Fálkinn - 26.03.1938, Síða 10

1U
F Á L K I N N
Nr. 483. Adamson er aldrei ráðalaus.
S k r í 11 u r.
— Afsakið að jeg {segi það, frú - -
en jeg held að kælirinn á vagnin-
um ',yðar leki.
Píanósnillingurinn (með kald-
hæðni): — Jeg er hræddur um að
hljóðfæraslátturinn minn trufli fólk-
ið, sem er að tala saman þarna i
hinum^endanum á salnum.
Húsmóðirin: — Æ, jeg hugsaði
ekkert út í það. Kanske þjer vilduð
gera svo vel að spila ofurlítið lægra.
-— Þarna geturðu hangið þangað
tii þú verður þægur, ódóið þitt!
Móðirin: — Heyrðu, er hann pabbi
þinn búinn að klæða sig?
Maja: — Nei, jeg hugsa ekki. Mjer
heyrðist hann vera að tala við
flibbahnappinn sinn alveg i þessu.
' -1 ..................... .
Jeg ’hcfi aldrei getað þolað, að
menn misbrúki spíritus — að hugsa
sjer til dæmis þá, sem nota hann í
hárið!
HORÐTENNIS: — Þetta er i
þriðja skiftið sem þjer sláið bolt-
unn app á skápinn, hr. Hansen.
Nú hefir Ólsen snúið bakiwi
við áfenginu.
— Jæja, það var gleðifrjett.
— Já. Ilann er orðinn ölkúskur.
—Þessi mgnd er víst ekki bönn-
uð fgrir börn?
Maja er í kirkju i fyrsta sifin og
verður mjög forviða þegar allur
söfnuðurinn fellur á knje og spyr
móður sína: •—■
— Hvað er fólkið að gera,
mamma?
— Þei, þei. Það er að lesa bæn-
irnar sínar.
— Bænirnar sínar. Dettur þvi í
hug að lesa bænirnar sínar í öllum
fötunum?
Faðirinn stóð frammi á háiri
klettabrún og starði ofan í sjóinn og
dáðist að náttúrufegurðinni, en hjelt
á brauðsneið í hendinni. Sonur lians
lítill kemur og tekur i hann og segir:
—- Hún mamma segir að það sje
hættulegt að standa þarna, svo að
annaðhvort verður þú að koma, eða
láta mig fá brauðsneiðina.
— Herra Jones, liann pabbi sendi
mig til yðar til þess að biðja yður
að Ijá sjer tappatogara.
— Guðvelkomið, drengur minn,
sagði Jones og tók frakkann sinn.
— Þú hleypur heim til þín og jeg
skal koma sjálfur með tappatogar-
ann.
Vinafólk málarans er í heimsókn
hjá honum á vinnustofunni og ung
stúlka spyr málarann hvort hann
hafi málað nokkuð nýlega.
— Já, svarar málarinn. Hjerna eru
nýjustu myndirnar mínar. Önnur er
af honum föður mínum og hitt er
landlagsmynd ofan úr Borgarfirði.
Stúlkan liorfir vandlega á mynd-
irnar um stund en snýr sjer svo að
málaranum og spyr: — Hvor mynd-
in er af föður yðar?
Helena litla var í boði og þegar
ísinn var boðinn í annað skifti þá
segir hún kurteislega: „Nei, þakka
yður fyrir“.
— Blessuð laðu þjer svolítið
meira, segir frúin.
— Hún mamma sagði mjer að
að segja „Nei, þakka yður fyrir“,
sagði Helena, — en ef hún hefði
vitað hvað lítið jeg fjekk áðan ]}á
hugsá jeg að hún hefði ekki sagt
mjer að segja það.
nú verður hann nógu
stór til að búa
til úr honum snjókarl.
FfRÐ'
NAND
p.i.a
Vetraræfintýr
eða
Við bgrjum smátt