Fálkinn - 08.06.1935, Page 7

F A L K I N N
Hlustið á
Claudette
Colbert
846 af 857 helstu stjörn-
unum í Hollywood varð-
veita fegurð sína með Lux
sápu. Hún er notuð í öll-
um stóru kvikmyndahöll-
unum. Lux sápan gefur
mjúka og hressandi froðu,
sem hreinsar gjörsamlega
burtu öil óhreinindi, sem
safnast á húðina og í
svitaholurnar, og gerir
húðina blómlega ogsljetta.
Ef þjer notið ekki þegar
Lux, skuluð þjer breyta til
nú þegar og varðveita feg-
urð yðar, eins og kvik-
myndastjörnurnar.
FEGURÐARSÁPA KVIK-
MYNDADÍSANNA
Stjarna hjá Paramount.
Lux Toilet Soap
X-LTS 365-50
LEVER BROTHERS LIMITED, PORT SUNLIGHT, ENGLAND
gerði þessa uppgötvun, en nú
sá hann þungbúinn lögreglu-
þjón ganga framhjá niður upp-
lýsta götuna fyrir framan eitt
leikhúsið, og datt nú í liug' að
íevna að gera uppþot á götunni
það var einskonar þrauta-
lending. Hann fór að lirópa og'
æpa eins liátt og ryðguð rödd-
in leyfði og tala dellu við sjálf-
an sig. Hann dansaði, vældi og
truflaði á annan hátt umferð-
ina.
Lögregluþjónninn sneri bak-
inu við Soapy og sagði við
mann sem gekk samhliða hon-
um:
„t>að er einn af þessum Yale-
stúdentum, sem eru að fagna
sigrinum yfir Hartford College.
Dálítið hávær, en meinlaus.
Við höfum skipun um að blaka
ekki við þeim.
Soapy varð með sárum von-
hrigðum að hætta þessum ár-
angurslausu heræfingum sín-
um. Mundi lögregluþjónn aldrei
taka í öxlina á honum franiar?
Fangelsið var liónum nú eins og
lokað æfintýraland. Hann hnepti
að sjer þunnum jakkanum, því
að kuldinn var napur.
Inni í vindlabúð einni sá hann
mann vera að kveikja sjer í
vindli á rafkveikjaranum. Hann
liafði sett regnldifina frá sjer í
skotið við dyrnar. Soapy fór inn
í búðina, lók regnhlífina og
læddist út, en flýtti sjer ekkert.
Maðurinn með vindilinn kom
fljótlega á eftir honum.
„Þetta er regnhlífin mín!“
sagði hann snúðugt.
„Er það mögulegt?“ spurði
Soapy og jók á syndabyrði sína
með því að svara í kesknistón.
„Af bverju hrópið þjer þá ekki
á lögTegluna? Jeg tók bana
regnhlifina yðar. Kallið þjer á
lögregluþjón. Þarna stendur einn
úppi á horninu“.
Eigandi regnblífarinnar liægði
á sjer. Soapy gerði eins, en það
var eins og hann hefði það á
tilfinningunni, að gæfan mundi
líka bregðast honum í þetta
sinn. Lögregluþjónn horfði for-
vitnislega á J)á báða.
„Þjer verðið að afsaka“, sagði
regnhlífarmaðurinn, „þjer vitið
hvernig svona misgáningur get-
ur komið fyrir .... ef að þetta
er regnlilifin yðar, þá vona jeg,
að þjer afsakið það .... jeg
fjekk hana í misgripum fyrir
mína, á veitingahúsi í gærmorg-
un .... ef þjer þekkið að þetta
er yðar regnhlíf, þá . . . .“
„Auðvitað er það mín regn-
hlíf“, sagði Soapv gramur.
Regnhlífareigandinn fyrver-
andi hypjaði sig á burt. Lög-
regluþjónninn lenti i önnum við
að hjálpa hárri og ljóshærðri
stúlku í samkvæmiskápu fram
hjá sporvagni og yfir þvera göt-
una, og þó var sporvagninn ekki
nærri kominn til þeirra.
Soapy reikaði austur næstu
götu, sem var ófær af eintóm-
um endurbótum. Hann þeytti í
bræði sinni regnhlífinni ofan í
eina gryfjuna í götunni. Hann
hreytti ónotum í alla menn sem
voru með lijálma og kylfur. Nú
jjegar hann langaði til að ganga
í greipar þeirra, virtust þeir á-
líta bann eins og nokkurskonar
kong, sem væri heilagur og
friðhelgur.
Loks barst Soapy út í eina
götuna, þar sem ljósið og há-
vaðinn var ekki í eins góðu lagi
og þar sem hann liafði verið. Síð-
an lók hann stefnuna á Madison
Square, ,því eðlisávísunin bendir
altaf heim á leið, jafn vel þó að
heimilið sje ekki nema bekk-
ur undir beruiii bimni.
En á sjerstaklega hljóðu horni
staðnæmdist Soapy. Þar stóð
gömul kirkja, einkennileg og
vansköpuð. í gegnum eina
fjólubláu rúðuna grilti í ljós,
og undir því ljósi mundi organ-
istinn eflausl sitja og vera að
æfa sig á lögunum undir sunnu-
daginn, þvi að unaðslegir
hljómar bárust til eyrna Soapy
og negldu hann niður þarna
sem bann stóð og ballaði sjer
upp að grindverkinu.
