Fálkinn - 13.02.1937, Qupperneq 7

F Á L K I N N
7
liarða mangara, sem er sníkjudýr á
listamönnunum. Þekkið þjer hann?
— Hann er leikhússtjóri Alec.
Alec fer í sýningarferð með „Sinful
Society“. •
— Má jeg óska yður til hamingju,
ungi maður, sagði gamli maðurinn
innilega. — Það getur orðið margt
úr því. Þjer hafið auðvitað aðal-
hlutverkið?
— Ónei, svaraði Alec stutt. — Ekki
aðalhlutverkið.
— Jeg skil, sagði gamli maðurinn
og hrosti raunalega. — Þessir fá-
bjánar — maður má þakka fyrir ef
þeir kunna að meta liæfileika, hvað
þá snillingsgáfu, — ekki til að nefna.
Jeg þekki Larry Lowther frá gam-
alli tíð — þá var jeg konungur á
leikhúsunum en hann þræll .... en
nú vill liann ekki einu sinni hafa
mig fyrir lægstu laun, sem greidd
eru aðstoðarleikurum.
— Larry Lowther — byrjaði^Alec
og var talsvert æstur.
— Er leikhússtjóri Alecs, greip
lieatrice fram í.
Það var barið að dyrum.
— Hver getur þetta verið? Með-
fredd kvenforvitni vaknaði hjá Bea-
Irice.
— Mjer er ofaukið lijer, er jeg
hræddur um, flýtti gamli maðurinn
sjer að segja Jeg fer fram i eldhús-
ið eða baðklefann á meðan og svo
skýst jeg út, þegar gangurinn er orð-
inn mannlaus.
— Nei, þjer eruð gestur okkar.
Þjer verðið hjerna, vinur. Alec bar
skynbragð á það sem dramatiskt var
og rödd lians var heit.
Beatrice leit snöggvast á Alec og
fór svo fram til þess að ljúka upp.
Það heyrðust raddir út á ganginum.
Beatrice var mikið í hug þegar hún
kom inn aftur.
— Það er mr. Larry Lowther,
sagði húii. Hvað eigum við að gera.
Eigum við að segja að þú sjert ekki
heima?
Larry Lowther! Hvað getur hann
haft að vilja hingað? Alec var stein-
hissa. Leikhússtjórar eru ekki vanir
að venja komur sínar til undirtyllu-
leikara. Skyldi bifreið liafa ekið
yfir liann Garden, sem á að leika
aðalhlutverkið? Bjóddu honum inn,
Bee, Við geturn ekki verið ókurteis,
jafnvel ekki við leikhússtjóra.
— En gesturinn okkar, sagði Bee,
hreinskilnisJega. — Mrj Lowther
hefir andúð' á honum
— Jeg vil ekki stofna framtíð yðar
í hættu, kæri velgerðamaður minn.
Gamli inaðurinn stóð upp, en Alec
bandaði hendinni.
— Þjer verðið kyr. Hver veit nema
það hafi legið illa á Lowther eða að
liann hafi verið að flýta sjer þegar
liann talaði við yður. Þegar hann sér
yður lijerna i vinahóp getur vel ver-
ið að honum snúist liugur. Jeg veit
að hann vantar mann til þess að að-
sloða í smáhlutverkum.
— Þjer eruð vinur af himnum
sendur! En jeg er yður of þakklát-
ur til að vera kyr. Jeg fer fram í
liaðklefann. Hann gekk út úr stof-
unni en ekki nógu fljótt. Larry
Lowther, þrekinn maður og æringi
í aðra röndina en nöldrunarseggur í
hina, kom inn í sama bili og sá
hann.
— Var þetta Paul Vermont, sá að-
súgsmikli vandræðagepill?
— Þetta var vinur minn Paul Ver-
mont, herra Lowther.
