Fálkinn - 12.06.1937, Qupperneq 13

F Á L K I N N
13
Krossgáta Nr. 259.
Skýring. Lárjett.
1 heimskingi. 5 tappatogari. 9
snemma. 10 timabil. 11 hannyrða.
13 vantrúaður. 16 deyja. 18 í bygg-
ingu. 20 bein. 21 víxill. 23 veiðar-
i'æri. 24 elska. 26 sláin. 28 lík. 29
dýr. 30 skaflar. 31 frjóangi. 33 endir.
35 á báðum áttum. 38 ganga. 40
erfiðleikar. 42 harðindi. 43 tíma-
ákvörðun. 45 neitað. 47 ruddinn.
49 verðmæti. 51 fæðir. 52 nes. 53
skmst. 54 handverksmenn. 55 teikn-
ingar.
Skýring. Lóðrjett.
1 sjávardýr. 2 ófærðin. 3 biblíu-
nafn. 4 eldhúsáhald. 5 átvagl. 6 auðs-
uppspretta. 7 mjólkurmatur. 8 stór-
gerðari. 11 ræfilslegur. 12 ákæra.
14 liugarburður. 15 kvenmannsnafn.
17 tónn. 19 flas. 22 dugleysingjar.
25 til ferðalags. 27 kjáni. 31 dægra-
stytting. 32 embættisverk. 33 hæg-
fara. 34 virðingarvottur. 36 hljóð-
færi. 37 hegning. 38 gola. 39 dónans.
41 forsetning. 44 skmst. 46 litur.
48 tilfinning. 50 leiðsla. 51 skraf.
Lausn á Krossgátu Nr. 258.
Ráðning. Lárjett.
1 kórónur. 5 synodus. 9 sá. 11
altan. 13 fífli. 16 aflétt. 18 snáðar.
20 latt. 21 Azana. 23 taft. 24 ótið.
26 reið. 28 rok. 29 inn. 30 ankanni.
31 sök. 33 hóf. 35 Asia. 38 ösla. 40
mett. 42 norsk. 43 Anna. 45 aflags.
47 langar. 49 alein. 51 Sigga. 52 il.
53 la. 54 manntal. 55 óþarfur.
Ráðning. Lóðrjett.
lkabalar. 2 óslétt. 3 nátt. 4 rán.
5 séf. 6 nafn. 7 ofláti. 8 svertan. 11
altók. 12 atað. 14 ísar. 15 iðaði. 17
fa. 19 af. 22 aflagar. 25 ítali. 27
efins. 31 sómasöm. 32 Katla. 33
hanga. 34 fjarkar. 36 Stalin. 37 ansi.
38 ökli. 39 langar. 41 ef. 44 na. 46
gelt. 48 Agla. 50 nál. 51 stó.
ÞEKKIRÐU LANDIÐ. 9.
HVAÐA STAÐUR ER ÞETTA?
Hann er skaml frá Mývatni.
Staður nr. 9.
Nafn:
Heimili:
Póststöð:
í Ástralíu lifir einkennileg dýra-
tegund, sem er mjög lík í sjón
„teddy-björnum‘, þeim, sem búnir
eru til sem leikföng. Þessi björn
er afar skritinn í háttum sínum og
mesta meinleysiskvikindi, en feldur
hans er mjög lilýr og fallegur. Þetta
hefir orðið til þess, að nú hefir
þessu dýri, sem heitir rjettu nafni
„koala“ verið nærri því útrýmt í
Ástralíu. Sjerstaklega er orðið litið
um koala í New South Wales og má
heita að dýrið sje úr sögunni þar,
en í Queensland eru ekki eftir nema
nokkur hundruð dýr. Fyrir fjörutíu
árum kom upp bráðafár i þessum
dýrum og fækkaði þeim þá svo
rajög, að síðan hefir viðkoman ekki
haft við veiðimönnunum. Ilafa þvi
verið gerðar ráðstafanir til að friða
björninn. Hann er grár á lit'inn og
er um tvö fet á hæð, þegar hann
stendur á afturlöppunum en vegur
ckki nema 30 pund. Hann sefur á
daginn en fer á kreik á nóttinni og
svo er sagt, að hann þurfi aldrei að
drekka. Hann er pokadýr og móðir-
in geymir ungann i pokanum nokkra
mánuði eftir fæðinguna.
----x-----
fara. Er ekki til saga um mann, sem var svo
mjór, að hann varð að standa tvisvar á
sama stað, svo að það kæmi skuggi af hon-
um ?“
Jeg hló — ekki að fyndninni — og sagði:
„Svo þunnur er Wynand ekki, en hann er
nógu þunnur samt — eigum við að segja
eins þunnur og pappírinn sem er í þessari
ávísun og brjefunum, sem fólk hefir fengið
frá honum“.
