Fálkinn - 16.10.1937, Blaðsíða 12

12
F Á L IC I N N
Ránfuglar.
Leynilögreglusaga. 16.
eí'lir
JOHN GOODWIN
Jeg veil J)að. Jeg kem gangandi á
morgnn.
Kemurðu snemma?
Jeg skal vera kominn klukkan ellefu,
sagði liann — og Joyce: gleymdu ekki
tannpínunni lians Denclis!
Hún Iiló meðan hún setti bilinn í gang
ai'lnr. Jeff stóð á vegarhrúninni og horfði
á hana meðan hún ók á burl og liann
hreyfði sig ekki úr sporunum fyr en bif-
reiðin var komin úr augsýn. Svo gekk hann
hægt yfir þveran dalinn og stefndi að litla
hvíta húsinu uppi i ásnum.
21.
Dench telur Joyce hughvarf.
Joyce svaf eins og harn, þrátt fyrir kvíð-
ann fvrir heimsókn fangelsisstjórans. Hún
hafði ekki sjeð neitt til Phillips, þvi að
hann hafði verið í Exeter lengst af degin-
um, að spila billjard við jafnaldra sína.
Hún kom inn í stofuna sína morgúninn
eftir og lilakkaði til að borða morgunverð-
inn, sem Dench hafði framreitt banda
lienni. Þegar hún braut skurnið á egginu
kom Dench inn með blöðin og hún lók
eftir, hve íallega blómunum hafði verið
komið fvrir á borðinu. Hún þóttist viss
um, að Ellen hafði ekki átt neinn þátl i
því. Þessi fangi sýndi það sannarlega að
liann var fær þjónn.
Hún hauð Dench góðan daginn og brosti
og hann svaraði kveðjunni alvarlegur. Hún
fór að horfa á bann. Þjer eruð svo
breyttur, Jenkins, sagði bún undrandi.
Ilvað bafið þjer gert við yður?
Það er ckki mikið, frú. Jeg greiddi
mjer bara ofurlítið öðruvísi en jeg er van-
ur og svo stakk jeg ofurlitlum gúmmiræm-
um innfyrir varirnar. Jeg skar þær úr strok
leðri, sem jeg fann á skrifborðinu yðar.
Jeg vona að þjer afsakið það.
Jeg mundi ekki hafa þekl yður,
isvona ......
Það þykir mjer vænt um, frú, svar-
aði hann jafn alvarlegur og áður.
Hversvegna? .... .Teg skil yður
ekki ....
Vegna |)ess að ef þjer þekkið mig ekki
aftur þá er ekki sennilegt, að fangelsis-
sfjórinn geri það heldur.
Fangelsisstjórinn! hrópaði Joyce
undrandi. Hann sjer vður ekki. Jeg
sagði yður í gærkvöldi að þjer ætluð að
vera með tannpínú í dag'.
En lennurnar á mjer eru i ágælu
standi. Fangelsislæknirinn er mjög dugleg-
ur í sinni grein.
Eruð þjer genginn af göflunum, mað-
ur? Þjer hljótið að skilja, að það mundi
draga dilk á eftir sjer, ef fangelsisforstjór-
inn fengi að sjá yður.
Afsakið mig, frú, en þar er jeg á al-
veg öndverðri skoðun. Við vorum um það
hil sex hundruð, fangarnir í Princetown,
og ef maður biður ekki sjerstaklega um að
fá að tala við fangelsstjórann sjer maður
hann ekki nema einu sinni á sex mánuðum.
Forstjórinn gengur vitanlega um þegar við
erum í vinnunni, en við stöndum ekki aug'-
liti til auglitis við hann, eins og við prestinn
cða læknirinn. Marivel major hefir talað
við mig alls einu sinni,— það var rjett eftir
að jeg var settur inn. Jeg held varla að
hann mundi þekkja mig, jafnvel þó jeg
væri í fangabúningi, og haldið þjer þá að
hann þekki mig þegar jeg er klæddur eins
og bryti og þjóna við borðið hjá yður?
Þessi maður verður að sjá mig fvr eða
síðar. Jeg kýs helst að velja timann sjálfur
fremur en að láta tilviljunina ráða um
það. Jeg liefi mínar ástæður lil þess.
Joyce gat ekki að þvi gert að henni fanst
lil um hve Dehch var rólegur, en henni
óaði samt við tilhugsunina um, að Dench
ætti að standa augliti til auglits við fang-
elsisstjórann. Mitt ráð er miklu örugg-
ara, sagði hún.
Ekki finst mjer það, svaraði Dench.
Allir vita að þjer hafið bryta, eg ef hann
sýndi sig ekki þá mundi það vekja umtal.
Mjer hefir altaf reynst best að vera frekur
og blekkja, og þjer þurfið ekki að óttasl
að mjer mistakist það.
Jovce horfði aðdáunaraugum á Dench.
Jeg jeg beld nærr því, að vður takist
það, sagði bún .
Fangelsisvörðurinn er a'ð lita eftir
strokuföngum, en bjer skal hann finna
bryta, og meira að segja bráðduglegan
brvta, ef jeg má leyfa mjer að segja það.
Je gverð að láta þetta slarka, og. ef það
teksl þá er mjer óhætt. Meðal annara orða,
frú. Má jeg fá lvklana að kjallaranum því
að jeg' veit upp á hár, hvað fangelsisstjór-
anum þykir best að fá að drekka með
matnum.
