Fálkinn - 30.01.1937, Blaðsíða 6

6
FÁLKiNfi
Arthur Omre.
Spilarinn.
Ungur maður stóð og horfði
i húðarglugga. Jeg gekk hæg't
og leit í gluggann líka. Þetta
var síðdegis á sunnudegi og
fátt fólk á götunni.
— Þið hafið þá verslanir líka
her í Detroit, sagði hann.
— Já. Eruð þjer nýkominn
í bæinn?
— Já. Jeg kom fyrir klukku-
tima. Kom frá Buffalo, jeg
kunni ekki við mig þar. Það er
litið varið í Buffalo. Cleveland
ei ekki afleitur bær. En jeg
kann nú best við Chieago. Að
vísu eru sífeldir næðingar þar
á vetrum, en annars — — —.
Skilurðu? Næðingarnir eru það
versta, sem jeg veit. Jeg verð
veikur, þegar hann kaldar. Hef-
urðu atvinnu Jijerna?
Jeg er teiknari á Nortlien
Engineering'. Annars getur ver-
ið næðingur hjerna i Detroit
líka. Afleitur súgur lijerna uppi
við vötnin. En Chicago er svina-
hæli. Ertu að leita þjer að at-
vinnu ?“
— Yið skulum koma inn ein-
Iiversstaðar og spjalla saman.
Jeg lieiti Albert Ross.
Jeg segi honum til nafns míns
og við göngum saman úl á
hornið. Hann þrammar rólegur
við Idiðina á mjer, eins og hann
hafi þekl mig alla æfi. Þetta
er laglegur maður og svipmik-
ill, tuttugu og fjögra fimm
ára. Skoljarpt hár, rúmlega
meðalmaður á hæð og mjög
snyrtilega klæddur og smekk-
lega. Frakkinn, hattur og skór
eftir nýjustu tísku og fötin
saumuð eftir máli.
Jeg sje fötin betur, þegar
hann hengir af sjer frakkann.
Þau eru dökkhlá með hvítum
röndum. Hann sest andspænis
mjer i sófann og stvður hvít-
um, löngum höndunum á
borðið.
.— Tvo þurra Martini, segir
hann við þjóninn. — En ekki
volga, umfram alt!
— Heyrðu, jeg þori að veðja
um að þú ert listamaður? segi
jeg.
Ilann lílur á hendurnar á
sjer og ldær, rólega og ánægju-
lega.
— Nú? Listamaður? Þú
heldur máske að jeg spili?
— Jeg veit ekki. Já, ef til vill
spilarðu. Eða þú ert cirkus-
hetja?
— Að visu spila jeg. En ekki
eins og þú lieldur. Jeg þekki
ekki eina einustu nótu. En jeg
get blístrað. Jeg blístraði heilan
mánuð á kvikmyndahúsi í New
York. Það var þræla vinna.
Þegar jeg er auralaus fer jeg
til kvikmyndahúsanna og
blístra. Annars var stúlka við
píanóið þar. Æ, æ. Þessvegna
þraukaði jeg svona lengi. Nú
er orðið lalsvert langt síðan jeg
liefi blístrað. Það er svo margt
til, sem er fínna.
Hann liallar sjer að sófabak-
inu. Varirnar bærast ekki. En
mjúkir, þægilegir blísturtónar
fylla salinn. Kanarífuglarnir
tveir í búrinu við diskinn fara
að syngja. Hann blístrar alveg
sömu tónana. Það er ómögulegt
að heyra neinn mun. Svo blístr-
ar liann lag'. Mjúkt, leikandi og
fallega. Kanarífuglarnir syngja
af fögnuði. Fólkið i veilinga-
salnum hættir að skrafa. Allir
lilusta. Stúlkan við diskinn
styður hendinni á brjóstið og
starir hugfangin á okkur.
Þjónninn stendur við borðið
með bakkann í hendinni og
slarir á mig og Albert Ross á
vixl. Það er ómögulegt að sjá
að hann sje að hlíslra. Hann
setur ekki á sig stút og opnar
ekki varirnar. Svo hættir
liann alt i einu og hlær eins og
glanni.
