Fálkinn - 26.06.1937, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
DASHIELL HAMMET:
Granni maðurinn.
Leynilögreglusaga.
hringt í síma til mín af manni, sem kallaði
sig' Alliert Normann, og samtalið endaði
með braki og brestum í simanum bans. Jeg
get mjer til, að Nunheim hafi farið til Mac-
aulay og' heimtað peninga fyrir að þegja, og
|)egar Macaulay reyndi að snúa hann af
sjer hafi Nunheim sagt, að liann skyldi
sýna lionum í tvo heimana og hringt til mín,
lil |)ess að setja mjer mót, til þess að við
gætum rætl um, livers virði upplýsingar
hans væru, en að þá liafi Macaulay þrifið
símtólið og friðað Nunheim með einhverju
loforði — en þegar við Guild áttum sam-
tal okkar við Nunlieim og liann flýði frá
okkur, þá hringdi hann til Macaulay og
heimtaði peningana á horðið — sennilega
ríflega upphæð — gegn þvi að hann hypjaði
sig burl úr borginni, frá okkur forvitnu
njósnurunum. Við höfum staðreynl, að
tiann símaði þennan dag — símastúlkan hjá
Macaulay man að einhver sem kallaði sig
Albert Normann, hringdi, og hún man, að
Macaulay fór út skömmu eftir að hann hafði
talað við hann, svo að þú skalt ekki dirfast
að hafa þessa skýringu mína í flimtingum.
Macaulay var ekki svo vitlaus að halda, að
liann gæti treyst Nunheim, jafnvel þó liann
l)orgaði honum, svo að hann narraði hann
með sjer á afvikinn stað, sem hann hefir
sennilega verið húinn að velja löngu fyrir,
og skaut hann — og svo var það í lagi“.
„Líkast til“, sagði Nora.
„Það er orð, sem maður verður að nota
oft í glæpamálum. Brjefið til Gilberts var
aðeins til þess að sýna, að Wynand befði
haft hefði haft lykil að íbúð Júlíu og þegar
hann sendi Gilbert þangað, þá var það til
þess eins, að hann skyldi lenda í greipum
lögreglunnar. Njósnarinn mundi auðvitað
krefja hann til sagna, og þá mundu upp-
lýsingarnar um brjefið og lykilinn koma
fram. Og svo kemur Mimi með úrfestina, en
samtimis koma aðrir örðugleikar til greina.
Hún telur Guild á að fella grun á mig. Jeg
liefi grun um, að þegar Macaulay kom til
mín í morgun með allan vaðalinn, hafi það
verið áform hans að lokka mig til Scartale
og gera út af við mig og láta mig verða nr.
ö af fórnardýrum Wynands. Það getur ver-
ið að hann hafi breytt þessu áformi á síð-
ustu stundu, en það getur líka verið, að hon-
um hafi fundist jeg vera of grunsamlega til-
leiðanlegur til þess að fara þangað án lög-
regluverndar. Svo sagði Gilbert lygasöguna
af því, að hann hefði hitt Wynand, og þá
datt Maeaulay annað ráð í hug. Ef hann
gæti fengið einhverja til að staðhæfa, að
þeir hefðu sjeð Wynand og standa við
staðhæfinguna .... nú, við þekkjum nú þá
sögu og Mimi“.
„Já, guði sje lof“.
„Hann fór til Mimi í dag — ók í lyftunni
tvær hæðir upp fyrir íbúð hennar, svo að
lyftudrengurinn gæti ekki munað, að hann
væri að heimsækja hana — og bar fram
uppástungu sína. Hann sagði henni, að það
ljeki enginn vafi á sekt Wynands, en að það
væri mjög mikið efamál hvort lögreglan
næði nokkurntíma í hann. En hann rjeði yf-
ir öllum eignum lians. Hann þyrði ekki að
ráðstafa þeim, en ef hann gæti komið þvi svo-
leiðis fyrir, að hún gæti gert það - livorl
hún vildi þá hafa helmingaskifti við hann
Hann afhenti lienni verðbrjefin og ávisun-
ina, en liún átti að segja, að Wynand hefði
gefið henni þetla. Hann fullvissaði liana
um, að Wynand, sem færi huldu höfði fyrir
lögreglunni mundi aldrei koma fram og ó-
gilda þessa gjöf, og þegar frá væri skilin
hún sjálf og börn hennar liefði enginn kröfu
í búið og enginn mundi kæra sig um, að
fara að rannsaka skiftin. Mimi dettur und-
ir eins í stafi og hún heyrir nefnda peninga
og henni fanst þetta heillaráð, — og hann
fjekk það sem hann þurfti á að halda
manneskju, sem hafði sjeð Wynand ljóslif-
andi. Hann sagði lienni fyrirfram að allir
mundu halda, að Wynand mundi hafa
greitt henni þetta fyrir greiða sem liún hefði
gert honum, en ef hún hjeldi aðeins áfram
að neita því, þá fengist aldrei neinar sann-
anir gegn lienni“.
„Svo að þetta, sem hann sagði þjer í morg-
un, um að Wynand hefði lagl fyrir sig að
borga henni peninga eins og hún vildi, var
þá bara undirbúningur undir brallið?“
„Já, máske var það fyrsta tilraunin lil
þess að fá sannleiksblæ á í-áðagerðina. Ertu
nú ánægð með sannanirnar gegn honum?“
„Já, upp á vissan máta, það eru miklar
sannanir, sem þú hefir, en mjer finst þau-
ekki vera nógu áferðafallegar“.