Jovce fór'að skellihlæja og Dencli brosli.
Þetta er betra, frú, jeg vissi að þjer
munduð komasl á mitt mál, ef jeg fengi
tækifæri til að gera grein fyrir því.
Já, þjer hafið sannarlega góða hæli
leika lil að láta fólk skilja, sagði Joyce og
stóð upp og opnaði skúffu í skrifhorðinu
sínu.
Hjerna eru kjallaralyklarnir, Jenkins.
Komið þjer með þá aftur, þegar þjer hafið
tekið til vinið. Og viljið þjer hiðja Ballard
um að koma hingað upp, þegar liann
kemur.
Já, frú, sagði Dench.
Þegar hann var farinn út hjelt Joyce á-
fram að horða. En hún I)orðaði ósjálfrátt,
þvi að hugur hennar var hvergi nærri
matnum. Henni var mjög órótl útaf ákvörð-
un Denchs og hún fór að óska ])ess, að
hún hefði þvertekið fyrir hana. En að vísu
varð hún að viðurkenna, að ofdirfskan gæf-
isl oft hest, og hún skildi, að ef þetla tæk-
isl vel„ yrð, aðstaða Denchs trpggari en áð-
ur, og hennar líka.
Þegar hún hafði lokið við morgunmatinn
sagði hún eldakonunni fyrir verkum og var
í óðaönn að skrifa brjef inni í setustofunni,
þegar henni var sagl, að Jeff væri kominn.
- Ilvað er að þjer, Joyce? spurði Jeff
undir eins:og hann Iiafði sjeð hana. Jeg
sje á þjer, að það gengur eiltlivað að þjer.
Joyce var áhyggjufull og henni var ljettir
að því, að trúa Jeff fvrir vandamálum sín-
um, Jeff lók ráði Denchs fjarri i fyrstu, en
þegar Joyce rakti rök Denchs, varð hann
rólegri.
Það getur lukkast, sagði hann. Og ef
það gerir það, þá stvrkir það aðstöðu okk-
ar stórkostlega. Þú segir að Dench hafi
hreytt sjer?
Já, andlitsfallið' er gjörbreytt. Jeg
þekti hann varla, þegar jeg sá hann í
morgun.
Jeff kinkaði kolli. Hann er hrögðóttari
en nokkur refur, Joyce. Jeg hefði gaman
af að sjá Iiann.
Jeg skal hringja á hann, sagði Joyce
og stóð upp og gerði það.
Ellen kom inn og sagði að Dench væri
úti hjá garðyrkjumanninum að taka upp
salat. Joyce bað liana uni að segja Dencli
að koma imdir eins og lumn kæmi inn.
Meðan þau hiðu tók Jeff eitt hlaðið og fór
að líta í það. Hann hrópaði upp, þegar
hann leil á hlaðið, svo að Jovce varð hrædd.
Hvað er þetta? spurði hún óðamála.
Líttu á, sagði hann og hún stóð upp
og las vfir öxlina á honurn. Það fyrsta,
sem hún kom auga á voru feitu fyrirsagn-
irnar, sem Daily Wire notar svo mikið:
FANGI STROKINN FRÁ DARTMOOR
Erfiður eltingaleikur.
JAMES DENCH ENNI>Á ÓFUNDINN.
Svo kom löng lýsing á flótta fanganna
tveggja og frásögn af því, að Willard liefði
fundist og verið settur inn aftur, en síðan
var haldið áfram á þessa leið:
„Dench, sem er mesta hraustmenni, á
einkennilgan lifsferil að haki sjer. Hann
hefir verið landamæravörður, veiðimaður
og leiðsögumaður i norðvesturríkjunum.
Það er sagt að liann sje fvrsta flokks vjel-
fræðingur, og þetta er máske ástæðan lil
þess, að hann fór að leg'gja innbrotsþjófn-
að fyrir sig. Hann liefir setið inn i Ceiitral-
fangelsinu í Montreal og í Sing Sing. Sam-
kvæmt skýrslunum er hann hættulegur
glæpamaður.
Það er sagt, að liann hafi hegðað sjer
vel um lángt skeið og líka er þess getið, að
hann hafi bjargað telpu, sem datt í Mersey-
ána við Liverpool. Siðasti glæpur hans var
sá, að hann rjeðst á mann sem hetiir Shen-
stone, og hafði verið með lionum í þvi að
reyna að fremja innbrotsþjófnað, og fyrir
að hafa handleggsbrotið lögregluþjón, sem
ætlaði að handsama hann. Þó að það mun-
aði minstu, að Dench dræpi Shenstone
hafði almenningur samúð með Dench,
meðan málið gegn honum var á döfinni.
Enginn vafi Ijek á ])vi, að hann var sek-
ur, en það kom á daginn, að hann hafði
gengið i gildru, sem setl var fyrir hann.
Það var ástæðan til, að hann fjekk ljetta
refsingu -— aðeins þriggja ára hegningar-
vinnu. Varðmennirnir hera, að hann hafi
verið fremur erfiður viðfangs, en þeir segja
að hann hafi verið duglegur verkmaður og
hann varð vinsæll af hinum föngunum fyr-
ir það, hve gamansamur og hnittinn hann
var i orðum.
Það er sjaldgæft, að fanga takist að
leynast lengur en sólarhring, en nú eru
menn komnir á þá skoðun, að Dench sje