Fálkinn - 12.09.1936, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
Canterville draugurinn.
EFTIR OSKAR WILDE.
inda stundina liafði hann stytt sjer með jjvi
að lesa kvæðin lians, jiegar Cantervillefólk-
ið var inni í borginni. Auk alls jiessa j)á
voru j>etta hans eig'in brynklæði, sem hann
hafði borið með sóma við Kenilworth l)urt-
reiðarnar, og hafði jafnvel sjálfur mey-
kongurinn lirósað honum fyrir. En núna
j)egar liann fór í brynklæðin hafði hin afarT
stóra hrjósthlíf og hinn j)ungi stálhjálmur
orðið honum ofviða, svo hann hafði dottið
ofan á steingólfið og hruflað sig alvarlega
á háðum hnjánum og brákað hnúana á
hægri hendinni.
í nokkra daga eftir Jjetta var hann mjög
veikur og fór varla út úr lierbergi sínu
nema rjett til þess að balda sómasamlega
við blóðblettinum. Samt sem áður, með því
að fara mjög vel með sig, J)á náði hann sjer
aftur, og einsetti sjer nú að gera þriðju til-
raunina til J)ess að hræða Bandaríkjaráð-
herra og fjölskyldu hans. Hann valdTföstu-
daginn 17. ágúst til þess að sýna sig, og eyddi
mestum hluta dagsins i að athuga fatasafn
sitt. Að lokum valdi hann stóran niðurslút-
andi liatl með rauðri fjöður og vafði sig'
inni líkblæju, sem hann rikti saman um
úlfnliðina og háisinn, og' gyrti sig riðguðu
sverði. Þegar tók að kvölda skall á ofsa
stormur með rigningu, J)að var svo hvasst
að allar hurðir og gluggaf i hinu gamla húsi
hrislust og skókust. Þetta var sannarlega
veður við hans liæfi. Það sem liann ætlaði
að gera var J)etla. Hann ætlaði að læðast til
herbergis Washington Otis; þegar þangað
kom ætlaði hann að staðnæmast við fóta-
gaflinn á rúminu lians og J)vogla eitthvað
við liann og reka síðan sjálfan sig' i gegn
J)risvar sinnum, en á meðan átti að lieyrast
ómur af veikum hljóðfæraslætti. Honum
var sjerstaklega í nöp við Washington, af
J)ví að liann vissi að J)að var hann, sem altaf
var að má í burtu hinn fræga Canterville
blóðblett, með Pinkertons besta blettaeyði.
Eftir að liafa gert þennan kærulausa og ó-
fyrirleitna unga mann yfirkomin af liræðslu,
ætlaði hann að lialda áleiðis til herbergis
ráðherrans og frúar lians, J>ar ællaði hánn
að halda um ennið á frú Otis með kaldri,
stamri hendinni, um leið og hann l)víslaði í
eyra manns hennar hinu liræðilega leyndar-
máli líkhússins. Hvað Virginíu litln viðvík-
ur, þá var hann ekki alveg búinn að ákveða
bvað hann ætlaði að gera. Hún var falleg
og yndisleg og hafði aldrei áreilt hann á
nokkurn liátl. Það væri alveg nóg að veina
nokkrum sinnum ámátlega inni í klæða-
skápnum, en ef J)að nægði ekki til þess að
vekja liana, þá ætlaði hann að fálma á rúm-
ábreiðunni hennar með máttlausum krampa
kendum fingrahreyfingum J)ar til hún vakn-
aði. En tviburana ætlaði hann sannarlega
að láta fá að kenna á sjer. Fyrst ætlaði
hann að setjast ofan á brjóstin á þeim, svo
að þeim fyndist J)eir vera að kafna úr mar-
tröð, j)vínæst ætlaði hann að breyta sjer í
ískalt grænt lík og standa J)annig á milli
rúmanna þeirra þangað til þeir væru orðn-
ir máttlausir af hræðslu, J)á ætlaði hann að
svifta af sjer líkblæjunni og skríða fram
og aftur um herbergið, ranglivolfandi í sjer
augunum, í gerfi „Mállausa Daníels, eða
Sjálfsmorðingja-beinagrindarinnar“. Þetta
hluverk hafði hann oft leikið með fyrirtaks
árangri, og hann áleit J)að fullkomlega
jafnast á við „Brjálaða Martein, éða Crímu-
klædda fyrirbrigðið“.
