Fálkinn - 28.05.1938, Blaðsíða 12

12
F A L K 1 N N
JONATHAN GRAY:
HVER
ÞEIRRA
VAR
,UGLAN‘?
LEYNILÖGREGLUSAGA.
andlitinu í áttina til svalanna. Hann svaf.
Líklega mun hann hafa þótst öruggur um
að enginn mundi láta sjer delta í lmg að
krækja í dýrgripi húshónda síns hjer í
þessu friðsama landi, og enginn mundi
heldur geta komist að skápdyrunum án
þess að vekja hann. Maðurinn var í Ijós-
leitum einkennisbúningi, byssa var við hlið
lians og við heltið hjekk stór hnífur án
sliðra.
Maðurinn á svölunum liafði fyr um
kveldið, 'meðan maharadjainn og Nora
voru inni hjá Gwen, dregið upp lokurnar i
svalahurðunum, og hann liafði gert mót af
lyklinum að gullkassa maliaradjains. Nú
ýtti hann hurðinni varlega upp. Maðurinn
sem svaf bærði ekki á sjer.
Hann liafði ekki opnað glerhurðina
meira en svo, að hann gat aðeins skotið
sjer inn um gættina. En það var nóg. Það
lagði súg inn um gættina beint á andlitið á
varðmanninum sem svaf. Hann spratt upp
og greip til vopna sina. En áður en hann
gat gefið frá sjer hljóð eða húist til varnar
hafði gesturinn greitt honum rolcna högg i
höfuðið, með einhverju sem var líkast
sokk. Enda var það sokkur með þungu
blýlóði i. Varðmaðurinn hneig niður og lá
endilangur á grúfu á gólfinu.
Tilræðismaðurinn beið um stund og hlust-
aði. Alt virtisl vera kyrt. Hann flutti stólinn
sem varðmaðurinn hafði setið í og opnaði
skápdyrnar með þjófalykli. Þar stóð gull-
kassinn og það reyndist ekki nema augna-
hliks verk að opna hann með lyklinum,
sem hann hafði smíðað sjer um kvöldið.
Svo fór hann að gramsa i kassanum og
hafði hanska á liöndunum; liann valdi ekk-
ert úr en tók bara eins mikið og hann hjelt
að hann gæti komist með. Hann fylti
frakkavasa sína og meðal þess sem ofan í
þá fór var perlufestin sem maharadjinn
hafði reynt á Noru, og Brúðarstjarnan. Svo
Iæsti hann kassanum, setli hann inn i
skápinn og setti stólinn fyrir framan skáp-
dyrnar. Og varðmanninn meðvitundarlausa
setti hann á stólinn. Alt var með sömu um-
merkjum og þegar hann kom inn.
Nora sá þegar hann kom út, jafn hljóð-
!ega og hann liafði farið inn. Ilann stóð
um stund á svölunum áður en hann lokaði
glerhurðinni á eftir sjer. Svo klifraði liann
yfir á svalirnar, sem voru fyrir framan
herhergisglugga Gwen. Hann staðnæmdist
aftur, en svo fór hann, Noru til mikillar
undrunar inn i hei’bergið til Gwen.
Nora fjekk hjarlslátl. Hvernig gat staðið
á því að hann fór inn til Gwen? Ilafði hug-
mynd hennar verið röng? Var eitthvað
annað dularfultmál á döfinni, sem hún
hafði, ekki ráðið?
Meðan hún stóð þarna og gat sig ekki
hreyft heyrðust hróp og bjölluhringingar
eins og þruma í næturkyrðinni. Allslaðar
var kveikt á ljósuin. Alt gistihúsið vaknaði
af svefni.
Án þess að hugsa nokkuð um hættuna,
heldur aðeins gagntekin af ákvörðuninni
um, að hún skyldi fá fulla vissu, fór Nora
að klifra á milli svalanna, þangað til hún
var komin að glugga maharadjains. Hún
var aðeins í náttfötunum en hún hugsaði
ekkert um það. Hún fór sömu leiðina og
ræninginn, frá svölum maharadjains og lil
Gwen. Og i næsta augnabliki stóð hún inni
í herberginu hjá Gwen.
XXIV. Humph Proctor kemur.
Þegar Hump Proctor hafði jafnað sig
eftir að Gwen hafði skilið við hann, skild-
ist honum að hann hefði ekki farið sem
viturlegast að ráði sínu. Hann sá það und-
ir eins, að hún liafði snúið illilega á hann.
Og enginn maður þolir að Iáta konu snúa á
sig; og ekki var gremja lians minni fyrir
það, að hún hafði fengið meira hjá honum
en nokkur kona getur krafist af nokkrum
man ni.
En ef ekki hefði verið um aiinað en særða
sómatilfinningu að ræða þá mundi það sár
hafa gróið fljótt. En það var annað verra
sem amaði að honum, og liann mátti engan
tima missa.
Humpli hafði alls ekki gert úlfalda úr
mýflugu er hann sagði henni að hann væri
á barmi gjaldþrots og þess sem verra var.
Hann hafði yfirdregið viðskiftareikning
sinn miklu meira en hann liafði lej'fi til,
þegar hann hafði gefið henni þessi fimm
þúsund pund í kvikmyndafjelagið. Og til
þess að koma sjer á rjeltan kjöl aftur liafði
hann liætt sjer út í mjög tvísýnt fjárbrask.
Og það hafði mistekist, og nú var hann á
heljarþröminni. Einasta bjargarvon hans
var sú, að hann fengi þessi fimm þúsund
aftur.
