Fálkinn - 23.11.1935, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
Mazaroff-morðið.
DULARFULL LÖGREGLUSAGA
EFTIR
J. S. FLETCHER.
„Þakka vður fvrir Ioforðið“, sagði hún og
leit um öxl sjer. „Jeg skal segja yður betur
frá þessu seinna".
Um kvöldið fóru Crole, Maythorne og jeg
með næturlestinni til London. Maytliorne
var með allan lmgann við, að komast sem
fyrst í viðskiftabanka Mazaroffs lil þess að
fá betri upplýsingar þar, yfirleitt, og þó sjer-
staklega um ábyrgðarsendinuna frá honuni.
Morguninn eftir, klukkan hálf ellefu sát-
um við allir inni lijá einum bankastjóran-
um. En uridir eins og hann leit á kvittunina
og dagsetninguna hristi liann liöfuðið.
„Maðurinn sem liefir liafl afgreiðslu á
viðskiftum og brjefum Mazaroffs, þegar þetta
brjef barst bankanum, starfar ekki hjer leng-
ur. Það var mr. Armintrade - - og hann fór
lijeðan fyrir missiri liðnu og varð banka-
sljóri hjá Courthope.
Mjer fanst jeg' gera vel að geta leynt svip-
hrigðum mínum, þegar jeg lieyrði þessi orð.
Jafnvel Crole, gamall og reyndur mála-
flutningsmaðurinn lirökk við.
Auk þessara merkilegu upplýsinga feng-
um við að vita, að 29. ágúst, eða rjett áður
en hann Iagði i ferðina til Norður-Englands,
liafði Mazaroff tekið út úr bankanum 2000
pund í seðlum, og fjekk Maythorne að vita
númerin á þeim.
Stuttu síðar fórum við.
Þegar við vorum komnir út úr anddyr-
inu á bankanum leit Crole hvast á May-
thorne.
„Hm!“ sagði liann, „það er þá Armin-
lrade“.
„Nú skal jeg segja ykkur hvað jeg held“,
sagði Maythorne alt í einu. „Það var Armin-
trade, sem Mazaroff ætlaði að liitta i Mar-
rasdale! Nú er spurningin þessi: Náði hann
nokkurntíma tali af honum? Það er rjettast,
að við förum og hittum Armintrade. En
fyrst“ — hann þagnaði og gaf leigubifreið
sem framhjá fór merki — „fyrst og fremst
verðum við að rannsaka íbúð Mazaroffs á
Hotel Cecil“.
En sú rapnsókn bar lítinn árangur.
Nokkrar kenslubækur, sem á var ritað nafn-
ið Andrew Merchison og dagsetning, og
nokkur brjef í skrifborðinu. Sum þeirra
voru frá manni einum, Ilerman Kloop að
nafni, sem auðsjáanlega var persónulegur
vinur Mazaroffs. En þar sást þó heimilis-
fang hans í Suður-Afríku, svo að hægt var
að síma þangað, eftir ýmsum upplýsingum
um hinn látna. En það var einkum annað
brjef, sem þeir veittu meiri eftirtekt.
„Frá Armintrade til Mazaroffs“, hrópaði
Maythorne. „En skrifað á dulmáli! Nú þyk-
ir mjer týra á skarinu! Yitanlega hefir Maz-
aroff liaft lykilinn — það verður sí og æ
nauðsynlegra, sje jeg, að við röbbum dá-
lítið við þennan Armintrade. En fyrst —
fyrst dálítið annað“.
Maythorne skálmaði á undan okkur inn
á næstu símastöð, hann varð að síma eftir
ýmsum mikilsvarðandi upplýsingum til
Herman Kloops.
Morguninn eftir klukkan níu kom Mayth-
orne skálmandi heiöi til mín í Jermyn
Street.
„Jeg fjekk símskeyti frá Cape Town í
gærkvöldi. „Herman Kloop er staddur i
London — á First Avenue Hotel. Flýtið þjer
yður og komið með mjer — við tökum Crole
í leiðinni — við verðum að fara undir eins.
XI. KAPlTULI: DEMANTAHEIMURINN.
Mr. Herman Kloop sat í veitingasalnum,
sem var að kalla mátti mannlaus, og benti
með nafnspjöldunum okkar, sem við höfðum
sent inn á undan okkur, á stóra blaðahrúgu,
er lá hjá honum á borðinu.
„Jeg kannaðist við nöfnin ykkar allra
þarna úr blöðunum“, sagði hann og bauð
okkur sæti.
„Já, þjer munuð liafa kynt yður þetta mál,
mr. Kloop?“ spurði Maythorne.
„Já, jeg hefi lesið alt, sem um það liefir
staðið í blöðunum“, svaraði Kloop og tók
hægri hendinni, alsettri demantshringjum, á
hlaðabunkann. „Jeg sje af blöðunum, að mr.
Holt var förunautur Mazaroffs í þessari ferð.
Urðuð þjer aldrei neins varir á ferðalaginu,
sem benti yður í þá átt, að einliver veitti yð-
ur — það er að segja Mazaroff, eftirför“.
„Ekki gat jeg orðið þess áskynja. Hið eina
sem jeg gat látið mjer detta í hug í því sam-
bandi sem þjer minnist á þetta: Við gistum
fyrstu nóttina í Huntingdon, og þar sá jeg
Mazaroff vera að tala við ókunnugann
mann. Þetta gerðist í reykingaskálanum
seint um kvöldið. Þeir virtust vera að tala
um einliver einkamál, og meðfram af því,
að jeg var í þann veginn að fara í liáttinn,
þá blandaði jeg mjer ekki i samræðuna.