Klukkan hálf ellefu lieyrði hann að fjöl-
skyldan var að fara að hátta. Nokkru seinna
heyrði hann hlátrasköll i tviburunum, sem
i ljettlyndri skóladrengjakátínu voru auð-
hevrilega að skemta sjer áður en J)eir færu
að sol'a, en fjórðungi stundar fvrir klukkan
ellefu var alt orðið kyrt, og þegar klukkan
sló tólf á miðnætti, rjeðst hann til útgöngu.
Uglan harði með vængjunum á gluggarúð-
urnar, Hrafninn krúnkaði í linditrjenu og
vindurinn J)aut veinandi kringum liúsið líkt
og glötuð sál, en Otisfólkið svaf svefni hinna
rjettlátu án J)ess að hafa hugmynd um ör-
lög þau sem biðu Jæirra, og liátt yfir rign-
ingarhljóðið og öskrið í storminum, heyrðust
reglubundnar hroturnar í Bandaríkjaráð-
herranum. Draugurinn laumaðist lymsku-
lega út gegnum J)ilið; illilegt bros ljek um
hinar grimmúðugu hrukkóttu varir, um lei'ð
og liann laumaðist fram hjá útskotsgluggan-
um, J)ar sem gljáði í tungskininu á blá og
gullin skjaldarmerki hans og hinnar myrtu
eiginkonu hans, huldi máninn andlit sitl
með skýi. Afram læddist hann, líkast skugga
ógæfunnar, jafnvel myrkrið virtist fyllast
viðbjóði, um leið og hann fór framhjá. Einu
sinni hjelt liann sig heyra einhvern kalla,
og nam staðar, en J)að var aðeins gelt í
hundinum á Rauðabæ, hann lijelt J)ví áfram,
tautandi einkennileg sextándu aldar blóts-
yrði fvrir munni sjer og' öðru hvoru brá
hann ryðguðu sverðinu í gegnum loftið i
miðnæturdimmunni. Loksins var hann kom-
inn að horninu í ganginum, sem lá yfir að
herbergi hins ógæfusama Washingtons. Þar
staðnæmdist hann augnarblik. Vindurinn
fevkti til löngu gráu lokkunum á honum og
J)eytti liinum hryllilega hjúpi dauða manns-
ins í hinar fáránlegustu og fjarstæðustu
fellingar. í J)essum svifum sló klukkan fjórð-
ungshögg og taldi liann J)á að nú væri stund-
in komin. Hann brosti með sjálfum sjer og
heygði fyrir hornið á ganginum, en hann
var ekki fyr komin fyrir liornið, en hann
rak upp ámátlegt skelfingar-vein, fjell aft-
ur á bak og huldi hleikl andlitið með löng-
um beinóttum höndunum. Beint fyrir fram-
an hann stóð ógurleg vofa, hreyfingarlaus
eins og útskorið skurgoð og hræðileg eins
og draumur brjálaðs manns. Ilöfuð henn-
ar var sköllótt og gljáandi, andlitið var feitl
og fölt, hræðilegur hlátur virtist hafa stirðn-
að í eilíft glott á andliti hennar. Or augna-
tóftunum streymdu rákir af ljósrauðu ljósi,
en munnurinn var liræðilegt eldgin. Hjúp-
ur svipaður þeim sem hann var sjálfur
klæddur i, sveipaði með snjókyrð sinni
Jiessa risavöxnu veru. Á brjóstinu á henni
hjekk skilli með einkennilegri, fornfálegri
áletrun, sennilega skrá yfir einhverja hræði-
lega glæpi, eða ógurlegar syndir, en með
hægri hendinni hjelt hún hátt á lofti stuttu
sverði úr glampandi stáli.
