því miður
ekki verið gert. Kaupmaðurinn
hjerna hafði enga rúðu sem
dugði og fær hana ekki lyr en
á morgun. Þetta eru stærri
rúður en tíðkast hjerna, og
þjer skiljið að svona sveita-
verslun hefir ekki úr miklu að
velja — Drottinn minn, hvað er
nú þetta?"
Við spruttum upp samtímis,
Falk og jeg. Hátt vein heyrðist
úr hliðarherberginu og samtim-
is skröll í stól, sem var velt um.
Við hlupum til dyranna og
um leið og við litum inn í her-
bergið, sáum við á loðna loppu,
sem var að sleppa takinu af
gluggakistunni utan frá og
livarf svo. Næst heyrðum við
brolhljóð í trje inn um glugg-
ann og loks dynk er gestur-
inn lioppaði niður á grundina.
Brothljóðið var frá rim í vafn-
ingsviðargrindini.
„Verið þið lijerna hjá lækn-
inum“, hrópaði Falk og hvarf
í sama augnabliki sömu leið
og flúni gesturinn.
Helmer læknir var ekki á
inarga fiska. Árásin, sem hann
hafði sagt fyrir og óttast svo
mjög var nú komin fram. Nú
lá harin meðvitundarlaus eftir
síðasta áfallið og með margar
hlæðandi skrámur víðsvegar
um náhleikt andlitið.
í sama bili lieyrðist skamm-
byssuskot neðan úr niðdimm-
um garðinum og jeg þóltist
skilja, að Falk væri kominn í
tæri við flótamanninn með
loðnu loppurnar. Gegn um
gluggan sá jeg ljósglampana
frá vasaljósi njósnarans, þeim
brá fyrir milli trjánna. Elting-
arleikurinn var hafinn. Mig
klæjaði í lófana að fá að taka
þátt i þessari veiði, en þarna
var læknirinn og ekki mátti láta
hjá líða að hjúkra horium strax.
En frúin reyndist að vera bæði
róleg og athafnadrjúg þegar á
hólminn var komið, og það gekk
fljótt að gera lækninum til
góða, það sem gert varð. Auk
vinnukonunnar var vinnumað-
urinn nú kominn inn líka til
þess að hjálpa og vera til taks
ef ný árás yrði gerð. Þannig var
ábyrgðinni í rauninni ljett af
mjer og flýtti jeg mjer þess-
vegna niður í garðinn til þess
að taka þátt í eltingaleik Falks
og flóttamannsins.
Jeg stefndi á bjarmann af
vasaljósi Falks, sem nú var langt
undan, sennilega í þvi horni
garðsins sem fjærst var. En
meðan jeg var á leiðinni hvarf
ljósið alt í einu. Og á næsta
augnabliki lieyrði jeg nýtt skot-
hljóð og síðan varð grafhljótt.
Það fór hrollur um mig, því að
mjer fanst liklegt, að í þetta
sinn liefði það verið vopn
flótamannsins, sem hvellurinn
kom frá.
Það skrjáfaði í runninum
skamt frá og jeg hljóp þangað.
„Falk! Falk!“ kallaði jeg.
Jeg var svo æstur og svo
mikið fum á mjer, að jeg hafði
alveg gleymt að nota vasaljósið
mitt. Það hefndi sin því að í
næsta vetfangi ran jeg beint á
hvítmálað þil, sem jeg hafði
sjeð of seint til að geta vikið
mjer á hlið við það; jeg sá eld-
glæringar og jeg slagaði og vissi
eldd mitt rjúkandi ráð. Alt í einu
heyrði jeg rödd Arne Falks
rjett hjá mjer: