Fálkinn - 19.02.1938, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
JONATHAN GRAY:
HVER
ÞEIRRA
var y
LEYNILÖGREGLUSÁGA.
armbandi frú Eenton var stoli'ð. Það var
alllangt á milli svefnherbergjanna tveggja,
og það varð ekki sjeð, að þjófurinn hefði
komið inn í nokkurt hinna herbergjanna.
Það var eins líklegt að hjer væri um tvo
þjófa að ræða.
Nú kom Fay inn, full af meðaumkvun
ineð sjálfri sjer og öðrum.
Nú tekur í hnúkana, sagði hún. All-
ir vilja komast á hurt og pabhi vill ekki
halda i neinn. Frú Fenton er bókstaflega
hamslaus al' liarmi út af armbandsmissis-
unl. Lögreglumennirnir ganga um gólf og
naga á sjer neglurnar og þjónarnir eru súr-
ir. Þetta er það versta sem jeg he.fi upp-
lifað á æfi minni.
Þessu trúi jeg vel, sagði Val, En
mjer kemur ráð í hug. Við skulum verða
hjerna lengur og horða miðdegisverð, ef
ske kynni að lögreglan þyrfti á okkur að
halda. Og svo komið þið Nora með okkur
Gus og við leikum eina umferð af golf.
Það hressir okkur. Og þegar þetta er húið
þá fer hver heim til sin og við Iátum þig
í friði.
í friði! sagði Fay. — Með pabha að-
framkominn af örvæntingu og frú Fenton
sikveinandi út af þessu armbandi! En gott
og vel. Við skulum spila umferð af golf.
.Teg veit ekki livort Nora kann golf,
en við skulum spyrja.
Hinir karlmennirnir voru í billiardstof-
unni og kúlurnar gengu. Val fór inn í borð-
stofuna og þar sal Diana yfir morgunverð-
inum. Það var eins og húri hefði grátið.
Halló, Diana. Hvað er að?
— Ekki neitt.
Þjer eruð þó varla að gráta út af arm-
bandinu hennar móður yðar?
Nei, jeg liefi ekki grátið út af neinu.
Það var ágætt. Þjer dönsuðuð oftar
við Jim en sumir ljetu sjer vel líka. Móðir
yðar hefir víst látið yður heyra það?
Hann hrosti og hún leit til hans barns-
augunum sínum.
Nú skuluð þjer fara í kápuna og við
skulum koma út að g'anga.
Nei, mig langar ekkert út, sagði hún
raunalega.
Hann ætlaði að fara að senda til Noru
til að spyrja hvort hún kæmi bráðum, þeg-
ar hún kom sjálf niður stigann. Hún var í
fallegri prjónlestreyju, sem fór henni ljóm-
andi vel, og með laglegan litinn hatt niður
á annan vangann.
Tilhúin að koma út? spurði hann.
Það er ágætt.
- Góðan daginn Val. Hvernig líður yður
í dag?
Alveg prýðilega.
Það, datt mjer ekki í hug. Eftir svona
atburð hlýtur yður og kunningjum yðar
að finnast grunur hvila á ykkur. Jeg geri
ráð fyrir að hjer sjeu ákveðnir heimilissið-
ir við svona tækifæri, en enginn hefir orð-
ið til þess að segja mjer frá þeim. Svo að
jeg lá í rúminu eins lengi og jeg gat, al'
hræðslu við að gera einhverja skissu.
UGLAN?‘
Þjer hafið ekki farið neins á mis við
það. En nú verðið þjer fyrst og fremst að
fara til frú Fenton og spyrja hvort liún am-
isl nokkuð við þvi, að Diana komi út að
ganga með okkur.
Annað hvort verðið þjer að ganga með
Díönu eða þá með mjer. Það lýsir of mik-
iili eigingirni að lieimta ökkur háðar.
Þau hjeldu af stað. En þau höfðu ekki
gengið lengi þegar Val sneri sjer að Díönu
og spurði: — Hvar var það sem þjer átt-
uð að Iiilla hann?
Jeg veit ekki .... jeg meina, jeg heli
ekki lofað neinu! Jeg sagðist ekki geta það.
Hefir hann sagt yður nokkuð
Góða mín, þegar þjer eruð hjerna og
Jim er svona skamt undan var þá nokk-
ur þörf á að hann færi að segja mjer, að
hann ætti að hitta yður ef það væri mögu-
legt.
Hann sagðist ætla að vera á veginum
hak við kirkjuua, sagði hún og roðnaði.
Það er einmitt leiðin sem við förum.
()g þá mætum við lionum.
Og þau mættu honum.
Nora og jeg verðum komin hingað
aftur eftir klukkutíma, sagði Val. Reynið
að vera laus við hann innan þess tima.
- Þetta var fallega gert af yður, sagði
Nora er þau gengu áfram. — Þykir yður
gaman að svona erindagerðum fyrir aðra?
Aðeins fyrir suma aðra. En nú höfum
við klukkutima fyrir okkur sjálf. Hvað eig-
um við að gera við hann?
— Segið mjer nú fyrst og fremst hvorl
það hefir sjest nokkur glæta i þessu dul-
arfulla rúbínamáli.
— Ekki vottur. Ashdown fulltrúi frá
Scotland Yard er kominn hingað. Hann á
að rannsaka, hvort „Uglan“ hefir verið á
ferli í nótt.
