Fálkinn - 23.11.1935, Qupperneq 4

Sunnudags hugleiðing.
Lífvörður Bandaríkjaforseta.
ÞÓ AÐ FORSETINN í BANDARÍKJUNUM HAFI
EKKERT SKRAUTBÚIÐ LÍFVARÐARLIÐ, EINS
OG KONUNGAR OG KEISARAR, ÞÁ ER SAMT
ENGINN ÞJÓÐHÖFÐINGI í HEIMI EINS VEL
VARINN OG HANN. HVAR SEM HANN FER OG
VIÐ HVERT SPOR SEM HANN STÍGUR, ERU
JAFNAN FJÖLMARGIR MENN SEM FYLGJA
HONUM, TIL ÞESS AÐ AFSTÝRA ÞVÍ, AÐ HON-
UM SJE SÝNT BANATILRÆÐI.
Eftir Pjetur Sigurðsson.
Góður heimur.
Það er sunnudagur — hvíldar-
dagur. Vitur Guð gaf hyggnum
mönnum hugboð um það, að
hvíldardagar væru manninum
nauðsynlegir. Vanhyggnir menn
fara illa með þessa guðs gjöf,
eins og alt annað, og fara illa
með sig sjálfa á eirðarleysi, frið-
leysi og hvíldarleysi.
En nú tökum vjer ofurlitla
stund til þess að hugleiða eitt-
hvað. — Hvað eigum vjer að
hugleiða? Eigum vjer að lnigsa
um vondan heim? Hugsa úm
strið, hatur, atvinnuleysi, fjár-
hagskreppu og vandræði þjóð-
anna? Því þá nauðsynlega að
hugsa um þetta? Iiugsa um það
til þess, að ráða hót á þvi, segir
einhver. En gæti það ekki skeð
að vjer hugsuðum of mikið um
þetta? Hugsuðum svo mikið um
það, að vjer mistum við það
bjartsýni, trúarþrelc og lífsgleði
til þess að geta glatt og göfgað
heiminn. Heimurinn er vondur,
það gleymist manni varla. Hitt
gleymist miklu fremur, að
lieimúrinn er líka góður. Það
er mikið um stríð og fjandskap,
en það er meira til af vináttu.
Það er mikið til af vondum
mönnum, en það er meira til af
g'óðum mönnum. Það eiga
margir bágt í heiminum, en
þeir eru fleiri, sem njóta gleði
og gæða lífsins i einhverri
mynd.
Með því að gera oss grein
fyrir því, hve mikið er til af
góðu i lieiminum: góðum
mönnum, vináttu, elsku, fóru-
fýsi, drengskap og sannleika;
hve mikið er til af hamingju-
sömum, lífsglöðum sálum, mik-
ið af sólskini og hlýju og góð-
hug, — eflum vjer hjá oss löng-
un til hins góða. Vjer fögnum
yfir hinu góða og styrkjumst
hið innra í trú og trausti á lif-
ið, og verðum þannig liæfari til
að bæta heiminn. Þegar vjer
gerum oss grein fyrir, hversu
mikla sigra liið góða hefir unn-
ið í Iieiminum, skapast hjá oss
nýtt vonalíf. Svo mikið hefir
unnist, og það sannar o;ss að
meira er hægt að vinna, og gef-
ur um leið þrek og löngun til
þess að efla alt liið góða. Hugs-
ana samband vort við hið góða
gerir oss betri menn, og sem
betri menn gerum vjer aftur þá
menn betri, sem vjer komumst
í snertingu við.
Mikið vill meira. Auðugur
maður vill safna enn meiri auð.
Eins má búast við því, að sá
maður, sem stöðugt liugsar um
bölið, verði til þess með böl-
sýni sinni að auka bölið í heim-
inum. Og maðurinn, sem hugs-
ar um hð góða, sjer það og
gleðst yfir því, vill fá meira af
hinu góða, og með hjartsýni
sinni verður hann til þess að
Enginn maður í allri veröld-
inni er sennilega eins vel var-
inn og forsetinn í Bandaríkjun-
um. Og þó er það ekki fjölment
Iið, eins og lífverðir konunganna
i Evrópu, sem ver hanni Slík
Calvin Coolidge. Enginn Bandarikja-
forseti fjekk eins mörg hótunarbrjef
og hann.
lífvarðalið eru meira til skrauts
an gagns. Bandarikjamenn liafa
hvorki gagn nje gaman að prúð-
húnu liði, sem gengur skrúð-
göngur um göturnar með liorna-
hlæstri — slíkar liðsveitir voru
góðar og gildar í gamla daga,
þegar áhersla var lögð á það,
að varpa ljóma konungdæmis-
ins í augu ahnennings. Nei, þeir
þarna í Bandaríkjunum vilja
hafa lið, sem eitthvað gagn er í
menn sem að ganga í sínum
hversdagsklæðum, svo að eng-
inn þekkir þá úr fjöldanum, en
menn sem kunna að skjóta úr
skammbyssu og eru viðhragðs-
fljótir þega rmeð þarf. Þetta
hefir reynslan kent þeim. í
gera heiminn betri.
