Fálkinn - 12.06.1937, Blaðsíða 12

12
F Á L Iv I N N
DASHIELL HAMMET:
Granni maðurinn.
Leynilögreglusaga.
man ekki hvort hann gat nokkuð um hve-
nær hann færi eða hvert hann ætlaði“.
Jeg kurraði til þess að lýsa vantrú minni:
Macaulav virtist trúa henni.
„Mintist hann á nokkuð viðvíkjandi Júlíu
Wolf, sem þjer getið sagt mjer eða á erfið-
leika sína vfirleitt út af morðinu?" spurði
hann.
Hún hristi lengi höfuðið: „Ekki einu orði,
hvorki til að þegja yfir eða segja frá — ýfir-
leill ekki einu orði. Jeg reyndi að spyrja
hann spjörunum úr, en þjer vitið live lag-
inn hann er að ganga á snið við spurningar,
þegar hann vill það við liafa. Jeg gat ekki
Iiaft orð upp úr honum um þetta mál“.
Jeg l>ar fram spurninguna, sem Macaulay
virtist vera of kurteis til að spyrja: „En
livað löluðuð þið þá um?“
„Ekki um neitt — það er alveg satl
nema mig og börnin, sjerstaklega um Gil.
Hann vildi endilega fá að sjá hann og heið
lijer nærri þvi klukkutima, í von um að
liann kæmi. Hann spurði mig líka mikið
um Dorry, en annars virtist honum ekki
eins hugarhaldið um hana“.
„Mintist hann nokkuð á, að hann hefði
skrifað Gilbert?“
„Ekki einu orði. Jeg gel liaft upp all sam-
talið ef þú vilt. Mjer datt yfirleitt alls ekki
í lmg að hann mundi koma. Hann hringdi
ekki einu sinni liingað upp að neðan. Bjöll-
unni hjerna var hringt, og' þegar jeg kom
fram til að ljúka upp, þá stóð hann þar, og
var miklu ellilegri en þegar jeg sá hann.
seinast, og ennþá mjórri, og'. jeg sagði: „Ert
það þú, Clyde?“ eða eitthvað i þá áttina og
hann sagði: „Ertu ein?“ Jeg sagðisl vera
ein, og' hann kom inn. Svo sagði hann —“
Dyrabjöllunni var hringt og' hún fór fram
lil að Ijúka upp.
„Hvernig list þjer á þetta?“ sagði Mac-
aulav lágt.
„Ef það henti mig einhverntima að l'ara
að trúa Mimi“, sagði jeg, „þá vona jeg, að
jeg verði ekki svo skyni skroppinn að viður-
kenna það“.
Ilún kom aftur, með Guild og Andy. Gu-
ild kinkaði kolli til mín og tók i hendina á
Macaulay. Svo sneri hann sjer að Mimi og
sagði: „Heyrið þjer frú, jeg nevðist til að
hiðja yður um að segja -— —“
Macaulay tók fram í fvrir honum:
„Hvernig væri að þjer ljetuð mig fyrst
segja það sem jeg hefi í frjettum, herra
fulltrúi. Það er einskonar inngangur að sögu
frú Jorgenson og —“
Guild rjetti út bífuna: „Já, út með það“.
Hann seltist á sófahríkina.
Macaulay sagði honum það sem hann
hafði sagt mjer um morguninn. Þegar hann
sagði, að hann hefði líka trúað mjer fyrir
])essu, þá góndi Guild á mig lengi og lítils-
virðandi og Ijet sem hann sæi mig ekki eftir
það. Guild tók ekki fram í fyrir Macaulay,
sem sagði sögu sína ljóst og skipulega.
Tvisvar sinnum ætlaði Mimi að fara að tala
fram i, en liætti í bæði skiftin og hlustaði.
Þegar Macaulay hafði lokið máli sínu, rjetti
hann Guild hrjefið um verðbrjefin og ávis-
unina. „Þetta kom með sendli núna í dag“.
Guild las hrjefið grandgæfilega. og sneri
sjer svo að Mimi. „Nú eruð þjer næst, frú
Jorgensen".
Hún endurtók það fyrir honum, sem hún
liafði sagt okkur um heimsókn Wynands.
Og eftir því sem hann spurði hana spjörun-
um úr hætti hún um lýsinguna á ýmsum
smáatriðum, en stóð fasl á því, að hann
hefði neitað að ímnnast nokkru orði á Júlíu
Wolf eða morðið á henni, og að þegar hann
fjekk henni verðbrjefin og ávísunina hcfði
liann hlátt áfram sagt, að hann vildi sjá
fyrir henni og börnunum, og þó að hann
liefði sagl henni, að hann ætlaði i ferðalag,
liefði hún ekki hugmynd um, hvenær hann
ætlaði eða hvert. Henni virtist ekkert gera
lil, að það var auðsjáanlega ekki einn ein-
asti af viðstöddum, sem datt i hug að trúa
henni. Að lokum sagði hún hrosandi: „Hann
er indæll maður á margan hátt — en hand-
vitlaus“.
„Þjer álítið þá að hann sje geðveikur",
spurði Guild. „Meira en dálítið skrítinn?"
„Það álít jeg“.
„Og á hverju byggið þjer það?“
„Maður verðiir að reyna hvernig það er,
að húa með honum til þess áð skilja að
fullu, iive vitlaus hann er“, sagði hún.
Guild virtist vera sár-óánægður: „Hvern-
ig fötum var liann í?“
„Brúnum jakkafötum, brúnum vfir-
frakka og með hatt, og jeg held að hann
hafi verið með brúna skó, í hvítri skyrtu,
með grátt slifsi, annaðhvort með rauðum
eða rauðbrúnum dröfnum".