Síðar — það var á járnbrautarstöðinni i
York, við bókabúðina, sá jeg aftur Mazaroff
vera að tala við þennan sama mann“.
„Sagði hann yður hver það væri?“ spurði
Kloop.
„Nei, það gerði hann ekki“.
„Munduð þjer geta þekt liann aftur, ef
þjer sæjuð hann?“ spurði Kloop“.
„Já, auðveldlega, þetta var ljójshærður
ungur maður, útitekinn í andliti og ljóm-
andi vel til fara“, sagði jeg. „Á að giska
tuttugu og fjögra—fimm ára, eða þar um
bil“.
„Voru aðrir gestir á Hrossagaukskránni
en þið?“ spurði Kloop.
„Ekki til veru“, svaraði jeg. „En fjöldi
fólks snæddi þar hádegisverð, fólk sem var
á ferðalagi í bílum. Kvöldið, sem Mazaroff
var myrtur, var þar fjöldi fóllts, hvert rúm
skipað, mest fólki, sem var að koma af
markaði“.
„Við skulum koma inn í reykingaklef-
ann“, sagði hann.
„Jæja, það var Mazaroff, sem jeg átti að
segja ykkur frá“, sagði hann, þegar við vor-
um allir sestir. „Ójú, jeg hefi þekt hann i
mörg ár, og þekt hann vel. Við vorum fje-
lagar bæði í blíðu og stríðu, sem kallað er.
Hann og jeg —“
„Afsakið þjer augnablik — meðan jeg
man“, tók Maythorne fram í, „vitið þjer,
hvort Mazaroff og Merchison var sami maS-
urinn ?“
„Það veit jeg ekki. Jeg hefi aldrei þekt
hann sem annan mann en Salim Maz-
aroff og liann mintist aldrei einu orði á
fortíð sina við mig“.
„En hvað var það, sem þjer ætluðuð að
fara að segja?“ spurði Maythorne.
„Jeg ætlaði að segja, að við vorum afar
mikið saman í Cap Town síðustu tíu árin“,
hjelt Kloop áfram. „Við vorum i sama
klúbbnum — skrifstofur okkar lágu livor
upp að annari, og við gerðum ýms viðskifti
saman. Hann keypti og seldi vörur, það er
að segja, liann keypti i austri og seldi í
vestri. Stundum voru það persneskar á-
breiður, stundum kryddvörur, stundum
kínverskur listiðnaður og íagætir munir,
horium var afar sýnt um að græða fje. En
á seinni árum hætti hann þessari verslun og
gaf sig allan að demantaverslun. I vetur
senx leið komst lxann yfir afar verðmætan
bláan denxant. Ekki veit jég nxeð hvaða
móti, þvi hjelt hann leyndu — eins og svo
mörgu öðru, sem demanlaverslun lians
snerti. Ykkur mun vera kunnugt um, livað
bláir demantar eiginlega eru. Það eru til
gulir, rauðgulir, grænir og ljósrauðir de-
nxantar, en bláir deixiantar eru afar sjald-
gæfir. Auk þess var þessi blái demantur
sjerstaklega fallegur. Jeg hefi einu sinni
sjeð hinn fræga bláa demant „Rláa vonin",
en demántur Mazaroffs miklu fallegri,
Ixæði stærri og' fallegri. Hann vóg riíutíu og
fimm karat. Litur lians og gljái var töfrandi.
Jeg lield ekki, nei, jeg veit, að i Cape Town
voru það ekki aðrir en jeg, sem Mazaroff
lofaði að sjá hann. Mazaroff sendi hann til
Englands. Hann —“
„Hverjum sendi hann hann?“ lók May-
thorne fram í.
„Það get jeg ekki sagt yðiu’“, svai'aði
Iíloop og brosti að ákafanunx í Maythorne.
„Hann sagði mjer ekki öll leyndarmál sín“.
Maythorne tók fi'anx kvittunina fyrir
brjefinu fi'á Cape Town og rjetti Kloop
hana.
„Gætuð þjer liugsað yður, að þessi kvitt-
un stæði i Uokkru sanxbandi við bláa de-
mantinn?“ spurði liann. „Lítið þjer á stafina
á bakliliðinni — nxeð ritliönd Mazaroffs.
Kloop skoðaði blaðið i bak og fyrir og
rjetti svo Maythorne liana og kinkaði á-
nægjxilega kolli. *
„Það er ekki að efast unx það“, svaraði
hann. „Bl. D. I. — Blár demantur númer
eitt, auðvitað!“
„Hversvegna nr. 1?“ spurði Maythorne.
„Er þá til nokkxxr blár dexxxantur nr. 2?“
„Já, víst er það svo. Og jeg er sannfærður
um, að Mazaroff liafði bláa demanlinn nr.
2 á sjer, þegar hann var myrtur, og ef til vill
nr. 1 lika. Þegar Mazaroff hafði eignast
fyrsta bláa demantinn, þá var liann elcki i
rónni fyr en liann fjekk annan til, og það
tókst lionunx um síðir. Hann var eins fall-
egur og sá fyrri og unx það bil álíka þungur.
Hann vildi aldrei segja mjer, hver nxikið
hann varð að borga fyrir hann. Hann ljekk
hann skömmu áður en hann fór til Eng-
lands“.
„Og eruð þjer viss um, að liann liafi senl
nr. 1 til London á uixdan sjer og liafi liaft
nr. 2 í vasanum, þegar liann fór Iiingað
sjálfur?‘“ spurði Máythorne.
„Já, öldungis viss. Og nú, eftir að jeg hefi
lesið unx öll atvik að fráfalli hans, liefi jeg
oft verið að velta því fyrir nxjer, livort hann