Fálkinn - 03.02.1939, Blaðsíða 12

12
F A L K 1 N N
WYNDHAM MARTYN: 28
Manndrápseyjan.
lega Jiár. ,,Setjið þjer,“ sagði liann, og at-
liugið livort þjer sjáið mig þegar jeg stend
Jjak við yður.“
Það kom á daginn, að eins og afstaða
þriggja speglanna var i svipinn, gat Trent
livorki sjeð frú Cleeve nje Iiún liann.
„Það mun sennilegt,“ sagði liann, „að það
Iiafi verið farið vilt á henni og yður. Nema
einhver liafi falið sig í skápnum þarna, sjeð
vður fara og liorft á, að hún gerði sjer það
til gamans að farða sig. Kanske sá sje þar
enn.“ Hann opnaði skápinn, stóð kvr og
starði á eittlivað.
„Hjer liggur stór liamar með blóðldettum
á,“ sagði hann.
„Er það liamar Maims?"
„Það mun vera svo. En jeg þori ekki að
snerta á lionum einn.“
Frú Cleeve, sem liafði staðið Jijá líkinu,
gekk út að glugganum og settist á stól.
„Og samt,“ sagði liún liægt, „er jeg viss
um, að það er ekki Jim Maims, sem liefir
gert það. Hverjum getur gengið nokkuð til,
að myrða gamla konu eins og mig, mr.
Trent?“
„Maims verður að yfirlieyrast, liver veit
nema að liann meðgangi.“
„Þjer segið þetta til að liugga mig. En jeg'
vil enga huggun, jeg vil skýringu. Þetta er
i annað skifti sem jeg slepp. Fjrrst átti að
reyna að Jvæfa mig, og nú átti að rota mig.
Jeg er svo lijátrúuð, að mig Iiryllir við þriðjii
tilrauninni, því að liún tekst oftast. Þjer verð
ið að lijálpa mjer, mr. Trent. Jeg skammast
mín ekkert fyrir að vera hrædd. Jeg liefi
lalað við Jiverja einustu manneskju lijer i
eyjunni, við Briggs, við vjelstjórann og við
Sears, garðyrkjumanninn, svo að jeg þeklvi
manninn sem situr um líf mitl í sjón, en
jeg gruna engan. Ef jeg vissi til dæmis, að
það væri Dayne, Hugli eða mr. Alitee, þá
gæti jeg gert ýmsar varúðarráðstafanir og
leitað verndar lijá hinum.“ Hún virtist rejma
að leyna liræðslunni sem hafði gripið hana.
„En núna, meðan jeg veit ekki neitt, þá gæti
jeg flanað heint í fangið á morðingjanum,
ef jeg bið til dæmis Hugh um hjálp. Jeg
get ekki víggirt mig í herberginu mínu. Jeg
á að lifa margar langar nætur, og jeg við-
urkenni að jeg er hrædd við næturnar hjer
á eyjunni. Jeg er ennþá vissari en mr. Ahtee,
um að það sitja einhverjir djöflar um mann
hjerna á nóttunni. Og því skyldi það ekki
vera. Mannvonskan lifir í þeim enn.“
Trent Ijet hana tala eins og hún vildi, í
þeirri von að hún segði eitthvað, sem gæti
orðið honum til leiðheiningar. Ennþá hafði
hann ekki neitt að styðjasl við.
„Ahtee er hræddur líka,“ lijelt frú Cleeve
áfram, „hann þorir ekki að ganga lijá
kyprustrjánum í tunglsljósi. Hann fer blátt
áfram ekki út eftir að dimt er orðið.“
„Jeg botna ekkert í mr. Alitee. Aðra stund-
ina hleypur hann upp á nef sjer, livað sem
jeg segi, en á næsta augnabliki hrósár hann
því, og segir að jeg hafi rjett fyrir mjer.“
„Hann er bleyða,“ sagði frú Cleeve fyrir-
litlega.
