Fálkinn - 22.05.1937, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
Setjið þið saman!
1............................
2............................
3 ..........................
4 ..........................
5 ..........................
6 ..........................
7 ..........................
8 ..........................
9............................
10...........................
11...........................
12...........................
13 .........................
14 .........................
a—a ð—a f—a g—b j ö rg—b r ú—d a—e—e
-—er—i-—i—í—is—ív—jazz-— lad—1 eg
—lás—laug—lou — u ik—nin — norð —
of s—ól—sig—sog— stað—u—u— ur—
ur—ur—vist.
BLÓÐHEFNDIN.
Framh. af bls. 7.
lieyrði að fóstbróðir hans sagði:
— Inverawe Inverawe! Blóð
krefst blóðs. Leyndu ekki morð-
ingnjanum!
Svo fölnaði myndin og hvarf. Og
ljósið brann aftur skýrt og ró-
legalega.
Inverawe hjelt loforð sitt. Hann
gat ekki annað, hvað svo sem svip-
urinn sagði. Daginii eftir fór banu
til Macniven með mat. En um nótl-
ina sýndi fóstbróðir hans sig aftur.
Aí skældum vörum afturgöngunnar
heyrðust sömu orðin, og i þetta
1. Tískudans.
2. Mannsnafn.
3. Fornaldarborg.
4. Kvenheiti.
5. Ferleg.
(i. Útl. kvenheiti.
7. Franskur stjórnmálamaður.
8. Ráddu í vist!
9. A hnakk.
10 Átt.
11. Brú á íslandi.
12. Kvenheiti.
13. Heift, ákefð.
14. Mannsnafn.
Samstöfurnar eru alls 35 og á að
setja þær saman í 14 orð í samræmi
við það, sem orðin eiga að tákna.
Þannig að fremstu stafirnir í orð-
unum taldir ofan frá og niður og
öftustu stafirnir neðan frá og
upp, myndi nöfn núverandi og fyr-
verandi bankastjóra.
Strykið yfir hverja samstöfu
um leið og þjer notið hana í orð og
skrifið nafnið á listann til vinstri
Nota má ð sem d og i sem í, a sem
á, o sem ó og u sem ú.
sinn voru þau sögð með meir
áherslu.
— Inverawe, Inverawe! Blóð
krefst blóðs. Leyndu ekki morðingj-
anum!
í dögun morguninn eftir fór In-
verawe í hetlinn og sagði við Mac-
niven: — Þú gelur ekki verið hjer
lengur. Farðu og bjargaðu þjer eins.
og best gengur.
Nú bjóst Inverawe við, að fóst-
bróðir hans kæmi ekki oftar til að
krefjast hefndar. En það fór á aðra
leið. Um nóttina stóð afturgangan
enn við rúmið hans. Og enn talaði
liún.
— Einu sinni bað jeg þig og
tvisvar sinnum bað jeg þig. Nú er
það of seint. Við sjáumst aftur við
Ticonderoga.
Inverawe fór á fætur áður en dag-
aði , og upp i helli. Macniven var
farinn.
Inverawe sá ekki svip'inn framar,
en hann var þögull og hljóður eftir
þetta. Oft gekk hann uppi í ásnum
við Cruachan og hugleiddi þetta og
merkilegu orðin, sem hann hafði
heyrt. Þegar fólk sá hann i þessum
þönkum, sagði það: — Veslings
Inverawe, nú er hann að hugsa um
vininn, sem er horfinn. Aðeins bestu
vinir hans vissu ástæðuna til þung-
lyndisins.
Árið eftir hófst ófriðurinn milli
Frakka og Englendinga i Ameríku.
Campbell af Inverawe var majór i
42. herdeild og fór með henni vest-
ur og kom til New York í júní.
Þaðan hjelt deildin áfram til Al-
bany og lá þar í herbúðum uns
snjóa leysti vorið 1757.
Francis Grant var ofursti her-
deildar Inverawe og í herbúðunum
spurði Inverawe hann, hvort hann
kannaðist við nafnið Ticonderoga.
Grant mintist ekki að hafa heyrt
])að nefnt og Inverawe sagði honum
sögu sína. Ýmsir foringjar voru við-
sladdir og hlýddu á. Hafði sagan
talsverð áhrif á suma, en aðrir
brostu að henni. En þegar þeir sáu
hve alvarlegur Inverawe var, hvarf
þeim aliur hlátur úr hug.