—- Þetla var verulega fallegt,
leyfi jeg mjer að segja, sagði
þjónninn.
Dökkhærð hlómarós í sófan-
um til hliðar rjettir úr sjer og
horfir á hann. Hann deplar aug-
i'inim kankvíslega til hennar.
Gestgjafinn kemur, feitur og
brosandi til okkar.
Ljómandi fallegt, segir
hann. Ljómandi fallegt. Jeg
hefi aldrei heyrt betur blístrað,
Jeg heyrði einhvern blístra á
Central fvrra laugardag. En það
var ekki nærri eins fallegt. Má
jeg ekki bjóða yður annað glas?
Kanske þjer vilduð blístra svo-
lítið meira?
Nei, jeg vil heldur borga
sjálfur. Jeg geri þetta bara að
gamni minu.
Við sátum stundarkorn og
vorum að lala um ýmsa bæi.
Jeg sá að hann hafði verið í
þeim flestum, Þegar jeg hafði
orðið sat liann rólegur og hlust-
aði á, en tók ekki fram i. Stund-
um skaul hanu spuriiingu fram.
Jeg gat ekki fundið að hann
væri forvitinn. En þegar jeg
hugsaði mig um betur, faun jeg
að hann hafði nánar gætur á
mjér, þó hægt færi. Jeg gat ekki
að því gert: mjer fjell vel við
hann.
— Er nokkuð varið í þessa
teiknarastöðu ? spurði hann alt
í einu.
Já það er atvínna mín. Hún
er ekki afleit og jeg kann
vel við mig. Maður verður ekki
beinlínis ríkur á henni. En —
— Þú ert laus á kvöldin?
Já, að mtestu leyti er jeg
laus á kvöldin.
— Ertu trúlofaður?
— Nei. Laus og liðugur.
Ágælt. Viltu hilta mig ann-
að kvöld klukkan sjö?
Á fcrðum mínum og flækingi
um vesturfylkin og i bæjunum
við Vötnin miklu liafði jeg rek-
ist á menn á öllum aldri, menn
sem komu fram með allskonar
gróðabrallstillögur. Með því að
leggja fram frá fimm lil tíu þús-
und dollara hjá liinum eða þess-
um ráðvöndum og sjeðum fje-
sýslumanni, einhversstaðar milli
tvílugs og sjötugs gat jeg orðið
meðeigandi í auðæfum. Gull-
námum i Californía, sauðabú-
um í Colorado, appelsínuökrum
í Florida, olíulindum í Texas,
gröfnum fjársjóðum í árbotni
einhversstaðar í Kentucky, dem-
öntum fyrir þrjár miljónir doll-
ara, sem geymdir voru í þjóf-
heldum bankakjallara suður í
Perú (maðurinu lrafði sjálfur
grafið demantana i Columbia
og veðselt þá fyrir aðeins fimm
þúsund dollurum þangað til
lrann gæti smvglað þeim til
Bandaríkjanna og fengið fult
verð fyrir þá. Og sannast að
segja hafði hann svallað út
jiessuin finnn þúsund — nefið
á honum bar líka vott um það)
all þetta gat orðið initt að
nokkru eða öllu leyti, ef jeg að-
eins aflienti þessum ástúðlegu
og hjálpsamlegu mönnum doll-
arana mína. Eiriu sinni keypti
jeg stóran og fallegan bláhvítan
demant af ungum manni ó göt-
unni í Cleveland. Steinninn var
vafalaust ekla og verðið hlægi-
lega lágt. En manninum tókst
að liafa skifti á houum og gler-
mola eftir að kaupin voru gerð.
Feitur og alúðlegur náungi á
skrifstofu í Pittshurg, var rjett
búinn að selja mjer hús, sem
hann var búinn að selja þrisvar
áður, en sem betur fór tókst
honum ekki að gabba mig líka.
Mjer fjell vel við Alberl Ross.
Við vorum um það bil jafnaldr-
ar og mjer fanst hann viðkunn-
arilegur. En mjer Jjek forvitni
á að heyra hvað hann stundaði.