„Bleyða spilar ekki polo eins og hann eða
hleypir á torfærur eins og hann.“
„Hann er alinn upp á merarbaki. Faðir
hans liafði fjölda hesta til leigu og hann
tamdi þá. En annars er hann bleyða, í öllum
daglegum efnum.“
„Maður þarf ekki að vera bleyða þó mað-
ur sje myrkfælinn. Maður getur drukkið í
sig myrkfælnina undir eins á barnsaldri.“
„Lítið þjer nú á Hugh Elmore,“ lijelt frú
Cleeve áfram. „Hann er reiður við mig af
því að hann heldur að jeg geti fengið
Phyllis ofan af því að eiga Dayne. Mjer væri
ekkert kærara en jeg get það ekki. Hann
vill að öllum líði illa af því að lionum sjálf-
mn líður illa. Móðir Iians varð brjáluð en
það var kanske eingöngu að kenna hrotta-
skap föður hans, og þá er það ekki arfgengt.“
„Það er máske frekja af mjer að segja það,
frú Cleeye, en jeg skil ekki að yður, sem
þykir svo vænt um Phyllis, skuli hafa kom-
ið til hugar að vilja gefa Elmore hana.“
Ilann brosti. „Skammið mig hispurslaust, ef
yður finst jeg liafa verið ósvífinn.“
En honum til undrunar virtist frú Cleeve
ekki reiðast.
„Jeg' hefi breytst mikið síðan jeg kom hing-
að,“ sagði hún, „jeg hefi hugsað mikið, og
jeg er ekki eins ánægð með sjálfa mig og jeg
var. Jeg vildi helst að Phyllis skyldi eignast
all — og ]iað eru aðeins við konurnar sem
skiljum, hve áríðandi fallegri konu það er,
að hafa nóga peninga. En nú fær liún að
reyna þessa svokölluðu hamingju, þó að jeg
hafi altaf sagt eins og Balsac: ,Je ne connais
pas de premier amour qui se termine
bétemenV.“
Það var barið á dyrnar og Cleeve kom inn
með sigurbros á fallega andlitinu.
„Nú höfum við náð í Maims, Iangamma,“
hrópaði hann án þess svo mikið sem að líta
á Trent. „Þetta var bráðskemtileg veiðiför,
litli fitukagginn liljóp eins og hjeri. Hann
flaug á Hugh og gaf honum glóðarauga."
„Jeg vona, að þjer hafið ekki látið Elmore
unga gera hohum mein?“ sagði Trent.
Cleeve svaraði honum. „Þjer munduð víst
ekki hafa leyft það?“ Cleeve sagði þetta í
hortugum tón og Trent sá að hann krepti
hnefana.
Trent sneri sjer að gömlu konunni og and-
varpaði: „Því miður neyðist jeg víst til að
skifta mjer af uppeldi þessa unga manns,“
sagði liann. „En nóg um það að sinni. Hvað
ætlið þið að gera næst?“
„Við ætlum að leiða hann að líkinu og fá
liann til að meðganga,“ sagði Cleeve.
„En hvað það var frumlegt,“ sagði Trent
hæðnislega, „og svo herrjett og aftöku fyrir
sólaruppkomu, geri jeg ráð fyrir. Það eina
sem þið eigið ógert, er að særa fram anda
Frattons og flytja okkur til meginlandsins.“
Þegar fótatak lieyrðist fyrir utan, sneri Anth-
ony sjer að frú Cleeve: „Farið inn í lierbergi
ungfrú Cannels. Jeg vil ekki að Maims sjái
yður undir eins.“
Elmore og Sear komu með Maims á milli
sin og var hann bundinn á höndunum. llann
var meiddur en augun brunnu af hefnigirni.
Á eftir fanganum komu þeir Atliee og
Dayne, en ungu stúlkurnar sáust ekki.
„Iljerna er liann,“ hrópaði Atliee, „en hann
er þrár og vill ekki meðganga."
Maims var leiddur að líkinu. Hann liorfði
undrandi sitt á hvað, á þá sem viðstaddir
voru.
