Fálkinn - 20.08.1938, Side 12

12
F Á L K I N N
WYNDHAM MARTYN: 6
Manndrápseyjan.
Og frú Barkett brann í skinninu eftir
hefnd. Hún var ein í tölu þess ógæfusama
fólks, sem aklrei kemur gott s\>ar í hug fyr
en það er orðið of seint. En það var þó alt-
af huggun, að frú Hydon Cleeve liafði eng-
in völd i samkvæmislífinu framar. Állir
vissu, að ríkur ættingi hennar, Cnrtis Weld,
liafði gefið henni hús, og að Cleeve varð
að vinna til þess að ljúka námi sínu við
Yale-háskólann og að Phyllis var skrifstofu-
slúlka. Og samt var þessi gamla fuglahræða
derrin. Frú Barkett vissi ekki Iiversvegna
maðurinn hennar liafði endilega viljað
(lvelja heilan mánuð þarna á eynni. Hvers-
vegna liafði hann ekki sagt henni, að mr.
Athee ætti fallega dóttur? Hann vonaði
vist, að Tom gæti náð í liana. Augun urðu
mýkri er henni varð litið á son sinn. Hún
viðurkendi, að sumum gæti fundist Cleeve
Cannell laglegri — ef menn þá feldu sig við
jtann svip. Cleeve var í rauninni of lagleg-
ur til að vera karlmaður. Hvaða kona gat
Itúist við að fá að hafa hann í friði fyrir
sig?
Móður Toms gramdist að sjá, að sonur
hennar var greinilega hugfangnastur af
Phyllis, sem á hinn bóginn virtist hafa svo
slæman smekk, að hún kaus helst Barton
Dayne.
Frú Barkett beindi nú athygli sinni að
matnum,sem var prýðilegur. Hún var svo
heppin að hún gat jetið livað sem hún vildi
án þess að verða of feit. Hún brosti þegar
hún sá, að frú Jaster varð að afþakka hvern
rjettinn eftir annan. Undarlegt var það,
fanst henni, að hún skyldi sitja við sama
borðið og Jasterbjónin. Og ennþá undar-
legra var það, að viðbjóðurinn hún gamla
frú Hydon Cleeve skyldi vera þarna líka,
og það meira að segja í heiðurssætinu. Frú
Barkett vonaði, að man.ninum hennar tæk-
ist að fá mr. Athee til að leggja fje í
„Western Oil Fields“. Annars yrði framtíð-
in kvíðvænleg. Svo hugleiddi frú Barkett,
bvort liún væri ellilegri en maðurinn henn-
ar. í rauninni var hún fimm árum yngri,
hun var aðeins nýsloppin úr skólanum
þegar hún giftist. Hjónabandið hafði ekki
verið farsælt. George hafði ekki farið duit
með, að bann var kraminn þegar Cick
Cannell tók frá honum stúlkuna sem hann
elskaði. Ilve frú Barkett hataði innilega
kerlingarnornina og alt hennar afsprengi!
Hún hafði verið óttaleg manneskja, þó
ekki hefði veríð satt nema brot af jjví, sem
um hana var sagt. Hún hafði lent í ótal
æfintýrum með hertogum og furstum. El-
isabeth hafði spent bogann hart. Og nú sat
bún þarna og breiddi úr sjer og rjeð öllu
eins og hún var vön og enginn þorði að
anda á hana.
Frú Barkett vaknaði af þönkum sínum
um órjettlæti heimsins við að Phyllis á-
varpaði húsbóndann:
„Vilduð þjer ekki gera svo vel“, sagði
unga slúlkan, „að segja okkur svolítið af
Skalla lcapteini og Drauga-Fratton frá
Manndrápsey ?“
„Jeg vil belst ekki segja ykkur neitt í
bili“, svaraði Athee/ „vegna þjónanna,“
bætti hann við með lágri rödd.
„Mjög skynsamlegt,“ tók frú Hydon
Cleeve fram í. „Persónulega er jeg ekki
hrædd við neitt, fyrir mínum sjónum eru
jæir dauðu dauðir. Ef jeg fengi tækifæri
til að segja sumum þeirra, sem komist
hafa undan mjer með því að deyja, hvað
mjer finst um þá, skyldi jeg ekki hafa neitt
á móti því heldur.“
„Nei, því skal jeg gjarnan trúa,“ sagði
Georg Barkett.
Frú Cleeve, sem liafði orðið fyrir þeim
vonbrigðum af miðdegisverðinum, að Hugb
Elmore var ekki viðstaddur — hann var
lasiml og varð að liýrast á herbergi sínu
hrestist dálítið við, athugasemd Barketts.
Það var fifldirfska af honum að ýta svona
undir hana. Augnaráð hennar var svo hvast
og nístandi, að það var eins og sumir yrðu
að gjalli fyrir því.
í rauninni hataði frú Cleeve Barkett.
Þegar ólánið sótti Richard Cannell, hefði
Barkett getað bjargað hinum gamla vini
sínum, en hann hafði kosið fremur að
minnast þess, að Cannell tók Betty Tiler
frá honum. Upp frá því hafði frú Cleeve
haft sína meiningu um hann, og ekki farið
dult með. Og hún hafði ekki kallað hann
afsíðis og hvislað meiningu sinni að honum.
Hún liafði kosið að svala sjer á fórnardýri
sínu í samkvæmi, þar sem honum var ó-
mögulegt að komast undan. Hún hafði
sannarlega verið í essinu sínu kvöldið það.
„Hvað voruð þjer að segja?“ spurði hún
smeðjulega.