Guild leil á Andv. „Viljið þjer gefa
skipun!“
Andy fór út.
Guild klóraði sjer á vanganum og hnykl-
aði brúnirnar hugsandi. Við störðum á liann
með eftirvæntingu. Þegar hann var hættur
að klóra sjer, leit hann á Mimi og Macaulay,
en ekki á mig, og spurði: „Þekkir annað
hvort ykkar nokkurn, sem á fangamarkið
D. W. Q.?“
Macaulay hristi höfuðið eins og ])oka.
Mimi sagði: „Nei, — liversvegna spyrjið
þjer ?“
Nú leit Guild á mig: „En þjer?“
„Þekki það ekki“.
„Hversvegna?“ spurði Mimi.
Guild sagði: „Reynið að hugsa aftúr i
límann. Það er sennilegl að þessi D. W. Q.
liafi haft skifti við Wynand“.
„Fyrir hvað löngu?“ spurði Macaulay.
„Það get jeg' ekki sagt, svona í fljótu
hragði. Máske fyrir aðeins fáeinum mánuð-
um, máske fyrir nokkrum árum. Það getur
hugsast, að þetta sje nokkuð stór maður,
heinamiklil, vambmikill og ef til vill mált-
laus“.
Macaulay hristi aftur höfuðið. „Jeg man
engan með svoleiðis útliti“.
„Jeg ekki heldur“, sagði Mimi, „en jeg
er að springa af forvitni.
Blessaður segið þjer okkur, hvað um cr
að vera með þennan mann“.
„Jeg skal segja ykkur það“. Guild tók
vindil upp úr vestisvasanum, leit á hann og
stakk honum svo í vasann aftur. „Dauður
maður, svona úlits hefir fundist grafinn
undir gólfinu í rannsóknarstofu Wynands“.
Jeg sagði: „A-ha-a!“
Mimi kreysti háðar hendur að munni sjer
og sagði ekki neitt. Augu hennar voru
kringlótt og eins og gler.
Macaulay hnyklaði hrúnirnar og sagði:
„Eruð þjer alveg' viss um þetta?“
Guild andvarpaði: „Þjer getið vist sagl
yður sjálfur, að hjer er ekki um neinar get-
gátur að ræða“, sagði hann þreytulega.
Macaulay roðnaði og hann hrosli kjána-
:ega: „Það var hjánaleg spurning. Hvernig
funduð þið hann — líkið?“
„Það atvikaðist þannig, að mr. Charles
var altaf að vmpra á því, að við ættum að
liafa nánari gætur á þessari rannsókna-
stofu,, og af þvi að jeg gat mjer til, að mr.
Charles vissi meira en hann vildi segja
hverjum sem væri, þá sendi jeg njósnara
þangað i morgun lil þess að athuga, hvort
þeir gæti orðið nokkurs vísari. Við höfðum
rannsakað staðinn einu sinn áður án þess
að finna nokkuð, en í þetta skifti gaf jeg
skipun um, að grannskoða hreysið, þvi að
mr. Charles hafði sagt, að við ættum að at-
huga það vendilega. Og mr. Charles hafði
rjett að mæla“.
Henn leil á mig kuldalega og fjandskap-
arlega. „Við leitina komu þeir auga á, að
eil hornið í sementsgólfinu var nýlegra en
hitt; þeir mölvuðu gólfið með hökum og
þar lágu jarðneskar leifar mr. D. W. Q.
Hvernig líst vkkur á það?“
Macaulay sagði: „Mjer finst þetta
skrambans vel til getið af Charles“. Hann
sneri sjer að mjer. „Hvernig gatstu -----“
Guild tók fram í fyrir honum. „Það finsl
mjer að þjer ættuð ekki að segja. Ef þjer
haldið að þetta sjeu eintómar getgátur, þá
viðið þjer ekki hæfileika mr. Charles eins
og vera ber.
Macaulay áttaði sig ekki á á hreimnum i
rödd Guilds. Ilann leit spyrjandi á mig.
„Jeg hefi verið settur í skammarkrókinn
fyrir að segja ekki mr. Guild frá samtali
okkar i morgun“, sagði jeg.
„Já“, samsinti Guild rólega, „meðal ann-
ars fyrir það“.
Mimi liló og brosli „afsakið þjer“ lil Guild,
þegar hann leil á liana.
„Hvernig var 1). W. Q. drepinn?“ spurði
jeg-
Guild hika'ði eins og hann vjeri að ráða
við sig, hvorl hann ætti að segja frá því eða
ekki. Svo vpti liann breiðum öxlunum og
sagði: „Það veit jeg ekki ennþá og ekki
heldur hve langt er síðan. Jeg liefi ekki haft
ástæðu lil að skoða leifarnar af likinu ennþá
og rjettarlæknirinn hafði ekki’lokið atlnig'-
unum sínum, ])egar jeg hringdi seinasl“.
„Leifarnar?“ spurði Macaulav.
„Já, leifarnar. Maðurinn haf'ði verið sag'-
aður sundur i marga hita og lagður í kalk
eða þessháttar, svo að það var ekki mikið
hold efir á honum eftir þeirri skýrslu að
dæma sem jeg hefi fengið. En fötin hans
höfðu verið grafin hjá honum, vöðluð sam-
an i böggul, og það var nægilega mikið eftir
af innri fötunum til þess að við gætum gert
okkur luigmynd um vaxtarlag mannsins.
Líka fanst hrot al' staf, með gúmmískó. Þess-
vegna giskum við á, að hann hafi máske
verið máttlaus eða haltur, og við —“ Hann
þagnaði, því að Andv kom inn í sama bili.
„Jæja — ?“
Andy hrisli höfuðið vonsvikinn. „Enginn
hefir sjeð liann koma og enginn sjeð hann