Fálkinn - 26.09.1936, Blaðsíða 9

Canterville draugnrinn.
EFTIR OSKAR WILDE.
seni þjer i»ætuð gert, væri að i'ara til Vest-
ui’lieims og reyna að betra yður, og enda
þótt þar Sje hár tollur á allskonar vínönd-
um, og þjer sjeuð nokkurskonar andi, þá
verða engir ei’fiðleikar fyrir yður við toll-
skoðunina, því að tollþjónarnir eru allir
lýðveldissinnar. Þegar þjer væruð komnir
til New York, veit jeg að þjer mynduð vekja
mjög mikla eftirtekt, jeg þekki fjölda margt
fólk, sem vildi gefa hundruð þúsund doll-
ara lil þess að eiga afa, og miklu meira en
það til þess að hafa draug sem fylgdi fjöl-
skyklunni“.
„Jeg held að jeg mundi ekki kunna vel
við mig í Ameiáku*1.
„Ef til vill af því að við höfum engar
gamlar rúslir eða sjaldgæfa hluti“, sagði
Virginía meinlega.
„Engar rústir, ekkert sjaldgæft“, svaraði
draugurinn. „Þið hafið þó sjóherinn ykkar
og framkomu ykkar“.
„Verið þjer sælir, jeg ætla að hiðja pabba
að fá framlengt skólafrí tvíhuranna um
vikutíma“.
„Ó, farið þjer ekki, ungfrú Virginía, jeg
er svo einmana og óhamingjusamur og' jeg
veit satt að segja ekki hvað jeg á af mjer að
gjöra. Mig langar til þess að sofna, en jeg
get það ekki“.
„En sú fjai’stæða, þjer þurfið aðeins að
fara að hátta og slökkva svo á kertaljósinu.
Það er stundum erfitt að lialda sjer vak-
andi, sjerstaklega í kirkjunni, en það er eng-
inn vandi að sofa. Meira að segja ungbörn
vita hvemig á að fara að því og þau stíga
þó sannarlega ekki í vitið“.
„Jeg hefi ekki sofið í þrjú liundruð ár“,
iiagði ixann raunalega, Virginía sperti upp
fallegu bláu augunum af undrun. „ I þrjú
hundruð ár hefi jeg ekki sofið, og jeg er
svo þreyttur“.
Virginía vax-ð mjög alvarleg á svipinn og
varir hennar tóku að titra eins og rósahlöð.
Hún gekk til hans, kraup á knje við liliðina
á honum og horfði upp í fölleitt andlit lians.
„Aumingja, aumingja draugur“, sagði
hún, „er þá enginn staður til þar senx þú
getur sofið?“
„Langt í hurtu, fyrir neðan nálartrjerunn-
ana“, svaraði hann með lágri draumkendri
röddu, „er lítill garður, þar vex hátt og þjelt
gras, þar vaxa stjörnur Iiemmockblómsins
og næturgalinn syngur þar alla nóttina, alla
nóttina syngur hann þar í kiystaltæru tungl-
skyninu, og lindilrjeið breiðir liina risa-
vöxnu arma sína yfir þá sem sofa þar.
Augu Virginíu fyltust tárum og hún fól
andlitið í höndurn sjer.
„Þú átt við í gai*ði hinna dauðu“, livísl-
aði hún.
„Já, garði hinna dauðu, dauðinn hlýtur að
vera yndislegur, að liggja i mjúkri moldinni
með grasið lxlaktandi fyrir ofan lxöfuðið á
sjer og hlusta á þögnina. Að verða hvorki
lnigsað til gærdagsins nje morgundagsins,
gleyma tímanum og fyrirgefa lífinu, vera i
friði. Þú getur lijálpað mjer, þú getur opn-
að fyrir mjer dyrnar á húsi dauðans, af þvi
að kærleikurinn býr með þjer og kærleikr
urinn er sterkari en dauðinn“.
F Á L K 1 N N
Virginia skalf, kaldur hrollur fór um
hana og nokkur augnablik var þögn. Henni
fanst hún vera að dreyma liræðilegan
draum.