„Þjer sögðuð að það væri Tilly en þetta
er gamla frú Cleeve.“ Hann hristi höfuðið.
„Hún var skass, en það er sorglegt að sjá
hana drepna. En heyrið þið,“ sagði hann alt
í einu hærra, „ykkur dettur varla í liug, að
jeg liafi gert þetta? Jeg var jafn hræddur
við liana eins og Tilly sjálf og öll liin.“
„Skoðið þjer liana nú vel,“ sagði Elmore
og kipti i bandið, sem var um hendurnar á
Maims.
„Nei, svei mjer ef það er nú ekki samt hún
Tilly!“ röddin varð liás af skeífingu. „Svo að
Tilly liefir verið drepin? En hver hefir gert
það ?“
„Engin uppgerðarlæti,“ sagði Elmore, „við
vitum að þjer hafið gert það. Yður þýðir
ekkert að neita. Hvað gerðuð þjer við ham-
arinn yðar?“
„Jeg fleygði honum,“ sagði Maims þrá-
kelknislega. Bardagahugurinn var nú alveg
horfinn úr augunum á lionum og Trent sá,
hvernig hræðslan kom smátt og smátt í stað-
inn. Þegar liann var spurður livort hann
hefði fleygt hamrinum, kipraði liann saman
varirnar og sagði ekki orð.
„Atliugið þið skápinn minn,“ sagði röddin
sem liann óttaðist mest. Það var frú Cleeve,
sem kom inn.
Það var Ahtee sem opnaði skápinn og
greip hamarinn i ákefð sinni, þrátt fyrir að-
varanir Anthonys.
„Nú eru fingraför yðar væntanlega ofan á
fmgraförum morðingjans,“ sagði Trent ergi-
legur. „Jeg fann hamarinn, en jeg þorði ekki
að snerta á honum.“
„Þurfum við fingraför þegar við höfum
morðingjann sjálfan?“ svaraði Athee.
Trent andvarpaði óþolinmóður. „Hvað seg-
ið þjer um þetta, Jim?“ sagði liann vingjarn-
lega.
„Jeg liefi ekki sett hamarinn þarna. Jeg
fleygði öllum tólunum mínum, það er að
vísu satt, — eij í runnann bak við skálann.“
„Þjer hafið liaft i heitingum við Tilly, þjer
munið það?“
„Jeg var gramur út í hana, hún kvaldi
mig seint og snemma og þessvegna sagði jeg
bæði bitt og annað, en allir sem þekkja mig
vita, að mjer hefði aldrei komið til liugar
að drepa liana. Þetta er liamarinn minn, jeg
neita því ekki. En jeg neita því að jeg hafi
svo mikið sem sjeð Tilly í dag.“
„Það er eitthvað grunsamlegt við þennan
náunga,“ sagði Sears, „jeg sá hann vera að
laumast um skóginn í dag.“
„Það sannar ekkert,“ sagði Trent. „Mað-
urinn verður að fá tækifæri til að sanna að
liann sje saklaus, ef hann getur það. Munið
að við verðum öll, að hafa sannanir fyrir
sakleysi okkar, ef krafist verður.“ Ilann leit
á Elmore. „Getið þjer sannað, að þjer sjeuð
saklaus?“
„Ósvífni!“ fnæsti Hugli.
„Ekki meiri ósvífni en þjer sýnduð Maims.
Ef jeg man rjett þá sögðuð þjer yfir borðum
upp úr hádeginu, að þjer væruð þreyttur og
ætluðuð upp i herbergið yðar og hvíla yður
þar. Hver getur sannað, að þjer hafið verið
þar?“
„Hvað finst yður að við eigum að gera?“
spurði Dayne.
„Að minsta kosti ekki skipa okkur sem
dómstól," svaraði Trent.
Maims hafði ekkert á móti þvi að vera
settur í gæslu ef hann fengi nógan mat og
þyrfti ekkert að gera. „Mig gildir það einu,“