Fálkinn - 03.04.1937, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
DASHIELL HAMMET:
Granni maðurinn.
Leynilögreglusaga.
verið óviturlegt af henni aS fara aS segja
nijer frá hinu og þessu, seni jeg hefði getáS
horið í húsbónda hennar á eftir. Hún var
alls ekki unnusta niín e'ða neitt þesskonar,
skiljið þjer. Við vorum aðeins gamlir vinir,
leiksystkin frá bernskuárunum. Jæja, jeg
hitti hana af og til. Við komum t. d. oft
hiugað, þangað til luin gerði einu sinni óg-
urlegt uppistand og sagði, að nú yrði öllu
að vera lokið okkar i milli; hún vildi ekki
eiga á liættu að missa mjúka rúmið sitt fyrir
að sitja og fá sjer í staupinu með mjer.
Svona var ]>að, sjáið þjer til. Það var í októ-
her, að jeg Iield, og það varð ekki öðruvísi.
Jeg hefi ekki sjeð hana síðan.
„Jlvaða fólk umgekst hún annars?“
spurði jeg.
Morelli liristi Iiöfuðið. „I’að veit jeg ekki.
Ilún mintist aldrei á kunningja sina“.
„Hún var með trúlofunarliring með de-
möntum. Vilið þjer nokkuð um liann?“
„Nei, ekki fjekk hún hann hjá mjer. Hún
var aldrei með hann þegar jeg liitti hana“.
„Ilaldið þjer að hún hafi hugsað sjcr að
taka saman við Peppier aftur þegar hann
slvppi út?“
„Það getur vel verið. Annars virtisl hún
ekki setja það neitt fyrir sig, þó hann væri
í steininum. En hún kunni vel við að starfa
með honúm, og það er ekkert ósennilegt að
þeim hafi lent saman aftur“.
„En hvað er um frænda Dick O’Briens?
Hvað varð um hann? Þann toginleita og
svartskítslega “
Morelli leit forviða á mig. „Spvrjið mig
ekki um það!“
Studsv kom einn tilbaka.
„Það getur vel verið að mjer skjátlist“,
sagði hann, þegar hann var sestur, „en svei
mjer ef jeg held ekki, að það væri hægt að
veiða margt upp úr kvensunni, ef maður
aiitaka um kverkarnar á henni“.
Morelli sagði: „Maður mundi |)á helst eiga
taka um kverkarnar á henni.
Studsjr glotti góðlátlega: „Nei, alls ekki.
Hún revnir að koma sjer áfram, hún er vak-
in og sofin í söngtímunum sínum, og---“
Morelli góndi á tómt glasið sitt og sagði:
„Þessi tígrisdýramjólk sem þú selur okkur,
hlýlur að vera lioll fyrir raddböndin i
henni“. Hann leit um öxl til þess að.orga í
Pete: „Heyrðu þú þarna með bakpokann,
láttu mig fá glas til af þessu sama. Jeg á að
svngja i söngflokknum á morgun“.
Pete sagðj: „Það skal koma i hvellinum,
Sheppy“. Það var eins og grátl og sinnulaust
andlitið lifnaði við, i hvert sinn sem Shep
ávarpaði hann.
Okfeitur maður, ljóshærður svo hvítur
að hann var eins og glámóttur hestur í
framan sem hafði setið við sama horðið
og Miriam kom nú til þeirra og sagði með
skrækri, jarmandi og teprulegri rödd:
„Jæja, svo að það varst þú, sem kældir Art-
luir Nunheim“.
Morelli barði hnúanum í magann á þeim
feita, eins fast og hann gat án þess að standa
upp. Studsv, sem hafði sprottið upp eins og
elding, beygði sig yfir Morelli og lagði
vöðvamiklum linefanum i kjammann á
feita manninum og lamdi tómum bakkan-
um af öllu afli í hausinn á honum. Feiti
maðurinn riðaði og datt aftur yfir sig og
feldi með sjer þrjá gesti og eitt borð. Nú
voru báðir mennirnir við diskinn komnir til
okkar. Annar þeirra lamdi feita manninn
með kylfu, þegar hann reyndi að standa upp
og sjjarkaði í hann, svo að hann hrataði á-
fram á höndum og hnjám; hinn greip
hendinni undir flibba hans að aftanverðu
og sneri honum við lil þess að kefla hann.
Með aðstoð Morelli komu þeir honum svo á
lappirnar aftur og lientu honum út.
Pete horfði á viðureignina og saug upp i
í nefið. „Þessi bölvaður Sparrow“, sagði
hann vð mig. „Það er ómögulegt að tjónka
við hann þegar hann hefir fengið eitthvað
í kollinn“.
Studsy stóð við næsta l(orð, það, sem
hafði oltið um, og hjálpaði gestunum til að
koma fvrir sig fótunum og laka upp dótið
sitt. „Þetta var leilt“, sagði hann, „leitt fyr-
ir stofnunina, en livar á að setja takmörk-
in? Það er engin knæpa þetta hjerna, en
hinsvegar á það ekki heldúr að vera neinn
kvennaskóli".
Dorothy var föl og hrædd. Nora sat for-
viða og glenti upp augun. „Þetta er hrein-
asti vitlausraspítali", sagði hún. „Hvers-
vegna í ósköpunum fóru þeir svona með
aumingja manninn?“
„Það veist þú alveg eins vel og jeg“, sagði
jeg.
Morelli og diskmennirnir komu inn aft-
ur, einstaklega ánægjulegir á svipinu. Mor-
ello og Studsy koniu að borðinu okkar.
„Þið gerið það sem ykkur dettur í lmg,
piltar“, sagði jeg.
