Fálkinn - 19.02.1938, Page 6

(3
F Á L K I N N
Eins og hann var maður til
Smásaga eftir JACK JACKSON.
FjEGAR Jolin Anderson f'jekk
* boðin um að koma að máli
við skipstjórann á „Astrea'* í
Whangpoo þá hlýddi hann, því
að hann hafði hlýtt skipunum
alla æfi sína. En hann gal ekki
skilið hvað tit stóð og það hafði
aldrei verið hans sterka hlið að
skilja hálfkveðna vísu.
Meðan hann sat þarna á þil
farinu á „Astrea“ og beið eftir
skipstjóranum, sem var í landi,
var hann að rjála við sendi-
hrjef, sem hann skildi hetur.
Það var skrifað af stiilku, sem
aldrei hafði liðið honum úi
minni i tuttugu ár hún hjet
Anna og var dóltir lians. John
Anderson var i siglingu þegar
konan hans dó, og síðan hafði
Jiann ekki liaft aðra að iiugsa
um í heiminum. Hann hjelt á-
fram i langferðum, því að sjór-
inn var lians yndi, en stundum
kom hann heim til þess að líta
eftir dóttur sinni. Nú voru finun
ár síðan hann liafði komið
Jieim síðast.
Ekki var hægl að lesa hugs-
anir Johns Andersons út úr
andliti hans; það var orðið of
gamalt og veðurharið til þess.
En þegar hann só stæltan ungan
mann í skipstjórabúningi koma
um borð, stóð hann upp og fór
i humátt á eftir honum. Hann
heið þangað til skipstjórinn var
kominn inn í klefa sinn og liafði
lokað á eftir sjer. Þá lagaði
liann á sjer dugguna, tók af sjer
húfuna og' barði á dyr.
„Jeg átti að koma til skip-
stjórans“, sagði hann með djúpri
og alvarlegri sjómannsrödd.
„Jeg' hefi verið bátsmaður und-
anfarið, en nú sje jeg að nýr
hátsmaður er kominn um horð,
svo að lijer lilýtur að vera um
einlivern misskilning að ræða.
Jeg heiti John Anderson“.
Ungi skipstjórinn leit upp og
hristi höfuðið. „Nei, þetta er
rjett. Þjer eig'ið að koma með
okkur heim“.
Jolm Anderson starði á yfir-
boðara sinn og hnyklaði brún-
irnar. „Fyr má nú . ...“ Hann
slilti sig' og vatt húfunni vand-
ræðalega milli fingranna. „Þjer
verðið að afsaka, Ilolt skip-
stjóri, ien sannast að segja finst
mjer það vera eins og í gær
.... að jeg ....
Holt skipstjóri hló. Svo kipr-
aði hann varirnar: ......... að
þjer voruð að kenna mjer að
Imýta Iinúta og æsa saman
kaðla? Jú það eru tiu ár síðan.
Jeg mun ekki vera sá eini, sem
hefir lært af yður, Anderson“.
John Anderson hló þurra-
hlátur. „Ónei sumir eru orðnir
skipstjórar, en aðrir halda sig
framskipa enn. Það er undir þvi
komið til hvers maður fæðist.
Ekki er jeg að mögla, en ef
satt skal seg'ja þá er jeg orðinn
leiður á siglingunum hjerna við
Kína-strendur“.
„Það er einmitt það. Og nú
eigið þjer að fá hvild frá þeim“.
„Hvíld?“ Anderson skildi ekki.
„Jeg þarf enga hvild. En það
væri gaman að fá að koma heim
til tilbrevtingar. Jeg hefi ekki
sjeð hana dóttur mína í fimm
svo að skilja, sem þeir hafi
rekið mig?“
Slitna húfan snerisl eins og
snarkringla mn fingurnar á
honum. Holt skipstjóri hló og
hristi höfuðið.
„Þvert á móli. Þjer hafið unn-
ið hjá útgerðarfjelaginu í tutt-
ugu ár, og þjer hafið starfað
dyggilega. Og forráðamönnun-
iiniim í fjelaginu finsl að þjer
hafið starfað nóg um æfina og
sjeuð vel að því komin að . . . .“
ár, og eiginlega ætti jeg að
skreppa heim og sjá hvernig
Iienni líður. Iiún skrifar mjer
og segisl vera trúlofuð pilti, sem
sje í siglingum í annari heims-
álfu eins og jeg, en meira vill
hún ekki segja mjer. Mjer þætti
gaman að sjá piltinn, ef hægt
er að koma þvi við“.
„Auðvitað. Er dótið yðar hjer
um borð. Anderson?"
„.Tá, það er fram i“.
„Þjer skuluð flytja það í far-
þegaklefa miðskipa. Það stend-
ur til að þjer komið heim eins
og höfðingi, Andersen. Hjerna
er brjef til vðar frá útgérðinni,
og þar sjáið þjer skýringuna.
