Fálkinn - 19.02.1938, Blaðsíða 7

FÁL.KINN
7
reyra bátana og ýmislegt laus-
legt á þilfarinu þá kinkaði hann
bara kolii. Hann þurfti ekki á
neinum veðurfregnum í útvarp-
inu að halda til þess að vita
hvað vindurinn ætlaðist fyrir.
Nú dimdi yfir í austri en John
Anderson var altaf að líta í vest-
ur og suður Þaðan mundi
veðrið koma, það vissi hann.
Það brá einkennilegum bjarma
á sjöinn svo að skein á livíta
öldufaldana. Svo kom rigning-
arúði og næst sá Anderson kol-
svart skýjaþvkni korna upp í
suðvestri .... taifun-fárviðrið
var að dembast vfir þá.
Þegar rokið Iægði aftur var
„Astrea“ nærri full.af sjó. Holt
skipstjóri stóð á stjórnpallinum
og starði fram undan sjer,
hörkulegur á brúnina og gram-
ur. Þetta var fyrsta ferðin hans
sem skipstjóri ekki var gæf-
an hliðholl. Fjórir menn höfðu
farist af þilfarinu og einn i
vjelarúminu. Stormurinn hafði
slitið loftnetið og sjórinn slökt
undir kötlunum.
Þegar liann leit fram á þil-
farið sá hann að John sat þar
með hamar og hamp og var að
þjetta skipsbátinn. Þessi bátur
og einn björgunarbátur var alt
sepi stormurinn liafði látið þeim
eftir til að bjargast á.
„Hver hefir sagt yður að gera
þetta?“ kallaði skipstjórinn.
„Enginn“, svaraði Anderson
„en það er skemtilegra að hafa
eitthvað til að dútla við“.
Holt skipstjóri beit á jaxlinn.
Innri rödd hvíslaði að honum,
að hann mundi eklci koma lífs
úr þessari raun. Hann langaði
heldur ekkert til þess. Þetta var
fyrsta ferðin sem hann bar á-
byrgð á skipi og innan skams
mundi það liggja á bafsbotni.
Ógæfan var fylgisöm honum og
honum mundi aldrei verða trú-
að fyrir skipi framar. Útgerðar-
sljórar eru eins hjátrúarfullir
og sjómennirnir sjálfir. Hann
skipaði fyrir um, hvernig skips-
höfnin skyldi. skifta sjer í bát-
ana. Átta í skipsbátinn og af-
gangurinn i björgunarbátinn.
Fyrsti stýrimaður kom með
leiðarbókina og fjárhirsluna.
Yfirmenn og undirgefnir hnöpp-
uðust saman og björgunarbát-
urinn dinglaði í daviðunum.
„Hleypið niður!“
Báturinn snerti sjóinn og
hafði ekki rekist í skipshliðina.
Holt skipstjóri gekk áleiðis til
skipsbátsins.
„Alt til“‘, sagði I. stýrimaður,
„komið þjer með um borð, skip-
stjóri“.
Skipstjórinn veifaði hendinni.
„Hleypið þjer niður!“ sagði
hann, „jeg á plögg inni hjá
mjer, sem jeg verð að ná í“.
„En
„Hleypið niður, sagði jeg'!“
I. stýrimaður hleypti brúnum.
Jæja, skipstjóranum var þá
svona þungt niðri fyrir. Já, hann
var ungur, og áfallið mikið, en
Skipshöfnin fór að malda i
móinn. I. stýrimaður sneri sjer
að Jolm Anderson, sem stóð
uppi á þilfarinu.
„Komið þjer i bátinn, Ander-
son!“
Gamli sæbjörninn liorfði eft-
ir skipstjóranum. „Jeg ætla að
l'ara að sækja hann“, sagði
bann lágt.
I. stýrimaður kinkaði kolli.
Anderson var ekki báður skip-
unum hans framar. Hann gat
gert það. Stýrimaðurinn gaf
merki og' skipsbáturinn var sett-
ur niður og færði sig frá skip-
in.
Anderson gamli stóð á þilfar-
inu, sem liallaði nú orðið mikið
aflur. Hann beið þangað til
bann sá að báturinn var orðinn
laus við skipið. Þá brölti hann
aftur að klefa skipstjórans.
