Fálkinn - 26.11.1938, Blaðsíða 12

12
F A L K 1 N N
WYNDHAM MARTYN: 20
Manndrápseyjan.
báðir fyrst í stað en skaut svo upp aftur.
Þeir syntu eins og kraftarnir leyfðu.
„Þeim þýðir ekkert að reyna að synda,“
sagði Phyllis. „Getum við veitt þeim nokkra
björg?“
,,Snúðu þjer undan,“ sagði Dayne er
bann sá að þeir hurfu aftur. „Kanske skol-
ar þeim á land.“ Hann gekk niður einstigið.
„Bíddu hjerna.“
„Nei jeg kem með þjer.“
Þau voru einar tíu mínútur að komast
niður að sjónum. Og þar mætti þeim óvænt
sjón. í stað þess að sjá tvö limlest lík hittu
þau tvo bráðlifandi og ómeidda menn, sem
fengu sjer hressingu úr vasapela, sem sá
mihni bafði dregið upp úr samfestingsvasa
sínum.
Dayne hljóp til þeirra. „Þjer munuð vera
berra Livingstone," sagði Antbony Trent.
„Nei, Trader Horn,“ svaraði Dayne lilæj-
andi. „Hvernig datt yður í hug að fara
svdna nærri Manndrápsey?“
„Vjelin bilaði. Jeg var að reyna hana,
þvi að jeg var nýbúinn að kaupa bátinn
af honum Maims þama.“
„Svei mjer ef þetta er ekki maðurinn
liennar Söru Maims,“ sagði Phyllis. „Jeg
þekti yður ekki undir eins í þessum fötum.
En þjer ættuð nú að vita hve hættulegt er
hjerna í kring á þessum tíma árs.“
„Þetta var ekki mjer að kenna, ungfrú,“
sagði Maims, sem hafði verið æfður fyrir
fram í hlutverkinu sem hann átti að leika.
„Mr. Antliony keypti bátinn, og jeg hjelt
að hann gæti ráðið við vjelina.“ Maims gat
varla leynt því hve vel lá á honum. Nú
var hann farsællega sloppinn úr dauðans
greipum og því sem honum þótti nærri því
verra — margra mánaða erli og þrælkun.
Og veturinn var framundan, með samfeldu
iðjuleysi og góðum mat. Þegar sá timi kæmi
að hann endursameinaðist kerlingu sinni
þá var komið vor og tími kominn til að
kaupa nýjan bát og fara að róa. Mr. Antli-
ony frá Boston hafði undirgengist að út-
vega honum nýjan bát. Maims bugsaði til
þess hvernig konan hans mundi vera á
svipinn núna, og Odyssevs hennar gleymdi
alvöru þessarar stundar og skellihló.
Mr, Anthony frá Boston brá auðvitað ó-
notalega við. „Afallið,“ sagði hann og tók
um ennið á sjer, „hefir líklega gert liann
ruglaðan."
„En þjer virðist vera jafngóður,“ sagði
Dayne og horfði með aðdáun á hinn rólega
gest. Enginn skyldi hafa (rúað, að hann
væri nýsloppinn úr dauðans greipum. „Það
er best að þið komið með okkur heim. Við
erum hjer um bil jafnháir, svo að þjer get-
ið fengið lánuð föt af mjer.“
Maims saup teyg af pelanum og hló aftur.
Anthony gaf honum olbogaskol i mag-
ann og hvislaði: „Gleymið ekki að þjer vor-
uð að því kominn að drukna og eruð eftir
yður.“
„Eftir mig, jeg?“ livíslaði hann á móti.
„Eins og yður þóknast, meistari.“
„Jeg þekki Maimsfólkið vel,“ sagði Phyll-
is. „Frú Maims liafði peningana sína í banlc-
anum okkar —• það hlýtur að vera gróða-
vegur að baka vöflur. En bóndinn er talinn
drykkfeldur og latur, en hann er með bestu
sjómönnum í öllu Mainefylki. Hanner frændi
vinnukonunnar liennar langömmu, hennar
Tilly, en henni er meinilla við hann vegna
þess að hann ráðlagði benni einu sinni að
setja peningana sína í niðursuðusmiðju,
sem fór á hausinn.“
Antony Trent liafði einsett sjer að koma
fram sem mr. Anthony frá Massaschusetts.
Hann vildi ekki láta vita um það þegar í
stað að bann væri með orðsendingu til frú
Cleeve, það vakti minni eftirtekt fanst hon-
um, ef hann þættist vera málari. Það hafði
kostað hann talsvert fje að fá Maims til að
aðstoða sig í þessu hlutverki. En nú var alt
klappað og klárt. Maims var reiðubúinn til
að votta, að mr. Anthony hefði keypt bát-
inn, til þess að vera ekki upp á sjómenn-
ina kominn, og að liann hefði ætlað sjer að
láta gera fleytuna alveg upp og mála hana
um veturinn.
Sem ókunnugur maður á þessum slóð-
um var það ekki nema eðlilegt, að mr.
Anthony vissi ekkert um Athee og gesti
hans.
Þau klifruðu upp einstigið öll fjögur og
stefndu síðan áleiðis að húsinu. Trent var
forviða er hann sá hve stórt húsið var.
1 hliðinu hittu skipsbrotsmenhirnir hús-
bóndann. Mr. Abtee var ekki sjerlega hlýr
á manninn fyrst í stað; en svo rættist úr
honum og hann virtist álíta það skyldú
sína að óska hinum óboðnu gestum lil
hamingju með, að þeir hefðu gengið dauð-
anum úr greipum.
Það skrölti i tönnunum á Trent. „Undir
eins og við höfum fengið heita laug, skal
jeg biðja afsökunar á því, að við skulum
gera ónæði hjerna," sagði hann.