Herstjórnin ákvað að gera út leið-
angur gegn virki, sein Frakkar
höfðu bygt við Lake George, og
kallað var Fort Carillon. Hálending-
arnir áttu að verða i þeirri ferð.
Þegar verið var að undirbúa leið-
angurinn ljet einn liðsforinginn orð
falla um það, við Grant, að Fort
Carillon lijeti TicondeToga á máli
rauðskinna. Mintist Grant þá sögp
Inevrawe og bað manninn um að
þegja vandlega yfir, svo að það bær-
ist ekki til Invarawe.
Herinn fór sjóveg yfir Lake
George og lenti lieilu og höldnu
hinu megin. Síðan var gengið gegn-
um skógana áleiðis til Fort Carillon.
Árásin á virkið var gerð um miðjan
júlí. Lensumenn voru í fylkingar-
broddi en á eftir komu sprengju-
menn. Ilálendingarnir voru til vara.
Herinn reyndi árangurslaust að
brjóta sjer leið að virkinu, sem svar-
aði ineð liríð frá fallbyssum og
skyttum.
Loks var ekki hægt að halda Há-
lendingum i skefjum lengur; þeir
æddu fram og hjuggu sjer leið áfram
með sverðunum í gegnum víggirð-
ingarnar. En skothríðinni frá óvin-
unum linti ekki. Engir stigar voru
fyrir hendi til þess að komast upp
virkisveggina, en hermennirnir
klifruðu hver upp á axlirnar á öðr-
um, en sumir reyndu að högga sjer
spor í bjálkaveggina með sverðum
sinum. En undir eins og þe'ir komu
á brúnina var þeim hrundið ofan
aftur, og þeir fáu sem komust inn-
fyrir voru óðar drepn'ir.
Inverawe var fremstur i flokki
Hálendinga. Hann liafði komist upp
en verið hrundið ofan tvívegis. Og í
þriðja skiftið kom hann niður og var
þá helsærður. Grant sá þetta og flýtti
sjer til lians. En Inverawe leit
kuldalega til lians og sagði: —
Hversvegna sagðirðu mjer ekki
þetta? Nú er það of seint. Þetta er
Ticonderoga, þvi að jeg hefi sjeð
hann. Þetla voru síðustu orð In-
verawes.
Sama daginn og þetta gerðist í
fjarlægðinni fyrir vestan haf voru
tvær konur, ungfrú Campbell frá
Ederein og systir hennar, á leið
milli Iíilmalieu og Inverary. Þær
voru komnar að nýjum brunni á
Array og varð þá annari þeirra litið
upp. Hún liljóðaði upp og greip i
systur sína. Sáu þær orustu á himn-
inum. Þær sáu skotsku herdeildirn-
ar og fánaliti þeirra og þektu ýmsa
kunningja sína af Hálendingum. Þær
sáu Campbell af Inverawe falla, og
ýmsa með honum.
Þegar þær komu til Inverary
sögðu þær kunningjum sínum frá
þessari sýn. Þær skrifuðu nöfnin á
þeim, sem þær höfðu sjeð falla, af
þeim er þær þektu, og klukkustund-
ina sem atburðurinn hafði gerst á.
Vikum síðar færðu blöðin þeim
frjettir af leiðangrinum til Ticond-
eroga, og livert smáatriði kom heim
við það, sem þær höfðu sjeð áður.
Það var sorg um alla Argyll-sveit
löngu áður en blöðin fluttu fregnina.
Guild átti enn bágt með að tala, en sagði
þó: „Er það satt? sagði hann það?“
„Já, jeg hefi sjeð hann einhversstaðar áð-
ur. Mig órar fyrir því, að hann liafi verið i
bófaflokki Big Sborty Dolants. Jeg lield jeg
hafi rekist á liann í —“
„Farið þjer út“, hvæsti Guild og Flint
fór út.
Rödd Guild var eins og kvein einhvers-
staðar neðan úr maganum á honum. „Þessi
bjálfi tekur á taugarnar á mjer. Bófaflokki
Big Shorty Dolants!“ Hann bristi höfuðið í
öngum sinum og sneri sjer að Gilbert.
„Mvað nú, ungi maður?“
Gilbert sagði: „Jeg vissi vel að það var
rangt“.
„Þetta er nú góð byrjun“, sagði Guild.
