Fálkinn - 10.02.1939, Blaðsíða 9

liálfan bekkinn. Kennarinn koni
inn og það leyndi sjer ekki að
liábn var úrillur. Það vantaði nú
l)ara að jeg yrði tekinn upp, ó-
lesinn eins og jeg var. Píslar-
vóttur. Nú átti jeg að liða fyrir
ást mína til Línu. —
Jakob sagði kennarinn
byrstur um leið óg hann hafði
sest í stólinn.
Hvað ótti jeg að gera? Átti
jeg að skorast undan með því
að segja að jeg liefði verið las-
inn og ekki jgetað lesið. Og eng-
in l>'gi var það, að veikur hafði
jeg' verið af ást.
Jakob endurtók kennar-
inn og byrsti sig. Og jeg byrjaði
J)ar sem frá var horfið daginn
áður. Jeg vil sem minst minnast
á frammistoðuna í þetla skiftið.
Jeg var „á gati“ og blaut þung-
an dóm bjá kennaranum. Hann
liæddi mig og skammaði á víxl,
en livað voru skammirnar bjá
báðinu.
Hann giskaði á að heilinn í
mjer væri frosinn, Jjvílík óvirð-
ing við mig, skáldið. Að lokuni
giskaði bann á að jeg liefði moð
i hausnum, og nú gekk alveg
fram af mjer. Ef Lína hefðiekki
verið til befði jeg gengið út' og
hengt mig eins og Júdas forð-
um. En meðan Lína var í ver-
öldinni var þó einliver vonar-
neisti og lífið vert þess að lifa
])VÍ.
Jeg kom upp i öllum tím-
lim þennan dag og fekk altaf
skammir. Það sannaðist sem fvr
bið fornkveðna:
„Sjá hjer hve illan enda“ ete.
Jeg hjelt lieim í þungum Jjönk-
um og húgsaði hve eríitt Jjað
væri að Jjjóna bæði náminu og
ástinni. Það vaknaði meira að
segja lijá mjer efi um Jjað, hvort
það væri nokkuð auðveldara en
að þjóna bæði guði og mamm-
oni. —
Jeg var dálitið álútur, Jjegar
jeg gekk fram bjá Jjvoltahúsinu
og sjálfstraust mitt hafði áreið-
anlega ekki vaxið um daginn.
Samt gat jeg ekki á mjer setið
að líta inn og augu Línu mættu
mjer og töfrar Jjeirra voru meiri
en nokkru sinni fyr. Mótgangur
dagsins hvarf á augabragði eins
og mjöll fyrir sólu. Og skammir
kennaranna verkuðu þá ekki
meira á mig en stökt hefði verið
vatni á gæs.
.Teg sagði i liálfuni bljóðum:
Lína, jeg elska Jjig!
Og nú ákvað jeg að láta til
skarar skríða, skrifa lienni og
biðja hana að koma á stefnu-
mót við mig annaðkvöld. Það
var ekki hægt fyr, því að jeg
varð að póstleggja brjefið, jeg
trúði engum fyrir Jjví að fara
með Jjað beint til hennar.
Utanáskriftina hafði jeg feng-
ið bjó Geira. Jeg settist niður
og fór að skrifa brjefið, en það
gekk merkilega illa. Það var
engu líkara en allur andi væri
nú búinn að yfirgefa mig. .Teg
F Á I. K 1 N N
byrjaði hvað eftir annað, en
slrikaði út jafnóðum Jjað sem
kom á pappírinn.
Eftir Jjriggja klukkustunda
mæðu var jeg loksins búinn. Jeg
bafði keypt frímerki á heimleið-
inni úr skólanum svo að jeg
gæti sett það í póstkassa um
kvöldið eftir lokunartíma póst-
bússins. Og svona bljóðaði Jjó
brjefið:
Reykjavik, 18. febriiar 1919.
Fröken Siynrl í mi!
Jeg veil að þjer þekkið mig.
Jeg er m entaxkálapilturinn,
sem geny með bœkur undir
hendinni á hverjum degi, þeg-
ar jeg fer í skólann og kem úr
skólanum.
Mig langar svo mikið að hitta
yður. Jeg þarf að táta yður
heyra nokkuð. Viljið þjer hitta
mig í sundinu milli Dómkirkj-
unnar og Alþingishússins kl.
9 annaðkvöld.
Jeg vona að þjer gerið þelta,
jeg er heiðarlegur sveitapiltur
og þjer þurfið ekki að vera
hræddar við mig.
Með kærri kveðju,
Jakob Jónasson.
Jeg las brjefið vandlega vfir,
minst tíu sinnum, og nú fanst
mjer Jjað orðið liarla golt. Frök-
en var fínna en ungfrú, og jeg
þjeraði hana Jjegar Jjað átti við,
og Jjað var vissara fyrir mig að
taka það fram að jeg væri lieið-
arlegur, svo að hún þyrði að
koma. — Jú brjefið var ágætt.