Hurðin var opin. Hann fór inn.
Þar stóð Holt skipstjóri grafkyr
og starði framundan sjer. Æsku
svipurinn var horfinn af andlit-
inu. Kinnarnarsognar og augna-
ráðið starandi og brennandi.
,Báturinn er kominn á fIot“,
sagði John Anderson rólega.
„Það er kannske best að skip-
stjórinn komi um borð“.
Holt skipstjóri sneri sjer við.
„Farið þjer út!“ breytti bann
úr sjer. „Jeg skal sjá um mig!“
„Fyrirgefið þjer“, bjelt John
Anderson áfram eins og ekkert
hefði í skorist, „jeg ætlaði bara
að segja, að það er engin smán
að biða ósigur fyrir .... hon-
um“. Hann benti út á hafið.
„Ut með yður!“ öskraði Holt.
En John Anderson fór hvergi.
Hann starði á stóru myndina,
sem hjekk á þilinu yfir skrif-
borði skipstjórans. Hann pauf-
aðist áfram á milli húsgagnanna
sem öll voru oltin um og benti
á myndina.
„Ilvar hefir skipstjórinn feng-
íð þessa mynd?“
Röddin var hör'ð. Þetta var í
fyrsta skifti sem Anderson
gleymdi að tala virðulega við
yfirboðara sinn.
„Ilvað kemur yður það við?
Kömist þjer út, maður!“
„Þessi stúlka .... hversvegna
er myndin af henni lijerna?“
Holt skipstjóri varð forviða
og svaraði, án þess að geta gerl
sjer grein fyrir hversvegna hann
svaraði.
„Við ætluðum að gifta okkur
]>egar jeg kæmi heim úr fyrstu
ferðinni sem jeg stjórnaði sjálf-
ur skipi í. Svo að nú ....
„Nú, jæja .... og' hvað svo?
Þetta er hún Anna dóttir mín.
Er það rjett?
„Drottinn minn ....“ Holt
skipstjóri starði á bátsmanninn
fvrverandi.
Það kom kaldhæðnisbros fram
í andlitinu á John Anderson.
„Jæja, ætlið þjer nú að koma.
Skipið getur sokkið þegar minst
varir.
En Holt bristi höfuðið þrár og
óhifanlegur.
„Heilsið henni frá mjer og
segið, að þetta hafi ekki verið
mjer að kenna .... að ekki fór
eins og við höfðum ætlað. En
jeg vil ekki stíga á land eftir
þetta .... ekki hitta hana“.
„Nú komið þjer skipstjóri . .“
„Farið þjer út og látið mig í
friði. Jeg hefi sagt síðasta orðið“.
Röddin var liás og lýsti mild-
um kvölum. Jolin Anderson gaf
bonum hornauga. Og svo rendi
hann augunum til fallegu hlæj-
andi stúlkunnar á þilinu. Ójú,
vist hló hún! En bráðum mundi
hún liætta að hlæja fyrir fult
og all. Jolm Anderson þekti
hana, telpuna. Þegar slikt hend-
ir í æsku þá kemur það harðar
niður en á þeim, sem eru orðnir
gamlir og þvældir. í kyrðinni
heyrði hann sjóinn orga og duna
í fjarlægð. Og gegnum öskur
hafsins heyrði hann ógreinilega
köll mannanna í bátunum. Jæja,
svo að nú ætlaði pilturinn að
losa sig við alt, undir eins við
fyrstu mótbáruna! Það kom
gremjusvipur á andlit Ander-
sons.
„Gott og vel, skipstjóri. Jeg
skal gera eins og jeg best get“.
Hann steig tvö skref áfrani.
Og gildur hnefi hans þaut eins
og' elding' skáhald upp á við.
Hann miðaði nákvæmlega og
þegar hnefinn hafði hitt Holt
skipstjóra undir kjálkabarðið
stundi gamli maðurinn af á-
reynslunni. Augnaráð Holts varð
f}rrst annarlegt, svo brosti hann
hlýlega eins og hann hefði heyrt
fallegt lag — og svo datt bann
eins og slvtti í fangið á gamla
Jolm Anderson.
