Fálkinn - 17.09.1938, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
farið — en hann? Hann gat ekki
búist við henni í dag, hún hafði
komið fyr en áætlað var — og
þó liafði liún — kanslce — kom-
ið of seint.
Það var gengið um hurðina
bak við liana — liún lirökk við.
Það var frú Gatherway.
„Er hann einn?“ spurði liún
—röddin skalf lítið eitt.
„Já, ungfrú. En hann er far-
inn upp á loft til að hafa fata-
skifti“.
Auðvitað, það gerði hann alt-
af þegar hann mataðist ekki
einn — „og maturinn sem við
höfum sett sainan á svo sem
smokingjakka skilið — finst
yður ekki?“ Ilún liló við.
Paul Bellamy staðnæmdist
sem snöggvast á borðstofuþrösk
uldinum: I sannleika liafði frú
Gatherway yfirgengið sjálfa sig!
Það var nærri því eins og hún
vissi hvað á spýtunni hjekk!
Blómunum á borðinu var ó-
venjulega smekklega niðurrað-
að, kertaljósin í stóru silfur-
stjökunum glömpuðu í slípuðu
reitunum á kristallinum — rauð
vínið bafði verið sett til yljun-
ar á arinhilluna, — engu var
gleymt — hún hafði auðsjáan-
lega vandað sig alveg óvenju-
lega — tilefnið var nú líka
þannig að það var ástæða til að
vanda sig. Hann gekk fram og
aftur fyrir framan arininn —
hann fann sig miklu fremur
leikara á þessu augnabliki en
jafnvel þegar hann stóð á leik-
sviðinu.
„Fyrsti þáttur í gamanleik",
hugsaði hann og kveikti sjer í
sígarettu. í sama bili beyrði
liann að bifreið slaðnæmdist
l'yrir utan húsið — það var
lnringt — hann heyrði liratt fóta-
tak frú Gatherway í anddyrinu
— samtal gestsins og ráðskon-
unnar í hálfum hljóðum — og
svo opnuðust dyrnar.
Frammi í eldhúsinu sagði frú
Gatherway frjettirnar með mikl
um ákafa og handapati.
„Svo fór jeg nú fram og opn-
aði fyrir .... nú, já .... döm-
unni. Er herra Bellamy heima?
spurði hún. Já, segi jeg og at-
hugaði hana i skyndi hátt og
lágt — hún er nú ekki eftir
mínrnn smekk, skal jeg segja
yður — ef húsbóndinn á von á
yður-------. Jú, það getið þjer
hitið í nefið á yður uppá að
bann gerir, skríkti hún. — Segið
þjer mjer, sagði hún svo — i
hverju er hann? Jeg góndi. Já,
jeg meina í hverskonar fötum
er hann — smoking? Húsbónd-
inn liefir altaf fataskifti áður en
hann borðar miðdegisverð,
svaraði jeg virðulega. Og þá
samkjal'taði hún sem snöggvast.
Hún fór úr kápunni — og þá
krossbrá mjer nú, ungfrú . . . .“
„I hverju var hún?“ tók
Nancy hljóðlega fram í.
„Það var nú ekki mikið . .
hókstaflega ekki neitt á bak-
inu en að öðru leyti eitthvað
rautt og gljáandi — og bjórinn
á henni var rauður eins og
tómat og svo var öll ásjónan
máluð og hárið eins og gulrót
á Iitinn“.
„Ósköp er að heyra þetta“,
stundi Nancy, „. . . . og livað
meira ....?“
„Hún var hjerumbil kortjer
að mjela sig í framan, og þegar
hún loksins var búin að því þá
spurði jeg hana að nafni....
og þá mældi liún mig bein-
línis — mældi mig! Hvað ætli
yður komi það við, svaraði liún
— en þá getið þjer nærri að
jeg opnaði bara stofudyrnar og
kallaði inn: Það er lijerna kven-
maður, sem vill tala við Iiús-
bóndann!“
„Gerðuð þjer það, Gather-
way ?“
„Já, víst gerði jeg það. Maður
kann nú tökin á svona — svona
drósum — og svo . . . .“
„Gatherway, jeg vona að þjer
liafið ekki staðið á hleri ?“ sagði
Nancy alvarleg.
