Fálkinn


Fálkinn - 14.03.1936, Blaðsíða 5

Fálkinn - 14.03.1936, Blaðsíða 5
Ernest Miller: A ÓHULTUM STAÐ. Þaö var lafði Eleanor Lloyd, sem átti uptökin að því, sem gerðist á prestsetrinu í Fledgeley ákveðna nótt í nóvember. Þvi að hefði hún, eða rjettara sagt gimsteinarnir hennar, ekki verið til, þá hefði sveitin orðið einum gifurtíðindunum fátækari. Mergurinn málsins var sá að einu sinni þegar maðurinn hennar, sir William, var á ferð i London, hafði verið gert innbrot á óðalssetri einu, ekki langt frá Fledgeley Manor, og síðan var lafði Eleanor síhrædd um dýrgripina sína, sem sumir höfðu gengið mann frá rnanni í ættinni frá þvi um árið 1600. Hvað átti hún nú til bragðs að taka, hún sem eftir nokkra daga átti að fara i ferðalag og hitta manninn sinn, og gat því ekki vakað yfir dýrgripunum eins og þörf var á? Það var nú það, sem alt vall á. En lafði Eleanor fann bráðlega svar við spurningunni. Á prestsetr- inu, lijá honum síra Yyall og fólk- inu hans, mundu hálsfestunum, hringjunum og nælunum vera óliætt, því að engum lifandi manni mundi detta í hug að leita að dýrgripum þar, sagði hún við frú Vyall. Og frú Vyall var sammála. ónei, það var ekki mikið til á prestsetrinu af þeim fjársjóðum, sem mölur og ryð fær grandað, svo var blessuðum börnun- um fyrir að þakka, sem nú voru liorfin úr föðurgarði. Það er að segja, Marcia, elsta dóttirin var heima ennþá, og svo var hann Arci- Iiald á háskólanum og hafði elcki lokið prófi enn — en öll hin, fjögur talsins voru farin. Dýrgripunum var laumað heim á prestsetrið með allskonar varúðar- ráðstöfunum, sem útfarinn innbrots- þjófur hefði eflaust skellihlegið að, ef hann hefði komist að þeim, — og komið fyrir í gamalli eikarkistu í svefnherbergi prestsins. Lafði Lloyd var vel ánægð, svo ánægð, að hún lofaði Marciu einum af „litlu hringjunum“ þegar hún kæmi aftur frá London ef enginn hefði þá komið og stolið þeim í milli- tíðinni. Nú var hún örugg. Það voru nefnilega engir nema presturinn, prestskonan, Marcia og Kyrle, sem vissu hvar fjársjóðurinn var geymd- ur. Og Kyrle, herbergisþernan henn- ar vissi það ekki einu sinni fylli- lega, því að hún vissi bara, að dýr- gripirnir voru einhversstaðar á prestssetrinu, en ekki hvar. —• En Kyrle, er hægt að reiða sig á Kyrle? spurði frú Yyall. — Hvort það er hægt! Hugsið þjer yður, hún hefir verið hjá mjer nærri jiví heilt ár, svaraði lafði Lloyd. Fin frú Vyall var samt ekki fyllilega örugg, og svo mikið er vist, að þeg- ar eigandi dýrgripanna lagði af stað til London eftir nokkra daga fanst frú Vyall hún hafa runnið af hólmi og skilið sig eftir með allan vand- ann og ábyrgðina. Og svo leið tíminn, eins og liann gerir í þessum ömurlega heimi, svona nokkurnveginn af sjálfu sjer, og með hverjum deginum sem leið var minna og minna hugsað um fjársjóð- inn í eikarkistunni. Og brátt gleymd- ist hann að kalla. Og nú voru ekki ne'ma þrír dagar þangað til von var á hjónunum i Fledgeley Manor heim aftur. En þá bárust hrygðartíðindi á prestsetr- ið. Archibald sonur hjónanna hafði orðið veikur þarna á háskólanum og að þvi er sagði i simskeytinu varð að gera á honum hættulegan upp- skurð hið fyrsta. Og