Og tunglið bar yfir kirkju-
þakið, bjart og lýsandi; það
var nálega engin hræða í göt-
unni; þrestirnir tístu syfjaðir i
greinunum og undir þakskegg-
inu eins og á stóð líktist um-
hverfið fremur kirkjustað uppi
í sveit. Og lagið sem organist-
inn ljek lijelt Soapy tröllatok-
um„ negldum við járngrind-
verkið, því að hann þekti svo
vel þetta lag frá þeim timum
sem hann átti foreldra og rósir
og áhugamál og vini, og hrein-
ar lmgsanir og lireina flibba.
A einu augnabliki varð So-
apy gagntekinn af þeirri hugs-
un að leggja í baráttu við nú-
verandi örlög sín. Hann vildi
komast upp úr skítnum og
verða að manni aftur, bann
ætlaði að sigra alt það illa, sem
hafði náð völdum yfir honum.
Hann bafði timann fyrir sjer,
bann var ungur enn; liann ætl-
aði að vekja gamla áhugann
sinn af dvalanum aftur og
keppa að takmarkinu án þess
að hika. Þessir hátíðlegu og
seiðandi orgeltónar höfðu gert
byltingu i sál hans. A morgun
skyldi hann fara niður í liafn-
arhverfið og reyna að ná sjer í
vinnu. Skinnakaupmaður einn
hafði einu sinni ekki alls fyrir
löngu lofað honum að taka
hann fyrir ökumann. Hann
skyldi fara lil hans á morgun
og biðja um starfann. Hann
skyldi þrátt fyrir alt verða að
manni áður en lyki. Hann
skyldi ....
Soapy fann hönd á öxlinni á
sjer. Hann snaraðist við og sá
breiðleitt lögregluandlit fvrir
framan sig.
„Hvað eruð þjer að gera
hjerna?“ spurði lögregluþjóún-
inn.
„Ekki neitt“, sagði Soapy.
„Þá er yður liesl að koma
með mjer“, sagði lögreglu-
þjónninn.
„Þriggja mánaða fangelsi“,
sagði fulltrúinn i lögreglurjétl-
inum morguninn eftir.
„ÞaðerþáDaníer.
Það var á Ríkisspítalanum. Þar
slarfaði einu sinni S. nokkur pró-
fessor, frábær skurðlæknir og lærð-
ur vel. Einu sinni kom s.júklingur
til hans ofan úr sveit, nveð illkynj-
aða ígerð eða nieinsennl eimnitt á
þeini slað á bakinu, þar sem að
hryggurinn breytir um nafn og fer
að heita þvi seni ekki má nefna.
Þetta var afar Tágætt sjúkdómstil-
felli og prófessorinn varð að gera
vandasaman og alls ekki hættulaus-
an skurð lit þess að lækna meinið.
Yar þetta merkilegasti skurðurinn,
sem hann lvafði gert af þessari teg-
und.
Og skurðurinn tókst fram yfir all-
ar vonir og prófessorinn var hreyk-
inn af árangrinum; því að þetla
var beinlínis meistaráverk, sem
hann hafði gert og starfsbræður
hans af hinum sjúkrahúsunum og
ýmsir aðrir af læknum bæjarins
komu til þess að skoða þetta sjald-
gæfa tilfelli.
Sjúklingurinn hann hjel Daníel
varð í sífellu að vera að leggj-
asl á magann og sýna aðdáandi
áhorfendum gaflaðið á sjer. liíkis-
spítalinn var hreykinn af Daníel
og bæði hjiikrunarkonurnai' og að-
sloðarlæknarnir umgengust hann
eins og hvert antiað eftirlætisgoð
og.dekruðu við hann á alla lund,
vegna jiess hve sjerstæður viðburð-
ur jvað var, sem hafði gerst þarna
i gaflaðinu á lionuin.
Hn alt tekur enda, og sjúkrahús-
vist Daníels var engin undantekn-
ing hvað jvað sncrtir. Þegár hann
var orðinn alheilbrigður þótti ekki
l'ært að halda honum lengur, og
læknirinn varð að kveðja þetta
l'ræga sigurverk skurðlækni nganna.
Viðskilnaðurin varð blátl áfram
hjarlnæmur, læknarnir og hjúkrun-
arkonurnar kvöddu Daníel með
handabandi og tár í augunum og
prófessorinn sagði: „Verið þjer nú
hlessaðir og sælir, Daniel minn, og
ef þjer komið einhvernlima i bæ-
in altur, þá megið jijer til með að
lita inn lil min!“
Og Daniel lofaði jjvi og svo fór
hann vestur á Firði þrunginn af
liakklætistillinningu lil alls þessa
ágæta fólks á spítalanum.
Þremur árum síðar þurfli hann
að bregða sjer lil höfuðstaðarins.
Hann liafði ekki gleymt loforðim .
sem hann hafði gefið prófessornum
og fór jæssvegna á spítáiann.
„Nú gæti jeg hugsað að það yr'ði
fagnafundur, þegar þau sjá migl“
hugsaði Daníel með sjer. En þetta
fór nú öðruvísi en hann hafði ætl-
að. Hann hitti t'yrst gömlu yfir-
lijúkrunarkonuna, sem í gamla daga
hafði verið ein besta vinkonan hans.
/•>/). á bls. 11.