„Vitanlega datt mjer það ekki
í hug — jeg heyrði bara að
hann sagði: Góðan daginn og
verið þjer velkomnar, og liún
bunaði út úr sjer, að einhver
liræðileg kerlingarskrukka hefði
opnað fyrir sjer. Og þá fór jeg.
Paul Bellamy hneigði sig
djúpt og rjetti gesti sínum hönd-
ina — einmitt svona hlaut hún
að líta út, datt honum í hug, til
þess að geta leikið sitt hlutverk
í þessum litla, vitleysislega gam-
anleik — rautt hár, rauður
munnur, rauður kjóll — rautt
rósaverk um hálsinn, bakið og
handleggirnir svo skjannalivítt,
að það nægði til að blinda hvern
dauðlegan mann nema liann
væri vanur að sjá undraáhrif
fai’ðans, eins og Paul Bellamy
var. Hann bauð henni sæti, glas
af víni og sígarettu:
„Þetta hjerna“, sagði hann,
„þetta eru talsvert óvenjulegir
samfundir“.
„Jeg er sannfærð um“, sagði
liún með tæpitungu, að þetta
verður yndislegt kvöld — ein-
mitt — stóri vinningurinn".
Hann ræskti sig og blessaði
í huganum frú Gatherway, sem
stakk hausnum inn i gættina í
sömu andránni:
„Ilvenær viljið þjer að mat-
urinn verði borinn fram?“
spurði ráðskonan — fremur
stutt í spuna.
„Eftir tíu mínútur, þakka
yður fyrir,“ svaraði hann.
„Alveg mátuleg bið til þess
að hann skemmist,“ tautaði
Gatherway, fyrir utan dyrnar.
Nancy var að fara í kápuna
úti í eldhúsinu — hún strauk
hárið frá andlitinu og lokaði
augunum eina sekúndu — hún
var þreytt....
„Nú ælla jeg að fara, Gat-
herway, og svo minnist þjer
ekki einu orði á að jeg hafi
komið hingað.... ætlið þjer
að lofa mjer því?“
„Auðvitað, fröken Nancy,
þegar þjer biðjið mig um það
— en sannast að segja finst
mjer það skrítið tiltæki.“
Nancy brosti bara, þessu ein-
kennilega brosi, sem var eins
og sólskin eftir vorskúr:
„Verið þjer sælar, Gatlierway
— ætlið þjer ekki að þakka
mjer fyrir lijálpina?“
Ármaðurinn á gistihúsinu
hringdi upp til Nancy Wise og
sagði að það væri gestur að
spyrja eftir henni. Paul Bella-
my beið niðri í anddyrinu.
Hann kom á móti benni — hár
og fríður, fríðari en á öllum
myndunum, sem til voru af
honum — fríðari en hún mundi
hann — fyrir átján mánuðum.
Þau stóðu augnablik og horfð-
ust á. — Hvað skyldi koma til
að liann kemur hingað? spurði
hún sjálfa sig milli vonar og
ótta.
„Þú komst ekki með „Am-
balaring“, sagði hann, „jeg var
niður við höfn til þess að taka
á móti þjer i morgun — og svo
fór jeg hingað, mjer datt í
liug, að þú yrðir hjerna eins
og síðast.“
„Þú varst þá viss um, að jeg
kæmi aftur?“
„Auðvitað“, svaraði liann ró-
lega. „Þú lofaðir því.“
„Jeg kom í gær, jeg kom
með flugvjel frá Marseille í
gærmorgun/.
„Hvervegna simaðirðu ekki?
Jeg hafði áætlað að þú kæmir
í dag, og hafði hlakkað svo til
að vera með þjer fyrsta daginn
sem þú yrðir heima“.
„Hafðirðu það ?“
„Komdu nú með mjer, við
skulum fara eitthvað og horða
miðdegisverð saman. Við get-
um ekki talað saman hjerna“,
bætti hann við.
Hún dró við sig svarið.
