Fálkinn - 09.11.1935, Síða 12

12
F Á L K I N N
Mazaroff-morðið.
DULARFULL LÖGREGLUSAGA
EFTIR
J. S. FLETCHER.
„Svo seni tvær vikur, að því er jeg best
veit“, svaraði jeg.
„Það get jeg sagt yður“, sagði Crole.
„Hann kom til Englands í júlí — i júlílok“.
einmitt að velta fyrir mjer“.
„Þá hefir brjefið eða böggullinn eða
hvaða sending það nú befir verið, verið sent
frá Cape Town nokkrum mánuðum áður en
Mazai'off kom til Englands“, sagði May-
thorne. Hann sneri kvittúninni við. „Hjerna
á bakhliðinni hefir eittbvað verið skrifað,
nokkrir stafir og tölur“, hjelt hann áfram.
„Hlustið þið á, hvað hjer stendur: Bl. D. 1.
Hvað skyldi það eiga að merkja Og er þetta
ritliond Mazaroffs?“
„Já, það er enginn vafi á því“, sagði jeg.
„Hann skrifaði stóru stafina með svo sjer-
kennilegu móti“.
„Þennan pappírsmiða ætla jeg að liirða,
hann er ómetanlegt gagn til þess að hyrja
rannsóknirnar á“, sagði Maythorne.
Skömmu síðar kom lögreglan á gistihúsið.
Þeir vpru þrír saman, yfirlögregluþjónninn,
íulltrúinn og Manners. Þeir spurðu okkur í
þaula um Musgrave og byssuna hans, um
mig og Webster og margt annað, og við
þessar yfirheyrslur kom það á daginn —
nokkuð sem jeg liafði ekki haft hugmynd
um — að Mazaroff liafði siðdegis, sama dag-
inn og' hann var myrtur, komið inn í gilda-
skálann á gistihúsinu, þar sem fyrir var alls-
konar fólk, bændur og beljuprangarar,
nautrekar og landeyður, er fengu sjer hress-
ingu eftir markaðinn. Þar hafði hann, að því
er frammistöðustúlkan sagði, veitt mjög vel
og gefið liverjum sem hafa vildi ölföng og
tóbak, sem hann borgaði með finnn punda
seðli, er hann tók upp úr úttroðnu veski,
svo að allir sáu.
Þessi tilkynning virtist vekja ánægju lög-
reglumannanna, sjerstaklega Manners.
Sama dag síðdegis sagði jeg Crole og
Maythorne af hjartsýni lögreglunnar, meðan
við sátum yfir teinu. Maythorne virtist skilja
hugsunarhátt Manners.
„Já, það er vitanlega þetta, sem er senni-
legast“, sagði hann — „blátt áfram venju-
legt morð til fjár — jú, Manners hefir alveg
rjett fyrir sjer. En — þetta getur lika verið
tóm bölvuð vitleysa — hm!“
„Þjer efist um þetta?“ spurði jeg.
„Ef þjer viljið endilega vita það“, svaraði
liann, „þá hvorki efast jeg eða trúi. Eins og
sakir standa liefi jeg enga skoðun í málinu.
Það er svo fjöldamargt, sem jeg verð að
komast að, áður en jeg mynda mjer skoðun.
Og sjerstakíega þetta: Hver var maðurinn,
sem Mazaroff sagðist verða að tala við, hjer
í nágrenninu? Náði hann tali af honum? Og
ef svo er þá hvar — og livenær. Og ennfrem-
ur —- var hann á leið til lians þegar hann
var myrtur? Og ennfremur: þekkir þessi
maður, hver svo sem það nú er, Mazaroff
sem Mazaroff eða sem Merchison? Var hann
myrtur sem Mazaroff — með öðrum orðum
ókunnugur maður hjer um slóðir — eða
sem Merchison, og könnuðust menn við
hann “
„Sjáum til“, tautaði Crole. „Þessu var jeg
„Með öðrum orðum“, lijelt Maythorne á-
fram, „er þetta morð verk einhvers aðvífandi
samviskulauss hófa, sem fjell fyrir freisting-
unni að myrða rikan mann til fj.ár, eða er
orsakanna að leita aftur í tímann — og ef
svo er, þá hversu langt aftur i tímann?“
9. KAPÍTULI:
MÁLAFLUTNINGSMAÐURINN FRÁ YORK.
Yfirheyrslan i sambandi við líkskoðunina
fór fram morguninn eftir í stærstu stofunni
á gistihúsinu og virtist í fyrstu aðeins mundu
verða stutt málamyndaathöfn, sem ráðin væri
fyrirfram af lögreglunni og líkskoðunardóm-
aranum. Gerðist ekkert framan af, þangað
til Elphingstonehjónin og Sheila komu inn og
í fylgd með þeim maður, sem virtist vera lög-
fræðingur og nokkuð var liniginn á efri ár.
Manners, sem stóð við nliðina á mjer, hvísl-
aði að mjer, að þetta væri mr. Wetherby,
málaflutningsmaður frú Elphingstohe og
ljet jeg það berast áfram til Crole, sem var
við hina liliðina á mjer.
Wetlierby ljet ekki á sjer standa, að til-
kynna lögreglunni af livaða ástæðum hann
og þau hjónin væri þangað komin. Eftir að
hann liafði livíslast á við dómstjórann
nokkra stund, stóð hann upp. Hann sagði i
sem fæstum dráttum sögu frú Elphingstone,
drap á heimsókn okkar í Marrasdale Tow-
er og staðliæfingar þær, sem við höfðum
horið fram og að lokum hað hann um leyfi
til þess, að frú Elphingstone yrði sýnt líkið
af hinum myrta, svo að hún gæti ef til vill
sagt til um, livort að hún teldi það vera
Andrew Merchison.
