Fálkinn - 23.11.1935, Page 13

F Á L K I N N
13
Setjið þið saman! 69,
Þrenn verdlaun: kr. 5, 3 oq 2.
2..........................
3 ........................
4 ........................
5 ........................
6 ........................
7 ........................
8 ........................
9..........................
10.........................
11.........................
12.........................
13 .......................
14 .......................
Samstöfurnar:
am—ar—ar—ar—av—dáð—esc—glaö
—i—i—ilsk—ing—ir—is — kö p —lin
—nár—o—on—os—ri—rekkj — si r—
svav—u—u—u—ur—us—urg—voö —
værð.
1. Biblíunafn.
2. Stutt borgarriefn.
3. himna í auganu.
4. Lítill spámaður.
5. í rúminu.
(i. Lik.
7. Rúmenskur stjórnmálamaður.
8. Bær í Sviþjóð.
9. Mannsnafn.
10. Stjarna.
11. Mannsnafn.
12. Yonslui (þáguf.).
13. Gaman.
14. Strjúgur.
Samstöfurnar eru alls 32 og á að
setja l)ær saman i 14 orð í samræmi
við það sem orðin eiga að tákna,
þannig að fremstu stafirnir i orðun-
um, taldir ofan frá og niður og öft-
ustu staíirnir, taldir að neðan og
upp, myndi nöfn tveggja sýslu-
manna.
Strykið yfir bverja samstöfu
um leið og þjer notið hana í orð og
skrifið orðið á listann til vinstri.
Nota má ð sem d og i sem í, a sem
á, og u sem ú.
Sendið „Fálkanum", Bankastræti
3, lausnina fyrir 10. jan. og skrifið
nöfnin í horn umslagsins.
SKRIÐUHLAUP í NOREGI
Jarðvegur er viða mjög leirbland-
inn í Noregi og laus i sjer, Er það
algengt þar i vætutíð, að heilar
spildur renna úr stað og taka með
sjer alt sem á þeim er og verður
þetta oft að tjóni. Eigi alls fyrir
löngu varð slíkt jarðrask skamt frá
Arendal og rann þar stór spilda og
lók með sjer brú og 00 metra lang-
an vegarspotta. Yar drengur staddur
á brúnni og fórst hann. Að ofan-
verðu á myndinni sjest í sárið, þar
sem spildan hefir losnað frá, en að
neðan sjest bær nálægt skriðuhlaup-
inu og hefir fólkið flutt út innan-
stokksmuni sína. Litla myndin er af
drengnum, sem fórst.
muni hafa sýnt einhverjum af farþegunum
sem urðu honum samskipa, bláa demant-
inn, eða livort liann hafi sýnt einhverjum í
Bræðrafjelaginu í London liann“.
„Bræðrfjelaginu?“ spurði Crole. „Þjer
eigið við —“
„Já, jeg á við Hatton Garden. Bað er þar,
sem mestur hluti demantaverslunarinnar
lijer i landi fer fram. Mjer þætti kynlegt, ef
-þeir geta ekki gefið ýmsar ttpplýsingar um
Mazaroff þar. Þó hann að vísu væri hættur
við demantaverslun, var liann með allan
hugann þar. En það er nú hægur vandi að
komast að því á næstunni. Ivomið þið tneð
mjer, jeg skal sýna ykkur staðinn og svo
skulum við sjá lil“.
Það var heil skrúðganga, sent hjelt upp
Holborn Street. Mr. Kloop og Mavthorne í
fylkingarbroddi og jeg og Crole aftastir. Jeg
hafði ekki hugmynd um, hvert við vorum
að halila, jeg þekti alls ekki þennan bæjar-
hluta. En þegar við komum á hornið á
grárri og leiðinlegri götu, sem virtist vera
alveg umferðarlaus í samanburði við iðið á
iaðalgötunni, leit Crole á míg og var íbygg-
inn.
„Hatton Garden!“ sagði liann og benti á
skilli yfir höfðinu á okkur. „Hjer virðisl
ekki neitt merkilegt að sjá, En ef að þjer og
jeg ættum alt það, sem er innan þessara
veggja, Holt, þá mundum við vera - ja
margfaldir miljónamæringar, býst jeg við“.
Það var fult af fólki á gangstjettinni
flest af gyðingaættum, að því er mjer virt-
ist, eða að minsta kosti voru margir mjög
útlendingslegir. Ýmist voru þeir i hópum
eða tveir og tveir saman, eða þrir og þrir.