„Að jeg öfundaði stundum þá sem dauðir
eru,“ svaraði hann. Það voru ekki margir
sem grunaði, að Barkett hefði síðustu dag-
ana oft hugsað um síðasta örþrifaráð þeirra
sem í ógæfuna rata. Ef honum tækist ekki
að selja liúsráðandanum eitthvað af ö’ílú-
hlutabrjefunum sínum, þá gæti farið svo,
að æfilokin yrðu þau sömu hjá honum og
hjá Cannell, sem hann fyrirleit svo mjög.
„Þjer eigið máske ekki langt eftir ólifað,“
sagði frú Cleeve með uppgerðar liluttekn-
ingu. „Þjer hafið verið að grafa yðar eigin
gröf síðan þjer voruð svo lítill að þjer
stóðuð ekki út úr hnefa. En jeg mun sakna
yðar, George. Þjer hafið veitt mjer margar
ánægjustundir. Mjer þætti gaman að vita,
hvað blöðin skrifa um yður þegar þjer er-
uð dottinn upp fyrir.“
„Jeg er nú ekki dauðnr ennþá,“ sagði
Barkett þyrkingslega. Honum varð órótt
innanbrjósts undan gömlu augunum, sem
ellinni hafði ekki tekist að glepja. Hann
hjelt áfram að borða og var í djúpum hug-
leiðingum. Jaster mundi reyna að spilla
fyrir honum. Það var meira en óheppilegt,
að hann skyldi vera þarna í gestahópnum.
Athee mundi sennilega spyrja um álit lians
á olíu-hlutabrjefunum. Og ef liann gerði
það þá væri öll von úti. Hann gæti reynt
að fá Jaster til að leggja sjer liðsyrði, en
það yrði víst þýðingarlaust. Hann liataði
liann svo mjög, að ekki yrði tjónkandi við
liann. Það var merkilegt að verstu fjand-
menn hans skyldu vera staddir þarna kring-
um hann. „Jeg er nú ekki dauður ennþá,“
sagði hann aftur, „og að því er mjer skilst
kemur Jaster miklu oftar til læknis en
jeg.“
„Jeg borga lækninum fyrir að varðveita
í mjer heilsuna," sagði Jaster.
„Svo að það er þá nauðsynlegt?“
Ungi Dayne, sem sat við liliðina á Pliyllis,
sagði lágt: „Jeg er ekki næmur fyrir sál-
rænum áhrifum, en mjer finst andinn hjer
inni vera kominn í svoddan ósamræmi.
Jeg hjelt það væri gamlir kunningjar, sem
hjer væri saman komnir, en svo situr fólk-
ið og liorfir heiftaraugum hvað á annað,
eins og það væri verstu hatursmenn.“ Hann
leit frá Barkelt til Jasters. Konnrnar þeirra
gutu líka hornaugum hvor til annarar og
synirnir líka. „Hún langammá yðar er sú
eina sem skemtir sjer. Hún er mörgum ár-
um yngri í útliti núna, en hún var fvrir
klukkutíma."
„Herrar mínir,“ sagði mr. Athee veimil-
títulega, „hversvegna á maður að tala um
dauða og sjúkdóma yfir fyrstu máltíðinni,
sem við snæðum saman?“
„Viljið þjer lieldur gevma það þangað til
seinna?“ greip frú Cleeve fram í. „Hvers-
vegna?“
„Við mr. Athee erum ekki blóðþvrst,"
sagði Phyllis, „við viljum lielst bafa frið
og ró.“
„Er það þessvegna sem hann byggir hús
hjer á Manndrápsey?“ spurði George Bar-
kett. „En er annars ekki kominn timi til
,að fá að heyra eilthvað um sjóræningj-
ana?“ Hann sneri sjer að Jaster og brosti
bæðilega. „Jeg sá, að „Wall Street Budgel“
kallaði þig sjóræningja í fvrri viku, Jaster.
Það var ekki beinlínis kurteisi.“
„Það var hrós,“ sagði Jaster og brosti.
„Jeg liafði einmitt þá komið Semmon og
þorpurum lians á knje. Jeg he'fi haft auga
á Ludwig Semmon í mörg ár. Það fer altaf
svo á endanum, að jeg fæ því framgengt
sem jeg vil.“
Frú Jaster leit ibyggin á frú Barkett.
Ungi Barkett gladdist við tilhugsunina um,
að hann væri sterkari en nngi Jaster, og
einsetti sjer að nota sjer það í nánustu
framtíð.
Cleeve Cannel var hár piltur, ljóshærð-
ur. Langamma hans hafði ekki ennþá sett
hann inn í framtíðaráætlanir sínar; en
bann grnnaði — og sú tilliugsun gerði lion-
um órótt -- að hún óskaði þess, að Phyllis
giftist Hugh Elmore. Cleeve hafði verið það
þvert um geð, að hafa Hugh með sjer:
Hugh var laglegur en landeyða, og dáði
Cleeve Cannell meira en nokkurn annan
mann í veröldinni. í augnablikinu lá liann
fyrir í herbergi sínu með hausinn sárverkj-
andi af limburmönnum.
Cleeve var því vanur, að ungar stúlkur
horfðu á liann og reyndu að lála hann taka
eftir sjer. Honum gramdist dálítið, að það
virtist svo sem Erissu Athee findist hinir
ungu piltarnir eins laglegir. Hún var með
alveg nýjum svip, fanst Cleeve. Hún virtist
vera hygnari en ungum stúlkum er holt og
undir stórum og Ijómandi augunum var
liláturinn í felum.
VI. kapítuli.
Þegar staðið var upp frá borðum bauð
Cleeve langömmu sinni arminn og þau
leiddusl inn í stóra salinn. Hún settist þar
í stól, sem var likur hásæti og benti liús-
bóndanum með stafnum sínum að setjast
á annan, sem stóð við hliðina.