Þjer eruð leystur frá störfum
með þessari ferð og frá, en
haldið fullu kaupi áfram. Hvern
ig lýst yður á það?“
Það kom einhver annarlegur
svipur á Anderson: „Á jeg að
fara á eftirlaun. Hvaða liltekt-
ir eru það nú? Og hvað á jeg'
þá að hafa fyrir stafni. Er það
„Og svo ætla þeir að senda
mig í kirkjugarðinn?“
„Nei, nei. En meðal annara
orða: livað eruð þjer eiginlega
gamall, Anderson?"
„Gamall? .... Ja, jeg veil það
eiginlega ekki, en jeg hefi það
skrifað einhyersstaðar hjá
mjer“,
„Jæja, það gerir ekkerl til.
En hjerna eru skilríkin fyrir eft-
irlaununum yðar, hvað sem
aldrinum liður. Og nú skuluð
þjer flvtja dótið vðar sem fyrst.
Gamli sjómaðurinn gráhærði
sleig skref áfram. „Mjer þætti
eiginiega fróðlegt að vita, hvað
þið hafið út á mig að selja, úr
því að þið rekið mig ur skip-
rúmi“, sagði liann gramur. „Lít-
ið þjer á lmefana á mjer, skip-
stjóri og hlustið þjer á!“
Hann barði sig hylmingshögg
á hringuna svo að undir lók eins
og í lómri tunnu.
„Skrifið þjer nú þessum háu
herrum í landi, að jeg ætli mjer
ekki að láta kjöldraga mig!“
„Yerið þjer rólegur, Ander-
son. Þeir sýna yður mikinn heið-
ur með þessu. Reynið þjer að
skilja það!“
Skárri var það nú heiðurinn!
John Anderson gat ekki skilið
það þó að hann væri allur af
vilja gerður, en á fimtíu ára sjó-
mensku hafði hann lærl aga.
„Jæja, jæja þá. Þakka yður
fyrir, skipstjóri", tautaði hann
og vagaði út á þilfarið.
Hann gekk fram á og settist
á lúkuna. Hann kunni ekki við
sig miðskips þvi að hann haf'ði
aldrei átl þar lieima. Þarna
fram á átli hann hægara með
að liugsa, fanst honum og nú
þurfti hann að hugsa margt.
Gufuspilið hringsnerist og há-
setarnir voru að vinna og hlupu
fram og aftur. En sjálfur sat
hann þarna og fjekk ekki að
gera nokkurt handtak. Og svo
var landfestum slitið og vjelin
fór að starfa og hryggjan fjar-
lægðisl. Hann Jolm Anderson
var farþegi — í fyrsta sinn á
æfi sinni! Hann spýtti úl fvrir
horðstokkinn. Svei!
„Gamall!“ lautaði hann í
vonsku og starði á knýttan
hnefann á sjer. Hann hjelt enn
á hrjefinu frá útgerðinni í hend
inni, án þess að hafa opnað það.
Það var ekki nokkur leið að
hann gæti botnað í því hvorl
sem var. Hann vissi ekki nema
það eitt, að hann var orðinn of
gamall og átti að fara i land!
Hvað átti liann að gera í land?
„Gamall?" tautaði hann aftur,
tróð ólesnu hrjéfinu ofan í vasa
sinn og tók upp brjefið frá
henni Önnu sinni í staðinn. Það
kom fremur lil mála að lesa það.
Anna var trúlofuð myndarleg-
um pilti, sagði hún pilti sem
sigldi um öll höf.
Já, hún Anna! Hann hafði
gert það sem hann gat fyrir
liana eftir hestu vitund. Hún
hafði íengið að ganga á skóla,
á fínan skóla, sem hann borg-
aði með bátsmannskaupinu
sinu. Sjálfur krafðist hann einsk-
is. Hann hafði aðeins hugsað
um heill Önnu í siðastliðin tutt-
ugu ár.
Ljólar og svartar djunkurnar
kínversku liðu hjá eins og við-
hjóðslegar leðurhlökur og stækj
una frá hreysum Kínverjanna
lagði út á sjóinn. Loks hurfu
síðustu Ijósin við sjóndeildar-
hringinn og enn sat John And-
erson á lestarlúkunni og hlakk-
aði lil að komast út á rúmsjó.
Hann kunni aldrei við sig á
landi eða nærri landi.
Veðrið var gotl þangað til á
fjórða degi. Þá fór að hvessa og
sjórinn að ókyrrast. Og svo dró
saman ský og hyrgði fyrir sól.
John Anderson sem hjelt sig á
framþilfarinu á daginn stákk
pípunni sinni ofan í treyjuvas-
ann. Hann vissi hvað í vændum
var og þegar hásetarnir fóru að