Fálkinn - 24.08.1935, Blaðsíða 12

12
F A I. K I N N
Njósnarar
Skáldsaga
eftir
William le Queux.
því, að ef þarna er eittlivað, sem verðmæti
er í, er eins golt að taka það líka. Það er
vont að lieita strákur og vinna ekki til þess.
Langston hafði dottið það sama í hug.
En einhvern veginn langaði hann ekki lil
að liafast frekar að. Þelta var ekki hans
starfsgrein í raun og veru. Honuin fannst
það í rauninni ekki alveg lieiðarlegt, sam-
kvæmt sinni siðhók.
Þetta er á dulmáli og hvaða gagn er
þá i þvi? sagði hann.
Dulletur má þýða, ef maður hefir eill-
hvað verulega mikið af því, svaraði Jack
Debrose óþolinmóðlega. Taklu dálitla lirúgu
af þessu. Við getum tjeð á eftir, hvort það
er nokkurs virði eða elcki.
Langston gerði sem íyrir hann var lagl
og tróð stórum höggli í vasann. Hann ját-
aði fúslega, að þessi minnisblöð gætu orðið
að gagni. En glöggskyggni Debrose var ekki
nógu viðtæk, þó hún væri skörp. Vafalaust
var þarna nóg lil að koma upp um Salmon
og óaldarflokk hans, en liinsvegar varð að
gæta þess, að Claudia flæktist ekki í málið.
En einmitt það vildi hann ekki segja við
Dehrose.
Dehrose brosti ánægjulega þegar Langston
stakk á sig bögglinum. Ilann var því and-
vígur að sleppa tækifærum, sem komu upp
í hendur manns.
A næsla augnabliki skipaði hann aftur
fvrir verkum. - Taktu liólkana, Teddie.
Jeg ætla að loka skúffunni og skilja vel við
alt hjerna. Við skulum skilja við alt jafn-
gott, „að frátalinni eðlilegri fyrningu", eins
og þeir segja í samningunum. Jeg ætla lika
að loka eldhúsglugganum. Svo skulum við
fara út um bakdyrnar, þegar við erum hún-
ir. Fannst þjer þelta ekki ganga sæmilega?
Langston hafði liðið illa allan tímann, sem
á verkinu stóð, og var ekki í skapi til að
hlæja að gamansemi vinar síns.
í guðs hænum lialtu áfram, Kaik og
vertu ekki að ljlaðra. Þetla getur verið
skemmtiferð fyrir þig, en trúðu mjer til, að
fyrir mjer er það bláköld alvara. Haltu
áfram með það.
Dehrose lokaði fimlega skúffunni og stóð
upp. Sýnilegt var, að hann hafði ólikt hetra
vald yfir taugum sínum en vinur lians.
Ilann lcit gegn um grímuna á óræktaða
garðinn og fór að hugsa.
- Teddi, jeg sje, að þú sjerð ofsjónir.
Það er engin hætta - nú eru allir að borða.
Finnst þjer þetla ekki fallegur hlettur?
Hjer skyldi jeg geta látið mjer líða vel, ef
jeg hefði — segjum — fimm liundruð pund
á ári. Jeg held jeg verði að skoða mig dá-
lílið um, en jeg skal ekki vera nema fimm
mínútur. Jeg þarf bara að geta lýsl því fyrir
konunni og stráknum, þegar jeg kem heim
í kvöld, — svo þau liafi eittlivað að hlakka
til.
Hann var þotinn af stað, áður en Lang-
ston gat slöðvað liann. Þetta var versti ó-
kosturinn við Jaek Debrose. Hann gal verið
alvarlegur sex daga af viku'nni, en þann
sjöunda gátu tilfinningarnar farið með
liann úl i einhverja hölvaða vitleysuna.
Langstoh aftur á móti hugsaði um það
eitt að koma sjer í burtu, nú er verkinu var
lokið, slysalaust, að því er virtist. Hvað var
mánnfíflið að lmgsa um ellina og næðis-
saman sveitabústað þegar svona stóð á??
En þá heyrðist alt í einu liást óp frá De-
brose, og virlist koma ofan af lotfi:
— Komdu hjerna fljólt, Teddie. Hjer er
nokkuð hræðilegt á seiði hræðilegt!
i
XXV. KAPlTULI.
Langston þaut upp stigann og tók tvö þrep
í einu. Dvrnar að svefnherherginu stóðu opn-
ar. Debrose stóð rjett fyrir innan dyrnar og
benti á rúmið, náfölur og skjálfandi.
Viltu sjá, Teddie. Morð, eða að minsta
kosti morðtilraun.
Langston var nú sá rólegri af þeim fjelög-
um, enda liafði liann ekki komið fyrstur á
vettvang.
Hann gekk að rúminu, sem titrandi fing-
ur vinar lians bentu á. Þar sá hann Ijóta
sjón: mann, sem var fjötraður með kefli i
munninum.
Hann reif keflið úr munni mannsins og
að atliuga liann betur, og rak þá upp óp.
beygði sig yfir manninn i rúminu til þess
Maðurinn, sem þarna lá bundinn og kefl-
aður i þessu dularfulla liúsi, var enginn
annar en hálfbróðir lians, fanturinn, sem
var þekktur undir nafninu Joseph Blunden.
Debrose var ekki enn búinn að ná sjer.
Langston tók þegar í stað við stjórninni.
Debrose, sem kom fljótt til sjálfs sín við
þessa valdsmannslegu skipun, þaut niður,
fór í töskuna og kom með það, sem beðið
var um.
