Fálkinn - 02.06.1939, Blaðsíða 13

FÁLKI.N N
13
Setjiðþið saman!
3,
4,
6.
8.
!).
10.
11.
12.
13.
U.
ir>.
w.
17.
18.
11).
20.
21.
22.
23.
24.
25.
149.
1. Stuldur
2. Danskt kvenheiti
3. Skagi á Rússlandi
4. Mannsnafn
5. Erlend inynl
(i. Skipsnafn
7. Sigarettutegund
8. Sort i spilum
9. Borg í Noregi
10. Bílategund
11. Veitinga.staður i Reykjavik
12. Upphrópun
13. Framyfir
14. lnnyfli
15. Manntegund
10. Atviksorð
17. Hótun
18. Kvikmyndaleikari í Hollywood
19. e——Málmsalli
20. Kvenheiti
21. Fjöll á íslandi
22. Gyðja
23. Vatnadýr
24. Hestsnafn
25. Sætur lögur.
Samstöfurnar eru alls 58 og á að
búa til úr þeim 25 orð er svari til
skýringarorðanna. Fremstu stafirnir
taldir ofan frá og niður og öftustu
stafirnir, taldir neðan frá og upp
eiga að mynda:
Eina rakarastofu og fjórar hár-
greiðslustofur í Reykjavík.
Strikið yfir hverja samstöfu um
leið og þjer notið hana í orð og
skrifið orðið á listann til vinstri.
Nota má ð sem d, i sem í, a sem á,
o sem ó, u sem ú, — og öfugt.
aa—a t—a n—a I—á—ás t—bl a—b ro n e
-d—d i n—dver—f j ö—f o—f r am—gu 11
—go—gju—gar—ha—juno—krim—II
—11 ó—1 u n—1 ó—gu—1 a n t i c—n—nei—-
n u n—n a—o t—op—o g—o s—u—ú t—u n i
—ull—ur—rú—rd—r—sir—sti—kke—
sau--se—ssa—tig.
Alll með Islenskum skrpum' «fi
FLUGMÁLASTJÓRI FRANCOS
er Kindelau hershöfðingi, sem sjest
lijer á myndinni, ásamt einum dug-
legasta hermanninum á Spáni, Gar-
cia Morato. Það er Kindelau, sem
hefir skipulagt allar hinar svívirði-
legu loftárásir á Barcelona i vetur,
sem án þess að hafa nokkra hern-
aðarlega þýðingu hafa orðið fjölda
varnarlausra kvenna og barna að
bana.
Howard Low í Los Angeles lifir á
þvi að ganga á milli fólks í spila-
sölunum og selja því verndargripi.
Svo lengi getur maður haldið sjer
utan við, að maður lendi sjálfur
að síðustu fyrir utan.
HVAÐ ER GENTILMAÐUR?
Hjer er skýrgreining á því: —
Hlýtt lijarta, róleg rödd, kurteis orð,
kurteisleg framkoma, hönd sem er
reiðubúin til að hjálpa. Ekkert er
honum of smátt, þegar það getur orð-
ið öðrum til góðs. Laus við' oflát-
ungshátt.
Gagnvart hinum sterka: hugrakkur.
Gagnvart liinum veika: riddara-
legur.
Gagnvart öllum mönnum: heiðar-
legur.
Margir eru þeir er leggja miklu
meira kapp á að fá lánaða eina
krónu en græða hana.
Himininn hefir gát á þvi að enginn
afli sjer hamingju með óheiðarlegu
móti.
Þú skalt aldrei eiga uppliaf að
deilunni, og ekki heldur verða sá
seinni til að binda enda á hana.
Hversvegna er fólk svona óglatt.
Það er af þvi að það væntir gleð-
innar frá öðrum. Það ætti sjálft að
gleðja aðra, þá yrði það glatt.
Garborg.
Nirfillinn á ekki gullið heldur
gullið nirfilinn.
FLUGVJELAVERKSTÆÐI Á
HJÓLUM.
Amerikumenn hafa orðið fyrstir
til að búa lil hreyfanleg verkstæði
til þess að gera við flugvjelar, sem
hlekkist á svo að þær verða að
lénda fjarri flugvöllum. Þetta eru
gríðar stórar hifreiðar með allskon-
ar smíðatólum, varahlutum, kast-
ljósum, útvarpi, lyftivjelum og öðru,
og geta tekið flugvjelarnar i heilu
lagi og flutt þær burt ef með þarf,
eða gert við þær, svo framarlega
sem þær hafa ekki farið alveg í
mjel.
og Ridley fanst það ekki nema eðlilegt, þó
að brjefið væri óundirskrifað. En honum
kom á óvart að sjá, að ástæðan til hótan-
anna var alt önnur en hann liafði haldið.
