Fálkinn - 16.07.1938, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
WYNDHAM MARTYN:
1
MANNDRAPSEYJAN
an sig og með svei’ðið og byssuna í hönd-
unum. Andlit hans ljómaði af fögnuði.
Um nóttina lá hann vakandi stundurium
saman, töfraður af angan rósanna — það
var eins og runnur greri í miðju herherg-
inu — og af tunglskinsljómanum, sem fylti
lierhergið. Þau áttu engin orð; þeim fansl
])au ekki eiga við heldur, mundu aðeins
trufla liina liátíðlegu stemningu. Þegar þau
að lokum sofnuðu var morguninn i nánd.
AÐ var fuglakvakið og sólstafirnir, sem
vöktu Lili. Hún liafði varla opnað aug-
un fyr en hún heyrði dálítinn hávaða, sem
vakti beig hjá henni. Það var eins og or-
ustugnýr úr fjarska, sem færðist nær.
Jost þaut upp úr rúminu, fór i einkenn-
ishúning sinn, spenti á sig sverðið og þaut
út að glugganum. Herdeildin lians, sem
svift hafði verið vopnum var öll mætt
þarna. Þeir, undirmenn lians, gengu þarna
fylktu liði, með fánanan frá Torgau í broddi
fylkingar og börðu humbur sínar.
Þeir sneru við, mynduðu ferhyrning
fyrir framan gluggann og nániu staðar.
Bumburnar þögnuðu; menn hans störðu
á liann í þögulli auðmýkt, skeggjaðir full-
orðnir menn með ótal ör í frarnan og grann-
leitir, óreyndir ungir menn. Jost mátti sig
ekki liræra, hann horfði á þá í leiðslu án
þess að geta sagt eitt einasta orð.
Þeir hrópuðu sem einn maður nafn lier-
deildarinnar og mintust þeirra hardaga,
er þeir höfðu tekið þátt í við lilið lians, og
góðra og erfiðra tíma, er þeir höfð deilt
kjörum við hann.
Bumbuslátturinn hófst á ný og þeir gengu
taktföstum gangi niður götuna-
Lili gekk ekki út að glugganum til Jost.
Hún sat. kyr á rúmbríkinni eins og hún
væri ekki fullkomlega vöknuð. Og rödd
hans utan úr herberginu hljómaði nokkuð
annarlega.
„Þeir voru að kveðja mig!“ sagði hann,
og orðin voru full af fögnuði.
Hún hreyfði sig ekki, hún vildi ekki
trufla hann hið minsta á þessu hátíðlega
augnahliki.
„Nei, það getur ekki verið“ heyrði hún
hann segja. „Nei, það getur ekki verið
;satt“. Henni fanst sem hann væri að tala
við sig.
„Jú. Þeir voru að kveðja þig“, sagði hún
allliátt og þekti naumast sína eigin rödd.
„Það getur ekki verið satt“.
„Þakka þjer fyrir alt“, heyrði hún hann
hrópa. „Þakka þjer fyrir alt!“
Þegar humbuslátturinn var að hverfa út
í fjarskann Iieyrði hún háan hvell.
Henni varð svo hverft við að hún fjell á
gólfið. Með nokkrum erfiðismunum reis
hún á fætur og gekk lil hans.
Hann sat í háum, þröngum stól út við
gluggann og hallaði sjer aftur á hak í
lionum. Rjúkandi skammbyssa lá á hjarta-
stað.
Hún starði á andlit hans. Það var fallegl
og friður yfir því. Hún l'leygði sjer i hyl-
djupri örvæntingu niður við fætur hans.
Henni var varnað grálsins.
ENDIR.
I. kapítuli.
Siðari árin var það hatrið, sem Iiafði
lialdið lífinu í kerlingunni. í æsku, meðan
hún var fræg fyrir fegurðina, hafði það
verið ástin. Á miðju æfiskeiði, sem var í
þann mund er samkvæmislif Ameríku-
manna var að taka á sig fast snið, hafði
metnaðargirndin knúð hana áfram.
Nú var hún áttatíu og fjögra ára og það
var hatrið, sem gat komið grimdarlegum
augunum til að Ijóma og visnum kinnim-
um til að roðna.
Hún sat við gluggann i liúsi sínu — því
eina sem hún átti i veröldinni, hún, sem
hafði átt svo mörg og skrautleg' heimili um
æfina — og starði út á aðalstrætið í þorp-
inu eins og ránfugl, sem situr yfir hráð.
Frú Hydon Cleeve, sem hafði verið leið-
togi í samkvæmislífinu, sat nú um að ferða-
maður ætti leið þarna um og leigði her-
hergi hjá henni, þarna í gamla hvita húsinu
á Maine-ströndinni.
Ekki svo að skilja, að ferðamennirnir
vissu, að peningarnir þeirra lentu lijú frú
Hydon Cleeve. Þeir hjeldu að Tilly Maims
ætti húsið, og að frúin leigði íbúð þar.
Tilly hafði árum saman verið vinnukona
hjá frú Cleeve. Meinleg örlög höfðu gefið
Tilly mjúka rödd og' liæg'láta framkomu.
Hefði liún ekki verið gædd þessu, mundi
hún liafa losnað undan harðstjórn frú
Cleeve fyrir heilum mannsaldri. Frú Cleeve
hafði ekki felt sig nema við fátt fólk, en
þurfti á mörgu fólki að halda. Henni þótti
gaman að minnast hinna vílsömu tilrauna
Tilly í þá átt að hx-jóta af sjer okið og leita
skjóls i hjónabandinu. Eins og fi'ú Cleeve
hefði nokkurntíma liðið stúlku með þægi-
legri rödd og framkomu að giftast ein-
hverjum brytanum og byrja matsölu fyrir
sjálfa sig!