nú var Marciu trúað fyrir lyklunum að eikarkist- unni og prestshjónin tóku sig upp i flýti Marcia átti engan vanda til tauga- veiklunar, en svo mikið er vist, að undir eins og hún hafði fengið lykl- ana í sínar hendur fór hún að finna til ábyrgðarinnar, sem á henni hvildi og meira að segja til eins konar hræðslu. Nóvemberkvöldið varð alt í einu svo svart og ömurlegt, trjen í garðinum fóru alt í einu að varpa frá sjer svo draugalegum skuggum og hún fann alt í einu lil þess hve prestsetrið var afskekt. Og nú var hún hjer alein, með Clementínu — Clementínu, sem lifði í sælli van- þekkingu á því, hve mikir fjársjóðir voru fólgnir þarna i húsinu, og hve mikið segulmagn það hafði á inn- brotslijófa og óbótamenn. Svo fór liún að hugsa um Archi- bald og sjúkdóm hans og hafði að kalla gleymt öllu því sem dýrgripir og glæpir heitir, þegar alt í einu var hringt dyrabjöllunni. Það var hringt á ný. Hún leit á klukkuna. Hún var yfir niu. Og enr, var hringt. — Hver getur þetta verið. Cle- mentínu datt i hug að það væri sendill frá símanum og flýtti sjer fram að dyrunum áður en Marciu vanst tími til að stöðva hana. Hún opnaði og vindhviða fleygði, að heita mátti, ókunnum karlmanni i fangið á henni. Þetta var ungur maður, á að giska þrítugur, laglegur og sakleysislegur eins og engill. Flann var jiá ekki eins og glæpamaður til að sjá, eins og Marcia hafði búist við! Þvi að innbrotsþjófur mundi þetta vera — það var hún sannfærð um! — Afsakið þjer mig, sagði ókunni maðurinn. — Er þetta heimili síra Vyall? Marcia sá sjer ekki annað fært en að jánka því. —• Er síra Vyall heima? hjelt gest- urinn áfram. Það lá við að Marcia slepti sjer af hræðslu. Flver var þessi maður? Og livað var erindi hans? — Presturinn er ekki heima í augnablikinu, svar- aði hún. — Viljið þjer gera svo vel að koma aftur á morgun. Hann bað ennþá einu sinni af- sökunar á þvi að hafa gert ónæði og rjetti um leið fram nafnspjaldið sitt. Á þvi stóð: Hugh Selby, námuverk- fræðingur. — Það er faðir ihinn, sem hefir sent mig hingað, hjelt ungi maður- inn áfram. Jeg er nýkominn frá Afríku, en þar á faðir minn heima, og fjölskylda mín. Faðir yðar og faðir minn voru æskuvinir, og nú hefi jeg áríðandi erindi við síra Vyall. Þessvegna er jeg hingað kom- inn. Marcia fann það loksins með sjálfri sjer, að hún var ekki sein gestrisn- ust i viðmóti og bauð þvi gestinum að koma inn í dagstofuna. Hann skýrði henni frá því, að hann væri að koma frá London í bifreið og að hringur liefði sprungið á bifreiðinni svo að liann hefði orðið að skilja han.a eftir og fara gangandi inn í þorpið. Hafði liann farið í gistihús- ið en þar hefði ekkert herbergi ver- ið laust, en þó hefði sjer verið lof- að þar herbergi, þegar kæmi fram á nóttina. Bað hann því um að lofa sjer að dveljast þarna þangað til seinna um kvöldið en kvað sjer þykja mjög leitt, að presturinn skyldi ekki vera heima. Marcia svaraði með sömu orða- tiltækjunum, sem venjulega eru not- uð við slik tækifæri. Og eithvað varð liún að gera. Hún gat ekki komist hjá því, að bjóða honum að liggja af um nóttina. Og ekki kom annað svefnherbergi til mála en herbergi prestsins. En þar var