Studsy endurtók „dettur i hug“ og hló:
„Ha — ha ha“.
Morelli settist og var afar alvarlegur.
„Hvenær sen) þessi náungi bvrjar á ein-
hverju, þá verður maður að taka sitt ráð i
tima. Það er of seint þegar hann er kominn
á skrið. Við höfum sjeð hann svona fvr
hvað segir þú um það, Studsy?“
„Sjeð hann hvernig?" spurði jeg. „Hann
hafði ekki gert neilt af sjer“.
„Nei, það er rjetl, liann hafði ekki gerl
það“, sagði Morelli hægl, „en maður finn-
ur á sjer livað honum er i hug, stundum.
Er það ekki rjett, Studsy “
Studsy sagði: „Jú það er alveg rjett. Haun
er vitlaus".
XXIII.
Klukkan var orðin um það hil tvö þegar
við kvöddum Studsy og Morelli og fórum
burt úr Pigeron-ldúbbnum. Dorothy lá eins
og flykki i sínu horni i vagninum og sagði:
„Jeg er að verða veik, jeg finn það“.
Það var þvi líkast að hún segði satt, aldrei
])essu vanl.
Nora sagði: „Það kemur af sprúttinu, sem
við drukkum“. Hún hallaði höfðinu á öxl-
ina á mjer. „Konan þín er full, Niey. Heyrðu
þú mátt til að segja mjer hvað gerðist,
jeg meina altsaman. En ekki núna, á morg-
un. Jeg botna ekkert í, hvað þið sögðuð og
gerðuð. Mikil undúr voru þeir yndislegir
þessir menn.
Dorothy sagði: „Heyrið þið, jeg get ekki
farið til hennar Alice frænku eins og jeg
er, þá fær hún stóra tilfellið silt“.
Nora sagði: „Þeir hefðu nú ekki átl að
fara svona illa með feita manninn, þó að
það hljóti að hafa verið voða gaman að mis-
þyrma honum svona þrælslega“.
Dorothy sagði: „Það er vist best að jeg
fari beim til hennar mömmu. Jeg mundi
verða að sekja hana Alice frænku, því að
jeg gleymdi lyklinum, og þá sæi hún mig“.
Nora sagði: „En hvað jeg elska ])ig, Nicky,
af því að það er svo skrítin af þjer lyktin
og þú þekkir svo margt indælt fólk“.
Dorothy sagði: „Það er vísl ekki mjög
mikill krókur, að aka með mig heim til
liennar mömmu?“
Jeg sagði: „Nei“, og sagði hílstjóranum
heimilisfang Mimi.
Dorothv sagði: „Nei, annars, það er vísl
hest að jeg geri það ekki“.
Nora spurði: „Því ekki það?“ og Dorothv
sagði: „Nei, ])að er ekki verl“, og svona lijelt
þessu áfram þangað til vagninn staðnæmd-
ist við Hotel Courtland.
Jeg fór út og hjálpaði Dorothy út. IJún
studdist þungt við handlegginn á mjer. „Ó,
komdu ineð mjer upp, rjett sem snöggvast!“
Nora sagði: „Rjelt sem snöggvast", og
steig út úr vagninum.
Jeg sagði bílstjóranum að biða. Við geng
um upp stigann og Dorothy hringdi. Gil-
hert kom til dyra í náttfötunum og haðsloj)])
og' lauk upp. Hann lyfti hendinni upp að-
varandi og hvíslaði: „Lögreglan er lijerna".
Rödd Mimi heyrðist innan úr stofunni:
„Hver er þarna, Gil?“
„Herra og frú Charles og Dorothv“.
Mimi kom á móti okkur hlaðskellandi
þegar við komum inn. „Aldrei hefir það
glatt mig eins mikið, að sjá nokkurn mann.
Jeg vissi blátt áfram ekkert, hvert jeg átti
að snúa mjer“. Hún var i Ijósrauðum satiu
slobrokk utanyfir ljósrauðum silkináttkjól.
Það var roði i kinnunum á henni og hún var
alt annað en aumingjaleg. Hún ljet sem
hún sæi ekki Dorothy en kreisti aðra hend-
ina á Noru og aðra á mjer. „Nú ætla jeg að
hætta öllum heilabrotum og fela ])jer mál-
ið, Nick. Þú vetrður að ráða mjer heilt,
veslings kvenmannsvæflunni“.
Dorothy, sem stóð á hak við mig, sagði
„vitleysa“ mjög lágt, en með innilegri
sannfæringu.
Mimi ljet sem hún heyrði ekki í dóttur
sinni. Hún hjelt dauðahaldi i hendurnar á
okkur og dró okkur með sjer inn í dagstof-
una og ljet kaðalinn mylja það. „Þið þekk-
ið Guild fulltrúa. Hann hefir verið skelfing
góður, en jeg er hrædd um, að liann sje
alveg að gáttasl á mjer. Jeg hefi verið svo
nú, jeg meina, jeg liefi verið svo rugluð.
En nú erl þú kominn hingað, og “
Guild sagði „halló" við mig og „gott kvöld
frú“ við Noru. Lögreglunjósnarinn sem með
honum var það var hann sem liann kall-
aði Andv, og sem hafði hjálpað honum við
húsrannsóknina hjá okkur morgunin sæla,
sem Morelli heimsótti okkur kinkaði
kolli og urraði nokkur orð til okkar.
„Hvað gengur á?“ spúrði jeg.
Guild gaut fyrsl hornauga til Mimi, svo
til min, og sagði „Boston lögreglan hefir
fúndið Jorgensen eða Bosewater á heimili
fyrri konunnar hans og hefir lagt nokkrar
spurningar fyrir hann, fyrir okkar liönd.