Jeg tók Jjví næst umslag, skrif-
aði utan á og vandaði mig alveg
eins og jeg gat, en Jjó var mjer
raun á hvað utanáskriftin var
mishepnuð, bæði var nú Jjað að
jeg var klaufskur að skrifa og
svo hef jeg sjálfsagt verið skjálf-
hentur framar venju.
Frk.
Sigarlína Árnadóttir
Grundarstíg 28,
Reykjavík.
Svo lokaði jeg umslaginu og
límdi frímerkið á, og bljóp að
Jjví búnu niður að póstkassa.
Jeg læddi brjefinu í kassann
og hafði yfir um leið bin frægu
orð Cesars, eins og til að styrkja
trú mína á lærdómi minum og
framgangi: Aleajacta ert. (Ten-
ingunum er kastað). Það hlaut
að vita á gott að kveðja brjefið
með Jjessum orðum.
Það varð lítið úr lestrinum
um kvöldið. Svefnleysi um nótt-
ina, og víst „gat“ að morgni.
En hvað var að líða þetta, J>eg-
ar jeg átti stefnumótið í vænd-
um. Jeg slapp vel í skólanum,
Jjví jeg var aldrei tekinn upp
um daginn, en mjer fanst hann
aldrei ætla að líða.
Á heimleiðinni Jjorði jeg ekki
að ganga fyrir gluggann á
þvottabúsinu heldur tók á mig
stóran krók.
Því getur enginn trúað hve
mjer fanst tíminn lengi að liða.
Fyrir nokkru myrti Gyðingur einn
von Rath sendisveitarráð Þjóðverja
í París. Vakti morðið óhemju gremju
í Þýskalandi, eins og almenningi er
Þegar klukkan var orðin hálf
niu hafði jeg bókstaflega enga
eirð i mínum beinum og rangl-
aði ofan í bæ. Jeg kom á stefnu-
mótsstaðinn kortjeri fyrir 9 og
til að stytta mínúturnar fór jeg
að hafa yfir ástarkvæðin til
Línu. Jeg fór að brjóta heilann
um hvað jeg ætti að segja,
þegar hún kæmi, og fann ekk-
ert heppilegt. Því nær sem stóri
vísirinn færðist 9 því órórri varð
jeg. Jeg óskaði þess nú af heil-
um liug, að jeg hefði aldrei sent
brjefið. Ef Lína kæmi mundi
mjer vefjast tunga um tönn.
Bara að hún kæmi ekki, hugs-
aði jeg með mjer.
Nú sló klukkan 1-2—3—4-
5—6—7—8—9.
Jeg dró mig þangað, sem
skugginn var mestur í sundinu,
viðbúinn að flýja, ef Lína kæmi
fyrir hornið, svo fljótt að hún
sæi mig ekki. En jeg var ofur-
seldur fordæmingunni hvernig
sem færi, vegna brjefsins. Þvi
væri liún ástfangin af mjer
mundi hún verða mjer reið og
fyrirlíta mig, ef jeg væri ekki
mættur, og jeg ætti Jjá engrar
uppreisnar von hjá henni, en
væri hún ekki ástfangin af mjer
og kæmi ekki, Jjá mundi liún
skellililæja að mjer í hvert skifti
sem jeg gengi fyrir gluggann.
Jeg hafði hleypt mjer i dálaglega.
klípu. Það þýddi ekkert að flýja,
þó hún kæmi, það var aðeins til
að gera ilt verra. Jeg tók í mig
forhertan kjark.
kunnugt. — Myndin sýnir líkkistu
von Raths með hakakrossfána yfir,
í húsi ljýsku sendisveitarinnar í
París.
Klukkan var 5 minútur yfir
og ekki kom Lína. Það var eins
og mjer Ijetti við hverja mínút-
una sem leið, því að líkurnar
urðu æ minni fyrir að liún
kæmi. Hún hlaut Jjó að hafa
fengið brjefið.
Mínúturnar seitluðu áfram og
Lina kom ekki.
Dómkirkjuklukkan sló eitt
högg — kortjer yfir. Nú J)urfti
jeg ekki að bíða lengur. Jeg
hafði yfir orð Davíðs af Jjung-
um trega:
Nú hefir stefnumótsstundin
stolist í eilifðarblundinn.
I örvæntingu minni eigraði
jeg suður að Tjörn og orti kvæð-
ið: Ástarsorg, sem jeg birti
nokkrum dögum seinna í einu
bæjarblaðinu. Það er fyrsta og
seinasta kvæðið, sem birst hefir
eftir mig um dagana.
Allan sunnudaginn lá jeg rúm-
fastur af hugarkvöl.
Jeg skrópaði á mánudaginn.
En seinni part dagsins fór jeg
niður á pósthús, ef ske kynni
að brjefið hefði aldrei komist
rjetta leið. Verið gat að utaná-
skriftin liefði verið skökk. En
jeg forðaðist að ganga fyrir
þvottahúsgluggann.
Jeg leit yfir stóran lista af ó-
skilabrjefum. Og hvað baldið Jjið
að jeg hafi sjeð Jjar? Mitt eigið
brjef til Línu, og á Jjað var skrif-
að með stórum stöfum:
Finst ekki í húsinu!