„Hvaða dylgjur eru nú þetta“, spurði
Guild. Hann blóðroðnaði og augun urðu
reiðileg og grunandi.
„Hann er dauður. Hann liefir verið dauð-
ur lengi, nema á pappirnum. Jeg skal veðja
um, að það. eru beinin hans, sem liafa fund-
ist þarna undir gólfinu hjá fötuiu feita
mannsins máttlausa".
Macaulay hallaði sjer til min og sagði:
„Ertu nú viss um það, Charles?“
Guild hvæsti til mín: „Hvaða fíflalæti eru
nú þetta?“
„Jeg er fús til að veðja. Hver mundi gera
sjer alla þessa fyrirhöfn útaf líkinu, og svo
skilja eftir það, sem hægast var að losna
við — fötin nema að þau ættu að —“
„Já, auðvitað, annars hefði þetta ekki lit-
ið eðlilega út. Það varð að eyðileggja þau
að nokkru leyti. Það varð að vera svo mikið
eftir af þeim, að hægt væri að dæma vaxtar-
lag mannsins af þeim. Jeg þori að veðja um,
að þetta fangamark er á áberandi stað“.
„Jeg veit ekki“, svaraði Guild og var nú
hægari, „það var á heltissylgju".
Jeg hló.
Mimi sagði rcið: „Þetta er hlæilegt, Nick.
Ilvernig ætti það að geta verið Clyde. Þú
veist að hann var hjerna í dag. Þú veist að
hann------“
„Suss! Það var mjög heimskulegt af þjer
að vera að hjálpa lionum meira^, sagði jeg.
„Wynand er dauður. Börnin þín eru senni-
lega erfingjar lians. Það verður miklu meira
en það, sem þú hefir þarna í skúffunni.
Hvei-nig i ósköpunum ferðu að þvi að
gera þig ánægða með brot úr herfanginu,
þegar þú getur fengið það alt?“
„Jeg skil ekki hvað þú átt við“, sagði hún.
Hún var mjög tekin.
Macaulay sagði: „Charles trúir ekki að
Wynand hafi verið hjer i dag, og heldur að
þjer hafið fengið þessi verðbrjef og ávísun
hjá öðrum, eða ef til vill stolið þvi sjálf. Er
jiað ekki svo?“ spurði hann mig.
„Jú, svona í aðalatriðunum".
„Taktu nú sönsum, Mimi“, sagði jeg.
„Hugsum okkur, að Wynand hafi verið
drepinn fyrir þremur mánuðum, og lik hans
klætt í föt af öðrum. Það er látið heita svo,
að hann hafi farið í ferðalag og hafi gefið
Macaulay umboð. Þá eru eignir lians að
fullu og öllu í höndum Macaulays, er ekki
svo ? Hann getur ráðið yfir þeim til eilifðar,
eða að minsta kosti þangað til hann liefir
eytt síðasta eyrinum, því að þú getur ekki
einu sinni —“
Macaulay stóð upp og sagði: „Jeg veit
ekki hvert þú ert að fara, Charles, en jeg
er —“
„Yerið þjer rólegur“, sagði við hann.
„Lofið lionum að tala út“.
„Macaulay drap Wynand, og hann drap
líka Júlíu og hann drap Nunheim", sagði
jeg við Mimi. „Hvað vilt þú? Verða sú næsta
á listanum? Þú ættir þó að vita, að úr því
að þú hefir hjálpað honum með því, að bera
ljúgvitni um, að Wynand væri lifandi — þvi
að hann er sá eini, sem segist hafa sjeð
Wynand síðan í október — þá á hann það
ekki á hættu, að þú breytir um framburð,
því að hann þarf ekki annað en skjóta þig
með sömu skammbyssunni og liann skaul
hin, og skella svo skuldinni á Wynand. Og
hvað færðu i borgun. Þessar hundsbætur —
þessi fáeinu verðbrjef í skúffunni, brot af
því, sem þú færð hjá börnunum þínum, ef
við sönnum, að Wynand sje dauður“.
Mimi sneri sjer að Macaulay og sagði:
„Arga þrælmenni!“
Guild horfði á liana og gapti hann var
miklu meira forviða á þessu en nokkru
öðru, sem sagt liafð verið hingað til.
Macaulay fór að ókyrrast. Jeg beið ekki
þess, að sjá hvað hann vildi, en rak honum
hnefahögg undir kjálkann. Höggið tókst vel.
Það hitti hann á kjálkabrúnina og hann
datt, en jeg fann brennandi sviða í vinstri
síðunni og þóttist vita, að sárið hefði rifnað
upp. „Er það nokkuð fleira, sem þjer viljið
að jeg geri fyrir yður?“ sagði jeg. „Á jeg að
búa um hann í sellófan?“