„Gamall!“ tautaði Anderson
um leið og liann lagði Holt var-
lega á gólfið meðan hann stryki
sig um hendina, því að liann
verkjaði sáran. „Gamall hjeldu
þeir, þorskarnir í Iandi!“ Hann
spýtti á hendina og' njeri henni
upp að jakkanum. Svo beygði
hann sig, tók undir liandlegg-
ina á Holt og dró hann upp
stigann og út á þilfarið, að borð
stokknum, sem sjórinn hafði
brotið.
„ Hjerna er hann“, kallaði
hann til piltanna í bátnum.
„Hann rann á gólfinu og sló
höfðinu við þröskuldinn. Komi'ð
þið að, miðskipa, jeg ætla að
láta hann siga til vkkar í vað
( (
í guðs bænum flýtið þjer yð-
ur, Anderson, skipið er að
sökkva“, kallaði stýrimaðurinn.
John Anderson var ekki seinn
í vöfunum. Hann tók kaðal og
brá hönum utan um meðvit-
undarlausan skipstjórann, ýlti
honum fyrir borð og Ijet liann
síga ofan í bátinn. Hann fann
þegar þyngslunum ljetti. Þegar
liann leit niður höfðu skipverj-
arnir skorið kaðalinn al’ skip-
stjóranum og lagt hann fyrir í
bátnum.
„Segið honum að gæta vel að
stúlkunni“, kallaði Anderson.
Vel! Segið honum það frá mjer,
þegar liann raknar við!“
„.Hlaupið þjer aftur á, þilfar-
ið er undir sjó þar, og við getum
róið bátnum þar að“, kallaði
stýrimaðurinn i ákafa. „Flýtið
þjer yður ....!“
Jolm Anderson rjetti úr sjer.
Hvíta hárið blakti i golunni og
andlitið var vott af særokinu.
„Of mikil hætta!“ kallaði
bann lil baka og hló. Svo sneri
liann frá og klöngraðist ofan í
klefa skipstjórans. Stormurinn
var enn allmikill, og sjórinn
blágrænn með hvítum faldi á
öldukömbunum. Anderson þótti
svo notalegt að niðurinn i vjel-
inni skyldi vera þagnaður. Og
það bakaði honum ekki neina
erfiðleika að þilfarið hallaðist;
hann var vanur því frá yngri ár-
um, er hann bafði farið heims-
endanna á milli á seglskipum.
Hann gægðist inn í skipstjóra-
klefann og kinkaði kolli til
myndarinnar á þilinu. Svo hjelt
hann áfram, fram á þilfarið,
þar sem honum fanst bann helst
eiga heima og þar sem liann
hafði dvalið lengstum æfinnar.
Stýrimaðurinn vissi ekki hvað
liann átti að gera og bölvaði al'
reiði. Ilvað var hann að slóra
þarna, karlfíflið? Vildi hann
ekki láta bjarga sjer, eða hafði
hann orðið vitstola af hræðslu?
Nú var engin leið til að bjarga
honum framar .... báturinn
varð að hörfa undan skipinu,
annars mundi það draga hann
með sjer ofan i djúpið þegar
það sykki.
Holt skipstjóri fjekk meðvit-
undina svo snemma að liann sá
þegar „Astrea“ sökk. Það voru
hræðileg augnablik er hann
borfði á hvíthærðan mann halda
sjer fastan í einn stigann.
„Hann er að veifa einbverju",
tautaði einn skipsmaðurinn.
John Anderson var að kveðja
fjelaga sína og lífið og notaði
eitthvað sem líktist vasaklút til
að veifa með.
En Holt skipstjóri var eini
maðurinn sem skildi, að þetta
var brjefið frá útgerðinni. Brjef-
ið sem mælti svo fyrir, að Jolm
Anderson skyldi fara i land.
Frú Clarence Weber heitir kona.
sem kosin hefir verið á þing í Vik-
tcriuríki í Ástralíu, og er hún eina
konan, sem situr á þvi þingi. Aðeins
einu sinni áður hefir kona setiS á
þingi í Victoriu-ríki, en sú kona-
tók við kjördæminu að manni sín-
um látnum, er var sir Alexander
Peacook, er var forsætisráðherra, en
sagði brátt af sjer þingmensku. Frú
Clarence Weber er utan flokka, en
hefir unnið sjer miklar vinsældir
með því að berjast fyrir ýmsum
mannúðarmátum.