Þessi ósk var veitt þegar i stað og mr.
Wetherby beðinn um, að fara með frúnni
þangað, sem líkið lá.
Þegar þau komu aftur þaðan, var andlit
hennar eins og það væri mótað í marmara.
Ekki var hægt að lesa nein merki geðslirær-
ingar í svipnum — andlitið virtist mótað af
djúpri ró.
Samkvæmt tilmælum rjettarforsetans fór
hún nú inn í vitnastúkuna og gaf skýrslu.
Innihald hennar var þetta eina: Hún gat
ekki sjeð að hinn látni væri Andrew Merchi-
ison. Ef andlit lians hefði verið óskaddað,
sagði hún rólega, þá liefði hún máske getað
þekt það, en eins og það var — væri lienni
það ómögulegt! Hún gat ekki fullyrt, að
maðurinn væri Merchison og hún gat heldur
ekki staðliæft það gagnstæða.
Crole málaflutningsmaður stóð nú upp til
þess að leggja ýmsar spurningar fyrir frúna.
„Frú Elphingstone“, sagði liann. „Var
Andrew Mercliison rangeygður á vinstra
auga ?“
Frúin kinkaði þegar í stað kolíi til að
samsinna þessu.
„Já, það var hann“, svaraði hún. „Og lals-
vert áberandi, meira að segja“.
Crole sneri sjer að dómsforsetanum.
„Fjöldi vitna mun geta staðfest, að þessi
ógæfusami maður, sem fundist hefir myrt-
ur, var rangeygður á vinstra auganu, og jeg
er sannfærður um, að hægt er að fá fleiri
sannanir, sem benda til þess að hann og
Andrew Merchison sje sami maðurinn, —
jeg vil til dæmis að taka leggja til að —“.
„Þetta er engum vafa hundið!“ kallaði
rödd úr hópi áheyrenda. „Maðurinn var
Andrew Merchison“.
Og áður en dómstjórinn gat komist að,
hjelt Hassendeane gamli áfrám — því að sá
var maðurinn:
„Þó að frú Elphingstone sje ekki viss i
sinni sök, þá verð jeg að lýsa þvi yfir, að jeg
er það! .Teg þekti Andrew Merchison mæta-
vel í garnla daga, þegar hann kom hingað
að staðaldri, og eins síðar, eftir að hann
giftist ungfrú Linton, sem nú heitir frú Eþ)-
hingstone. Og jeg þekti liann undir eins aft-
ur, þegar jeg sá hann hjerna um kvöldið.
Hann var að vísu orðinn rúmum tuttugu
árum eldri, og —“
„Hvar sáuð þjer liann, mr. Hassendeane?“
tók dómstjórinn fram í, sýnilega forviða
y.fir þessum óvænlu upplýsingum.
„Jeg sá liann sama kvöldið og úrslitastund
hans sló“, svaraði gamli maðurinn. „Á göt-
unni í Birnside, skamt frá liúsi mínu. Jeg
liafði verið hjá garðyrkjumanninum mín-
um, og þegar jeg gekk heimleiðis, sá jeg
háan mann standa í dyrunum á liúsi Jolm
Metcalfe og vera að kveilcja sjer i vindli. Jeg
sá hann all greinilega og jeg tólc líka eftir,
að hann var rangeygður á vinstra auganu,
alveg eins og jeg mundi hann til forna“.
„Þjer töluðuð ekki við hann?“ spurði
dómstjórinn.
„Nei, ekki gei’ði jeg það“, svaraði Hass-
endeane. „Undir eins og hann hafði kveikt
í vindlinum, sneri hann við og gekk hvat-
lega áleiðis til Reivers Den og High Cap
Lodge“.
Dómstjórinn leit á málaflutningismenn-
ina, sem sátu við horðið kringum hann.
„Við neyðumst víst til, að fresta prófunum
í hálfan mánuð“, sagði hann. „En jafn-
framt —“.
í sama bili opnaði lögregluþjónn einn
dyrnar og hleypti manni inn. Hann var með
gleraugu og skimaði í allar áttir, þegar hann
kom inn í salinn, eins og hann væri hrædd-
ur um, að samkomunni væri slitið. Svo tók
hann nafnseðlaveski úr vasa sínum og gekk
til dómstjórans og livíslaði nokkrum orðum
að honum. Mátti lesa hæði furðu og vand-
ræði úr andliti hans. Svo töluðust þeir enn
við nokkur orð og að því búnu leit dóm-
stjórinn enn kringum sig.
„Þetta virðist ætla að verða sjerstaklega
flókið mál“, sagði hann, „mál, sem í raun-
inni kemur morðinu alls ekkert við. Þessi
maður lijerna“ — hann leit sem snöggvast
á nafnspjaldið — „mr. Stephen Postlet-
liwaite, málaflutningsmaður i York — segist
hafa lesið um málið i blöðunum i gær og
flýtt sjer hingað til þess að gefa upplýsing-
ar. Það verður hest, að fá þessar upplýsingar
nú þegar? — Viljið þjer stíga inn i vitna-
stúkuna, mr. Postlethwaite, og segja okkur
ástæðuna til, að þjer eruð hingað kominn?“
Mr. Postlethwailhe kvaðst reka lögfræði-
lega skrifstofu í Yorlc og tólc síðan upp dag-
hók sína og benti á klausu frá 23. septem-
ber, sem lýsti heimsókn Mazaroffs á skrif-
slofuna þennan dag.
„Mr. Mazaroff", hjelt hann áfrarn, „var
mjer gersamlega ókunnugur, en þó hafði jeg
sjeð liann í bænum nokkrum dögum áður,
ásamt ungum manni, sem jeg sje hjer í hóp
þeirra, sem viðstaddir eru. Hann sagðist