„Jeg elska þig,“ sagði hann
lágt, „jeg elska þig, Nancy —
og þú?“
Þau sátu hvort á móti öðru í
veitingasalnum. Nancy hallaði
sjer aftur á bak í stólnum.
„Jeg ætla að ákveða matinn,“
sagði hún hvatlega og rendi
augunum til hans — og án
þess að líta á matseðilinn, sem
þjónninn rjetti fram, nefndi
liún fjóra rjetti matar og ýmsar
víntegundir.
„Hvernig list þjer á það?“
spurði hún sakleysislega, „eða
viltu kanske heldur buff með
laulc og vanilíuís?"
„Hvernig í ósköpunum, Nan-
cy — hvernig Iiittirðu á þetta?“
„Hvað góði minn?“
„Sama miðdegisverðinn og
jeg borðaði í gær - jeg og svo
stúlka — nákvæmlega sama —
þú hlýtur að hafa vitað um það,
Nancy?“
Hún horfði hugsandi á hann.
„Jeg hafði hugboð um það,“
sagði hún og kinkaði kolli,
„það var nefnilega jeg, sem
bjó matinn þinn til í gær.“
„Varst það þú sem — er það
svo að skilja, Nancy, að þú haf-
ir verið heima lijá mjer í gær?“
„Já, það var jeg“, svaraði
hún.
„Og hversvegna ljestu mig
ekki verða varan við það?“
Svipurinn var svo raunalegur,
að það var því líkast að hann
gæti aldrei brosað framar.
„I fyrsta lagi var jeg í ferða-
fötunum og þau hæfa ekki þar
sem húsbóndinn er í smoking-
jakka — er það? Og í öðru lagi
— í öðru lagi þá fjekstu aðra
heimsókn. .. . “
Hann starði á hana.
„Sástu hana?“ spurði liann.
„Nei, jeg liefi það fyrir reglu,
að gægjast ekki gegnum skráar-
göt.“
„Veistu hver það var?“
„Nei, og jeg vil helst elcki
vita það.“
„En þú skalt vita það. Hún
hafði unnið mig!“
„Paul!“
„í jólaliappdrættinu, já. Einn
af kunningjum mínum, sem
hjeðan í frá skal verða erki-
fjandi minn hafði lofað mjer
— það er að segja miðdegis-
verði með mjer, sem aðalvinn-
ingi — án þess að spyrja mig
leyfis. Jeg fjekk ekki að vita
þetta fyr en í gær — og stúlkan,
sem jeg sá í gærkvöldi í fyrsta
og síðasta skifti á æfi minni
— já, það var ,hún sem vann
mig.“
„Nei,“ sagði Nancy og' saug
dreymandi út humarkló, „nei,
í rauninni er það nú jeg, sem
liefi unnið þig — stóra vinning-
inn.“
Neville Chamberlain forsætisráð-
herra hefir ekki átt sjö dagana sæta
síðustu mánuði. Hann tekur þátt i
tveim—þremur stórumræSum í þing-
inu á hverri viku, kennir fram i stað
utanríkisráðherrans í neðri mólstof-
unni, hefir mest að segja um undir-
búning fjárlagafrumvarpsins — og
þrátt fyrir þetta segir konan hans,
að jafngóður eiginmaður sje ekki til,
og að altaf hafi hann tíma til að
ganga út með henni i St. James Park
á morgnana og tali aldrei um stjórn-
mál meðan liann sje að borða. Cham-
berlain segir sjálfur, að það sje auð-
velt að afkasta miklu ef maður gangi
altaf morgungöngu með konunni sinni
og drekki ekki nema eitt glas af
whisky með morgunmatnum.
Koffein-efnið er mjög mismunandi
mikið í kaffibaununum. í sömu kaffi-
uppskeru kemur það fyrir, að 30
sinnum meira koffein er í sumum
baununum en öðrum.
í Bandaríkjunum eiga heima tí.3
miljón útlendingar, í Argentínu 2.8
miljónir og í Frakklandi 2.7 miljónir.
Hvergi er liltölulega jafn mikið af
útlendingum og í Sviss. Þar er tiundi
tiver íbúi útlendur ríkisborgari.