Jeg vissi að hann mundi koma
fram með einhverja samvinnu-
tillögu. Mjer íjell svo vel við
hann, að jeg var leiður yfir að
hann skyldi hafa augastað á
mjer sem „fórnardýri“. .Teg var
einmana um þessar mundir og
langaði til að eignast góðan vin
Jeg hei'i þúsund dollara,
sagði hann. Það er aleigan. Get-
ur þú lagt fram þúsund?
— Það er ekki óhugsandi.
— Jæja, ef þú verður með
hugsa jeg að við lendum í lukku
pottinum. Jeg hefi l'erðast borg
úr borg i þrjá mánuði til þess
að finna rjetta staðinn. Og nú
hefi jeg fundið hann i dag.
Heyrðu, Andy. Þú getur unnið
á kvöldin. Jeg skal vinna allan
sólarhringinn. Fái jeg fjögra—
fimm tíma svefn þá er rnjer
það nóg. J>jer er víst ekki á
móti skapi að græða?
Hann hallaði kollinum upp
að sófabakinu og blistraði. Kan-
arifuglarnir við diskinn fóru ndir
eins að syngja. Þjónninn nam
staðar á miðju gólfi og brosti
til hans. Samtalið í salnum
þagnaði. Dökkhærða blómarós-
in frá deginum áður kom inn og
gamall maður með henni. Ross
brosti kankvíslega til hennar og
hún roðnaði. Gamli maðurinn
setti upp ólundarsvip.
Við gengum spottakoru upp
götuna og sveigðum svo inn í
hliðargötu. Þetta var þar sem
mest er um kvikmyndahúsin og
leikhúsin.
Húsið var gamalt og fram-
hliðin að götunni mjó. A neðstu
hæðinni 'hafði langur, svarthærð
m maður með hangandi vfir-
skegg og barðastóran „Wild
West“ hatt og i hnjeliáum stíg-
vjelum, skotsal. Þar var altaf
Iiúsfyllir og maðurinn rakaði
saman 5 og 10 centum eins og
Rockefeller þúsund dollara seðl-
um. Þegar liann sá Ross ljel
hann húsfreyjuna laka við
stjórninni hún er enn svart-
ari og villimannslegri en liann
sjálfur, (Jeg veðjaði síðar við
Ross um að hjónin Iijetu Meyer
eða Goldstein og að vagga for-
l'eðra þeirra hefði staðið ein-
hversstaðar nálægt ánni Jórdan,
og vann veðmálið).
Buffalo Bill gekk á undan
okkur gegnum anddvrið og upp
stigann á aðra hæð. Þar var sal-
ur, tíu metra breiður en um
þrjátíu metra langur, og tók
yfir alla hæðina. Leigan var
fimm hundruð dollarar á mán-
uði og skyldi greiða fyrir tvo
mánuði fyrir fram. Fyrverandi
leigjandi hafði verið að því
kominn að pretta eigandann.
Hann benti okkur á að það
væri ekki auðvelt að prelta sig.
Ef við vildum taka hæðina þá
gætum við fengið hana. En pen-
ingana á borðið fvrir klukkan
álla annað kvöld. Hann hefði
nóg af öðrum leigjendum. Þelta
væri ágætur billiardsalur. Og
ef við ljetum hólfa af i tvö her-
hergi og setja þar litil horð, þá
gætu gestirnir hvílt sig á að sitja
þar og spilað á spil. Hann skifti
sjer ekki af því hann vissi
ekkert af því. En liann rjeð
okkur lil þess að koma okkur
vel við alla lögregluþjóna og
fulltrúa í nágrenninu og fyrst
og fremst að tala við Murphy.
(Ilann var írskur og ráðandi
stjórnmálaleiðtogi þarna). —
Daginn eftir rannsakaði jcg
það, sem rannsakað varð. Jeg
Ijet skeika að sköpuðu með Al-
bert Ross. Ilanu fjekk þúsund
dollara hjá mjer og við tókum
til óspiltra málanna.
Hann vissi hvernig hann vildi
hafa ]iað, var vandlátur ag
hafði góðan sinekk. Gólfið i
salnum var rifið upp og tígla-
gólf úr liarðviði sett i staðinn.
Dýrt, g'ullið fóður var setl á