Larry varð fokvondur. — Segðu
mjer hverja þú umgengst þá skal jeg
segja þjer hver þú ert, segir mál-
tækið. Jeg hafði hugsað mjer að
bjóða yður annað pláss með betri
launum, i öðrum leikflokki. En
það verður ekki af því. Jeg hefi ekki
neitt við þá leikara að gera sem
leggja lag sitt við dóna.
— Þetta er órjettiátt, svaraði Alec.
Framh. á bls. 10.
Sannleikurinn um ástamái frú Simpson og Gnglakonungs.
Eftir frænda frúarinnar, NEWBOLD NOYES, blaðamann.
FJÓRÐA GREIN.
Vinátta þeirra gerði konunginn að
betri manni.
Sem prins af Wales, Edward VIII.
konungur, hertogi af Windsor eða
Tonimy Atkins i konungshernum
muiidi hann vissulega hafa getað unn-
ið ástir hverrar konu sem vera skyldi
og orðið góðvinur hvers manns sem
vera skyldi.
Hann er einn af þeim mönnum
sem tekur fast og innilega í hend-
urnar á manni, sem horfir beint i
augun á manni og hlær lijartanlega
þegar maður hittir hann. Maður
finnur ósjálfrátt til tignar hans —
fremur af jiví, að hann dylur hana
undir látlausu alúðarviðmóti en af
því að hann láti á henni bera.
Hann liefir gaman af gletni, og
glaðværð hans er máske síður í
enskum stíl en •ameríkönskum, vegna
þess að liún er svo blátt áfram.
— Jeg veit vel, sagði hann einu
sinni við mig og brosti eins og
strákur, að í Ameríku eru til hjóna-
bönd þar sem nauðsynlegt er að
umgangast manninn með — segjum
við: smjaðri og gullhömrum. Segið
þjer mjer, þjer munduð ekki ganga
með vjelbyssu á yður?
SIR en ekki HÁTIGN.
Fyrsta skifti sem jeg liitti hann var
hann klæddur á þann liátt, sem bezt
lýsir þvi, er mest ber á i skapgerð
hans: andúðinni á öllum kreddum
og erfðasiðum. Hann var, eins og
jeg hefi áður sagt, i skotabúningi.
Saint var persónuleiki hans svo mik-
ill, að jeg tók ekki eftir því alt
kvöldið, hvernig hann var klæddur.
Skotabúningurinn sem hann var í,
var fullkominn út í æsar, — alt var
með. Litirnir voru ljósblátt, svart og
hvítt. Ekkert man jeg eftir hverskon-
ar skyrtu liann var í eða livernig
skórnir hans voru. Liklega liafa það
verið smokingskór eða lakkskór. Jeg
man hinsvegar að fötin fóru vel hin-
um þjálfaða líkama hans og voru
í góðu samræmi við Ijóshært höf-
uðið og hina sýnilegu ánægju í and-
litinu, yfir því að mega vera í friði
með vinum sínum um kvöldið.
Það er mikill ljettir gestum hans
að hann hirðir svo lítið um alla
erfðasiði — og ráðherrunum þykir
vænt um það. En vei þeim, sem ætlar
að nota sjer það, að konungurinn
er blátt áfram.
Það er sagt að einu sinni liafi
konungurinn gefið einum ráðherra
sinna, sém honum þótti haga sjer
of kunnuglega, ráðningu sem dugði,
þó að lítið bæri á henni. Hann flutti
sig í fjærsta hornið í fundarsalnum
og þar gaf hann merki um að við
viðtalinu væri lokið. Aumingja ráð-
herrann, sem skildi sneiðina varð
að ganga aftur á bak alla leiðina út
að dyrum, sneyptur og buktandi.
í konungstið sinni hvatti hann
menn til að nota ávarpið „sir“ i stað
„Yðar hátign“, og i þeim fáu opin-
beru ræðum, sem hann hjelt eftir
að hann varð konungur notaði hann
ávalt orðið „jeg“ i stað „vjer“ eins
og konungar ávalt nota.
