Fálkinn - 14.04.1939, Side 13

F Á L K I N N
13
Trent var ekki særður, en lá lireyfingar-
laus með aðra hendina framrjetta, eins og
hann væri dauður. Einu sinni hafði hann
lekið fyrir kverkar andstæðingi sínum, sem
beygði sig niður að honum og hjelt að liann
væri dauður, og hreytt þannig ósigri í sigur.
Þetta tiltæki var alls ekki hættulaust.
Hann átti á hættu, að Alitee hleypti kúlu
gegnum hausinn á honum, en Trent ályktaði
sem svo, að andstæðingur hans þættist svo
sigurviss nú, að hann teldi slíkt athæfi sjer
ósamboðið. ()g það reyndist rjelt. Alt í einu
fann hann að sparkað var i bringuna á
honum.
„Vinur minn, Trent,“ sagði Abtee sigri
hrósandi og sparkaði í hann aftur. „Sá
djarfi Anthony gerðist fulldjarfur þegar
hann reis upp á afturlappirnar gegn yfir-
boðara sínum.“
Trent liafði jafnan haft þann veikleika,
að þola illa lítilsvirðingu. Það fauk í hann
er hann heyrði drembitóninn, sem liinn tal-
aði í og hann spratt upp, en í sama bili sló
Ahtee liann í höfuðið með þungri skamm-
byssunni, og Trent hneig niður aftur og var
uú meðvitundarlaus.
Hefði Cleeve Cannell ekki komið þarna á
vettvang að óvörum, hefði Ahtee eflaust
drepið Trent, i því æðiskasti, sem greip liann
nú. Meðan Erissa var vakandi hafði hann
ekki þorað að yfirgefa hana. En undir eins
og bún var sofnuð, hafði liann sett Dayne
lil þess að halda vörð og hafði skreiðst út
i náttmyrkrið. Ilinar svívirðilegu aðdrótt-
anir Alitees liöfðu gert hann sjóðandi vond-
an og tilraunir frú Cleeve til að lialda í
bann, höfðu reynst gersamlega árangurs-
lausar. Honum hálfgramdist, að Trent skyldi
verða fvrri lil að fara út.
Cleeve starði á Alitee, þar sem hann stóð
yfir Trent, sem virtist vera steindauður.
Brjálaði maðurinn hjelt skammbyssunni um
það bil í brjósthæð piltsins. Það skein í fölt
andlitið í skínnmni og það var ferlegt álitum.
„Dick Cannell,“ drundi í lionum með liásri
rödd, „þú komst undan mjer lorðuin, en
hver getur hjálpað þjer núna?“
Þá upplifði Cleeve noldaið, sem var merki-
legra, en all það merkilega, sem liann hafði
upplifað á Manndrápsey. Hann lijelt að liann
ætti ekki annað eftir en að deyja og lokaði
augunum til ]>ess að losna við að sjá framan
í napra sigurbrosið á andliti böðuls síns,
og til þess að dylja sína eigin skelfingu.
Hann beið eftir skotinu. Hvers vegna gal
Ahtee ekki liaft kvölina stutla? En í stað
skotsins heyrði hann liögg og niðurbyrgt óp
frá hatursmanni sínum.
Þegar hann opnaði augún trúði hann ekki
sínum eigin augum. Skammbyssa Ahtees
ógnaði honum ekki framar. Og Alitee sjálf-
nr færðist fjær og fjær honum. Hann gekk
ekki eins og venjuleg mannvera en hrej'fðist
eins og verur sem maður sjer í martröð,
sveif um loftið með fæturna langt frá jörðu
og andlitið var svo afmyndað af brjálæði,
skelfingu og ofsa, að Cleeve varð að snúa
sjer undan.
Ahtee hófst hærra og hærra, nú var meler
milli hans og jarðarinnar, hann dinglaði
bandleggjunum spottandi en ekki kom nokk-
urt orð af vörum hans. Cleeve gat ekki sjeð
nokkra skýringu á þessari merkilegu loftför.
Hann mintist ósjálfrátt myndar sem hann
hafði sjeð í barnæsku, af sálum framlið-
inna til dómsdags.