Þá tók draugurinn aftur til máls, og rödd
hans var eins og þylur i vindinum.
„Héfir þú lesið gamla spádóminn á glugg-
anuin í hókahérberginu?“
„Já oft“, lirópaði litla stúlkan og leit upp,
„jeg kann versið utanað, það er skrifað nxeð
einkennilegu fornfálegu letri, það er mjög
erfitt að lesa ]xað. Það eru aðeins sex hend-
ingar:
Þegar hjört og hroshýr mær
hæn af vörum syndar nær
auðnin hleik 1 hlóma skín,
barnið gefur tárin sín,
kýrð mun liúsið komast á.
Canterville skal friði ná.
en jcg skil ekki neitt í þeim“.
„Þær þýða ]iað að þú átt að gráta fyrir
mig, yfir syndum mínum, af því að jeg á
engin lár, og biðja fyrir sálu minni rne.ð
mjer, af því að jeg hefi enga trú, þá mun
engill dauðans miskuna sig yfir mig, el' þú
hefir altaf verið væn og góð og blíð. Þú
munt sjá liræðilegar sýnir í myrkrinu, og
illviljaðar raddir munu livisla í eyru þjer.
en ]iað mun ekki saka þig, vegna ])ess að
hin vondu öfl missa mátt sinn þegar þau
standa andspænis hreinleika lítils harns“.
Virginía svaraði ekki og draugurinn neri
saman höndunum í örvæntingu um leið og
hánn liorfði á niðurliitt gullhært höfuðið á
lienni. Alt í einu stóð hún upp, náföl i fram-
an og einkennileg' hirta glampaði i augum
hennar. „Jeg er ekki hrædd“, sagði hún
festulega, „og jeg ætla að biðja engil dauð-
aus að miskuna sig yfir þig“.
Ilann stóð upp úr sæti sínu, x*ak upp lágt
gleðióp, tók í hendina á henni, laut yfir
hana með gamaldagshæversku og kysti á
liana. Fingurnir lians voru ískaldir, en var-
irnar lieitar eins og logandi eldur, en Vir-
ginía liikaði ekki þegar liann leiddi liana
gegnum hið skuggalega herhergi. Á hinu úl-
saumaða veggtjaldi voru myndir al' litlum
veiðimönnum, þeir bljesu í skúfprýdd veiði-
hornin sín og hönduðu henni til haka með
litlu höndunum. „Snúðu við, Virginía litla“,
hrópuðu þeir, snúðu við“, en draugurinn
lók ennþá þjettar utan um liendina á lienni
og hún lokaði augunum til þess að hún sæi
þá ekki. llræðilega úteygðar skepnur með
eðluhölum depluðu til hennar augunum frá
útskornum arinhillunum og muldruðu:
gætlu þín Virginía litla, gættu þín, það gel-
ur verið að við fáum aldrei að sjá þig aft-
ur“, en draugurinn leið áfram ennþá hrað-
ar, og Virginía lilla hlustaði ekki á þá. Þeg-
ar þau voru komin að þiíinu á herherginu
staðnæmdist draugurinn og muldraði eitt-
hvað sem lnin ekki skildi. Hún opnaði aug-
un og sá vegginn eyðast hægt og hægt i
burtu fyrir augunum á sjer, líkt og þoka,
en fyrir framan sig sá liún stóran svartan
helji. Isköldum vindgjósti sló á móti þeim,
og liún fann að einhver tók í fötin hennar.
„Flýtum okkur, flýtum okkur“, hrópaði
draugurinn, „annars verður það of seint".
og samstundis lokaðist þilið aftur að haki
þeirra og herhergið var tómt.
VI.
Hjerumbil tíu minútum seinna var hringt
9
á fólkið til þess að drekka te, en þegar
Virginía kom ekki niður, sendi frú Otis
einn þjóninn upp lil þess að kalla i hana.