Levinsky Iiafði ekki okrað á brjefritaran-
nm eða gengið hart að honum um borgun,
heldur hafði hann blátt áfram neitað mann-
inum um lán. En það var auðsjeð, að brjef-
ritaranum lá mikið á peningum og hann
var mjög margorður um þau rangindi að
„bjóða í auglýsingum að veita lán án efna-
hagsrannsókna og spyrja svo í þaula.“
„Mjer finst jeg kannast við skriflina,"
sagði Rosenbaum. „Jeg liefi sjeð hana áður,
og það ekki alls fyrir löngu. Jeg verð ekki
lengi að athuga lánbeiðnirnar fyrir síðustu
vikurnar og athuga hvort nokkur þeirra er
með þessari skrift."
Hann opnaði aðra skúffu og leitaði í
henni með miklum ákafa. Alt i einu hætti
skrjáfið í pappírnum og hann tók hróðug-
ur fram blað.
„Hjerna er það, fulltrúi. Jeg er viss um,
að þetta er sama skriftin.“
Ridley skoðaði brjefið, sem liinn lagði
fyrir liann. James Tomlin, þrjátíu og fjögra
ára, skósmiður í East Parade 29. bafði að því
er brjefið bar með sjer, beðið um lán að
upphæð tvö lmndruð og fimtíu pund og það
virtist ekki vera að ástæðulausu, að hann
kvartaði undan spurningum af lánveitand-
ans hálfu. Þetta var tvöfalt blað í arkar-
broti og langur lisli af spurningum skrifað-
ur á það. Fljótt á litið virtist þetta vera eins
og framtalsskýrsla, en þó frábrugðið slíku
plaggi að því leyti, að hægt var að sjá, hvað
átt var við með spurningunum, þó flóknar
væri. Það varð að bera þetta plagg nákvæm-
lega shman við hótunarbrjefið, því að rit-
hönd þeirra sem eru óvanir að skrifa, vant-
ar jafnan alla festu og einkenni, eins og rit-
Iiönd barna. En þrátt fyrir það var Ridley
sannfærður um, að sama rithöndin væri á
báðum skjölunum. Hann stakk þeim í vas-
ann og lijelt síðan stytstu leið til East Par-
ade 29. —
James Tomhn var ekki nein bæjarprýði
í Southbourne. Fortíð lians var talsvert mó-
flekkótt og fulltrúinn hafði haft talsvert
saman við hann að sælda áður, sem starfs-
maður lögreglunnar. Þó svo ætti að heita að
hann gerði við skó og að það kæmi fyrir,
að liann tæki sjer slíkt verk í hönd, þá gerði
hann ekkert til þess að draga að sjer skifta-
vini. Litli timburkofinn, sem hann hufðist
við í, var oftar lokaður en opinn og ekki
þurfti að finna Tomlin það til foráttu, að
hann hefði of langan vinnutíma. Alvarlegir
glæpir höfðu aldrei sannasl á liann, en
lögreglan hafði samt illan bifur á honum.
En liann hafði verið svo heppinn. að aldrei
höfðu fengist sönnunargögn á hendur hon-
um um afbrot, og þessvegna voru það ekki
nema smáyfirsjónir, sem skrifaðar liöfðu
verið hjá honum i lögreglubækurnar. Áfeng-
islögin og veðmálareglugerðirnar voru helstu
ásteytingarsteinar Tomlins Hann hafði brotið
flutningalögin, lögin um notkun skotvopna,
lokunartíma sölubúða og slitið ýmsa aðra
þræði í löggjafarvefnum, sem vafinn var
utan um hann eins og aðra borgara þjóð-
fjelagsins. Hann hjelt því fram, að liann
bryti jfldrei þau lagaboð, sem þung refsing
lá við. Lögreglan var þeirrar skoðunar, að
hann gætti meiri og meiri varúðar, eftir því
sem brotið væri alvarlegra.
Hann stóð við dyrnar hjá sjer þegar full-
trúinn kom. Þetta var lítill og væskilslegui-
maður með góðlátleg augu, sem vógu dá-
lítið á móti villimannssvipnum á órökuðu
andlitinu. Ekkert hafði hann um hálsinn
og á fótunum var hann með græna tusku-
skó, sem virtust sanna öllum heimi, að
annaðhvort væri dagsverki hans lokið i dag,