Hann sá nú um seinan, að með því að
reka vinnukonuna á dyr hafði liann lokað
þeirri einu leið, sem hugsanleg var til þess
að ná tali af Gwen aflur. Og liann trúði
því ekki enn, að hún mundi neita honum
um þessi fimm þúsund pund er hún sæi í
hve háskalegum kröggum liann var. Hann
vissi ekki heimilisfang vinnukonunnar.
Hann hafði verið svo reiður þegar hann
rak hana burt, að hann liafði alls ekki hugs-
að um þessa hlið málsins.
Það eina hugsanlega sem hann gat gerl
núna var að fara beina leið til kvikmynda-
stjórans, Schekburg. Hann hlyti að vita
hvar Gwen hjeldi sig. Og líklega mundi
hann endurgreiða peningana þegar hann
vissi livernig ástatt væri. Annars var það
óðs manns æði að leggja svo mikla peninga
í fyrirtæki án þess að gera formlegan samn-
ing um þá.
Það eru fáir menn, sem jafn erfitt er að
ná tali af og kvikmyndastjórar. Schekhurg
var að leggja síðustu hönd á undirbúning
nýrrar kvikmyndar og Humph varð að
að húka í biðstofunni hjá honum þangað
til hann hafði afgreilt heila herskara af
ljósmyndurum, leikstjórum, leikurum og
hvað þeir nú allir heita, sem starfa að
svona iðnaði. En loksins fjekk Schekburg
tómstund ög Humph var hleypt inn.
Schekhurg var gildvaxinn og gyðinglegur
útlits með talsverðu ameríkumannasniði.
Hann sat í skrifstofustólnum og japlaði á
vindli, sem enginn var eldur í.
Jeg kem hingað út af Gwen Ilarrier,
sagði Humph og revndi að tala i kau])-
sýslutón.
Gotl og vel
Þjer ætlið að taka kvikmynd, sem heit-
ir .Slungin ást“, með henni í aðalhlulverk-
inu ?
Jeg hefi ekki lofað henni peinu aðal-
hlutverki. Hvað svo?
Hún og jeg ætluðum að leggja tíu þús-
und pund i kvikmyndina gegn þvi að hún
fengi aðalhlutverkið. Hún hefir innhorgað
fimm þúsund pund. En nú sje jeg ffam á,
að jeg get ekki mist þessa peninga og óska
jiví að fá þessi fimm þúsund pund aftur.
Viljið þjer endurtaka jiað sem þjer
sögðuð. Jeg skildi ekki.
Jeg ságði að liún hefði innborgað
finnn þúsund pund og að jeg óskaði að fá
jiessa peninga endurgreidda.
Schekburg lók vindilinn úr úr munnin-
um og skirpti tóbaksblaði út úr sjer.
Hún hefir ekki borgað mjer neitt, sagði
hann stuttur í spuna.
Hún hefir borgað fimni þúsund pund,
sem hún fjekk hjá mjer, sagði Hump aftur.
Ef þjer hafið fengið henni fimm jiús-
und pund jiá — þjer um jiað. Hún hefir að
minsta kosti ekki horgað mjer eitt einasta
cent.
Humpli starði á liann skelfdur og for-
viða. Gal jietta verið satt? Var Gwen trú-
andi til svo svívirðilegra fjársvika?
— Jeg skil ekki, hrópaði liann. Gwen
sagði að ef við borguðum tíu þúsund pund
i starfsfje jiá gæti hún íengið aðalhlutverk-
ið, og við mundum fá góðan hagnað af pen-
ingunum. En jeg hefi komist i fjárþröng
og get ekki án jiessara peninga verið. Og
auk þess þá er slitnað upp úr öllu á milii
okkar.
Þjer megið hrósa happi. Heyrið þjer
til, ungi maður! Gwen er snoppufríð, Jiað
skal jeg viðurkenna. En hún hefir ekki
leikgáfu fremur en köttur. Jeg hefi látið
hana fá nokkur smálilutverk og hún hefir
altaf verið að nauða á mjer um að fá aðal-
hlutverk. Loksins varð jeg leiður á þessu
og sagði henni, að ef hún gæti fengið ein-
hvern til að leggja tíu þúsund pund í mynd,
Jiá skyldi jeg ef lil vill láta hana fá aðal-
hlútverk. En síðan hefi jeg ekki sjeð hana.
Og enn síður hefi jeg sjeð þessi tíu jiúsund
pund yðar. Verið þjer sælir.
Hann fór að fitla við eitthvað sem lá á
skrifborðinu. En Humph fór ekki. Hann
reyndi að stilla sig en þetta gekk alveg
fram af lionum. Hefir hún ekki horgað
yður neitt? sagði hann og tók öndina á
lofti.
Ekki baun! Jeg er hræddur um að
jijer jiekkið ekki Gwen eins vel og þjer
haldið að þjer þekkið hana, ungi maður.
Hún er skrambi reikul í ráði. Og ef þjer
hafið trúað henni fyrir fimm þúsund pund-
um jiá get jeg ekki annað en vorkent yður.
Þjer verðið að reyna að komast að, hver
hefir orðið eftirmaður yðar. En nú skal
jeg segja yður: jeg hefi mikið að gera.
Eflirmaður? í fyrsta skifti á æfinni skaul
j)essari hugsun að Humpli. Hann hafði að
vísu gert sjer í hugarlund, að hún mundi
bráðlega finna sjer nýjan kunningja. En að
hún hefði verið honum svo ólrú að hún
hefði haklið fram hjá honum, það ....