Eftir dálítinn tíma kom liann aftur, og sagð-
ist hvergi finna ungfrú Virginiu. En þar eð
hún var vön að tína hlóm á miðdegisborð-
ið, varð frú Otis eklcert órótt út af þessu
fyrst í stað. En þegar klukkan sló sex og
Virginía var ekki komin, varð henni samt
mjög órótt og sendi drengina út til þess að
svipast um eftir lienni, en liún sjálf og mað-
ur hennar leituðu liennar um alt lnisið.
Klukkan hálf sjö komu drengirnir aftur og
sögðust livergi geta fundið systur sína. Þau
voru nú öll orðin ákaflega óttaslegin og
vissu ekki hvað átti lil bragðs að taka, en
rjett i þessum svifum mintist hr. Otis þess,
að hann hafði leyft flökkumannahóp að
Ijalda á landareign sinni. Hann lagði þess
vegna strax af stað lil Rlackfell Hollow með
elsta syni sínum og tveim vinnumönnum.
Lilli hertoginn af Cheshire, sem var liains-
laus af örvæntingu hað mjög mikið að l'á að
fara með þeim, en ln*. Otis vildi ekki leyfa
lionum það, af því að liann var hræddur
um að það kynni ef til vildi að lenda i rysk-
ingum. Þegar þeir komu þangað sem
flökkumennirnir höfðu verið, voru þeir all-
ir á hak og hurt, og það var augljóst, að
þeir liöfðu farið í mesta flýti, eldurinn
var ennþá logandi, og ýmislegt af húslóð
þeirra liafði gleymst í grasinu. Herra Otis
sendi Wasliington og vinnumennina til þess
að leita í nágrenninu, siðan flýlti hann sjer
heim og sendi símskeyti til allra lögreglu-
manna í greifadæminu, um að svipast um
eftir lílilli stúlku, sem rænt hefði verið af
flökkumönnum eða umrenningum. Hann
ljet þvínæst færa sjer reiðliestinn sinn, og
eftir að liafa itrekað við konu sina og
drengina að fara að horða miðdegismatinn,
reið liann af stað með heslasveini sinum til
Ascot. Hann var varla kominn fáeinar mil-
ur í hurtu, þegar liann heyrði að einhver
kom þeysandi á eftir honum, og þegar hann
leil við sá hann að þar var kominn ungi her-
toginn á litla reiðhestinum sínum, kafrjóð-
ur í framan og hattlaus. „Mjer þykir mjög
mikið fyrir þessu, hr. Otis“, sagði pilturinu
um leið og hann tók andköf, „en jeg get
ekki sest að miðdegisverðinum fyr en Virg-
inía er fundin aftur. Þjer megið ekki reiðasl
mjer, þó að jeg segi það, en ef þjer hefðuð
viljað lofa okkur Virginíu að trúlofast fyrir
ári síðan, þá liefði þelta ekki komið fyrir.
Þjer megið ekki gera mig afturreka; ætlið
þjer nokkuð að gera það? Jeg get ekki far-
ið. Jeg sný ekki aftur.
Ráðhérrann gat ekki gjörl að sjer að
hrosa að hinum unga laglega iðjuleysingja
og varð snortinn af að sjá livað lionum þótti
vænt um Virginíu. Hann heygði sig þess
vegna niður til lians, klappaði vingjarnlega
á öxlina á lionum og sagði: „Jæja, Cecil, el’
þú vilt ekki snúa við, þá verðurðu liklegast
að koma með mjer, en jeg verð að kaupa
nýtt höfuðfat handa þjér í Ascot“.
„Jeg kæri mig kollóttan um hattinn, það
er Virginía sem mjer er ant um“, hrópaði
litli hertoginn hlæjandi, og þeir þeystu
áleiðis til járnhrautarstöðvarinnar. Þegar
þangað kom spurði hr. Otis stöðvarstjór-
ann, hvorl liann liefði nokkurn sjeð, sem
gæti likst Virginíu litlu, á stöðvarpallinum,
en fjekk þar engar frjettir af lienni. Stöðv-