Fálkinn - 20.08.1938, Side 13

FÁLKINN
13
m t 2 3 m L) m 5 m o | 7 m
8 m\ M\9 10 1 \M m ít
12 13 m 14 ik 1.. 16
t 7 18 m m 19 1»
20 2 1 m 2 2 23 24 m 25 2 6
27 28 m 29 30
$> m 31 m m
32 m m m m m. 83
m $ 34 35 36 I37 m.
38 39 | | m 40 li! 42
43 m 45 0 46
3$ 47 48 m m. 49 5d Ml
51 m. 5 2 53 18! 54
m m 55 m m
m 56 m m w 57 i m
Krossgáta Nr. 283. 45 æstur. 48 óhreyfanlegt. 50 tölustaf-
ur. 52 ávöxtur. 53 skrif.
Skýring, lárjett.
1 skán. 0 buna. 9 herforingja. 12
hirtir. 14 lærir. 15 fjölda. 17 skap.
19 úrgangur. 20 aur. 22 hægari. 25
stíf. 27 listiðnaður. 29 í slæmu skapi.
31 líkamshluti. 32 vitfirring. 33 rösk.
34 sorglegt. 38 líkamshlutana. 40
fjalls. 43 óáran. 44 litur. 40 kven-
mannsnafn (])f.). 47 vökvi. 49 ilma.
51 skemmast. 52 niðji. 54 haf. 55 á
hurð. 56 óveður. 57 fuglinh.
Skýring, lóðrjett.
2 hlutar. 3 gamall. 4 fálát. 5 stafur.
(i drutnbur. 7 viðræður. 8 hljóð. 10
jurt. 11 matur. 13 tómar. l(i blaulir.
18 á vjelum. 19 hjá konungum. 21
mikils virði. 23 óþektar. 24 vogin. 26
veiðarfæris. 28 vofur. 30 heigull.
34 úrgangurinn. 35 afkvæmi. 36
stríða. 37 stirt. 38 ala. 39 ýlfrar.
41 í Norður-Ameríku. 42 einstakra.
Lausn á Krossgátu Nr. 282.
Lárjett. Ráðning.
1 Helgakver. 8 S. Ó. S.. 11 ami. 12
svei. 13 niátu. 14 Fine. 16 urð. 17
atóm. 18 rasa. 20 titra. 23 skríður.
24 þú. 25 ræsir. 28 ern. 29 þjóð-
bandalag. 31 val. 32 rugga. 33 ær.
34 heillar. 36 lassó. 37 Rama. 40
íaug. 42 aka. 44 rand. 4(5 inni. 47
Riga. 49 U. S. A. 50 sag. 51 ennisólin.
Lóðrjett. Ráðning.
1 haf. 2 emir. 3 lína. 4 A. S. 5 kvu
6 vertíðarlok. 7 eiðið. 8 sáta. 9 ótó.
10 sumrungar. 13 marr. 15 essið. 19
Akranes. 21 tuldrar. 22 úrþvættis. 24
Paag. 26. æjar. 27 sól. 28 elg. 30 aur-
ar. 34 hagi. 35 ísarn. 36 lung. 38
maul. 39 ansi. 41 ana. 43 agi. 45
I'an. 48 A. S.
r
l:í
TRÚMÁLIN Á
NEW YORK-SÝNINGUNNI.
Myndin sýnir teikningu af „must-
eri trúmálanna“, sem reist verður
á heimssýningunni i New York. Það
á að sýna áhrif trúbragðanna á
þjóðf jelagslí f Bandaríkjanna.
Walesbúar hafa mestu skömm á
lijónaskilnuðum. Undanfarið hafa
prestarnir þar lesið upp af prjedik-
unarstólnum bannfæringarbrjef á alí
skilið fólk, og var brjef þetta undir-
ritað af öllum fimm biskupunum
í W'ales. Einnig hefir þeim sem
skilja, verið neitað um að ganga til
altaris.
Síðasti kvenfanginn á Djöflaey,
hinni alræmdu frönsku sakamanna-
nýlendu er dáinn fyrir skömmu.
FARIDA EGYPTADROTNING
er nú komin ó steypirinn og allir
sannír Egyptar óska. þess af heil-
um hug að afkvæmið verði svein-
barn. Ef svo verður er þegar á-
kveðið að hann heiti Fuad, i höf-
uðið á afa sínum.
Hún hjet Maria Bartet. Hún var send
til eyjarinnar fyrir 50 árum vegna
þess að hún hafði orðið sek um
rán og þjófnað. ()g eftir að hún
hafði tekið út refsingu giftist lnin
einum fanganum. En bæði hann og
og tvö börn þeirra dóu úr malariu.
Núgildandi frönsk hegningárlög
banna að senda konur til Djöflaeyj-
ar. Svo að eftir að María gamla er
skilin við þurfa fangarnir þar ekki
að bera kvíðboga fyrir þvi að kon-
ur valdi þeim truflunum.
„Nú er nóg komið af þessum ágiskunum
um sjóræningjann Fratton," sagði hún.
