Fálkinn - 26.06.1937, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
Nr. 445. Adamson gleymdi eldspítuimm.
S k r í 11 u r.
Jafnvel (Janðum hhitiim getnr iler-
ið hæítulegt að segja sannteikann.
— Yður er óliœtl að vinda upp
bómurnar úr því að testin er far-
in hjá.
'-e- NeU jeg ætla fgrst að sjá, hvort
liiín skrikar ekki afturábak.
Sjóntækjakaupmaffurinn: — Þegar
skiftavinirnir geta elcki tesið það,
sem hjer slendur, þá segi jeg að þeir
þurfi gteraugu.
- Jeg átli að segja, að viðgerðar-
maðurinn frá vatnsveitunni gæli
ekki komið fgr en á morgun.
— Hvenær á jeg að koma og líta
á tvíburana, Jensen?
- Komdu um þrjúleytið að nóttu
lil. Þá eru þeir fjörugastir.
— Hversvegna gastu ekki sagt
mjer að þú værir að æfa þig. Nú
hefi jeg staðið hálftima við að bera
oliu á htirðarlamirnar.
Ef jeg ætti að telja upp alla
forfeður mina mundi koma fram
áiitleg tala.
Jæja. Hvað mörg núll?
Hlífðu mjer nú við því að láta mig
heýra ljótt um þig, meðan þú ert í
Paris.
Jeg skal reyna. En þú veist
hvað þétta er fljótt að berast.
Gamli hagfræðingurinn við inn-
brotsþjófinn: Farið þjer að 'ráð-
um minum, ungi maður, og takið
yðiur eitthvað annað starf fyrir
liendur — rakari, bílstjóri eða
bankastjóri, en lofið mjer þvi, sjálfs
yðar vegna að hætta við þetta.
Samkvæmt hagskýrslum gelur hvert
innbrot ekki meir af sjer að HieðaJ-
tali en tvær krónur 07 aura.
- Pabbi, viltu ekki koma i biind-
ingsleik við okkur?
Nei, fyrir alla muni. Það var i
blindingsleik sem jeg fann hana
mömmu ykkar.
— Jeg gifti mig aðeins með manni
sem er aiger andstæða við mig.
Svo? Jeg þekki laglegan og
siðprúðan mann, sem jeg get bent
þjer á.
Þetta kom fyrir i samkvæmi fyrir
nokkru. Tveir gestirnir voru að tala
saman og annar segir: — Það er
undarlegt með unga fólkið nú á
dögum — maður veit eiginlega
aldrei hvern maður hefir fyrir sjer.
Eins og nú þessi þarna — svei
mjer ef jeg get sjeð hvort það er
piltur eða stúlka.
— Nú, þetta er dóttir mín.
— Æ, fyrirgefið þjer, jeg vissi
ekki, að þjer voruð faðir hennar.
— Það er jeg ekki. Jeg er móðir
hennar.
Hún: — Þjer eruð „herra“ í gæsa-
augum.
Hann: - Og þjer eruð gæs i
herraaugum.
Það er merkilegt hvernig bil-
arnir útrýma tiestujnum. Jafnvel
buffið er orðið seigt eins og' tog-
leður.
— Hve lengi hafið þjer verið
gift?
Meinið þjer núna seinast, eða
samanlagt?
Presturinn þafði gefið Birgi syni
sínum, sem var ellefu ára, tíu aura
lil að sitja við tdiðina á afa sínum
í kirkjunni, og gefa lionum olboga-
skot, þegar hann færi að dotta
Fyrsta sunnudaginn eftir að samn-
ingurinn var gerður, gekk alt vd
og faðirinn var ánægður með Birgj
en næsta sunnudag hraut afi, svo að
undir tók í kirkjunni. Þegar prest-
urinn og sonur hans voru á teiðinui
heim eftir messu, sagði presturinn:
Heyrðu, Birgir, hefi jeg ekki
gefið þjer tiu aura til að halda hon-
um. afa þinum vakandi í kirkjunni?
Jú, pabbi. En hann afi gaf
mjer 25 aura tii að láta sig í friði,
sagði Birgir.
Kennarinn: llvað meinar mað-
ur með orðunum: „'gulá hættan"?
- Spanskreyrinn! svarár Pjesi,
Þú hefir vist fengið gjafir, seni
um munaði lijá henni ríku frænku
þinni á afmælisdaginn?
Já, það mátti nú segja. Jeg gat
ekki borið það alt í einu.
Er það satt. Segðu mjer hvað
það var.
Tveir flibbar.
Móðir Veru keniur inn í miðjurn
söúgtímanum. Hvernig gengur
hértni dóttur minni. Haldið þjer að
hún verði mikil söngkona?
Kennarinn: Hm. Það er erfitt
að segja uni ]rað eririþá.
— En hún hefir mikil skilyrðr
til þess að syngja?
— Ju-ú. Hún hefir munninn.
Magga litla:— Bráðum fæ jeg víst
nýja brúðu. Heldurðu ekki það?
mamma.
— Nei, það er ekkerl að gömlu
brúðunni þinni, Magga mín.
Nei. En það er heldur ekki
neitl að mjer, og samt hefir þú eign-
asl nýja telpu.
Þjer hafið vísl slæman rakara?
— Hversvegria haldið þjer það?
Vegna þess að þjer erúð svo
stórskorinn í andlitinu.
— Þekkir þú hann Níels?
— Já, jeg lánaði honum tíu krón-
ur í gær.
Nú? Þá þekkirðu hann eklu.
- Jeg er trúlofaður ljómandi
fallegri stúlku og bráðgáfaðri.
— Og hvorri þeirra ætlarðu svo
að giftast.
Jeg ætla að fá að sk'ila þessari
bók aftur. Hún mamma segir að hún
sje alls ekki við hæfi ungra stúlkna.
— Móður yðar skjátlast i þvi.
- Onei. Jeg hefi lesið hana sjálf.
Andersenshjómn voru nýgift og
frú Andersen hafði eldað matinn i
fyrsta skifti eftir kokkabók. And-
ersen át, með þjáningarsvip á and-
litinu og gretli sig. - Hvaða rjetl-
ur er þetta? spurði hann.
■ — Hún mamma segir, að það sje
sannkallaður guðamatur.
— Þá ætla jeg að biðja þig, að
elda ekki handa guðum næst, sagði
Andersen. —• Eldaðu eítthvað lianda
mjer.