Andi myrkursins hefir talið
oss trú um, að þessum heimi
væri ekki viðhjálpandi, liann
væri vondur. Andi Ijóssins og
bjartsýninnar segir oss, að þetta
sje heimur Guðs, hann sje fyrst
og fremst góður; — og óánægja
vor yfir bölinu sýni allra best,
hve mikið sje gott í manninum,
Böl heimsins stafar frá of lítilli
Irú á Guð og hið góða í mann-
inum, en sú vantrú er að
nokkru leyti sprottin af þrá
eftir vissu. Alt af góðum rótum,
ef djúpt er grafið.
Bandaríkjunum er mönnum
„laus höndin“, það er að segja
laus fingurinn á skammbyssu-
gikknum, eins og reynslan sýnir.
Abraham Lincoln var skotinn
til bana i sinni forsetatið fyrir
nálægt 70 árum, og McKinley
sömuleiðis, fyrir rúmum 30 ár-
um. Svo að það er ekki að ó-
fyrirsynju, að löggjafarvaldið
gerir ráðstafanir til að vernda
líf forsetans.
Meðan Herbert Hoover var
forseti hafði hann um sig 30
manna lífvörð. En eftir að
Franklin Roosevelt tók við, var
tala lífvarðarmanna aukin að
miklum mun. 1 broddi þessarar
lífvarðarfylkingar standa' tveir
menn, sem hafa langa reynslu
og æfingu í þessari grein, Rich-
ard Jarvis og Starling ofursti.
Sá fyrnefndi er foringi lifvarð-
arsveitarinnar. Þessi maður hef-
ir nóg að liugsa. Það er ekki að-
Iierbert Iíoover var síðustii forseta-
ár sín mjög hræddnr um lif sitt.
eins, að hann fylgi forsetanum
á öllum ferðalögum hans, held-
ur er hann spurður til ráða í
hvert sinn, sem forsetinn hættir
sjer út úr „Hvíta húsinu“ i
Washington, og látinn gera sín-
ar ráðslafanir þar að lútandi.
En um ofurslan er það sagt, að
hann sje besta skammbyssu-
skyttan í Bandarikjunuin, og
það er mikið sagt, því að hvergi
i heiminum eru menn eins leikn-
ir i að nota skammbyssu eins
og einmitt þar. Ef pening er
fleygt upp í loftið, að ofurstan-
um viðstöddum, þá bregst varla,
að liann geti skotið gat á liann
i loftinu með skanunbyssunni
sinni! Þessi maður fjekk tæki-
færi til að bjarga lífi franska
forsætisráðherrans Clemenceau
meðan á friðarráðstefnunni stóð.
Franska lögreglan hafði orðið
mjög lirifin af leynilögreglu
jieirri, sem fylgdi Wilson for-
seta, er hann var við friðar-
samningana, og bað um leið-
beiningar frá þeim, til að koma
endurskipun á sína eigin menn.
Það var Starling' ofursti sem
f jekk skipuu um, að veita jiessa
Iijálp. Bar svo við, að liann gekk
rjett á eftir vagni Clemenceau
daginn sem honuni var sýnt
hanatilræðið. En þegar tilræðis-
maðurinn þrengdi sjer fram úr
liópnum og lyfti skannnbyss-
unni, varð Starling enn fljótari
i snúningunum og kúla úr
skannnbyssu hans hitti hönd
tilræðismannsins áður en hann
hleypti skotinu af. Þessvegna
fjekk skotið aðra stefnu en ætl-
að var og hitti í liattkúfinn af
Clemenceaú í stað þess að liitta
höfuðið.
Bandaríkj aforsetinn sjálfur
hefir engin völd yfir leyni-lif-
verði sínum i Hvíta húsinu.
Hann getur ekki gefið lögreglu-
mönnunum neinar fyrirskipan-
ir, og liann má ekld fara úr liús-
inu án leyfis jieira, og ekki
brjóta reglur jiær, sem lögregl-
an hefir sett honum. En fjár-
málaráðherrann er yfirmaður
lögreglunnar og gagnvart hon-
um ber hún ábyrgð á lífi for-
setans.
Til dæmis er jiað, hve vel alls
er gætt um forsetann, má nefna
undirbúninginn, sem gerður var
undir kosningaleiðangur Hoov-
ers forsela til Detroit. Forseti
afrjeð Jiessa ferð tiltölulega fyr-
irvaralítið, og leynilögreglan
fjekk ekki að vila um ferðaá-
form lians fyr en 48 klukku-
tínnun áður en hann ætlaði af
stað. Akvað forsetinn að fara
með járnbrautarlínunni um
Batlimore og Oliio. Venjan er
sú, að leiðin sem forsetinn fer
um, sje varin, skref fyrir skref.
Þegar Franklin Roosevelt varð forseti
var lifvörðurinn auldnn að miklnm
mnn.