Fálkinn - 02.06.1939, Blaðsíða 10

10
F Á L K I N N
Nr. 550. Það var ekki skaðinn hans Adamsons.
S k r í 11 u r.
— Hvaða tönn er það, sem þig
verkjar í?
— Jeg get ekki sofið.
— Mjer finst þú ættir að tala við
iækni.
— Það þýðir ekkert. Hann segir
mjer bara að leggja mig.
— Tschi-fú. Atschi-shu-shi!
— Skelfing áttu bágt að vera
svona kvefaður.
— Mikill bjálfi ertu. Jeg er að
tala um stríðið í Kína.
Baróninn er að labba um veiði-
lendur sínar og mætir Ágúst garð-
yrkjumanni.
— Góðan daginn. Yður hefi jeg
víst hitt einhverntíma?
— Já, það held jeg. Hjerna í
afturendann.
— Og svo sagði liann, að jeg væri
lakóniskur.
— Lakóniskur? Hvað er það?
— Það veit jeg ekki. En til vonar
og vara gaf jeg honum utanundir.
— Komdu bara út í. Vatnið nær
mjer ekki nema í háts.
Kenslukonan: — Komdu hjerna,
Gvendur, og fáðu mjer það, sem þú
ert með upp í þjer!
Gvendur: — Það er mjer ómögu-
legt. Það er tannkýli.
Tveir útvarpstækjasalar voru að
tala við bónda og keptust um, að
nota sjerfræðileg heiti, til þess að
reka bóndann á stampinn.
— Þjer liafið auðvitað útvarp?
spurði annar.
— Já, og tækið sem jeg hefi er
ágætt.
— Er það vel „selektivt“? spurði
hann og deplaði augunum til hins
salans.
— Já, það megið þjer reiða yður
á, svaraði bóndinn. Hjerna úm
kvöldið var jeg að hlusta á fjór-
raddaðan söng, en likaði ekki við
tenórinn, svo að jeg lokaði hann
úti, en hlustaði á hinar raddirn-
ar þrjár.
Dómarinn: — Hvaða þvættingur —Mamma, jeg var að leika bæjar-
er þetta, að læknirinn hafi sagt póst í dag. Jeg hefi verið í öllum
yður að stela. næstu húsum og lagt brjef í kass-
— Sá seki: — Jú, hann sagði mjer ana. —
að taka eitthvað á hverju kvöldi, — Og hvar fjekstu brjefin?
áður en jeg færi að hátta. — Jeg fann þau í saumaborðinu
-------- þínu, með rauðu bandi utan um.
vwim
UttHMMtNIR
l/íkingarnip í
Smásaga um vitran kött.
hEimauisíarsknlanum.
(Framhaldssaga með myndum).
16) Það brakaði í kjarrinu við
liliðina á þeim — og digri Bob, ut-
skúfaði fjelaginn þeirra, kom í ljós,
allur skælbrosandi.
— Hvað er á seiði? sagði Bob og
tók andann á lofti, — hvernig hefir
þú komist hingað?
— Á hjóli — sagði Bob og hló,
jeg hjólaði alla leið hingað að brekk-
unni og fór svo yfir um á vaðinu.
— Við heyrðum málróm skóla-
stjórans, sagði Bent. — Varst það þú.
—• Já, sagði Bob drýldinn, jeg
ætlaði einm'ilt að herma eftir hon-
um fyrir ykkur þegar þið rákuð
mig á dyr. Jeg hef náð í bók um
búktal, — og af henni lief jeg mikið
lært, — og málróm skólastjóraus
vitið ’þið að mjer liefir tekist að
stæla með góðum árangri fyr.
17) Á svipstundu voru nú „ofur-
hugarnir fjórir“ losaðir úr böndum,
og í þakklætisskyni við Bob krömdu
jjeir hann allan og kreistu.
— Já, en hvernig er það með
matinn? — Það var Jörgen, sem tók
til máls. Stigamennirnir hafa tekið
hann með sjer, þegar þeir sigídu
burt. Jeg sá matinn í bátnum, sagði
Bent.
Katrínu litlu hafði altaf ])ótt svo
vænt um dýr. Frá þvi hún var litil
var hún vinur allra dýra á bæmra,
bæði hestanna og kúnna og Vasks —
jafnvel grísinn nuddaði sjer ánægju-
lega utan í hana, þegar hún gekk
til hans. En kötturinn var þó sjer-
staklega uppáhaldið hennar. Hann
elti hana hvert sem hún fór. Katrín
hafði hugsað um hann frá þvi hann
var kellingur. Þá hafði hann feng-
ið ilt í augun — en Katrín þvoði
þau rækilega dag eftir dag með
bórvatni, og fyrir l>að batnaði hon-
um aftur.
Nú var kötturinn orðinn stór, og
einn daginn átti hann ketlinga.
Fjórir yndislegir snáðar lágu i
gömlum kassa á loftinu einu sinni
þegar Katrín fór þangað. Iíatrín
fór þangað oft á dag að skoða þá.
Svo var jiað einu sinni að Katrín
lá af því að hún hafði ofkælt sig.
Þá kom kötturinn inn. Hann var
i svo góðu skapi ogMiuddaði sjer
utan í hana, svo hoppaði hann nið-
ur úr rúminu og þaut til dyra, um
leið og hann starði biðjandi augum
á Katrínu.
Hún talaði bliðlega við hann, en
hann kom ekki aftur til hennar, en
mjálmaði og virtist hugsa um það
eitt að komast í burtu. Þá fór Katrín
fram úr rúminu, klæddi sig og elti
lcisu. Kisa hljóp á undan henni úl
á ganginn og upp tröppurnar. Altaf
var hún að líta við öðru hvory 111
að sjá hvort Katrín kæmi. Svona
hjelt þessu áfram þangað til þær
voru komnar upp á loftið þar sem
kassinn með ketlingunum var.
Hvað haldið þið að Katrín hafi
sjeð? Einn ketlingurinn hafði kom-
ist upp úr kassanum. Rjett hjá hon-
um lá gamalt net. Nú hafði ketling-
urinn flækt sig í netinu svo illilega
að hann var næstum kafnaður.
Kátrín varð ekki lítið lirædd! Hún
þaut niður eins og fætur toguðu
eftir skærum, klipti sundur netið
og losaði ketlinginn, sem var fljót-
ur að rjetta við, því að kettir eru
lífseigir eins og þið öll vitið. Þið
getið ímyndað ykkur, börnin góð,
að móðir ketlingsins varð kát. Hún
malaði alt hvað af tók, því að nú
vildi liún láta þakklæti sitt í ljós
við Katrínu.
— Munið það altaf, að vera góð
og hjálpsöm við dýrin.
Þjóðverji, sem býr í Miinchen, hef-
ir skrifað alls 8100 orð — tvö kvæði
og heila smásögu — á venjuleg brjef-
spjÖld.
Þetla liefir ef til vill verið eina
ráðið fyrir hann til að vekja eftir-
tekt á ritverkum sinum.
18) Þá verðum við bara að vera
matarlausir, sagði Jörgen mæðu-
leg'ur á svipinn — en Bob hló há-
stöfum:
- Komið þið með mjer yfir eyj-
una og þá skal jeg sýna ykkur dá-
lítið skrítið.
Drengirnir fóru í fötin í skyndi,
— og augnabliki síðar fóru fjelag-
arnir undir forystu Bol) þvert yfir
eyna. Þeir voru alveg dauðforvitn-
ir. Hvað gat Bob sýnt þeim þar?
Niðurlag næsl.