Ekki svo að skilja, að það hefði eingöngu
verið hi-ytar, sem gáfu Tilly auga; einu
sinni hafði ungur maður í einni kjöthúð-
inni í Newport komist að þeirri niðurStöðu,
að Tilly Mains var alveg eftir liaxxs höfði.
En frú Cleeve hafði liótað að steinliætta að
versla þar ef lxann hætti ekki að draga sig
eftir stúlkunni. Svo fór um þá lausnarvon
Tilly.
Nú var stúlkan orðin sjötug og mýktin i
röddinni var liorfin en framkoma heixnar
jafn hævex'sk og áður. Hún þorði ekki að
liugsa eins og frjáls manneskja nema þegar
hún sat ein í kvistherberginu sinu. Frú
Cleeve nxundi liafa rekið upp lilátur, ef
hún hefði heyrt að Tilly hataði hana.
Frú Hydon Cleeve harði í gólfið með
íbenviðarprikinu sínu.
Tilly kom inn visin og' Iotin.
„Það stendur maður og' ung stúlka fyrir
utan pósthúsið. Hver veit nenxa þau vanti
herhei'gi. Flýttu þjer!‘“ Það voru engin elli-
mörk á skipunartóninum í röddinni og það
flökraði ekki að Tilly að neita að gegna
Tilly hitti ókunnuga fólkið fyrir utan.
Hún var svo reynd að hún sá undir eins,
að þau voru að svipast eftir liúsnæði.
Maðurinn var hár vexti en lotinn. Hann
hafði svarta snúru í nefgleraugunum og var
i gráum fötum. Það var eitthvað afsakandi
í framkomu lians, eins og hann hefði ver-
ið undir húsaga alla æfi sína. Unga stúllc-
an ,var alt öðruvísi — lítil, dökkhæi’ð og
fjörleg. Tilly fa'nst hún aldrei lxafa sjeð
stúlku lienni líka. Útlend stúlka lxugsaði
hún með sjer, þrátt fyrir ensku x’öddina.
„Pabbi, líttu á þetta fallega gamla hús“,
sagði stúlkan. „Þaðan er einmitt útsýnið,
sem við viljum hafa“.
Ókunni maðurinn lmeigði sig hæversk-
lega fyrir Tilly.
„Þetta hús mun ekki vera til leigu
núna?“ spui’ði liann
„Nei, ekki alt“, svaraði Tillv, „en jeg
leigi stundum aðra liæðina."
Eflir tíu nxínútur voru samnipgarnir
gerðir. Mr. og' miss Ahtee höfðu leigt hæð-
ina til eins mánaðar. Þau höfðu ekki
þráttað um verðið, er þau heyrðu að það
væi'i ekki nema einn leigjandi þarna, hæg-
lát gönxul kona ,auk þeirra.
„Við liöfum hljótt um okkur,“ sagði mr.
Ahtee, „jeg hugsa að við gerum henni ekki
ónæði.“
„Hún sjer víst fyrir þvi sjálf,“ svaraði
Tilly. Henni var órólt. Hún hafði fengið
hæsta vei’ð; en Uklega mundi frú Cleeve
skamma liana fyrir að hún skyldi ekki
setja meira upp. „Er hún eittlivað vandset-
in, þessi kona “ spurði Englendingurinn.
„Mjer sýndist þjer vera svo kvíðin þegar
þjer mintust á hana.“
„Vandsetin?" át Tilly eftir. „Það er frú
Hydon Cleeve.“
„Jeg er jafnnær þó jeg heyri nafnið.
IJún er víst nafnkunn lijer um slóðir?“
„Hjer um slóðir!“ Tilly var grallara-
laus yfir slíkri fávisku. „Húix var um eitt
skeið ein af þeinx helstu í samkvæmis-
lífinu hæði í New York og Newport. En
hún misti alt sitt í kreppunni 1907.“
„Jeg er enginn samkvæmismaður",
svaraði mr. Atliee, „og nxjer er alveg sama
um það. En jeg skal gjarnan trúa þéssu“.
„Mjer þætli gaman að þjer kyntust frú
Hyden Cleeve“, sagði Tilly, er hún hafði
sýnt þeim herbergin.
Það var miss Athee sem svaraði.
„En hvað það væri gaman — ef frú
Cleeve getur lagt á sig txð tala við ókunn-
ugt fólk“.
„Hún er aldrei þreytt“, svaraði Tilly.
Stundunx datt henni í lxug, hvort lxús-
móðir liennar væi’i ekki blóðsuga, seixx
sygi i sig kraft og þrek úr öðrunx. Tillv
sjálf var til dæmis oft þreytt og sjerstak-
lega þegar hún hafði vei’ið lengi ixærri
frxi Hydon Cleeve.
Frú Hvdon Cleeve liorfði ánægjulega í
spegilinn. Ungleg ertu, tautaði hún við
sjálfa sig', alls ekki meira en sjötUg' i
sjón. Ifún hafði fjörgast er hún sá að
horfur voru á að kynnast ókunnUgum. Frú
Cleeve hafði sjei’stakt lag á að spyrja
fólk i þaula. Engin efni voru of persónu-
leg og engin leyndarnxál lieilög i hennar
augum. Hún var ágeng og spurul eins