„Þær eu nógu áferðarfallegar til þess að
koma honum í rafmagnsstólinn“, sagði jeg,
„og um það snýst málið og ekki annað.
Sannanirnar koma heim, hvaðan svo sem
maður lítur á málið, og jeg get ekki fengið
neina aðra skýringu, sem loðir saman. Auð-
vitað mundi það ekki skaða, ef maður findi
skammbyssuna og skrifmöppuna, sem hann
nolaði þegar hann var að semja brjef Wyn-
ands, og maður verður að gera ráð fyrir, að
þetta finnist einhversstaðar þar, sem hann
átti hægt með að ná til þess, þegar hann
þurfti á því að lialda“.
(Við fundum það í búðinni sem hann
hafði leigt sjer undir nafninu George Foley).
„Vitaskuld“, sagði hún, „en jeg hefi altaf
haldið að njósnararnir biðu þangað lil þeir
hefðu gengið frá öllum sönnunargögnum
og skoðað þau í krók og kring . . . . “
„Og verða svo steinliissa á þvi á eftir,
hvernig liinir grunuðu hafa fengið ráðrúm
til að flýja inn í eitthvert annað land, sem
ekki hefir neinn samning um framsal á
sakamönnum!“
Hún liló. „Þú hefir rjett að mæía, elskan
min. Ertu ennþá að hugsa um að fara lil
San Francisco á morgun?“
„Nei, ekki nema þú viljir það endilega.
Við skulum doka svolítið við hjerna í New
York. Við höfum vanrækt staupin það er
alt þessu uppistandi að kenna“.
„Jeg vil gjarnan bíða. Hvað heldurðu að
verði um Mimi og Dorothy og Gilbert?“
„Ekki neitt. Þau halda áfram að verða
Mimi og Dorothy og Gilbert, alveg eins og
við höldum áfram að verða Nora og Nick,
og Quinnarnir halda áfram að verða Qinn-
ar. Morð veltir aldrei tilverunni fyrir nein-
um, nema þeim sem myrtur er, og stundum
j tilveru morðingjans líka“.
Ránfuglar.
Leynilögreglusaga.
eltir
JOHN GOODWIN
1.
Töfrandi gestur.
Jeff Ballard stóð og litaðist kringum sig
í lágu stofunni og mátti sjá aðkenningu af
fyrirlitningu i gráum augum hans. Hann
horfði á hrufótt steinsteypugólfið, ljótan
arininn, þar sem týrði i glæðum nokkurra
móköggla í öskunni, á sótugan pottinn, sem
hjekk á krók yfir eldinum og á bollana og
diska úr brendum leir, sem voru í grind-
inni á veggnum.
Þessi stofa var eins og lómthúsmanna-
bústaðir gerðust yfirleitt i útskæklunum ó
Dartmoor og alls ekki verri, en Jeff fansl
íún óbærilega óvistleg og jafnvel sóðaleg.
Jeg hefi fengið meira en nægju mína
af þessu, sagði hann upphátt við sjálfan
sig. Mig langar mest til að komast hjeðan
og gleyma því að jeg hafi alist upp hjer i
landi. Þetta verður aldrei heimili handa
mjer!
Hann horfði út um opnar dyrnar, yfir
víðfeðmar, opnar sljettur og andvarpaði.
Fyrir handan ás einn í íjarlægð gnæfðu
hinar risavöxnu byggingar Dartmoor-fang-
elsisins.
Þetta kann að bafa verið góð jörð ein-
hverntíma, bj'st jeg við. Nú er það ekki
annað en óræktarmói og fangelsi með átta
hundruð glæpamönnum sem nágranni.
Mjer finst þetta víst vera svona, af því að
jeg hefi mist Deeping Boyal. Jeg hata að
verða að sleppa því, sem er mín eign. Það
særir mig. Jeg vil komast í burt hjeðan!
Hvert? röddin, sem var falleg og
glaðleg, kom inn um gluggann hinumegin.
Og í glugganum sá Jeff fallegt stúlku-
andlit.
Heim! svaraði hann alvarlegur.
Einmitt eins og jeg óska að komast,
sagði stúlkan og brosli enn bara ef jeg
hefði nokkra hugmynd um, hvernig jeg
ætli að komast heim. Jeg liefi vilst.
Jeff slarði á hana. Hárið var Ijósl en
það sló á það ofurlitlum rauðleitum blæ, og
hörundið var með þeim undursamlega lit,
sem sól eða vindur vinnur aldrei á. llún
var eins og mynd þarna í glugganum og
Jeff þorði varla að hreyfa sig af hræðslu
við að stúlkan mundi hverfa eins og
<lraumsýn.
Brosið hvarf og' hún gretti sig. - Bjóð-
ið þjer aldrei gestum inn spurði hún og í
sömu andránni hljóp Jeff til og opnaði
upp á gátt.
Afsakið mig, sagði hann. Jeg var alls
ekki viss um, hvorl þjer væruð gestur —.
Eða livort yður væri að dreyma, sagði
hún hlæjandi.
„Það getur vel verið“, sagði Nora, „en
mjer finst nú saml jietta vera svo undan-
lega ófullnægjandi“.
ENDlfí.