Edward VIII. þótti vænt um að
lifa á 20. öldinni. Og þegar hann
skildi, að ýmsar erfðavenjur voru
orðnar úreltar, gaf hann lausan
tauminn ást þeirri sem hann bar til
omerikanskrar konu af borgarastjett;
já ekki aðeins það. Hann ákvað að
giftast henni.
Hann blæs „bagpipe“.
Edward liefir gaman af hljómlist,
sjerstaklega heldur liann upp á
skotsku pokapípuna — bagpipe. Eftir
miðdegisverðinn á Fort Belvedere
1. desember, spurði hann mig, rjetl
áður en frú Simpson og frænka
hennar stóðu upp frá borðum:
— Langar yður til að heyra poka-
pipublásarann minn. Hann er mjög
leikin n.
— Það langar mig mikið, Sir,
svaraði jeg.
Það var gert boð eftir manninum
og liann kom sjer fyrir rjett fyrir
utan borðstofudyrnar. Hann ljek
nokkur skosk ])jóðlög. Eftir nokkra
stund sagði konungurinn, sem helst
vildi lialda áfram að tala: — Segið
lionum að þetta sje nóg.
Edward leikur sjálfur á pokapípu
og þetta — ásamt því, að hann hefir
bannað „diplomatföt“ við hirðina •—
er vottur um löngun hans til að
brjóta í bága við fyrri siði.-------
Enginn getur neitað því, að þráinn
er eitt af mest áberandi skapgerðar
einkennum Edwards VIII. En þessi
þrái er ekki líkur þrjósku illa upp-
alins stráks, heldur lýsir hann óbif-
anlegu sjálfstæðu sterks og einbeitts
manns, sem hefir mikið sjálfstraust.
Margir eru sannfærðir um, að and-
róður sá sem fram kom gegn áform-
uðu hjónabandi hans og frú Simpson,
hafi að miklu leyti stafað af hinni
sýnilegu óbeit konungsins á því, að
eiga að láta konungsstimpilinn gylla
liverja opinbera athöfn, sem liann
tók þátt r.
— Hversvegna? spyr hann, og vís-
ar án frekari málalenginga frá þeim
málum, sem lionum finst sjer óvið-
komandi.
Wallis Simpson er eina manneskj-
an, sem getur sigrast á þráa hans.
Bros af vörum hennar sigrar, þar
sem heilt heimsriki stendúr ráðþrotn.
Konunfíurinn og nætur-
klúbbarnir.
Áður en Edward konungur kyht-
isl frú Simpson voru óvinir lians að
gera úlfalda úr því, að hann liafði
gaman af að koma í næturklúbbana,
og umgangast .„skemtilegan hóp“.
Meira að segja sunnudaginn eftir að
konungurinn liafði sagt af sjer mint-
ist erkibiskupinn af Kantaraborg á
unigengni konungs við „sumt fólk
í samkvæmislífinu, sem að lífsvenj-
um væri gjörólkt bestu hugsjónum
og erfðum þjóðar lians“. Að þvi er
mjer skilst hefir erkibiskupinn meint
eitthvað viðvíkjandi liferni konungs
og fólks þess sem hann umgekkst,
áður en hann kyntst frú Simpson.
Allir Englendingar vita, að Mary
ekkjudrotningu þótti mjög vænt um
vináttu Edwards og frú Simpson —
að minsta kosti framan af — og var
þeirrar skoðunar, að þessi kunnings-
skapur hefði haft gagnleg álirif á son
hennar.
Áfengisnautn Edwards verður að
leljast mjög hófleg nú.
Eii það er einhver ókyrð yfir lier-
toganum af Windsor — á golfvellin-
um, i ráðsalnum með ráðgjöfum sín-
um eða heima lijá sjálfum sjer. Það
er sjaldgæft að hann sitji lengi í
einu. Meðan aðrir sitja og rabba,
gengur hann hringinn í kring í stof-
unni, raular lag fyrir munni sjer —
venjulega skoska þjóðvísu, en stujid-
um viðlagið úr nýrri tíðarvísu.