Andlit lians var um það bil að komast í
samt lag aftur. „Allir gerum við eittbvað
rangt. Dragið þjer stólinn yðar hingað og
svo skulum við atlniga hvað við getum gerl
til þess að bjarga yður upp úr þessu feni.
Viljið þjer fá eitthvað um augað á yður?“
„Nei, þakka yður fyrir, það er gott svona“.
Gilbert dró stól 2—3 þumlunga nær Guild
og settist,
„Rak dóninn yður á liann bara til þess að
gera eittlivað?“
„Nei, nei, það var mjer að kenna. Jeg
slreittist á móti“.
„Nú jæja“, sagði Guild, „það þykir vísl
fáum gaman að láta taka sig fastan. Jæja,
látum okkur nú heyra‘“.
Gilbert leit á mig með heilbrigða auganu.
„Þjer eruð einmitt i þeim vandræðum,
sem liæfa best Guild fulltrúa", sagði jeg við
liann. „Þjer bætið fyrir yður sjálfum með
því að gera honum alt sem ljettast“.
Guild kinkaði kolli alvarlegur. „Alveg
rjett!“ Svo hagræddi hann sjer í stólnum og
spurði vingjarnlega: „Hvar náðuð þjer i
þennan lykil?“
„Faðir minn sendi mjer hann í brjefinu
sínu“, Hann tók bvítt umslag úr vasa sínum
og fjekk Guild.
Jeg gekk á bak við Guild og leit á umslag-
ið yfir öxlina á honum. Utanáskriftin var
vjelrituð: „Mr. Gilbert Wynand, The Court-
land. Og það var ekkert frimerki á umslag-
inu.
„Hvenær fenguð þjer þetta brjef?“ spurði
'jeg.
„Það lá hjá dyraverðinum, þegar jeg kom
heim í gærkveldi um klukkan 10. Jeg spurði
ekki dyravörðinn hve lengi það hefði legið
bjá bonum, en jeg tel víst, að það hafi ekki
legið þar, þegar jeg fór út með yður, þvi
að annars hefði liann vist fengið mjer það
þá“.
í umslaginu voru tvær pappírsarkir, al-
þaktar ljótri vjelritun. Við Guild lásiun:
„Kæri Gilhert —
Að öll þessi úr hafa liðið, án þess að jeg hafi
gcrt nokkra titrann til að liitta þig, kemur aðeins
lil af þvi einu, að hún móðir þin hefir kosið, að
það væri svo. Og það, að jeg rýf nú þessa þögn
til þess að-biðja þig bónar, kemur til af þvi, að
jeg er i miklum vandræðum, því að annars mundi
jeg ekki brjóta i bága við óskir móður þinnar.
Auk þess ert þú nú orðinn uppkominn maður og
jeg finn, að J)ú verður að taka ákvörðun um það
sjálfur, lwort við eigum að vera ókunnir hvor
öðrum framvegis, eða hága nokkur i samræmi við
þau bönd bláðsins, sem tengja okkur saman. Jeg
geng að því visu að ])ú vitir, að jeg er afar illa
settur núna vegna hins svokallaða morðs á Júliu
Wolf, og jeg treysti því, að þú sjert nógu ein-
lægur mjer til þess að vona að minsta kosti, að
jeg sje i alla staði sgkn saka af þessu ódæði, en
það segi jeg þjer satt, að jeg er. Jeg sný mjer nú
til þin til þess að biðja þig um aðstoð til þess að
gera það tjóst, bœði lögreglunni og almenningi, í
eitt skifti fyrir öll, að jeg er saklaus, og jeg hefi fult
traust á því, að jafnvel þó að jeg geti ekki gert
ráð fyrir hollustu þinni, þá geti jeg að minsta
kosti gert ráð fyrir því, að þú gerir alt sem þú
getir til þess, að halda því nafni flekklausu, sem
þú og systir þín hafa erft frá föður sinum. Jeg
sný mjer líka til þín, af þvi að jeg — þó jeg hafi
dugtegan málaflutningsmann, sem trúir á sakleysi
mitt og lœtur ekkert ógert til að sanna það, og
þó að jeg hafi von um að fá mr. Nick Chrales
hontim til aðstoðar — þá get jeg ekki beðið þá
um að gera neitt, sem þcgar öllu er á botninn
hvolft er óleyfileg athöfn, en jeg þekki enga aðra