Við hjeldum áfram en alt í einu tók Crole í
ermi mína — maður sem var í ákafri sam-
ræðu við annan, rjetti fram flatan lófann
og' í honum var fjöldi af smávölum, líkast
steinvölum og í Jjcssu var hann að hræra
-með digrum visifingrinum demantar,
auðvitað.
„Alveg eins og kornlkaupmaður numdi
hræra í sýnishornum hænda af hyggi eða
hveiti", sagði Crole. „En það þyrfti víst tals-
vert margar tunnur af byggi og hveiti, til
þess að vega upp á móti því, sem þessi ná-
ungi er með i lúkunni".
Kloop gaf sig á tal við ýmsa af mönnun-
uin sem hann hitti á götunni og kom inn i
ýmsar skrifstol'ur þar. Hann fór með okkur
inn í þröngar smugur, inn á gamla og
skemtilega vinstofu, þar sem all var með
l(i. aldar sniði. Hjet j)að „Míturinn“. Þar
sátu nokkrir menn og reylctu vindla - mjög'
góða vindla, en enginn þeirra kannaðist
neitt við Mazaroff.
„Svo mikið er víst“, sagði hann þegar við
komum úl á götuna aftur, „að Mazaroff
hefir ekki komið liingað meðan hann dvaldi
í London, annars mundu einhverjir kann-
ast við nafn hans. Það cilt, að hann átti
þessa dýrmætu steina, hefði gert nafn hans
fræg't hjer um slóðir, ef jiað hefði vitnast
hjer“.
Kloop sagði okkur nú, að liann yrði a'ð
fara að sinna sínum eigin störfum, og eftir
að liann Iiafði boðið okkur, a'ð láta sig vita,
ef við óskuðum fleiri upplýsinga, skildi
hann við okkur. Við hinir þrír gengum aft-
ur upp Holborn, og af j)ví að klukkan var
orðin tólf, fórum við samkvæmt uppástungu
Croles inn á Holborn Restaurant til þess að
fá okkur að borða.
„Jæja, dálítið hefir okkur þó orðið á-
gengt“, sagði Maythorne, um leið og við
settumst niður við borð í einu horninu. „Nú
vitum við jietta um demantana. Og það eru
lil fleiri demantahverfi í London en þetta,
og dýrari. Og svo eru lika einstakir kaup-
endur að demöntum, bæði hjer og á megin-
landinu, og í Ameríku eins og i Evrópu, sem
Armintrade liefir getað leitast fyrir um sölu
hjá. Að því er mjer skylst á öllu þessu hefir
Mazaroff verið sjeður kaupsýslumaður.
Hann hefir efalausl haft augastað á jiví
fólki hjer i Englandi, sem græddi sem allra
ínest á stríðsárunum. Þesskonar fólk vill
eins og kunnugt er láta laka eftir sjer. Það
vill eignast stórhýsi í höfuðborginni, liújörð
og veiðilendur uppi i sveit, dýrindis innbú,
hersingu af þjónustuliði, fallega bundnar
liækur, sem aldrei eru opnaðar og svo fram-
vegis. Og þessir menn eiga konur, og livað
vilja þær? Þær vilja loðskinn, silki, knipl-
inga, alt sem Bond Street og Bue de la Paix
liafa að bjóða. En umfram alt vilja j)ær de-
manta. llvað er tigin kona án demantanna
Og hvað eru venjulegir demantar nei —
það verða að vera alveg sjerstakir demant-
ar. Hárið má gjarnan vera falskt og hör-
undið margult eins og pergament, en de-
manta verða j)ær að hafa til j)ess að skarta
með. Alt þetta vissi Mazaroff mæta vel.
„Já, þjer hafið alveg rjett að mæla“, sagði
Crole og' hló.
„En fyrst um sinn liöfum við nóg af öðru,
að snúast i“, hjelt Mavtliorne áfram, „og j)að
sem mjer leikur mest liugur á að vita er
þetta: Hver var j)að, sem Mazaroff ætlaði
að heimsækja í Marrasdale, og sem ekki
hefir lálið heyra frá sjer ennþá “
Enginn okkar gat svarað þeirri spurn-
ingu. En all í einu lagði Maythorne frá sjer
hníf og gaffal og' laut fram á borðið.
„Ilvað munduð þið segja?“ sagði hann
hvíslandi, til þess að gera orð sín enn áhrifa-