Langston skar á böndin, sem höfðu ver-
ið bundin fantalega fast, og nuddaði andlil
og varir mannsins með áfenginu. Hann opn-
aði munn hans og kom þannig nokkrum
dropum niður í hann.
Eftir nokkrar mínútur fjekk Joseph
Blunden meðvitundina og stundi þungt og
skalf. Hann opnaði þreytt augun og sagði
i hálfum hljóðum: — Ted.
Langston laut yfir hann. Það var ekki
svo mjög langt siðan liann hafði sagt við
Claudiu, að ef hann hitti hálfbróður sinn
það sama kvöld, meðan reiði bans væri enn
í algleymingi, skyldi hann drepa hann fyrir
fantabragðið, sem liann liafði beitt hana.
En 11 ú þegar Blunden var á valdi hans,
reyndi hann það, sem hann gat til að hressa
hann við og lífga hann.
Hann sneri sjer að Dehrose. - Heyrðu
Jaek, væri þjer ekki sama þó þú yfirgæfir
okkur eina mínútu? Það er ýmislegt dular-
fullt í þessu öllu, sem jeg hef ekki sagt
þjer. Þú skilur það sjálfsagt, að lijer eru
fleiri við riðnir, sem jeg vil ekki haí'a hátt
um.
Debrose skildi það. — Auðvitað einhver
kvenmaður, sagði liann stuttaralega.
— Þú vilt fá mig burt í nokkrar mínútur.
Jeg er farinn. Jeg ætla að vera á verði í
framstofunni. Kallaðu á mig þegar þú erl
tilbúinn. Seinna geturðu sagt mjer það, sem
þú vilt, eða alls ekki neitt. Við erum kunn-
ingjar, og þú hefir hjálpað mjer úr margri
klípunni. Jeg skal aldrei ápýrja þiig um
meira en jiú vilt segja mjer.
Langston hafði tekið af sjer grímuna
jafnskjótt og hann þekti hálfhróður sinn
aftur. Nú horfðust þeir i augu, þessir tveir
menn, sem báðir tilheyrðu hinum fjöhnenna
her glæpamannanna, þó misjafnlega væri.
Annar var fantur en hinn fúlmenni, sem
einskis svífðist.
- Hvernig stendur á þessu, Joe?
Rödd Blundens var mjög veik. — Svínin
náðu í mig, þegar jeg hjelt, að jeg væri slopp-
inn frá þeim, og rjeðust á mig í afskekktri
götu og dróu poka yfir jhausinn á mjer,
svæfðu mig og fóru með mig hingað.
Var j>að Salmon og floklair lians? spurði
Langston, enda þótt hann vissi, að spurn-
ingin væri óþörf.
Já, Salmon og bófar harfs. Hvernig
veistu j)að? Þeir lijeldu einskonar herrjett
yfir mjer í gærkvöldi — Salmon, Lewis Levi
og ungfrú Zerhstein. Þau dæmdu mig til
dauða.
Hvers vegna dæmdu þau j)ig til dauða?
spurði Langston með liörku.
Augu Bl'undenls fóru i fltemingi undan
föstn augnatilliti hróður lians.
Cefðu mjer svolítið meira konjak, í
guðs nafni. Jeg hef soltið langan tíma. Jeg
heyrði að þýska kerlingin var hjer á ferð-
inni í niorgun, en liún kom aldrei liingað inn.
Jeg gal ekki æpt upp, enda hefði hún
ekki komið fyrir því.
Langston kom með koníakið og endurtók
spurningu sína. — Hversvegna dæmdu þeir
þig til dauða? Áður en þú svarar, er besl,
að þú vitir, að jeg veit um þetta all saman.
Salmon og menn hans eru njósnarar og ])ú
hefir verið í flokki hans.
Blnnden var mjög máttlaus af liungri, en
var að hressast við.
Svo þú veist j)að líka. Nú, jæja, þau
höfðu fengið þá hugmynd, að jeg' væri ekki
allskoslar heiðarlegur í viðskiftum mínum
við þau.
— Með öðrum orðum, að þú hefðir sell
þig fjandmönnum þeirra? spurði Langston
kuldalega.
Hann var sjálfur ekkert fram úr hófi sam-
viskusamur, en þó var það svo, að honum of-
hauð samviskuleysi bróður síns.
Blunden brosti veiklulega. — í ástum og
liernaði er alt heiðarlegt. Jeg hafði verslað
dálitið við báða parta. Og einhvernveginn
liafa þau komist að því; nokkuð var það, að
hingað fóru þau með mig og dæmdu mig eins
og þau væru Hasstirjettur.
()g þú gast auðvitað ekki varið þig?
Minna um það. Sannanirnar voru ot
augljósar. Salmon, sem er uppstökkur, vildi
skjóta mig taíarlaust, og eins Levi. En ung-
frú Zerbátein, sem var ekki eins hrottaleg í
sjer, stakk upp á j)ví að svelta mig í hel. Og
hún fjekk að ráða. Svo var jeg bundinn og
keflaður. Það var svei mjer óhepni fyrir þau.
að j)ú skildir finna mig.
Langston fjekk hroll. — Þessir samvisku-
lausu þorparar! Og ef þú hefðir nú dáið,
hvernig ælluðu þau að losna við líkið?
Blunden gerði handabendingu i áttina lil
ytri garðsins. — Þarna eru fimm ekrur lands,
og nóg rúm fyrir einn skrokk. Hver ætli
sakni Josephs Blunden, ævintýramanns og
njósnara?