Þar eð liann liafði aldrei sjeð draug áður
varð hann auðvitað afskaplega hræddur,
hann skotraði aðeins sem skjótasl aftur
augunum til hinnar hræðilegu vofu, og flýði
þvínæst til herbergis isíns, Siann hnaut í
hinni löngu líkblæju um leið og hann þaut
eftir ganginum; að lokum misti liann ryðg-
aða sverðið ofan i reiðstígvjel ráðherrans,
en þar fann kjallarameistarinn J)að morg-
uninn eftir. Jafnskjótt og liann var komin i
friðhelgi i lierbergi sínu, henti liann sjer upp
í mjótt rúmflet og breiddi yfir andlitið á
>sjer. Eftir stundarkorn fór samt Canter-
villeskapið að segja til sín og liann einsetti
sjer að fara og tala við liinn drauginn, jafn-
skjólt og birti, og fór Jjessvegna af stað aft-
ur í Jninn mund er sólin var að bvrja að
gylla efstu hæðirnar, þar eð hann hugsaði
sem svo, að tveir draugar væru betri en
einn, og þegar öllu væri á botninil hvolft,
J)á vau'i hægra að fást við tvíburana með
aðstoð J)essa vinar sins. En J)egar liann kom
á vettvanginn sá hann hræðilega sjón. Það
hafði auðsýnilega eithvað komið fvrir draug
inn, ljósið var alveg slokknað í liolum
augnatóftunum, hið blikandi sverð var dotl-
ið úr liendi hans og hann hallaðist upp að
veggnum í Jivinguðum og ójiægilegum stell-
ingum. Hann þaut áfram og greip hann i
fangið, en sá i þeim svifum, sjer til mikill-
ar skelfingar, höfuðið hrökkva af honum og
renna eftir gólfinnu, búkurinn hallaðist aft-
ur máttlaus upp að þilinu, en sjálfur hjelt
liann eftir í fanginu bómullar rúmhengi, en
fyrir fótum hans lá gólfsópur, eldliússax og
stór næpa holuð að innan. Honum var ó-
mögulegt að botna neitt í J)essum einkenni-
legu stakkaskiftum og J)reil' Jæssvegna ákaf-
ur áletrað spjaldið, og las hann á því í
grárri morgunskímunni J)essi hæðilegu orð:
OTISAR DRAUGUBINN
HINN EINI OG RJETTI DRAUGUR
VARIST STÆLINGARNAR
ALLIR ÞRlR ERU EFTIRLÍKINGAR.
I einni svijian skilldi hann hvernig í iillu
lá. Það hafli verið leikið á hann, liann hafði
verið gabbaður og yfirunninn. Gamli Cant-
ervillesvipurinn kom fram í augnaráðinu.
Hann Jirýsti saman tannlausum gómunum
og fórnaði bleikum liöndunum, hátt yfir
höfuðið á sjer og sór með hinu myndauðuga
málfæri miðaldaskólans að J)egar haniim
væri búinn að gala i annað sinn, mvndii
blóðugir atlmrðir gerast.
Varla var hann búinn að sverja þennan
hræðilega eið áður en hani galaði á ein-
hverjum bænum spölkorn í burtu. Ilann
hló lengi lágt og heisklega og beið síðan.
Klukkutíma eftir klukkutíma beið liann, en
af einhverjum óskiljanlegum ástæðum gal-
aði haninn ekki aftur. Loksius klukkan hálf
átta varð liann að hætta við biðina, vegna
J)ess að þá voru þjónustustúlkurnar konm-
ar á stjá, og staulaðist hann Jæssvegnua aft-
ur til herbergis síns og' lmgsaði um liina fá-
nýtu von sína og allar ráðagerðirnar sem
liöfðu orðið að engu. Þegar J)angað kom fór
liann að atlmga hvað sag't væri um þennan
eið í gömlum bókum um riddarasiði, sem
liann átti og hafði mjög miklar mætur á, Jiar
sá hann að altaf Jiegar eiðurinn hafði verið
svarin, J)á hafði haninn galað tvisvar.
„Skollínn taki Jietta hanagimpi“, muldraði
hann. „Meðan jeg' var og lijet, J)á liefði mjer
ekki orðið mikið fyrir að reka spjótið í gegn-
um hálsinn á honum ogláta liann gala tvisv-
ar, jafnvel þótt hann liefði drepist á með-
an“. Eftir þetta fór hann ofan í stóra blý-
líkkistu til l)ess að taka á sig náðir, og lá
})ar til kvölds.
i