„Já, já,“ svaraði Ahlee. „Okkur er gleði-
efni að taka á móti gestum. Við þurfum
líka á smið að halda hjerná, og eftir verk-
færunum að dæma, sem samfylgdarmaður
yðar liefir með sjer, mun liann vera snikk-
ari.“
Því að vasar Maims voru enn úttroðnir
þrátt fyrir sjóinn. Það glamraði í skoltun-
um á honum líka. Hann hjet sjálfum sjer
því, að undir eins og honum væri farið að
volgna skyldi hann leiða húsbóndann í all-
an saiinleika um, að bann væri enginn
verkamaður. Húsbóndinn starði á liann
með bros á vörunum, en augun voru köld.
Af því að enginn maki Maims var á eyj-
unni varð hann að bíða meðan fötin voru
þurkuð af honum. Ef til vill hafa þau ver-
ið of snöggþurkuð, því að þegar liann fór
í þau aftur fanst honurii þau hafa minkað.
Þegar þeir fóru niður hvíslaði mr. Antb-
ony frá Boston að honum:
„Ef þjer viljið fá peningana vðar þá
gleymið ekki hvað þjer eigið að segja:
Þetta var slys!“
„Reiðið þjer yður á mig,“ sagði Maims.
Hann horfði kvíðinn fram á komandi vet-
ur í eyjunni. Eldakonan var sænsk og kunni
víst ekki að baka vöflur.
Trent sá að gestirnir voru flestir saman-
komnir niðri. Þessi bái laglegi piltur þarna
var eflaust Cleeve en sá þrjóskulegi með
úttútnaða andlitið Hugh Elmore. Trent tók
eftir, að Ahtee horfði sjaldan framan í
þann, sem hann talaði við. Hann hafði aug-
un venjulega hálflokuð. Það var auðsjeð að
liann var með' parruk, eins og svo margir
miðaldramenn sem vildu leyna skallanum.
Þegar liúsráðandinn virtist ætla að halda
yfirheyrslu yfir gestunum tveimur romsaði
mr. Antliony upp bina einföldu skýrslu
sina og lauk mali sínu með því að mælast
til að fá ráðleggingar um, hvernig bann
ætti helst að komast í land.
„Þjer komjst ekki í land bjeðan," sagði
Hugh Elmore. „Jeg skyldi verða samferða
ef það væri mögulegt að komast á burt úr
þessari bölvaðri eyju.“
„Get jeg ekki komist i land?“ Anthony
borfði undrandi kringum sig og þótti sem
sjer kæmi sú frjett á óvart.
Mr. Ahtee útskýrði nákvæmlega alt sem
bann vissi um höfuðskepnurnar, sem lok-
uðu öllu sambandi við meginlandið og
hjelt öllum í varðlialdi til vorsins, sem
þarna voru. „Þjer eruð listamaður,“ sagði
hann að lokum. „Þjer getið unnið fyrir yð-
ur hjerna með því að teilcna myndir. Og
þjer,“ hann sneri sjer að Maims, „skuluð
fá nóg að gera lika.“
„Á jeg að vinna?“ hrópaði Maims ótta-
sleginn.
„Já, þjer skuluð fá nóg að starfa. Tilly
frænka yðar hefir sagt mjer, að þó að þjer
sjeuð haugaletingi og landeyða, þá megi
nota yður til ýmislegs. Þjer fáið ekki tæki-
færi til að setja auðum höndum hjerna.“
Maims leit örvæntingaraugum til Antli-
ony vinar síns, en fjekk engan stuðning úr
þeirri átl.
„Jeg skal ekki,“ sagði hann þrákelknis-
lega.
„ Við skulum nú bílast um það, Jim
Maims,“ sagði rödd bak við hann. Það var
Tilly, sem brann af hefnigirni. Hann sá
liatrið loga úr augunum á henni þegar
hann leit við. „Látið þjer mig um liann,“
sagði Tillv við húsbóndann, „jeg skal sjá
um að það renni af honum eittbvað af
spikinu.“
„Jeg skal snúa þig úr hálsliðnum ef þú
lætur mig ekki í friði. Mundu að það er
ekki við lambið, að leika sjer þegar jeg
reiðist.“
Gamla, boraða kerlingin hló fyrirlitlega.
„Ógnaðu bara, Jim, en jeg er ekki lirædci
við þig jeg þekki þig.“
Tilly var ellilegri í sjón en sjötug. Hún
gaf Jim sökina á því, að hún yrði að vinna
fyrir sjer ennþá. Hún hafði trúað öllu lofinu
um niðursuðuna og lagt alla sparipeninga
sína í hana, í þeirri von að hún }rrði fjár-
hagslega óháð. Hversu oft liafði hún ekki
útmálað fvrir sjer þá stund, er hún segði
upp vistinni hjá frú Cleeve. Frú Cleeve
hafði hundsað hana og kvalið í öll þessi áv,
svo að hún halaði matmóður sína. Já,
stundum kendi hún nær óviðráðanlegrar
löngunar til að setja rottueitur í ávaxta-
maukið, sem bún bar gömlu frúnni á hverj-
um morgni.
Tilly vissi ekki hvorl hún bataði meira,
frúna sem píndi úr henni líftóruna eða
frænda sinn, sem — að hún hjelt af ásettu
ráði — hefði svift liana aleigu sinni.
Rödd mr. Ahtees var róleg en alvarleg:
„Þjer verðið að vinna,“ sagði hann við ve-
sælan fiskimanninn, „undir eftirliti Tilly
Maims. Ef þjer verðið henni erfiður mun
jeg hafa ráð til að láta yður hlýða.“
„Enginn getur neytt mann til að vinna,“