eikar- kistan inni. Jæja, það var ekkert við því að gera — en að hún sofnaði dúr um nóttina, það gat ekki kom- ið til mála. Alt í einu kom Marciu ráð í hug og hún þaut út. Hún náði í ofurlítinn silkipoka í klæðaskápnum í herbergi sinu og fór með hann inn i svefn- herbergi föður síns, opnaði eikar- kistuna og stakk öllum dýrgripunum ofan í pokann. Hún brosti. Ef inn- brotsþjófurinn væri kominn til að ná í þessa kjörgripi, skyldi hann þó verða að leita rækilega áður en hann findi þá! Með pokann í hendinni læddist liún niður i anddyrið en heyrði þá fótatak, innan úr setustofunni. Guði sje lof, að hún var fljót að láta sjer detta ráð í hug, hugsaði hún, og ljet pokann renna niður í það fyrsta sem fyrir varð — regnlilifina prests- ins! Það var síðasti staðurinn sem nokkur maður Ijeti sjer detta í hug að leita á. 1 sama vetfangi kom Selby fram í anddyrið til þess að ná í eitthvað úr frakkavasa sinum. Og næsti viðburður ljet ekki bíða sín lengi. Gesturinn var ekki meira en svo kominn inn i herbergi sitt, ]iegar Marcia, sem einmitt átti leið þar fram hjá er hún fór inn í her- bergi sitt, heyrði undarlegt hljóð inn- an úr svefnherbergi prestsins, eins og iskraði í gamalli læsingu. — Eik- arkistan, hugsaði hún og opnaði hurðina til þess að sjá hvað um væri að vera. Og hún sá Selby á hnjánum fyrir framan fjárhirsluna fyrverandi. Það var erfitt að greina hvort þeirra tveggj'a varð meira forviða. — Þjer verðið að afsaka mig, sagði gesturinn, — en jeg hefi svodd- an dálæti á gömlum húsgögnum, að jeg stóðst ekki freistinguna. Unga stúlkan, sem annars var rjóð i kinnum, varð föl eins og nár. Var þetta ekki nægileg sönnun fyrir því, hvert erindi gestsins væri. Hún smeygði sjer út úr dyrunum og inn til Clemenlínu og fór að ráðgast við hana. Að ]iví búnu gerðu þær út sendinefnd — það var Clementína ein — inn til gestsins, til þess að til- kynna honum, að þær óskuðu ekki að hafa hann sem gest á heimilinu. Og hún rak þetta erindi með sóma. Og til þess að gera þessa raunasögu svo stutta sem unt er, þá nægir að segja frá því, að Hugh Selby sá sjer ekki annan kost en að fara leiðar sinnar umsvifalaust. En í flýt- inum tók hann regnlilíf prestsins í misgripum fyrir sína. Og í þeirri regnhlíf voru allir dýrgripirnir frá Fledgeley Manor. Þremur tímum síðar sitja þær Marcia og Clementína hvor yfir sin- um bollanum af lútsterku kaffioghvor með sína bókina í hendinni. Cle- mentína vissi ekki hverju þetta sætti, því að Marcia hafði elcki þorað að segja henni frá fyrverandi innihaldi kistunnar. Og Clementína var ekki að hnýsast í það, sem henni kom ekki við. En ef svo færi, að þessi Selby yrði svo bíræfin að koma aftur, þá skyldi hún ekki vera sein á sjer að taka í taumana — það sýndu glóðartengurnar, sem hún liafði haft með sjer utan úr eldhúsinu. Klukkan var nýslegin eitt niðri í anddyrinu þegar annað hljóð kom á eftir, liljóð sem var þannig að stúlkunum báðum rann kalt vatn milli skinns og hörunds. Það var einhver á ferli þarna niðri. Einhver læddist þar á tánum og svo koin dynkur — það var líklega stand- myndin á stólpanum við stigann, sem liafði verið feld. Clemenlína var, eins og áður