Hann sefur lítið en er eigi að síð-
ur mjög hraustur líkamlega. Hann
hefir björt augu og frísklegan litai-
hátt — eins og liann væri nýkominn
úr gönguför. Vinnuþol hans er nær
ótakmarkað, og á ferðalögum er
hann óþreytandi. Einasta veila lians
er sú, að honum hættir oft við að
lcvefast.
Þegar hann varð konungur varð
hann að neita sjer um að fara á
refaveiðar á liestbaki — þá iþrótt
taldi fjölskylda hans og ráðgjafar
of hættulega fýrir konung. En liann
minnist ennþá með ánægju hinua
tryltu spretta á dýraveiðunum, og
það má ganga að því vísu, að hvar
sem hann sest að, þá muni hann
koma sjer upp reiðhestum.
Ekki hrifinn af Wagner.
Aðra uppáhaldsskemtun fær hann
nú tækifæri lil að stunda og það er
flug. Maður getur verið viss um, að
hertoginn af Windsor notar flug-
vjelina í allar lengri ferðir —- og
það ekki aðeins sem farþegi heldur
einnig sem stýrimaður.
Honum þykir mjög gaman að golf
en er ekki sjerlega leikinn í því.
Tennis og laxveiðum þykir honum
líka gaman að. Gagnstætt frú Simp-
son hefir hann gaman af vetrar-
iþróttum, sjerstaklega skíðagöngum.
Hinsvegar þykir lionum ekki gaman
að kappsiglingum, eins og föður hans.
En veiðarnar eru uppáhaldsiðja
lians, og verður það. Það ljómar af
augunum á honum þegar hann talar
um veiðar og maður getur sjeð að
það koma kippir í vöðvana, eins og
hann væri að taka byssuna upp að
kinninni.
—- Þjer verðið einhverntíma að
koma á veiðar með mjer, sagði hann
við mig. En livort liann hugsaði um
enskar veiðilendur eða aðrar, veil
jeg ekki.
Honum þykir líka vænt um garð-
yrkju, glas af góðu burgundvini,
töfrabrögð (hann er stundum að sýna
ýms töfrabrögð, en tekst illa), steikl
akurhænsni, bækur sem vekja til
umhugsunar, allskonar fugla og dýr
nema ketti — gamlar tóbaksdósir,
skarpsteikt flesk og fólk, sem getur
komið honum til að hlæja.
Hinsvegar kann hann illa við all-
an liátiðaiburð, stífaðar línskyrtur,
buff, sem hefir verið steikt of lengi.
Wagnersóperur, hræsni og uppgerð,
gamlar lygasögur og alt sem leiðin-
legt er eða fer illa.
Einu sinni fór hann með frú
Simpson að lilusta á Wagnersópcru
Hann fór burt i miðju kafi, en frú
Simpson sal til enda.
Nú hefi jeg reynt að gera mynd
af Edward VIII. — ekki sem þjóð-
höfðngja héldur sem manni. Ekki
af þvi að það skifti hann nokkru
máli, en eigi að síður segi jeg af
fylstu sannfæringu, eftir að liafa sjeð
hann, að maðurinn sem ætlar að
sameinast frú Simpson er, sem maður
i Ameriku kallar „tops“.
Edward VIII., konungur Englands,
er ekki konungur lengur. Af öllu því
raunalega sem tengt er þessari stað-
reynd, er það ekki síst raunalegt
og kaldhæðnislegt að heimsveldið,
sem í kærleika sínum til hans hefir
lengi þráð að hann gifti sig, fjekk
loksins ]iessa ósk uppfylta — en
það kostaði það að sama heimsveldi
misti liann.
Alll með islenskum skipum' *F>