Fálkinn - 20.08.1938, Síða 14

14
F Á L K I N N
landi eru margir skátar og góð-
ir skátar um leið.“
— ■— En livað er um sjálfan
manninn? spyr lesandinn. —
Baden-Powell íávarður treystist
ekki til þess sökum heilsu sinn-
ar að fara í land livað þá að
fara austur að Geysi. Aldni
maðurinn, sem sennilega hefir
gert heiminum meira gagn en
allir konungar og keisarar til
samans, treystist ekki tii að
taka þátt í neinum veislum eða
samsætum, liann vill eins og
margir gamlir menn vera „ná-
lægt rúminu sínu.“
Samt sem áður verður það
kanske minnisstæðast öllum
skátum lfjer á landi, þegar
heiuisskátahöfðinginn kom fram
á þilfarið þar sem þeir stóðu
og ávarpaði þá með fáum orð-
um. Hann gekk svo á burt frá
glugganum stutta stund og inn-
an skamms kom hann aftur
ásamt konu sinni, sem er nær
þremur áratugum yngri en lá-
varðurinn. Hann mælti aðeins
fá orð, en lady Baden-Powell
flutti íslensku skátunum lcveðju
orð þeirra hjónanna. I hennar
ummælum kom fram margt af
þvi, er ailir gestirnir vildu sagt
liafa. Bæðan sem hún flutti var
hjartanleg ræða. Dr. Helgi Tóm-
asson þýddi liana jafn óðum á
íslensku og skátarnir svöruðu
með innilegu húrrahrópi á eftir.
En rjett þegar þau eru áð
þagna lieyrðist rödd gamla
mannsins. Af andlitinu stóðu
sólstafir góðs og elskulegs afa,
sém veit, að hann er að kveðja
barnabörnin sin í síðasta sinn.
Barnabörn, sem hann liefir al-
drei sjeð áður. Og livað hann
er í miklum tengslum við stúlk-
urnar og piltana sem voru að
kveðja hanu sýna kveðjuorðin
lians best: Þið eruð ljómandi
falleg börn (hann sagði að visu
strákar, af því að Iiann byrjaði
hreyfingu sína þar). Það kom
bros á flest andlitin, þegar liann
sagði þessi orð — það varð
kátur kliður i fylkingunni. En
svo bætti hann við, í samræmi
við ekta enska gamansemitón-
inn: -— Sum ykkar! og þá
varð óþvingaður hlátur.
Mjer gafst færi til að láta
kynna mig Baden-Powell lá-
varði en vissi, að jeg mátti ekki
biðja hann um samtal. Þessi
fáu augnabiik, sem við skift-
umsl orðum á verða mjer ó-
gleymanleg. Jeg sagði aðeins
það, til að fitja upp á samtal-
inu, að honum hefði tekist
að gera menn betri en þeir
hefðu orðið annars.
— Jú, jeg er sannfærður um
það, að Drottinn hefir gefið
blessun mörgu sem jeg hugsaði
og flestu sem jeg framkvæmdi.
Jeg dey gæfusamur. En það
geta margir dáið enn gæfusam-
ari en jeg, ef þeir aðeins muna
það, að enginn maður verður
innilega farsæll af öðrum verk-
um sínum en þeim, sem eru
ætluð tii þess að gera öðrum
gott!-----
— — Þarna var höfundur
þeirrar heimshreyfingar, sem
þörfust hefir verið allra hreyf-
Sir Percij Everett, fulltrúi Baden-Powell heilsar íslenskum skátum. Lafði Baden-Powell ug Sir Pcrcg Everett.
Foringi bresku kvenskátanna heilsar isl. kvenskátunum. Pjetur Halldórs-
son borgarstjóri gengur upp Steinbrgggjuna með Jakobinu Magnúsdóttur
SKÁTAHEIMSÓKNIN.
Framh. af bls. 3.
meira. Geysir gaus bæði vel og
lengi. Sýning hans í þetta skifti
var óvenjulega löng, en þó býst
jeg við, að ferðafólkinu hafi
þótt liún of stutt. Því að lang-
l'erðamenn eru jafnan þakklát-
ari fyrir það sem vel er gert,
en hinir. Það er vanþaklclátt
verk að vera listamaður i sínu
föðurlandi ekki síður en það,
sem sagan segir með spámann-
inn.
Heather, dóttir Baden-Powell.
Það hafði verið ráðgert, að
hafa varðelda á Þingvöllum
um kvöldið, i bakaleiðinni. En
bæði vegna þess, að flutningur
fólksins í land gekk miklu
seinna en búist var við, og af
því að — eins og áður er sagt
— að skipið kom miklu seinna
en ákveðið hafði verið, og af
því að Geysir Ijet bíða eftir
sjer, var þessu ekki við komið.
Sumir af skátunum komu því
alls ekki til Þingvalla heldur
fóru þeir beina leið til Beykja-
víkur. En austurferðin tóksl að
óskum og þó að veðráttan hefði
getað verið ákjósanlegri þá er
það víst, að skátarnir voru
hrifnir yfir förinni.
Morguninn eftir var tíminn
notaður tii þess að skoða bæ-
inn og fara í búðir, eins og
gengur. Og íslenskir skátar hafa
áreiðanlega liaft nóg að gera
þann morguninn, að leiðbeina
gestunum, fjelögum sínum og
nota tímann vel til þess, að
endurminningarnar yrðu góðar.
Það tókst vel, ef dæma má af
ummælum nokkurra erlendra
skáta, er þeir voru að kveðja
landið.
Því að maður heyrir það að
vísu oft á ummælum fólks, sem
hingað kemur í sólarhrings
skemliferð, að því þyki dvölin
of stutt. Jeg hygg að aldrei hafi
komið hingað skip, þar sem
allir liafi verið jafn sammála
um, að dvölin hafi verið of
stutt, en þó látið jafn lítið á
því hera. Skátar eru yfirlætis-
lausir menn — ekki síst þegar
þeir eru euskir í tilbót.
En þegar islensku skátarnir
— kvenskátarnir og „blessaðir
strákarnir“ voru að koma um
borð til þess að kveðja gestina
sína og hópurinn safnaðist
smámsaman fyrir uppi á aðal-
þilfari, mátti sjá, að ýmsum
af farþegunum þótti það ein-
lcennilegt, hve marga „bræður
og systur í andanum“ þeir ættu
í höfn hins islenska höfuðstað-
Lafði Baden-Powell og Jokobina
Magnúsdóttir, foringi íslensku kven-
skátanna.
ar. Jeg heyrði, að tvær konur
voru að tala um þetta sín á
milli, en þegar sú sem furðaði
sig á þessu Ijet það í Ijós, þá
svaraði hin: „Sástu það ekki
þegar við komum í Iand. Jeg
liefi vitað það síðan, að á Is-