„Segið okkur nú það sem þjer vitið um
hann. En þjer megið ekki halda, að mjer
detti í lnig að trúa nokkru orði af því.“
„Jeg segi yður í hreinskilni, að jeg vona,
að þjer gerið það ekki,“ sagði mr. Alhee
og leit svo til frú Barkett, sem sat á hina
hlið honum. „Sjálfur er jeg i einskonar
fjötrum sögunnar og Erissa segir, að jeg
megi ekki hræða aðra með henni.
„Þjer hræðið ekki mig,“ dæsti frú Cleeve.
„Byrjið þjer bara!“
„Mr. Alhee átti aðeins við, að það eru
ýmsir aðrir viðstaddir hjerna,“ sagði Bar-
kett, „ank yðar.“
Frú Cleeve lyfti stangargleraugunum og
starði drembilega á liitt kvenfólkið. „Sjá-
um til, já það er það,“ sagði hún, „jeg var
alveg húin að gleyma því. Neikvæðar mann
eskjur hafa aldrei nein áhrif á mrg. En ef
konan yðar er hrædd við blóð og morð og
öll hryðjuverkin í kynjasögum mr. Athee,
þá skuluð þjer láta hana fara að liátta. Hún
hefir gott af að hvíla sig.“ Frú Hvdon
Cleeve hvesti augun svo á frú Barkett, að
hún varð hálf ringluð. „Hún er skelfing
þrevtuleg. Sumt fólk þolir ekki að kornast
i spenning.“
„Það hlýtur að vera aldurinn sem hefir
gert hana svo nreyra fyrir hjartanu,“ sagði
frú Jaster við manninn sinn. Við miðdegis-
horðið hafði frú Cleeve komið með ráð-
leggingar til að megra sig, sem enn hljóm-
uðu í eyrunum á frú Jaster.
„En ekki meyra á heilanum,“ svaraði frú
Cleeve. Hún hafði ekki gleymt að faðir frú
Jaster, Gaffney gamli dómari, hafði lifað
síðustu ár æfi sinnar á geðveikrahæli.
„Til þess þarf maður þó að hafa ein-
hvern heilann til að meyrna,“ var svarað
all livast.
Cleeve hnyklaði brúnirnar. Honum var
meinilla við svona sennur. Það var ekki
hægt að neita því, að hin virðulega ætt-
móðir hans hakaði sjer oft rjettmæta gagn-
rýni.
„Jeg hefi ákaflega gaman af að heyra
eittlivað um þennan Fratton,“ sagði hann.
„Jeg hafði ekki hugmynd um, að eyjan
var heitin eftir sjóræningja.“
„Það eru ekki margir sem gera það,“
svaraði húshóndinn. „Annars var Fratton
ekki venjulegur sjóræningi, eins og „svarl-
skeggur", Teach, Antis eða Gow. Hann
rændi sjóræningja og var alveg einstakur
maður í liópi sjóræningja, þessvegna hefi
jeg gaman að honum. Einhver ykkar hafa
eflaust lieyrt getið um Jolm Avery?“ Hann
leit kringum sig og virtist verða fvrir von-
brigðum. „Nú, ekki það? Hann var kunn-
ur maður á sinni tíð. Defoe notaði hann
sem fyrirmynd í bókinni „Lif, æfintýri og
atburðir Singletons kapteins sem sjóræn-
ingja.“
„Jú, nú man jeg eftir Avery,“ sagði
Dayne. „Var það ekki hann, sem rjeðst á
stórmógúlinn á leiðinni til Mekka?“
Atliee virtist þykja vænt um, að miusta
kosti einn maður skjddi þekkja söguna,
sem hann ætlaði að segja.
„Jú,“ sagði liann, „og svo einkennilega
vill til, að jjjer nefnið einmitt þann atbUrð,
sem gerði Jolin Fratton, lærðan mann frá
Oxford, Exeter College, að válegasta sjó-
ræningjanum í veröldinni, á mestu sjóræn-
ingjaöldinni, i lok seytjándu aldar.“
„Það er merkilegt að jeg skuli ekki hafa
heyrt Fratton getið,“ sagði Davne, „því að
jeg las á sínum tima margar sjóræningja-
hækur, sjerstaklega Morgan og Ividd.“
„Fratton kapteinn, sjóræninginn minn,
var ekki maður sem þeir óttuðust, sem
vanir eru að óttast sjóræningja. Jeffy Fratt-
on rændi sem sje aðeins aðra sjóræningja.
Hann var fvrsti þjófsnauturinn á hafinu.“
Mr. Athee dró ekki dul á, að liann var
upp með sjer af söguhetju sinni. „Þeir sem
lentu i klónum á honum sögðu aldrei frá
óförum sínum. Þeir sóru aðeins hefndir.
Einn þeirra, Gabbutt hjet liann, strengdi
þess heit i votta viðurvist, að hann skvldi
ekki bragða roiiim, fyr en Fratton dinglaði
i snöru í ránni hjá honum. Þeir voru allir
að eltasl við hann, Boberts, „Svartskeggur“
og sjerstaklega Teach.“ Mr. Athee hrisli
höfuðið. „Veslings Gabbutt, ef hann hefir
haldið heitið og aldrei bragðað romm
framar."
„Já, jiað var hart,“ tautaði Barkett.
„Hvernig fór fvrir honum?“
Athee benti lit um gluggann, sem engin
tjöld voru fyrir, á mörg kyprustrje, sem
svignuðu í storminum, og toguðu í ræturn-