Mjer þykir vænt um, að engir ykkar
eru við þetta riðnir, sagði hún.
Líst yður þá vel á okkur?
Nei, ekki svo að skilja. En fólk hefir
viljað halda því fram að þessi „Ugla“ sje
ekki öðrum líkur, að hann fremji glæpi
aðcins sjer til gamans. Mjer finst að minsta
kosti skítmannlegt að ræna gistivini sína.
— Góða Nora, jeg vissi ekki að þjer vor-
uð svona viðkvæm. Vilji maður stela af
einhverjum þá reynir maður auðvilað fyrst
og fremst að láta liann hjóða sjer heim.
Þjer liafið auðvitað heyrt um armbandið
hennar frú Fenton. Jeg geri ráð fyrir að
þjer munduð leyfa „Uglunni“ að stela því,
úr þvi að það var ekki frú Fenton sem
gaf honum matinn.
Jeg er hrædd um, að mjer falli missir
hennar ekki eins þungt og mjer bæri að
gera.
Það var rjelt. Gevmið tárin yðar öðru
betra tækifæri.
En það er nú samt leiðinlegt fyrir
liana þetta, að armbandið var ekki vátrygt.
Nei, góða mín, það er éinmitt það,
sem gerir málið svo hlægilegt.
Jeg skil yður ekki?
Lítið þjer nú á. Það hefir verið fram-
inn þjófnaður og lekist mæta vel.. Afar
dýrmætu djásni er stolið. Það væri glæp-
ur að láta svoleiðis tækifæri ganga úr greip
um sjer. Og svo fær hún hugmyndina um
miðja nólt, í myrkrinu. Hún fer á fætur og
felur armbandið sitt, sem kostar tvö hundr-
uð og fimtíu pund. Svo vekur hún mann-
inn sinn og segir honum að húið sje að
stela armhandinu. Og í morgun vissu allir
í húsinu það.
Hvaða liagnað gæti hún haft af því?
Jeg sat við liliðina á lienni við mið-
dagshorðið1. Armhandið hennar hefir kanske
verið fimtiui shillinga virði. Það var nauða
ómerkileg eftirlíking.
En hún liefir ekki gert neina skaða-
bótakröfu. Og maður rænir sig ekki sjálfan
ekki einu sinni fiihtíu shillingum.
Hann brosti. Skarpskygn eruð þjer,
það sje jeg, en þjer hafið liklega aldrei
notað skarpskygni yðar til fjeglæfra. En
setjið nú svo, að rikur gistivinur sje rænd-
ur dýrgripum sem kosta þúsundir punda,
og þjófur steli um leið verðmæti frá fátæk-
um gesli hans. Húshóndinn fær sin þúsund
endurgoldinn en gesturinn ekki neitt. Og
hvað gerir húshóndinn þá?
Jeg skil, sagði Nora liægl. — Húsbónd-
inn segir: „Veljið yður nýtl armband og
látið senda mjer reikninginn“.
Já, það segir liver kurteis gestgjafi.
Og gesturinn sem slolið var frá, þakkar
fyrir. Það kostar að riiinsta kosti ekki
neitt að reyna þetta.
En lialdið þjer að Fenlon ofursti sje
með í ráðum um þetta. Svona gera ekki
fyrirliðar og heiðursmenn.
Mjer er næst að lialda að ofurstann
gruni ekki neitt. Hann er svo heimskur
að það er ekki hægt að nola hann í svona
ráðabrugg. Þjer megið ekki dæma herinn
eftir honum.
Skömmu síðar sneru þau við til að hitta
Díönu. Æ, Nora, sagði hann þegar þau
komu að húsinu aftur. Jeg gleymdi að skila
því. Við eigum að fara í eina umferð af golf
áður en við förum heim.
Hvernig vitið þjer að jeg' spila golf?
Jeg vona að þjer gerið það, en annars
kemur það ekki að sök. Það er bara til
þess að við eigum hægara með að kveðja.
Svolítið kann jeg'.
.Teg vissi þetta. Við eigum mörg sam-
eiginleg áhugamál. Og nú, úr því að við
erum orðin kunnug, verðum við að hitt-
ast oftar
En það varð ekkert úr golfleiknum.
Hann fór að hvessa, og eftir horðhaldið
hjeldu gestirnir lieim lil sín, í meira og
minna góðu skapi.
VII. „Þjer þarfnist þess fremur en jeg“.
Laugardaginn næsta stóðu kunningjarnir
fjórir í anddyri golfskálans og biðu þess
að braut losnaði. Val Derring og Gus Hal-
lam áttu að leika á móti Humphrey Proe-
tor og Asdown fulltrúa.
Það mun ekki vera neitt nýll að frjetta
af rúbínunum hans sir Jeremiah? spurði
Gus.
Nei, svaraði Asdown stutt.
Hefir styrktarsjóður lögreglunnar
handa föðurlausum börrium fengið tillagið
sitt af demöntum Rossenbaums? spurði Val.
— .Tá.
Annaðhvort hlýtur „Uglan“ að vera
einkennilegur æringi eða þá að hann hefir
viðkvæma samvisku, sagði Humpli.
Skvkli sjóðurinn fá nokkurn ágóðalilut af
rúhinum sir Jeremiah Wheeler?
Heyrið ]>ið, pillar, sagði Ashdown. —
/