hefir verið gefið í skyn, engin bleyða. Hver veit nema þetta væri bara kötturinn, sem væri á ferli þarna — að minsta kosti var best að athuga það. Hún læddist hljóðlega ofan stigann og Marcia á hælunum á henni, alveg í öngum sínum og svo hrædd að hún fór með henni bara af því að hún þorði ekki að vera ein eftir uppi á loftinu, þó hún þyrði varla að fara ofan heldur. Þær voru ekki komnar lengra en ofan í miðjan stiga þegar nýtt hljóð heyrðist. Forstofuhurðinni var hrundið upp, svo að glumdi í. Hafði hún verið ólæst? Og svo heyrðist ægilegur liávaði í tveimur mönnum, sem voru að fljúgast á. Þá datt Marciu alt i einu i hug regnhlífin og við þá tilhugsun óx henni svo hugur, að liún gerði það, sem hún annars mundi aldrei hafa gert. Hún þeyttist niður í anddyrið og nú sá hún sjón, sem hún gleymir seint eða aldrei. Það var Selby sem stóð þarna og i fanginu var hann með annan rriann sem hann var að sliga niður i gólfið. — Jeg greip hann, sagði hann móður, stóð hann að verkinu! Jeg sá að hurðin stóð opin, og þegar jeg kom inn skildi jeg hvað um var að v vera. — En, James. lirópaði Clementína. Jú, það var enginn annar en James, fyrverandi þjónn lafði Lloyd. Hafi hann verið kominn til þess að sækja dýrgripina, þá var það áreið- anlega ekki eftir skipun fyrverandi matmóður sinnar — enda var liægt að lesa það út úr andlitinu á lion- um. — James! James! Þú ert laglegur þokkapiltur, sagði Clementíná, sem hafði mist glóðartengurnar i uppnám- inu. — Herra Selby, jeg skil ekki .... Það var Marcia, sem ekki skildi, og Selby sá það lika. — Jeg kom aftur til þess að skila þessari regnhlíf með því einkenni- lega innihaldi, sem i henni var — og þá sá jeg að dyrnar voru opnar. Náunginn, sem var að læðast hjerna inni, sá mig ekki. En jeg náði i vasaljóskerið og svo .... og svo segir sagan sig sjálf til enda. — Úr þvi að þær vita hver þjer eruð, þá er best að þjer snautið heim til yðar. Á morgun skal jeg láta lögreglu hirða yður. Og svo hrinti liann honum út og læsti liurð- inni. Marcia var orðin að engu — i tvennum skilningi. Hún sá, að besta vörn hennar mundi vera sú, að segja hvernig i öllu lá. Og það gerði liún mjög itarlega. Og hún gat líka fund- ið skýringu á því hlutverki, sem James hafði leikið í málinu, af þvi að hann —• það vissi hún — var góður kunningi Kyrle, herbergis- þernu lafði Lloyd. En það sem hún ekki gat skilið var þetta: livernig vissi James, að presturinn og frúin voru ekki heima, einmitt i nótt. En þegar þau voru sem óðast að ræða þetta mál, var bifreið ekið upp að dyrunum, fyrir framan prests- setrið. Og út stigu prestshjójnin. Símskeytið liafði verið uppspuni. Arcibald var stálhraustur og hafði ekki orðið misdægurt og liafði alls ekki óskað þess að sjá foreldra sína, einmitt þá dagana. Og nú rann ljós upp fyrir þeim og þau höfðu náð sjer í híl hið skjótasta til þess að koniast heim. Þvi að vitanlega voru það dýrgripirnir, sem voru ástæðan til gabbsins, og þess vegna var um að gera að flýta sjer. Skyldu þau koma of seint? höfðu þau spurt sig á leiðinnni. Skyldu þau koma of seint? Þau komu ekki of seint, en seinna

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.