1 sama bili fjekk Anthony Trent meðvit-
undina aftur. Hann grei]) um sárið á höfði
sjer. Svo kom hann auga á Cleeve. Aldrei
bafði hann sjeð piltinn jafn óttasleginn.
„Hvað er að?“ hrópaði hann.
Cleeve benti á eina greinina á kyprustrje
föður Embrow. „Ahtee flaug upp á eina
greinina," hvíslaði hann, „sjáið þjer, hann
er þar ennþá.“
Trent spratl upp. Cleeve hlaut að tala ó-
ráð, nei, önei, sem hann var lifandi maður
þá var Ahtee þarna uppi í trjenu. Hann fór
að klifra upp í trjeð á eftir honum. Abtee
mundi ekki eiga gott með að skjóta á hann
núna, því að trjeð var á milli og hlífði.
Dayhe og frú Cleeve höfðu heyrt háreist-
ina og komu út.
„Jeg sá Ahtee líða gegnum loftið,“ sagði
Cleeve ákafur. „Og nú situr hann þarna
uppi á liæstu greininni. Trent er að reyna
að komast að honum.“ Það var auðheyrt
á hvellri og háværri röddinni, að pilturinn
var æstur. „Jeg get svarið ykkur að jeg sá
það. Hann var í þann veginn að skjóta á
mig þegar það gerðist. Alt í einu fór liann
að baða út öngunum og svo þaut hann upp,
aftur á bak. Jeg sá það með mínum eigin
augum.“
„Hjerna kemur mr. Trent,“ sagði gamla
konan. Það var ekki um að villast, að það
var sigurbros á andlitinu á honum.
„Það er víst ekki úli um okkur ennþá,“
sagði hann brosandi
„Cleeve segir, að hann hafi svifið upp i
trjeð. Jeg get sjeð hann þar sjálf. Ilvað í
ósköpunum á þetta að þýða, mr. Trent. Er
drengurinn genginn af vitinu.
Trent tók vingjarnlega um axlir unga
mannsins.
„Það var sjón, sem liefði gert hvern mann
hræddan," sagði hann, „þvi að Cleeve sá
i raun og veru það sem hann þóttist sjá.
Ahtee hangir uppi í trjenu og hann er stein-
dauður.“
„Dauður?“ hrópaði hún. „Hvernig hefir
það alvikast?“
„Hengdur,“ svaraði Trent. „Tvær lykkjur
af akkerissnúru hafa dottið ofan um liáls-
inn á honum, dregið hann upp á liausnum og
kvrkt hann. Þarna kemur það, sem jeg hefi
verið að biða eflir síðasta sólarhringinn.“
Trent benti upp í loftið. Þar sást móta fyrir
loftskipi, sem vaggaði í daufri morgun-
skimunni.
„Það er Swithin W,eld,“ sagði Anthony.
„Jeg skrifaði honum, að hann skyldi kaupa
loflskij) og lenda hjer á afmælisdaginn
minn. Hann var í enska flughernum áður
en við fórum í slríðið, og er sjerfræðingur
í loftsiglingum. Jeg sagði honum, að þetta
væri eina leiðin til þess að ná sambandi
við þessa eyju á, og það hefir revnst óhætt
að reiða sig á Swithin, eins og jeg hjelt.“
„Mikil hundahepni," hrópaði Dayne, „að
akkerislínan skyldi flækjast um Ahtee. Það
var ótrúleg tilviljuh!“
„Flestir mundu álíta það,“ svaraði Trent.
„En jeg hefi nú þá trú, að þegar sumir eru
komnir langt á þeirri skuggabraut, sem
Ahtee hefir farið, þá taki eitthvað æðra vald
í taumana og láli tjaldið falla.“ Svo sló
hann út í aðra sálma og varð á ný liinn
ákveðni og röggsami Anthony Trent.
„Nú verðum við vist að reyna að toga til
okkar bjargvættinn okkar þarna uppi,“ sagði
hann, „látið alla koma út!“ ENDIR.
I næsta blaði |
heíst spEnnandi lEynilögrEglusaga
EÍtir hinn íræga höíund
STANLEY SYKES,
er heitir 1
TÝNDi VEÐLÁNARINN
Fylgist með frá byrjun.
Munið að sagan byrjar í næsta blaði.
Gjörist áskrifendur.
h L. ¥~r~l : ■ EEeA